Κάθε μέρα που περνάει, το κράτος του Ισραήλ, το πιο γνήσιο σημερινό αποικιακό σχέδιο των ΗΠΑ, αγκαλιάζει ολόθερμα τον φασισμό ως τη θεμελιακή του ιδεολογία. Δεν αναφερόμαστε εν προκειμένω στις γενοκτονικές του πολιτικές στο πεδίο της μάχης μόνο, αλλά και σε νομοθετικά μέτρα τα οποία αφορούν το εσωτερικό του, μέσα από ένα σύμπλεγμα δυστοπικών πολιτικών. Για παράδειγμα, καθιστά ενόχους για τρομοκρατία όλους όσοι όχι μόνο αντιστέκονται στην ισραηλινή κατοχή (όπως και έχουν δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να κάνουν), όχι μόνο συμπαθούν την παλαιστινιακή αντίσταση, αλλά και αναδεικνύουν τι πραγματικά πράττει το Ισραήλ ως κατοχική δύναμη. Εντείνει την πολιτική της αορίστου διάρκειας διοικητικής κράτησης και υιοθετεί σε ακόμα ευρύτερη κλίμακα σε σχέση με το παρελθόν βασανιστήρια, απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση για τους Παλαιστινίους κρατουμένους. Η ήττα της 7ης Οκτωβρίου προκάλεσε πραγματική παράκρουση στο κράτος του Ισραήλ και η απάντηση που διάλεξε ήταν να τρέξει στις αγκάλες του φασισμού ακόμα πιο ολόθερμα.
Δεν πρέπει να ξεχνούμε όμως ότι ο φασισμός-ναζισμός, η ήττα του και η ανάγκη να μην επαναληφθούν όσα δεινά προκάλεσε βρίσκονται στη βάση του (εξαιρετικώς ατελούς πλην όμως αναγκαίου) διεθνούς συστήματος για την ασφάλεια και την ειρήνη. Η ήττα του φασισμού στα πεδία των μαχών αποτέλεσε προϋπόθεση διαμόρφωσης ενός σχετικώς σταθερού (μέχρι ενός σημείου) διεθνούς συστήματος. Και αυτό είναι απολύτως λογικό, διότι ο φασισμός δεν μπορεί παρά να τείνει σε ολοένα εντονότερη και επεκτεινόμενη βία και καταστροφή. Πρόκειται για ένα σύστημα το οποίο είναι κυριολεκτικώς ανειρήνευτο. Και αν επιτρέψουμε σε ένα σύστημα βίας και καταστροφής να επεκτείνεται διαρκώς, θα προκαλεί ολοένα μεγαλύτερη δυστυχία και επιπλέον θα διαλύσει τα θεμέλια της διεθνούς συνύπαρξης. Αυτόν ακριβώς το ρόλο διαδραματίζει σήμερα το Ισραήλ, με τις πλάτες κυρίως (αλλά όχι μόνο) των ΗΠΑ.
Υπ’ αυτήν την έννοια, ο αγώνας εναντίον του σιωνισμού και της εφαρμοσμένης πολιτικής του Ισραήλ αποτελεί το μεγάλο διεθνή αγώνα των ημερών μας. Μιλούμε για ένα κράτος το οποίο δεν διακηρύσσει απλώς, αλλά εφαρμόζει πολιτική γενοκτονίας, εθνοκάθαρσης, δολοφονιών ξένων αξιωματούχων, αλλαγής του χάρτη της περιοχής του με βάση τα θρησκευτικά του κείμενα. Για ένα κράτος του οποίου αξιωματούχοι απειλούν με χρήση πυρηνικών όπλων και το οποίο εφαρμόζει ένα πλήρες απαρτχάιντ. Αυτός ο συνδυασμός αποτελεί τον ορισμό των όσων αρκούν για να απειλεί ένα κράτος να ανατινάξει τη διεθνή ειρήνη, ιδίως όταν δουλεύει μαζί με μια παγκόσμια πυρηνική δύναμη, όπως οι ΗΠΑ ως η αιχμή του δόρατος των πλέον αντιδραστικών πολιτικών της τελευταίας και ως βασικός παράγοντας πίσω από τα λόμπι τα οποία εν πολλοίς προωθούν τις πιο φιλοπόλεμες επιλογές των ΗΠΑ.
Ένας τέτοιος επικίνδυνος δρων δεν μπορεί να μεταπειστεί ειρηνικά, δυστυχώς, όπως η ιστορία μας έχει δείξει. Δεν υπάρχει ποτέ ειρηνικό τέλος για την αποικιοκρατία και για τον φασισμό. Πρέπει να ηττηθούν στο πεδίο της μάχης. Δεν πρόκειται για καθόλου ευχάριστη εξέλιξη. Ήδη τα θύματα είναι χιλιάδες και η προοπτική είναι να γιγαντωθεί ο αριθμός τους ακόμα περισσότερο. Ο πόλεμος επεκτείνεται στο Λίβανο και αν δεν υπάρξει παρέμβαση από τις ΗΠΑ ικανή να χαλιναγωγήσει το Ισραήλ (η οποία αυτήν τη στιγμή δεν φαίνεται ότι θα υπάρξει), το πιο πιθανό ενδεχόμενο είναι ότι θα απλωθεί σε όλο το στρατηγικό βάθος του «άξονα της αντίστασης», δηλαδή μέχρι το Ιράν. Από εκεί και πέρα η κλιμάκωση θα είναι απρόβλεπτη. Το μόνο το οποίο μέχρι ενός σημείου «κρατά» το Ισραήλ είναι η δύναμη της παλαιστινιακής αντίστασης και του «άξονα της αντίστασης». Ο αριθμός των νεκρών Ισραηλινών στρατιωτών και οι καταστροφές πολεμικών οχημάτων, μαζί με το γεγονός ότι απέτυχαν όλες οι προσπάθειες των ισραηλινών δυνάμεων να ανακαλύψουν ομήρους ανάγκασαν την κυβέρνηση στο Τελ Αβίβ να δεχτεί ανακωχή. Είναι τέτοια η ταπείνωση, ώστε ο Μπεν Γκβιρ απαιτεί εγγυήσεις ότι αμέσως μετά την αρχικώς συμφωνηθείσα ανακωχή, ο πόλεμος θα συνεχιστεί. Κάθε αποτυχία του, το απαρτχάιντ θέλει να την «ξεπλύνει» με ακόμα περισσότερο αίμα και πάει λέγοντας. Συγκρούεται όμως, με τις περιορισμένες, πραγματικές δυνατότητές του στο πεδίο της μάχης.
Ο εκφασισμός μιας πυρηνικής δύναμης και η άσκηση δυσανάλογα μεγάλης ως προς το μέγεθός της, διαβρωτικής επιρροής σε μια μεγαλύτερη ακόμα πυρηνική δύναμη είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος σήμερα στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων. Μια τέτοια δύναμη πρέπει να ηττηθεί στο πεδίο της μάχης για να εγκαταλείψει το φασιστικό-αποικιοκρατικό σχέδιο και για τον ίδιο ακριβώς λόγο πρέπει να ηττηθεί και το ΝΑΤΟ ως ο βασικός προστάτης του εκφασισμένου δρώντος. Η ήττα του Ισραήλ στο πεδίο της μάχης είναι ο μεγάλος αγώνας του σημερινού καιρού. Στην πραγματικότητα αυτή ακριβώς θα είναι η επωφελέστερη επιλογή και για τον παγκόσμιο εβραϊσμό: η απαλλαγή και από το στίγμα, αλλά και από τον κίνδυνο που γεννά ο σιωνισμός. Το Ισραήλ πρέπει να ηττηθεί σε αυτόν τον πόλεμο. Και κάθε άνθρωπος που αγαπά την ειρήνη και την ελευθερία πρέπει να δουλέψει προς αυτόν το σκοπό.
