Μετά από την απόρριψη των σχεδίων ψηφισμάτων που υπέβαλλαν Ρωσία και Κίνα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με στόχο τον τερματισμό του πολέμου, οι δυτικές χώρες, με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον κύριο εταίρο στις πολιτικές του Ισραήλ, καλύπτουν τα παράνομα και ανήθικα ισραηλινά εγκλήματα που στοχεύουν στην υλοποίηση του απώτερου στόχου της μαζικής αναγκαστικής απέλασης και της εθνοκάθαρσης του παλαιστινιακού λαού, ληστεύοντάς τους εθνική ταυτότητα και άρνηση του δικαιώματός τους στην αυτοδιάθεση και την εθνική ανεξαρτησία.
Βρισκόμαστε εν μέσω των συναισθηματικά φορτισμένων σχολίων για την επιχείρηση στρατιωτικής αντίστασης της 7ης Οκτωβρίου από Παλαιστίνιους μαχητές εναντίον Ισραηλινών κατοχικών στρατιωτών και εποίκων, όπου θα έπρεπε να είχαν αποφευχθεί όσο ήταν δυνατό τα πλήγματα κατά αθώων πολιτών, και στην επακόλουθη βάρβαρη ισραηλινή επίθεση στη Γάζα που στοχεύει αθώους πολίτες και παιδιά και γυναίκες. Τα Μέσα Ενημέρωσης και οι πολιτικοί ηγέτες στη Δύση που περιέγραψαν την αντίσταση ως τρομοκρατία φαίνεται να έχουν ξεχάσει ότι από τη σκοπιά του διεθνούς δικαίου, η Γάζα παραμένει κατεχόμενο έδαφος που υπόκειται στην Τέταρτη Σύμβαση της Γενεύης και στο διεθνές δίκαιο, το οποίο η Δύση ισχυρίζεται ότι τηρεί, αλλά το εφαρμόζει επιλεκτικά κατά την άσκηση πολιτικής «δύο μέτρα και δύο σταθμά».
Αν και το Ισραήλ ανακοίνωσε μονομερώς «αποδέσμευση» από τη Γάζα το 2005, αποσύροντας τις δυνάμεις του, διαλύοντας 21 αποικιακούς οικισμούς και απομακρύνοντας 8.000 εποίκους με αντάλλαγμα την αποζημίωση εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων σε κάθε οικογένεια εποίκων, αυτό δεν τερμάτισε την πολιορκία της Λωρίδας της Γάζας από το Ισραήλ. Το μετέτρεψε σε μία ανοιχτή φυλακή ή ένα απέραντο γκέτο.
Το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα εκτιμώντας πως η ισραηλινή απεμπλοκή δεν τερμάτισε στην πραγματικότητα τον έλεγχο της Γάζας από το Ισραήλ ούτε επέτρεψε στον θύλακα να απολαμβάνει τα πλεονεκτήματα ανεξάρτητης πολιτικής ανάπτυξης.
Αυτό ακολούθησε εκείνη την εποχή μάλλον περιελάμβανε την αναδιάταξη των δυνάμεων κατοχής, συμπεριλαμβανομένου του στρατού και της αστυνομίας, στα σύνορα της Γάζας, συμπεριλαμβανομένου του πλήρους ελέγχου της εισόδου και εξόδου των Παλαιστινίων και των αγαθών στα συνοριακά περάσματα, διατηρώντας τη συνέχιση ασφυκτικού ελέγχου στον εναέριο και θαλάσσιο χώρο της Γάζας.
Η μετακατοχική δομή, από το 2005 και έπειτα, ενισχύθηκε από επανειλημμένες ισραηλινές εισβολές, συμπεριλαμβανομένων στοχευμένων δολοφονιών πολιτικών και στρατιωτικών αξιωματούχων της αντίστασης, του συχνά ανατριχιαστικού ήχου των ισραηλινών βομβαρδιστικών που πετούσαν από πάνω από την περιοχή και των μεγάλων στρατιωτικών επιχειρήσεων που έγιναν τα έτη 2008-2009, 2012, 2014 και 2021. Στη διάρκεια, δε, αυτών των επιθέσεων το Ισραήλ διέπραξε πολλά εγκλήματα πολέμου και σκότωσε χιλιάδες κατοίκους της Γάζας.
Επιπλέον, από το 2007, ο σκληρός και τιμωρητικός αποκλεισμός έχει αφήσει τον φτωχό πληθυσμό της Γάζας να αντιμετωπίζει το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας στον κόσμο και συλλογικά να βιώσει μία απειλητική για τη ζωή οικονομική παρακμή.
Το ποινικό μητρώο του Ισραήλ έναντι της Γάζας τεκμηριώθηκε σημαντικά στην Έκθεση Goldstone που εκδόθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη το 2009, της οποίας οι πολιτικές συστάσεις έμειναν ανεφάρμοστες λόγω της πολιτικής πίεσης που ασκήθηκε υπέρ του Ισραήλ από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη και μέσω πολιτικών απειλών σε βάρος χωρών.
Το γεγονός ότι η καταδίκη των ισραηλινών πολιτικών και πρακτικών από πολλούς διεθνείς οργανισμούς, επανειλημμένα, δεν συνοδεύεται από προληπτικά ή σωφρονιστικά μέτρα και κυρώσεις εξηγεί την απογοήτευση των Παλαιστινίων από τα Ηνωμένα Έθνη και την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου.
Το ζήτημα του νομικού καθεστώτος της Γάζας συνδέεται στενά με τα αδιάκριτα και δυσανάλογα ισραηλινά αντίποινα, τα οποία το Ισραήλ και οι υποστηρικτές του έχουν δικαιολογήσει ως σκληρά αντίποινα, ενώ το Ισραήλ επιδιώκει την καταστροφή της αντίστασης μέσω ενός πολέμου γενοκτονίας κατά του πληθυσμού της Γάζας, που έχει ήδη στοιχίσει τη ζωή πάνω από 7.050 ανθρώπων και αυξάνει ώρα με την ώρα. Το 70% των πάνω από 20.000 τραυματιών είναι βρέφη, παιδιά και οι μητέρες τους ενώ περίπου 1.500 άλλα βρίσκονται κάτω από τα ερείπια μέχρι τώρα. Αυτό θεωρείται ένα είδος συνεχιζόμενου Ολοκαυτώματος που μου θυμίζει άλλα Ολοκαυτώματα από τους Γερμανούς Ναζί εναντίον του αδελφικού ελληνικού λαού κατά τη δεκαετία του 1940.
Η στρατιωτική επιχείρηση αντίστασης από Παλαιστίνιους μαχητές, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές μου διαφορές με τη Χαμάς, ήταν μια φυσική αντίδραση στην κόλαση που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι και μια άσκηση του δικαιώματος ενός λαού που υπόκειται στην κατοχή να αντιστέκεται, όπως έκαναν τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα σε όλο τον κόσμο και τους λαούς σε όλα τα στάδια της ιστορίας τους χωρίς κανείς να τους χαρακτηρίσει τρομοκράτες.
Όσο για την αντίδραση του ισραηλινού κατοχικού κράτους που είχε εμποδίσει όλες τις πολιτικές πρωτοβουλίες για ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις, αυτή στερείται περιορισμών δικαίου και ηθικής. Πολύ απλά, τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από το Ισραήλ δεν παρέχουν νομική ασυλία για αντίποινα απέναντι σε ισραηλινά εγκλήματα πολέμου.
Το κατάλληλο διεθνές πλαίσιο της σχέσης μεταξύ του ισραηλινού κράτους κατοχής και του παλαιστινιακού λαού (παρά το γεγονός ότι ήταν κρίσιμο για την ερμηνεία των νομικών, ηθικών και πολιτικών ζητημάτων) απουσίαζε σαφώς από τις περισσότερες ανταποκρίσεις των Μέσων Ενημέρωσης και τις πολιτικές θέσεις σημαντικών Δυτικών πολιτικών ηγετών.
Το Ισραήλ έχει χρησιμοποιήσει την πιο εμπρηστική γλώσσα για να δικαιολογήσει τις αντιδράσεις του. Αυτός ο παράνομος ισραηλινός εξτρεμισμός έχει λάβει την υποστήριξη των κυβερνήσεων των Ηνωμένων Πολιτειών, της Γαλλίας, της Γερμανίας, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Ιταλίας, της Ελλάδας και άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίες ενεργούν σε αντίθεση με τις θεμελιώδεις αρχές της Ε.Ε. Οι ανακοινώσεις τους αγνοούν την ανάγκη να δεσμευτεί η κατοχική δύναμη να διαχειρίζεται τα εδάφη που τελούν υπό τον έλεγχό της δίνοντας προτεραιότητα στην προστασία και την ευημερία του άμαχου πληθυσμού.
Από αυτή την άποψη, είναι εννοιολογικά παραπλανητικό και κανονιστικά απαράδεκτο για το Ισραήλ να κηρύξει πόλεμο σε κατεχόμενα εδάφη, σαν να ήταν η τοπική διοικητική αρχή μια εχθρική ξένη κυβέρνηση. Ωστόσο, αυτό ακριβώς έκανε το Ισραήλ, επικαλούμενο το «δικαίωμα αυτοάμυνας». Πράγμα που δεν είναι συμβατό ούτε καν με την κατάσταση της στρατιωτικής ή και αποικιακής κατοχής Απαρτχάιντ. Το ισραηλινό εποικιστικό κράτος κατοχής στην πραγματικότητα δεν υπερασπίζεται τον εαυτό του, αλλά υπερασπίζεται τη βιωσιμότητα της επέκτασης των εποικισμών του και την κατοχή παλαιστινιακών εδαφών, ιδιαίτερα στη Δυτική Όχθη, συμπεριλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ, όπου ο αριθμός των Εβραίων εποίκων εκεί ανέρχεται σε περισσότερους από 800.000 σε περισσότερους από 220 εβραϊκούς εποικισμούς, ενώ μέσω των συνεχιζόμενων εισβολών στις παλαιστινιακές πόλεις, των συλλήψεων και των εν ψυχρώ δολοφονιών νέων προστέθηκαν από τις αρχές του 2023 πάνω από 600 άλλοι.
Το Ισραήλ κήρυξε έναν ολοκληρωτικό εγκληματικό πόλεμο στη Γάζα, επέβαλε γενοκτονικό εμπάργκο που διέκοψε τον ανεφοδιασμό σε τρόφιμα, καύσιμα, ηλεκτροδότηση μην εξαιρώντας καν τους αμάχους που δεν έχουν άμεση επαφή με τις στρατιωτικές δραστηριότητες της εθνικής αντίστασης.
Το άρθρο 55 της Τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης ορίζει ότι το Ισραήλ, ως δύναμη κατοχής, έχει καθήκον να διασφαλίζει ότι οι άνθρωποι που ζουν στα εδάφη που κατέχει έχουν πρόσβαση σε επαρκή τροφή, νερό και φάρμακα.
Αλλά η ανελέητη ισραηλινή εγκληματική επίθεση περιελάμβανε επαναλαμβανόμενους νυχτερινούς βομβαρδισμούς που ξεπέρασαν τη δύναμη εκείνη της πυρηνικής βόμβας που έριξαν οι ΗΠΑ στη Χιροσίμα, σε βάρος κατοικημένων περιοχών, δίχως να εξαιρεί τη στόχευση νοσοκομείων, εκκλησιών, σχολείων και κτιρίων των Ηνωμένων Εθνών, όπου πολλοί Παλαιστίνιοι αναζήτησαν καταφύγιο. Μιλάμε για φοβερές περιπτώσεις εγκληματικής επίθεσης.
Η 24ωρη εντολή εκκένωσης που απευθύνεται σε 1,1 εκατομμύρια Παλαιστίνιους που ζουν στη βόρεια Γάζα, χωρίς να δίνεται εύλογος χρόνος για να πραγματοποιηθεί μια τόσο επικίνδυνη αποχώρηση, επιδεινώνεται από την έλλειψη ενός ασφαλούς και κατοικήσιμου μέρους. Το μέτρο αυτό ισοδυναμεί με αυστηρή συλλογική τιμωρία, που απαγορεύεται από το άρθρο 33 της Τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης. Δεν αφορά τόσο την ασφάλεια όσο την εκδίωξη των Παλαιστινίων από τη Γάζα και την εφαρμογή του ισραηλινού οράματος της γενοκτονίας και της αναγκαστικής μεταφοράς, και κατά συνέπεια την υλοποίηση του τελικού οράματος της εξτρεμιστικής κυβέρνησης συνασπισμού στο Ισραήλ.
Τα ίδια τα Ηνωμένα Έθνη αγνόησαν τη σύσταση του Ειδικού Εισηγητή του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, Michael Lynk, και άλλων αξιωματούχων, θέτοντας το Ισραήλ υπεράνω της διεθνούς λογοδοσίας. Αλλά η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ενοχλήθηκε αρκετά από τη συμπεριφορά του Ισραήλ στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, ώστε ζήτησε συμβουλευτική γνώμη από το Διεθνές Δικαστήριο για τη συνεχιζόμενη νομιμότητα του καθεστώτος του Ισραήλ ως δύναμης κατοχής δυνάμει της Τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης. Πρόκειται για θέμα που εξετάζεται επί του παρόντος από το Δικαστήριο.
Εάν η Δύση συνεχίσει να τηρεί δύο μέτρα και δύο σταθμά, όπως έδειξε στη διάρκεια της ανθρωπιστικής καταστροφής που εκτυλίσσεται στη Γάζα, τότε αυτό θα χρησιμεύσει ως υπενθύμιση ότι ο μετα-αποικιακός κόσμος διατηρεί το πνεύμα του οριενταλιστικού ρατσισμού όταν πρόκειται για την αντιμετώπιση ζητημάτων ειρήνης και δικαιοσύνης στη Μέση Ανατολή…
Αποτυγχάνοντας να ζητήσουν κατάπαυση του πυρός, οι δυτικές χώρες έδωσαν το πράσινο φως στο Ισραήλ για συλλογική τιμωρία, η οποία από μόνη της μπορεί να αποτελέσει φρικτό πρόσχημα για τον απώτερο στόχο του καθεστώτος, που είναι ο αναγκαστικός και μαζικός διωγμός και εθνοκάθαρση του παλαιστινιακού λαού. Το Ισραήλ, έτσι, μπορεί να προκαλέσει μία δεύτερη NAKBA (σ.σ. καταστροφή) μετά την πρώτη που έκανε το 1948 και η οποία ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας παραμένει ατιμώρητη εδώ και 75 χρόνια.
