Η Διδώ Σωτηρίου στο κορυφαίο έργο «Ματωμένα Χώματα» περιγράφει κάτι που συχνά προτιμούμε να ξεχνούμε: πώς, ιδίως στην υποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων στη Μικρά Ασία και ενώ η κατάρρευση εξελισσόταν, διάσπαρτες ελληνικές μονάδες, με την πειθαρχία τους σε πλήρη διάλυση διέπραξαν εγκληματικές πράξεις εναντίον Τούρκων αμάχων. Δεν πρόκειται φυσικά για τη μοναδική περίπτωση; Σχεδόν κάθε στρατός, ο οποίος δυσκολεύεται πολύ να υλοποιήσει την αποστολή του και που στην πραγματικότητα (έστω φοβάται ότι) χάνει, περνά σε φάση απώλειας της πειθαρχίας του και έντασης ενός κύκλου εγκλήματος, ο οποίος με τη σειρά του εντείνει την ηθική κατάρρευσή του και την αποδόμηση της παρουσίας του στο πεδίο της μάχης.
Ο ναζιστικός στρατός αποτελεί φυσικά το κορυφαίο τέτοιο παράδειγμα. Το ανατολικό μέτωπο «έβγαλε» την πλέον εγκληματική του φύση, ενώ την ίδια στιγμή το έγκλημα επιδείνωνε την πειθαρχία του και τελικώς συνέβαλε στη συντριπτική του ήττα. Βεβαίως, μια τέτοια συνθήκη ποτέ δεν αφορά μόνο τις ένοπλες δυνάμεις. Πάντα συμπεριλαμβάνει και την ηγεσία της χώρας, συνήθως δε και ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.
Όποιος παρακολουθεί την εξέλιξη των ενόπλων δυνάμεων του Ισραήλ, της ισραηλινής ηγεσίας και κοινωνίας εδώ και χρόνια, με αποκορύφωμα την περίοδο μετά τις 7 Οκτωβρίου, βλέπει όλα αυτά τα σημεία της αποσύνθεσης. Οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις διοικούνται από μια πολιτική ηγεσία η οποία είναι ταυτοχρόνως αποτυχημένη (θα λέγαμε πολιτικώς χρεοκοπημένη), ανήθικη για τα ίδια τα ισραηλινά στάνταρ (βασικό της ζήτημα είναι να μείνει εκτός φυλακής) και φυσικά φασιστική, καθότι ο φασισμός είναι το καλύτερο καταφύγιο των απατεώνων. Η παρούσα ηγεσία του Ισραήλ προετοιμαζόταν από το ισραηλινό κατεστημένο από το 1948. Ανερυθρίαστη μπροστά στο έγκλημα, χωρίς κανένα πρόσχημα, με μόνο στόχο την εξόντωση του αντιπάλου, με πανίσχυρο οπλοστάσιο, «πέτυχε» να φέρει το Ισραήλ μπροστά στο μεγαλύτερο υπαρξιακό του κίνδυνο από την εγκατάστασή του στη Μέση Ανατολή.
Ο φασισμός της ηγεσίας έχει συγχρονιστεί με και έχει τροφοδοτήσει τον εκφασισμό της ισραηλινής κοινωνίας. Τεράστια κοινωνικά στρώματα όχι μόνο έχουν αποστρέψει το βλέμμα από τα εγκλήματα της κατοχής, αλλά τα εκθειάζουν και να απαιτούν την κορύφωσή τους σε ένα γενοκτονικό κρεσέντο. Ο εκφασισμός μιας κοινωνίας είναι ένα είδος «αρρώστιας», η οποία κορυφώνεται σε τέτοιες καταστροφικές και αυτοκτονικές εξάρσεις. Αυτή είναι η φάση στην οποία έχει μπει η κοινωνία του Ισραήλ. Αντί να δει το προφανές, ότι το σφιχταγκάλιασμά της με το έγκλημα και με την κατοχή την έχει φέρει στη χειρότερη θέση στην οποία υπήρξε ποτέ, επιλέγει να εμείνει σε όλες τις καταστροφικές της επιλογές.
Τα παραπάνω προβάλλονται όμως και στην προϊούσα αποσύνθεση των ενόπλων δυνάμεων του Ισραήλ. Πέρα από την αλαζονεία και τον εφησυχασμό, οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις συμπεριφέρονται εδώ και χρόνια (δεκαετίες στην πραγματικότητα) με έναν συμμορίτικο τρόπο. Κακοποιήσεις αμάχων και βομβαρδισμοί εκεί και όταν δεν απειλούνται από αντιαεροπορικά ή από εχθρικές αεροπορίες αποτελούσαν τα βασικά «κατορθώματά» τους. Μετά την ταπείνωση όμως της 7ης Οκτωβρίου έχουν αποδυθεί σε έναν αγώνα εγκληματικότητας και χουλιγκανισμού, ο οποίος δεν αφορά μόνο στις γενοκτονικές πολιτικές τους στη Γάζα, παρότι εκεί κορυφώνεται. Ο τρόπος που συμπεριφέρονται στις σορούς των Παλαιστινίων, οι κακοποιήσεις αμάχων στη Δυτική Όχθη είναι μερικές από τις πιο χτυπητές, αλλά όχι μοναδικές, αποδείξεις μιας βαθιάς και εντεινόμενης αποσύνθεσης του ισραηλινού στρατού, ο οποίος την ίδια στιγμή κάθε άλλο παρά εντυπωσιάζει με τις επιδόσεις του στο πεδίο της μάχης μέχρι και σήμερα. Απέναντι σε ένα λαϊκό στρατό, όπως είναι αυτός όχι μόνο της Χαμάς αλλά συνολικώς της παλαιστινιακής αντίστασης, ο στρατός του Ισραήλ αποδεικνύεται στρατιωτικώς ανέτοιμος και ηθικώς απαξιωμένος.
Ο εκφασισμός δεν μπορεί να αφήσει καμία πτυχή μιας κοινωνίας και ενός κράτους ανέγγιχτη. Η καταστροφή δε, που επιφέρει και στους ίδιους τους φορείς του, είναι αδιανόητη. Φυσικά, το Ισραήλ έχει τις ΗΠΑ στο πλευρό του, αλλά είναι αμφίβολο, στο δρόμο που έχει εισέλθει, κατά πόσο ακόμα και αυτές μπορούν να το σώσουν. Η εμπειρία έχει δείξει ότι μόνο με μια βαριά ήττα στο πεδίο της μάχης μπορεί να διορθωθεί η αρρώστια του φασισμού. Θα μάθουμε σύντομα αν θα επιβεβαιωθεί και εν προκειμένω το ιστορικό δίδαγμα.
