Ακόμα δεν έχω συνέλθει από την έντονη αναταραχή που μου προκάλεσε ως Ελληνίδας πολίτη η ανάρτηση της σημαίας της Παλαιστίνης και της Ελλάδας από έναν 22χρονο Παλαιστίνιο την περασμένη Κυριακή στην πλατεία Συντάγματος. Έχω διαβάσει και εγώ τα ρεπορτάζ που αποδίδουν την προσαγωγή του νεαρού από την αστυνομία (ή τη σύλληψη, ανάλογα ποιον ιθύνοντα ρωτήσετε) σε παραβίαση του Άρθρου 141 του Ποινικού Κώδικα, σύμφωνα με το οποίο ο Παλαιστίνιος «εξέθεσε» το ελληνικό κράτος ή σύμμαχό του κράτος ή εμάς τους Έλληνες πολίτες «σε κίνδυνο αντιποίνων» (από το σύμμαχο Ισραήλ άραγε;) ή ίσως διατάραξε τις «φιλικές σχέσεις» του κράτους μας με ξένο κράτος (πχ. το φίλιο Ισραήλ, που μπορεί όμως να απαντήσει με αντίποινα).

Η ταραχή μου όμως δεν προέρχεται από την έκθεσή μου σε εθνικούς κινδύνους, αλλά στο ότι η πράξη του Παλαιστίνιου ταύτισε προς στιγμήν την τιμημένη σημαία του με το δικό μας ατιμασμένο εθνικό σύμβολο.

Η συμβολική πράξη του Παλαιστίνιου, που πλέον έχει αφεθεί ελεύθερος, έθεσε βασικά ένα ερώτημα που δεν απαντιέται εύκολα, ακόμα και από όσους, όπως εγώ, ονειρευόμαστε έναν κόσμο χωρίς σημαίες, κράτη και σύνορα: μπορεί η ελληνική σημαία να χρησιμέψει ως ενωτικό σύμβολο χωρίς, ας πούμε, να την κάψουμε σε μια πορεία; Ο εμπρησμός της σημαίας μας φυσικά απαγορεύεται εκ του νόμου, και είναι έντονα καταδικαστέος και από εμένα. Γιατί να μπει εξάλλου κανείς στον κόπο να κάνει κάτι τέτοιο, όταν η σημαία μας «καίγεται» συμβολικά κάθε φορά που την ανεμίζουν ακροδεξιοί ή οι αρχές μας ενώ επαναπροωθούν πρόσφυγες που πνίγονται στα εθνικά ύδατα, και κυρίως, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας μας σφίγγει το χέρι του Νετανιάχου ψελλίζοντας ανοησίες για ένα υποτιθέμενο αποδεκτό όριο στις ανθρώπινες απώλειες Παλαιστινίων; Ίσως όμως, σκέφτομαι, εάν έχει τελικά αυτό το ατιμασμένο σύμβολο μια λαϊκή υπόσταση, ένα ιστορικό βάρος, ίσως αυτό είναι στο να θέσει σήμερα συλλογικά στους Έλληνες ανεξαρτήτως πολιτικής κατεύθυνσης το ερώτημα: τι λες, Έλληνα, εσύ πόσο υποστήριξες σήμερα τη γενοκτονία που διαπράττουν οι φίλοι σου;

Μιας και μιλάμε όμως για ταυτόχρονη ανάρτηση σημαιών να πούμε και πως Ισραηλινοί στρατιώτες πήγαν το κόλπο σε νέο επίπεδο και τυπώνουν στο ίδιο ύφασμα τη σημαία του Ισραήλ με το ουράνιο τόξο-σύμβολο των ΛΟΑΤΚΙ+, επιδεικνύοντας μάλιστα αυτή τη σημαία-υβρίδιο μπροστά σε τανκς. Η πράξη αυτή μας θυμίζει την «Επιχείρηση Ουράνιο Τόξο του 2004», κατά την οποία, σύμφωνα με την Human Rights Watch, o ισραηλινός στρατός χρησιμοποίησε Παλαιστίνιους αμάχους ως «ανθρώπινες ασπίδες» και δολοφόνησε συνολικά 32, ανάμεσά τους και 10 ανήλικοι. Ψιλά γράμματα όμως.

Οι απολογητές της γενοκτονίας δεν διστάζουν να επικαλούνται τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, ακόμα και τώρα που στη Γάζα ο στρατός τους έχει σκοτώσει πάνω από 10.000 αμάχους σε ένα μήνα, με βόμβες που ξεπερνούν σε όγκο τα πυρηνικά που έριξαν οι ΗΠΑ σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι, και οι οποίες βόμβες μπορούμε να υποθέσουμε με ασφάλεια πως έχουν σκοτώσει και Παλαιστίνιους γκέι, λεσβίες, τρανς, ή απλώς μωρά που δεν πρόλαβαν να μας δώσουν διαπιστευτήρια της σεξουαλικής ή έμφυλης διαφορετικότητάς τους. Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε ποιοι δεν θα στήριζαν έναν Παλαιστίνιο ΛΟΑΤΚΙ+ που θα ανέμιζε τη σημαία του μαζί με το ουράνιο τόξο στο εγχώριο ετήσιο Pride, πόσοι δηλαδή ΛΟΑΤΚΙ ψευτοδικαιωματιστές της λευκής υπεροχής και του λευκού φωσφόρου κυκλοφορούν ανάμεσά μας – το υποθετικό αυτό ερώτημα όμως θα μας απασχολήσει σε μελλοντικό κείμενο.

Προς το παρόν ίσως να πάρουμε ένα (ακούσιο) μάθημα από τους αδίστακτους γενοκτόνους και να φτιάξουμε και εμείς μια σημαία-υβρίδιο, τυπώνοντας την ελληνική και την παλαιστινιακή σημαία στο ίδιο ύφασμα. Αν πιστέψουμε εξάλλου τον εγκέφαλο που σκαρφίστηκε κάποια σχέση της γενναίας πράξης του νεαρού Παλαιστίνιου με εθνικό κίνδυνο, οι Ισραηλινοί είναι ικανοί για αντίποινα εναντίον μας. Ναι, οι Ισραηλινοί είναι σύμμαχοί μας, ποιος όμως θα αρνηθεί ότι ζούμε σε περίεργους, ανατρεπτικούς καιρούς; Μια τέτοια σημαία-υβρίδιο θα μας θύμιζε ότι όσες βάσεις του ΝΑΤΟ και να επιτρέπουμε στα εδάφη μας, όσα παράνομα λογισμικά παρακολουθήσεων και να αγοράσουμε, το κράτος μας διοικείται από αφελείς, αναλώσιμους δουλοπάροικους, που θα δεχτούν μια μέρα αντίποινα, αν τολμήσουν να σηκώσουν μπαϊράκι.

Εκτός από την πλατεία Συντάγματος αυτή τη σημαία Ελλάδας-Παλαιστίνης μπορούμε να την ανεμίσουμε σε τόπους μαρτυρίου Ελλήνων από τη ναζιστική θηριωδία αλλά και έξω από εβραϊκά νεκροταφεία, μνημεία και συναγωγές (μουσουλμανικά τεμένη δεν πολυ-υπάρχουν στη χώρα μας), που τόσο συχνά βεβηλώνονται από τους απόγονους των ταγματασφαλιτών που σήμερα μάλλον στηρίζουν το Ισραήλ. Αν είναι κάτι μια σημαία, εκτός από ένα κομμάτι υφάσματος, αυτό είναι ένα συμβολικό συνονθύλευμα από μνήμες που σε κάθε εποχή οφείλουμε να ξεδιαλύνουμε. Είναι ζήτημα αρχής, είναι θέμα τσίπας. Ο νεαρός Παλαιστίνιος τσίπα έχει. Εμείς;