«Η κάλπη είναι σαν το στομάχι: Ό,τι και να βάλεις, σκατά θα βγάλει». Έτσι έχουν γράψει σε τοίχους οι αντιεξουσιαστές.

Ισοπεδωτικό; Ίσως. Σοκαριστικό; Καθόλου.

Σοκαριστικό, ομολογουμένως, δεν είναι ένα σύνθημα σε τοίχο. Όσο ριζοσπαστικό κι αν είναι, όσο αιρετικό κι αν θεωρηθεί.

Σοκαριστικό είναι το γεγονός ότι κατά τις αυτοδιοικητικές εκλογές -σε κάποιες περιπτώσεις- το σύνθημα απεδείχθη προφητικό!

Στην κάλπη μπήκε η επιλογή πολιτών και αυτό που προέκυψε, παραπέμπει στα περιττώματα.

Περιττώματα στην πράξη. 

Με υποψήφιο, ο οποίος ενώ κατηγορείται ότι άφηνε στην πόρτα του εκλογικού αντιπάλου του, απορρίμματα, περιττώματα ζώων, αλλά και δικά του, έλαβε την πρώτη θέση.

Περιττώματα στο μυαλό. 

Με τοπικό άρχοντα -ως μη όφειλε- να ασκεί κριτική στην επιθυμία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, να υιοθετήσει δύο αγοράκια, διερωτώμενος, αν ως κοινωνία θα παράγουμε «πούστηδες».

Περιττώματα στην ιδεολογία. 

Με έγκλειστο στις φυλακές, καταδικασμένο για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, πρεσβευτή της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού να λαμβάνει ποσοστό, το οποίο πιθανότατα δεν θα είχε λάβει ακόμη κι αν δεν ήταν καταδικασμένος.

Και εδώ δεν υπάρχει η δικαιολογία της «παραπλάνησης των ψηφοφόρων», της «οργής» ή του «στιγμιαίου λάθους».

Οι ψηφοφόροι -κατά περίπτωση- να χαμογελούν αυτάρεσκα ή ακόμη και να παραληρούν, με το αποτέλεσμα ή το κρεσέντο του εκλεκτού τους.

«Επιτέλους, πες τα», να φωνάζουν.

Ποιο έργο, ποιες διακηρύξεις και ποιά ιδεολογική τοποθέτηση, μπορούν να δικαιολογήσουν αυτές τις πράξεις ή αυτά τα λόγια στην ηθική κλίμακα των πολιτών;

Όχι ως υποψηφίων, όχι ως πολιτικών, ούτε ως ψηφοφόρων. Αλλά ως ανθρώπων;

Ποιος μπορεί να λέει ή πράττει κάποιο από τα παραπάνω ακόμη και σε στενό κύκλο, χωρίς να ντρέπεται;

Ποιος μπορεί να επιβραβεύει κάποιο από τα παραπάνω με χειροκροτήματα, ιαχές ή ψήφο, χωρίς να ντρέπεται;

Γιατί ναι, η αναγωγή της κακοποίησης ανθρώπων και ψυχών, του τραμπουκισμού, σε καθημερινή πρακτική, δημόσιο λόγο ή ιδεολογία, ανήκει στα περιττώματα.