Στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κυριάκος Μητσοτάκης προβάλλοντας εμμέσως αρνησικυρία, εμπόδισε την έναρξη προδιαδικασίας ένταξης της Αλβανίας στην Ε.Ε. εξαιτίας της άρνησης της αλβανικής κυβέρνησης να ορκιστεί δήμαρχος της Χειμάρρας ο εκλεγμένος και φυλακισμένος ελληνικής καταγωγής Φρέντι Μπελέρης.
Πέτυχε κάτι όμως η Ελλάδα μ’ αυτήν μας τη στάση στη σύνοδο; Κατά τη γνώμη μου, όχι.
Μήπως όχι, επειδή η ελληνική κυβέρνηση έδωσε πριν από περίπου δέκα ημέρες την έγκρισή της (με κάποια επιφύλαξη) να φύγει μια επιστολή των μονίμων αντιπροσώπων των κρατών-μελών της Ε.Ε. (COREPER) προς την αλβανική κυβέρνηση για έναρξη διαπραγματεύσεων ένταξης σε πέντε κεφάλαια ενώ η Αθήνα δεν επέτρεπε έως τότε να φύγει η επιστολή προς τα Τίρανα; Γιατί αλλιώς, πώς εξηγείται η σημερινή δήλωση της κυρίας Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ότι «αν θέλουμε αρχίζουμε τις διαπραγματεύσεις ένταξης της Αλβανίας από την Πέμπτη»;
Μήπως η στάση της Ελλάδας στη Σύνοδο ήταν ένα θέατρο για να πέσει στάχτη στα μάτια του ελληνικού λαού; Από πού άντλησε η κ. φον ντερ Λάιεν το δικαίωμα να ξεκινήσει η Ε.Ε. με την Αλβανία διαπραγματεύσεις ένταξης παρά την αρνησικυρία της Αθήνας;
Γιατί επιτρέψαμε να φύγει η παραπάνω επιστολή προς την αλβανική κυβέρνηση ενώ ήταν άλυτο το ζήτημα Μπελέρη;
Ο ελληνικός λαός απαιτεί με αγωνία απάντηση σ’ όλα τα παραπάνω ερωτήματα από την κυβέρνησή του.
