Η 7^η Οκτωβρίου άλλαξε τη Μέση Ανατολή και τον κόσμο. Δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα σε όλη του την έκταση, αλλά αποτελεί ένα σημείο καμπής, το οποίο σφραγίζει την εποχή μας, μαζί με τον πόλεμο στην Ουκρανία, ο οποίος ξεκίνησε το 2014 και οξύνθηκε ακόμα περισσότερο το 2022. Στις ευρύτερες διεθνοπολιτικές συνέπειες έχουμε αναφερθεί και θα το κάνουμε ξανά στο μέλλον. Εδώ θα σταθούμε σε μια πιο στενά στρατιωτική αποτίμηση των πρώτων εβδομάδων του πολέμου ή (για να είμαστε πιο ακριβείς) της παρούσας φάσης του πολέμου ο οποίος εξελίσσεται εδώ και 75 χρόνια.

Το πρώτο σημείο είναι ότι η 7^η Οκτωβρίου αποτέλεσε σημείο καμπής στη στρατιωτική αντιμετώπιση της ισραηλινής κατοχής. Πρόκειται για μια από τις πλέον πετυχημένες επιχειρήσεις, όχι μόνο λόγω της ψυχολογικής της επίπτωσης μέσα στο ίδιο το Ισραήλ (η οποία θα αποδειχτεί καταλυτική ως προς την απονομιμοποίηση του πολιτικού και στρατιωτικού κατεστημένου του σε βάθος χρόνου) ή του αριθμού των θυμάτων που προκάλεσε στις τάξεις των κατοχικών δυνάμεων, αλλά επιπλέον επειδή δημιούργησε μια «buffer zone» μέσα στο ίδιο το Ισραήλ για πρώτη φορά από την ίδρυσή του. Το αίσθημα ανασφάλειας που δημιουργήθηκε στην ισραηλινή κοινωνία σε συνδυασμό με τους κατοπινούς βομβαρδισμούς οδήγησε στην εκκένωση άνω των 120 χιλιάδων κατοίκων οικισμών του Ισραήλ λόγω μίας επίθεσης από μία μη κρατική οργάνωση η οποία μετέφερε για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση, τον πόλεμο (και) μέσα στο Ισραήλ.

Το δεύτερο σημείο είναι ότι το Ισραήλ αντέδρασε, ακριβώς λόγω της αρχικής του αποτυχίας, με έναν «τυφλό» τρόπο. Ακριβώς λόγω της απονομιμοποίησης του κατεστημένου του Ισραήλ, η 7^η Οκτωβρίου ώθησε την ηγεσία του σε μαξιμαλιστικές στοχεύσεις (αλλαγή του χάρτη της Μέσης Ανατολής με εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων και ίσως του Νοτίου Λιβάνου) οι οποίες δυσχεραίνουν τη στρατιωτική επιτυχία του Ισραήλ. Οι ισοπεδωτικοί και γενοκτονικού χαρακτήρα βομβαρδισμοί του έχουν προκαλέσει μια γιγάντια τραγωδία και καταστροφές, ωστόσο είναι πολύ αμφίβολο σε ποιο βαθμό έχουν βελτιώσει τη στρατιωτική του θέση στον πόλεμο στο πεδίο. Γνωρίζουμε ότι το Ισραήλ έχει εξοντώσει περίπου 15 χιλιάδες Παλαιστινίους. Σίγουρα μέσα σε αυτούς κάποιοι ανήκουν στον πολιτικό και στρατιωτικό μηχανισμό της παλαιστινιακής αντίστασης. Σε αντίθεση όμως με ό,τι κανείς θα περίμενε, ιδίως μετά την έναρξη των χερσαίων επιχειρήσεων, δεν έχουμε ούτε εικόνες που να αποδεικνύουν τις απώλειες της αντίστασης, ούτε συνολική αποτίμηση από πλευράς Ισραήλ για τα θύματα που έχει προκαλέσει στις τάξεις της Χαμάς και των άλλων οργανώσεων. Το Ισραήλ λόγω της ασυλίας την οποία απολαμβάνει από ΗΠΑ και ΕΕ μπορεί να διακηρύσσει ότι θεωρεί όλους τους Παλαιστινίους ενόχους (θεμελιώνοντας έτσι το γενοκτονικό του δόλο) και να κινείται αντιστοίχως στο πεδίο της μάχης, ωστόσο δεν έχει αποδείξει μέχρι τώρα τι πλήγματα έχει καταφέρει, ούτε φαίνεται να έχει αποδιοργανώσει τη μαχητική ικανότητα της αντίστασης. Μάλιστα τη μέρα που γράφτηκε αυτό το άρθρο, η Χαμάς εξαπέλυσε το μεγαλύτερο μπαράζ πυραύλων εναντίον του Ισραήλ μετά την 7^η Οκτωβρίου. Το Ισραήλ φαίνεται να προσπαθεί να καταλάβει έδαφος και συμβολικού χαρακτήρα κτίρια στη Λωρίδα της Γάζας, τα οποία κατόπιν ανατινάζει. Μέχρι και σήμερα όμως δεν έχει δείξει καμία μάχη μέσα στα τούνελ της παλαιστινιακής αντίστασης ή κάποια μέθοδο για να ξετρυπώσει από αυτά τους μαχητές της. Οι μαζικοί βομβαρδισμοί, όπως γνωρίζουμε από το Στάλινγκραντ, μάλλον δυσκολεύουν τον επιτιθέμενο παρά τον διευκολύνουν. Επιπλέον, η προώθηση του ισραηλινού στρατού με αυτόν τον τρόπο δεν αποτρέπει τους μαχητές της αντίστασης από το να ματώνουν με λογής ενέδρες τους Ισραηλινούς. Είναι χαρακτηριστικό και εντυπωσιακό ότι έχουμε σαφέστερη παράθεση αριθμού θυμάτων μεταξύ των Ισραηλινών (όπως και δημοσιοποίηση βίντεο) από τη Χαμάς παρά από το Ισραήλ.

Το τρίτο σημείο είναι ότι ακόμα και με τα επίσημα στοιχεία για τα θύματα μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων της κατοχής (τα οποία είναι, όπως όλα δείχνουν, μικρότερα από τα πραγματικά) το Ισραήλ μετά την έναρξη των χερσαίων επιχειρήσεων έχει περίπου 70 νεκρούς, δηλαδή ήδη περισσότερους από όσους είχε υποστεί κατά την ήττα του στον πόλεμο στο Λίβανο το 2006. Μαζί με τις απώλειες της 7^ης Οκτωβρίου ο αριθμός των θυμάτων στις κατοχικές ένοπλες δυνάμεις πλησιάζει τους 430, ενώ δεκάδες οχήματα έχουν καταστραφεί. Πρόκειται για αριθμό μεγαλύτερο από εκείνον της δεύτερης Ιντιφάντα, η οποία διήρκεσε οκτώ χρόνια. Αυτά με έναν πόλεμο απέναντι σε μιάμιση οργάνωση.

Το τέταρτο σημείο συνίσταται στο ότι παραλλήλως, στο μέτωπο με τη Χεζμπολάχ, το Ισραήλ δείχνει να έχει απωλέσει την πρωτοβουλία. Είναι η πρώτη φορά που εκείνη αποφασίζει την έκταση και την ένταση της κλιμάκωσης των επιχειρήσεων και όχι το Ισραήλ. Η δε καταστροφή μιας στρατιωτικής βάσης του Ισραήλ με πυραύλους Μπουρκάν αποτέλεσε επίδειξη δύναμης από τη Χεζμπολάχ, ενώ η τελευταία επίσης έχει καταστρέψει πλήθος οχημάτων του Ισραήλ και έχει σκοτώσει δεκάδες μέλη των κατοχικών δυνάμεων, με περίπου αντίστοιχες δικές της απώλειες. Και σε αυτήν την περίπτωση, η Χεζμπολάχ έχει μεταφέρει τον πόλεμο μέσα στο Ισραήλ, το οποίο και έχει αναγκαστεί να εκκενώσει οικισμούς.

Με άλλα λόγια, ενώ το Ισραήλ προκαλεί χιλιάδες θύματα, στο πλαίσιο του εκφασισμού του και του γενοκτονικού του παροξυσμού, δεν έχει απελευθερώσει κανέναν όμηρο μέχρι σήμερα, δεν έχει πείσει ότι έχει αποδιοργανώσει την παλαιστινιακή αντίσταση, δεν έχει εκφοβίσει ή πειθαναγκάσει έστω τη Χεζμπολάχ να μείνει μακρά από τη σύγκρουση και δεν έχει προστατεύσει ολοκληρωτικώς τους κατοίκους του και τα συμφέροντά του. Ο κύριος στόχος του δείχνει να είναι η εθνοκάθαρση ή και γενοκτονία των Παλαιστινίων, ωστόσο αυτοί οι στόχοι είναι μάλλον δύσκολο να επιτευχθούν εντός του δεδομένου πολεμικού περιβάλλοντος, τόσο σε ό,τι αφορά το πεδίο, όσο και σε ό,τι έχει να κάνει με το διεθνοπολιτικό περιβάλλον.

Η δε συμμετοχή της Υεμένης (και αυτό είναι το πέμπτο σημείο) στη σύγκρουση και ιδίως η κατάληψη του πλοίου ισραηλινών συμφερόντων στην Ερυθρά Θάλασσα αποδεικνύει το εύρος των πεδίων που μπορούν να ανοίξουν, τόσο γεωγραφικώς, όσο και από πλευράς κατηγορίας στόχων. Δεν πρόκειται φυσικά για το ένα πλοίο, αλλά για την ένταση της οικονομικής πίεσης στο Ισραήλ λόγω του πολέμου. «Τα στοιχεία που επικαλείται η Κεντρική Στατιστική Υπηρεσία του Ισραήλ αποκαλύπτουν μια ζοφερή πραγματικότητα: μία στις τρεις επιχειρήσεις είτε έχει κλείσει, είτε λειτουργεί στο 20% της δυναμικότητάς της από τότε που ξεκίνησε η επιχείρηση «Πλημμύρα του Αλ- Άκσα»… Περισσότερες από τις μισές επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν απώλειες εσόδων που ξεπερνούν το 50%… Το υπουργείο Εργασίας του Ισραήλ αναφέρει ότι 764.000 πολίτες, σχεδόν το ένα πέμπτο του εργατικού δυναμικού του Ισραήλ, είναι άνεργοι λόγω εκκενώσεων, κλεισίματος σχολείων ή επιπτώσεων της επιστράτευσης. Ο πόλεμος στη Γάζα έχει κοστίσει στην ισραηλινή οικονομία σχεδόν 8 δισεκατομμύρια δολάρια μέχρι σήμερα, με επιπλέον 260 εκατομμύρια δολάρια σε απώλειες που προκύπτουν κάθε μέρα που περνάει… Πολλά ισραηλινά κατασκευαστικά έργα έχουν προσωρινώς σταματήσει, καθώς βασίζονταν κυρίως στην εκμετάλλευση Παλαιστινίων εργατών. Τον Οκτώβριο σημειώθηκε τεράστια πτώση, της τάξης του 76% σε ετήσια βάση, στον τουρισμό… Οι καθημερινές πτήσεις από και προς το αεροδρόμιο Ben Gurion έπεσαν κατακόρυφα από 500 σε μόλις 100… Συνολικά, το 80% των ισραηλινών εταιρειών τεχνολογίας ανέφεραν ζημιές που προέκυψαν από την επιδείνωση της «κατάστασης ασφαλείας» της χώρας, ενώ το ένα τέταρτο κατέγραψε «διπλή ζημιά, τόσο στο ανθρώπινο δυναμικό όσο και στην απόκτηση επενδυτικών κεφαλαίων». Δεν είναι τυχαίο ότι σύμφωνα με πληροφορίες, το Ισραήλ προχωρά σε αποστρατείες εφέδρων, παρά την επιδεινούμενη κατάσταση της ασφάλειάς του.

Το έκτο σημείο είναι η προσωρινή κατάπαυση του πυρός. Το Ισραήλ απέτυχε να απελευθερώσει έστω και έναν όμηρο, ενώ αντιθέτως σκότωσε κάποιους εξ αυτών. Επίσης μέχρι σήμερα κάθε άλλο παρά έχει πετύχει να «ξεριζώσει» τη Χαμάς. Η ανακωχή έστω και για τέσσερις ημέρες προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση από την προϋπάρχουσα μεταξύ των δυνάμεών του. Γιατί ακριβώς σκοτώνονται Ισραηλινοί στρατιώτες στη Γάζα και στα σύνορα με το Λίβανο; Ποιο στόχο υπηρετούν; Όσο ένας στρατός αναγκάζεται να σκοτώνεται χωρίς σαφή στόχο και σε ένα «σταμάτα-ξεκίνα», σε εχθρικό μάλιστα περιβάλλον, τόσο το ηθικό του αποσυντίθεται.

Τι σημαίνουν τα παραπάνω; Ότι αυτήν τη στιγμή ο χρόνος κυλάει εναντίον του Ισραήλ, ωστόσο το τελευταίο, μπλεγμένο στην παγίδα του δικού του εκφασισμού και των πολιτικών (και όχι μόνο) απατεώνων που το κυβερνούν παρατείνει διαρκώς τη σύγκρουση, μετατρέποντάς την αντικειμενικώς σε πόλεμο φθοράς. Φυσικά και οι αντίπαλοί του βρίσκονται σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Λίβανος είναι ένα οριακώς λειτουργικό κράτος. Το κόστος για τους Παλαιστινίους είναι τεράστιο. Αλλά αυτό είναι και το λάθος του Ισραήλ: έχοντας διακηρύξει έναν ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον κάθε αντιπάλου του και χτυπώντας στα τυφλά, δεν αφήνει στους εχθρούς του άλλη επιλογή από τον πόλεμο και από την επέκτασή του από πλευράς χρόνου και πεδίων σύγκρουσης. Οι εχθροί του όμως έχουν πολύ λιγότερα να χάσουν από ό,τι η ισραηλινή κοινωνία. Η παράταση της σύγκρουσης αναδεικνύει και ανοίγει τα ρήγματα στο εσωτερικό της, συρρικνώνει (στην πραγματικότητα απειλεί να συντρίψει) ένα υψηλό επίπεδο διαβίωσης και ανατρέπει έναν μεγάλο μύθο: ότι οι Εβραίοι είναι πιο ασφαλείς στο κράτος του Ισραήλ από ό,τι οπουδήποτε αλλού. Με δεδομένο ότι οι νεοφερμένοι, έποικοι και άλλοι, πολίτες του Ισραήλ ως επί το πλείστον έχουν και άλλες χώρες, πολύ ασφαλέστερες, σε πολύ λίγο καιρό θα αρχίσουν να αναρωτιούνται γιατί να επιμένουν να μένουν σε έναν τόπο που τους ζητάει να σκοτώσουν και κινδυνεύουν να πεθάνουν. Τότε είναι που τα αποτελέσματα θα γίνουν κατακλυσμιαία στο πεδίο της μάχης και όχι μόνο εκεί.