Σε μια προσπάθεια να πείσει το δικαστήριο, ότι η ίδια ήταν πάντα κοντά στην Τζωρτζίνα και πως το μόνο που την απασχολούσε ήταν η αποκατάστασή της, προχώρησε η Ρούλα Πισπιρίγκου κατά την πολύωρη απολογία της.

Η κατηγορούμενη για την ανθρωποκτονία της 9χρονης κόρης της, επεσήμανε σημεία που την προβλημάτισαν αναφορικά με τους θεράποντες γιατρούς του παιδιού. Αναφορικά με τη νοσηλεία στο Καραμάνδειο Νοσοκομείο, υποστήριξε ότι «προσωπικά εμένα και στην ενημέρωση του πατέρα της, ποτέ -ποτέ όμως- δεν μας είπαν ότι το παιδί έχει στρες. Το στρες το άκουσα πρώτη φορά εδώ και έμεινα με το στόμα ανοιχτό γιατί δεν μας το είχαν πει ούτε σαν ιδέα» είπε χαρακτηριστικά.

Ως προς τη ΜΕΘ στο νοσοκομείο του Ρίου, όπου νοσηλεύθηκε η Τζωρτζίνα μετά την ανακοπή, η Ρούλα Πισπιρίγκου στράφηκε ευθέως κατά του διευθυντή της ΜΕΘ και μάρτυρα, Ανδρέα Ηλιάδη. Ειδικότερα, υποστήριξε πως εκείνος πιθανότητα ηχογραφούσε τις συνομιλίες, που είχαν στο γραφείο του και οι οποίες στη συνέχεια δημοσιεύθηκαν σε τηλεοπτική εκπομπή.

«Άλλος δεν υπήρχε σε αυτό το δωμάτιο, εγώ, ο Μάνος, αυτός και ο γενετιστής στο τηλέφωνο. Το Μάνο το ρώτησα, δεν ήταν αυτός. Αυτόν (το γιατρό) τον είχα θεό στα χέρια μου. Ήταν η ζωή του παιδιού μου στα χέρια μου. Και βλέπω το διάλογο να δημοσιεύεται σε εκπομπή…» είπε και πρόσθεσε: «Μας είπαν ότι ήταν τετραπληγική, δεν θα μπορούσε να μιλήσει, να καταπιεί, ακόμα καλά καλά δεν ήξερε αν βλέπει. Με ενδιέφερε η αποκατάσταση της Τζωρτζίνας. Από τη στιγμή που έγινε ό τι έγινε με ενδιέφερε το μέλλον. Όχι να κοιτάξω πίσω αν θα πάθει μια επιπλοκή να δωρίσω τα όργανα της. Με ενδιέφερε αν θα ξαναπερπατήσει, αν θα πιάσει ξανά το μικρόφωνο να τραγουδήσει».

Η ανακοπή

Κατά τη δεύτερη ημέρα απολογίας δεν έλειψαν οι συναισθηματικές εντάσεις, ιδίως τη στιγμή που η κατηγορούμενη αναφέρθηκε στο καρδιακό επεισόδιο της Τζωρτζίνας που την οδήγησε στην τετραπληγία.

«Εκείνη την ώρα πέθανα, ήθελα να με πάρει ο Θεός. Είχα δει στη Μαλένα την ΚΑΡΠΑ και ήξερα. Μου κόπηκαν τα πόδια, δεν μπορούσα να σταθώ όρθια. Έκατσα στο σκαλοπάτι. Με έβγαλαν έξω. Βγαίνει μια νοσοκόμα και μου δίνει τα κομποσκοίνια της Τζωρτζίνας που τα φοράω ακόμα και σήμερα. Έχει έρθει ο Μάνος και κάθεται δίπλα μου. Μια γιατρός ανέβηκε τρέχοντας απ’τα επείγοντα και ανοίγει η πόρτα και βλέπω το παιδί σε μια σανίδα πάνω και τη γιατρό να καβαλάει το παιδί και πήρε μια ένεση και την έκανε στην καρδιά. Μου είπε αργότερα ότι έκανε ανδρεναλίνη. Ανοιγόκλειναν οι πόρτες.

Ακούγαμε “φωνάξτε τον γιατρό” και βλέπω τον κ. Χασαπόπουλο να μπαίνει. Εγώ να πηγαίνω πέρα δώθε και να προσεύχομαι, ο Μάνος έπιανε το κεφάλι του και έλεγε “είσαι δυνατή, θα τα καταφέρεις”. Και ακούμε από μέσα χειροκροτήματα, “μπράβο κορίτσι μου”. Βγαίνει έξω η Δημητρόπουλου και μου λέει “επανήλθε, ζει”. Πέφτω στην αγκαλιά της και πήγα να της φιλήσω το χέρι και μου είπε “μην το κάνετε αυτό”. Γενικά δεν μιλάω πολύ, είμαι σαν χαμένη. Σοκ, πανικός δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω. Μας είπαν πως θα πάει στην εντατική στο Ρίο. Κανείς δεν μας είπε ότι θα έχει κάποιο πρόβλημα, ότι δεν θα περπατήσει. Βγαίνει ο Χασαπόπουλος και ήταν κλαμένος. Μας είπε έπαθε ανακοπή, επανήλθε και την πάμε εντατική. Στο προαύλιο ήταν όλη η οικογένεια. Κατέβηκα κάτω και ευχαριστούσε τον Θεό. Τους είπε ότι έπαθε ανακοπή αλλά επανήλθε. Δεν ήταν μαζί μας και ήλθε πάλι».

Στη συνέχεια, περιέγραψε τη νοσηλεία της κόρης της στο νοσοκομείο του Ρίου: «Τα δύο χρόνια από το θάνατο της Μαλένας με βρίσκουν στο νοσοκομείο. Φανταστείτε τι ψυχολογική πίεση ήταν να πας στο νεκροταφείο μετά στην εντατική και να έχεις χάσει ακόμη ένα μωρό και μου έλεγε ο Μάνος “μιλά στη Μαλένα, να μη μας πάρει τη Τζωρτζίνα”. Κάποια στιγμή είδαμε το παιδί από την πόρτα: Ένα παιδί από το κεφαλάκι της μέχρι τα πόδια όλο καλώδια, μηχανήματα αίματα, όροι, διασωληνωμένη. Δεν μπορούσες να αντέξεις ότι το παιδί σου 8 χρονών δεν είχε τίποτα. Ήταν μια ζει, μια θα πεθάνει και μαζί της ήμασταν κι εμείς, θα ζήσουμε ή θα πεθάνουμε…»