Δεν έχουμε καμία διάθεση κινδυνολογίας ή υπερβολής αλλά μάλλον δεν έχουμε αντιληφθεί τι πραγματικά συμβαίνει αυτές ακριβώς τις μέρες στην άμεση διεθνοπολιτική περιοχή μας, με ποιες εν δυνάμει παγκόσμιες επιπτώσεις.
Πρώτον, έχουμε σε εξέλιξη, τη χειρότερη, χυδαιότερη πολιτική εθνοκάθαρσης από το Ισραήλ εις βάρος των Παλαιστινίων. Οι άμαχοι κάθε ηλικίας που σκοτώνονται ή τραυματίζονται, τα φρικτά εγκαύματα, το θάψιμο κάτω από τα ερείπια, οι ακρωτηριασμοί, η παύση λειτουργίας νοσοκομείων λόγω έλλειψης εφοδίων, η διακοπή της υδροδότησης, του ρεύματος και όλα εκείνα που προκαλεί η ναζιστική πολιτική του Τελ Αβίβ συνθέτουν ένα μείγμα βαρβαρότητας και ενοχής, από το οποίο ο ανθρώπινος πολιτισμός θα κάνει πολύ καιρό να συνέλθει. Η δε άνευ όρων προσχώρηση της «Δύσης» στο έγκλημα, απλώς επιταχύνει την πτώση της. Κάθε θεσμός ο οποίος υποτίθεται ότι πρέσβευε «ανώτερες» και «ανθρωπιστικές» αξίες και ελέγχεται από τη «Δύση», κάθε διεθνής οργανισμός έχει απαξιωθεί και αποκαλυφθεί ως στυγνή και ρατσιστική νεοαποικιοκρατία, όχι μόνο στον αναδυόμενο κόσμο αλλά και στους λαούς των «δυτικών» κρατών, τουλάχιστον στη μεγάλη τους πλειοψηφία. Στην πραγματικότητα, η τόσο ξεδιάντροπη προσχώρηση στο έγκλημα (και) σε αυτήν τη συγκυρία αναγκάζει τις κυβερνήσεις να προσφεύγουν σε ολοένα μεγαλύτερο αυταρχισμό με αποτέλεσμα να εμπεδώνεται η εσωτερική αποικιοποίηση των δυτικών κοινωνιών από τα συστήματα εξουσίας, αλλά και να εντείνεται η αστάθεια των τελευταίων.
Δεύτερον, την ίδια στιγμή κατά την οποία οι δυτικές κοινωνίες βιώνουν την επιτάχυνση μιας μακρόχρονης διαδικασίας εσωτερικής αποσύνθεσης, μεταπίπτοντας στον αυταρχισμό (διαδικασία στην οποία θα αναφερθούμε σε επόμενο κείμενο) ο αναδυόμενος κόσμος εξαναγκάστηκε να ορθώνεται με μετωπικό και πολυεπίπεδο τρόπο απέναντι στους αποικιοκράτες. Ο τρόπος αυτός επεκτείνεται και βαθαίνει διαρκώς, απέναντι στη δυτική βαρβαρότητα. Τα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ δεν φοβίζουν πια, τουλάχιστον όχι όσο πριν και όχι αρκετά. Πυραύλους, σύγχρονα και φτηνά όπλα έχουν και οι αντίπαλοι των αποικιοκρατών, ενίοτε σε μεγαλύτερη έκταση από τους τελευταίους. Επίσης διαθέτουν εμπειροπόλεμο προσωπικό και μάλιστα καλύτερο από το δυτικό. Συζητούν και προωθούν εναλλακτικές μορφές οικονομικής οργάνωσης. Κυρίως δε, κινούνται με μια αισιόδοξη (αλλά και οργισμένη) διάθεση ότι επιτέλους, μετά από αιώνες μπορούν να αναιρέσουν την καταστροφική για τις κοινωνίες τους κυριαρχία της Δύσης.
Τρίτον, ακριβώς λόγω της παρακμής της, την παραπάνω διαδικασία η «Δύση» δεν μπορεί να τη συλλάβει ως δυνατότητα πιο ειρηνικού, πιο ισότιμου και πιο ισόρροπου κόσμου, αλλά μόνο ως απειλή. Βαθιά ζυμωμένα με την ιδέα της ρατσιστικής υπεροχής και απολύτως εξαγορασμένα από το χρηματοπιστωτικό κυρίως (αλλά και βιομηχανικό) πολύ μεγάλο κεφάλαιο, τα συστήματα εξουσίας της «Δύσης» μπορούν να δεχτούν ως επιλογή μόνο την αδιαμφισβήτητη και ολοκληρωτική τους νίκη επί κάθε αντιπάλου. Η Σερβία, η Λιβύη, η Συρία, η Ουκρανία έχουν βιώσει τι σημαίνει αυτή η επιλογή τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά περισσότερο ίσως από την καθεμιά παραπάνω χώρα, η Παλαιστίνη. Η διαφορά είναι ότι η εν λόγω πολιτική διαρκούς προσφυγής στον ολοκληρωτικό πόλεμο ως προς τους στόχους του συμπεριλαμβάνει πλέον ως αντιπάλους και πυρηνικές δυνάμεις: τη Ρωσία στο προσκήνιο και την Κίνα με τη Βόρεια Κορέα στο φόντο.
Ας δούμε λίγο τι συζητάμε αυτές τις μέρες, μετά και παρά την εμπειρία της συνεχιζόμενης σφαγής στην Ουκρανία, όπως και των κινδύνων από αυτήν. Συζητούμε αν το Ισραήλ μπορεί να εθνοκαθάρει τη Γάζα. Συζητούμε αν οι ΗΠΑ θα επιτεθούν στη Χεζμπολάχ και στο Ιράν. Συζητούμε δηλαδή όχι απλώς για έναν τεράστιο συμβατικό πόλεμο, αλλά και για μια συνθήκη η οποία θα αναγκάσει τη Ρωσία και την Κίνα να παρέμβουν. Πού μπορεί να καταλήξει μια τέτοια εξέλιξη, η οποία φέρνει τρεις πυρηνικές δυνάμεις έως πέντε (αν προσθέσουμε το Ισραήλ και τη Βόρεια Κορέα) σε ένα σπιράλ σύγκρουσης, με πιθανή χρήση και πυρηνικών όπλων πέραν ενός σημείου; Στον Αρμαγεδδώνα. Γιατί; Επειδή το Ισραήλ, ένα κράτος δέκα εκατομμυρίων, ένα κράτος απαρτχάιντ, αποικιακό και ρατσιστικό, ευρισκόμενο σε διαδικασία εκφασισμού, θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα ως κράτος περιούσιου λαού, να διώξει από τα εδάφη του εκείνους που βρήκε στο συγκεκριμένο τόπο, να μην τους αναγνωρίσει ποτέ κράτος, να τους κατέχει όποτε, όπως και για όσο θέλει, να βομβαρδίζει όποιο γείτονά του ή μη και να μην έχει κανένα κόστος από όλα τα παραπάνω. Και κυρίως, επειδή το πολύ μεγάλο αμερικανικό κεφάλαιο δεν μπορεί να συνεχίσει να βγάζει τα ίδια λεφτά αν δεν κυριαρχούν σε όλο ή στο συντριπτικώς μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη οι ΗΠΑ.
Φανταστείτε ότι μας έχουν δώσει έναν πυροκροτητή πυρηνικών όπλων στα χέρια. Ότι τα πυρηνικά είναι τοποθετημένα στο κάτω πάτωμα. Ότι μέσα στο σπίτι βρισκόμαστε με όλους τους αγαπημένους μας. Και ότι μας έχουν ζητήσει να ανοιγοκλείνουμε το διακόπτη για να κερδίζει με κάθε άνοιγμα μερικά εκατομμύρια κάποιος που βλέπουμε στην τηλεόραση στις ΗΠΑ, αλλά να μην ανησυχούμε γιατί οι πιθανότητες είναι μόνο 10% να ανατιναχθούν τα πυρηνικά. Θα το κάναμε; Και όμως, αυτό ακριβώς κάνουν οι κυβερνήσεις μας με την ανοχή μας και χάρη στην υποστήριξη από εξαγορασμένους influencers, πολιτικούς, δημοσιογράφους και ακαδημαϊκούς.
Τι ακριβώς μας έχει συμβεί; Γιατί δεχόμαστε να μας σέρνουν από τη μύτη ένας Ζελένσκι και οπαδοί του Μπαντέρα, ένας Μπίμπι και οπαδοί του πλέον ακραιφνούς σιωνισμού; Είναι κατανοητό τι κάνουν εκείνοι οι οποίοι πληρώνονται από τους παραπάνω. Αλλά με όλους εμάς τους υπολοίπους τι ακριβώς έχει συμβεί και είμαστε διατεθειμένοι αφενός να βρωμιστούμε στα χυδαιότερα εγκλήματα, αφετέρου να ανεχόμαστε ηγεσίες οι οποίες φλερτάρουν με ένα παγκόσμιο ή έστω και περιφερειακό ολοκαύτωμα;
Το σύστημα εξουσίας μας οδηγεί προς έναν Αρμαγεδδώνα. Από την παρέλαση ηλιθίων ηγετών δίπλα στο Νετανιάχου, έως τους κατά κύματα εξαγορασμένους προπαγανδιστές που φέρουν βαρύγδουπες ιδιότητες, κάθε άλμα που μπορούμε να κάνουμε προς το θάνατο και τη δυστυχία πρώτα των «άλλων» και έπειτα τη δική μας, το πραγματοποιούμε με αλαλαγμούς. Η άποψη ότι το σύστημα εξουσίας θα «λογικευτεί» ή ότι θα το πείσουμε να «βάλει νερό στο κρασί του», απλώς δεν ισχύει. Είναι πολλά τα λεφτά και βαθιοί οι εκβιασμοί ώστε να αλλάξει δρόμο. Έχουμε μπει σε mode απώλειας όχι μόνο οποιασδήποτε ηθικής πυξίδας αλλά και οποιουδήποτε ενστίκτου επιβίωσης.
Το σύστημα εξουσίας πρέπει να το ανατρέψουμε με κάθε πρόσφορο μέσο αλλιώς θα μας αλέσει. Πρέπει να το χτυπήσουμε εκεί που πονάει με κάθε μέσο, με κινητοποιήσεις, ζυμώσεις, απεργίες, συγκρούσεις, με μαζικούς χώρους και με μαζικό κόμμα, ώστε να ανατρέψουμε τον κύκλο των συνενόχων, των εκφασιστών και των τυχοδιωκτών. Πρέπει να γίνουμε οι «αντιδυτικοί», μέσα στη «Δύση», οι εσωτερικοί πολέμιοι της αποικιοκρατίας και του ρατσισμού, οι σοσιαλιστές μέσα στον καπιταλισμό. Πρέπει να επαναστατήσουμε και να απαιτήσουμε την άμεση διάλυση των «δυτικών» μηχανισμών και συμμαχιών. Την άμεση κατάργηση της ίδιας της έννοιας και της πραγματικότητας της «Δύσης», δηλαδή της αποικιοκρατίας.
Ας πάρουμε την Ελλάδα: τα κόμματα της «κεντροαριστεράς» (ο Θεός να την κάνει) πρέπει να νιώσουν αφόρητη πίεση για τη στάση τους (και) στα διεθνή. Τα συνδικάτα πρέπει να απεργήσουν, οι φοιτητικοί σύλλογοι να κινητοποιηθούν, νέες μορφές δράσεις και συγκρότησης, υπέρ της ειρήνης και της δικαιοσύνης να αναπτυχθούν. Αντί για αυτά, ακόμα στην πραγματικότητα χαχανίζουμε, άντε στην καλύτερη χύνουμε κανένα δάκρυ, μπροστά στη γενοκτονία και στην πιθανότητα να ανατινάξουμε τον πλανήτη. Δεν είναι πλάκα, είναι η ζωή στον πλανήτη. Μας απαιτεί να διαλέξουμε: Αρμαγεδδών ή επανάσταση μέσα στη «Δύση».
