Μετά την ανακοίνωση ότι διατίθεται ελληνική φρεγάτα στους Αμερικανούς για να προστατεύουν και τα εμπορικά συμφέροντά τους στην περιοχή της Ερυθράς Θάλασσας από τις επιθέσεις των Χούθι (που δεν ονομάζονται στην πραγματικότητα έτσι), δόθηκε μία νέα ευκαιρία στους ενθαδικούς κονδυλοφόρους να ακονίσουν και πάλι τις πολεμοχαρείς διαθέσεις τους. Καθώς η ισραηλινή θηριωδία στη Γάζα έχει ανατρέψει το αρχικό αντι-ισλαμικό μένος κι ενώ το ουκρανικό έπος έχει εξελιχθεί σε φαρσοκωμωδία και οικονομική καταστροφή για όλους μας, η νέα κατάσταση επιτρέπει στα εξωνημένα τούτα και αμαθή γύρω από τα διεθνή φερέφωνα να ανακαλύψουν έναν καινούργιο γι’ αυτούς εχθρό.

Όλοι αυτοί -αρκεί να ανοίξει κανείς τα ραδιόφωνα- επικροτούν απόλυτα την απόφαση, κάνοντας διαρκή επίκληση στην προστασία του διεθνούς εμπορίου, αλλά κυρίως της ελληνικής ποντοπόρας ναυτιλίας. Ναι αυτής της ναυτιλίας,  που έχει την έδρα της στο εξωτερικό, δεν πληρώνει φόρους στο ελληνικό κράτος και λιγοστούς στις χώρες όπου έχει μεταφερθεί, που δεν κυματίζει την ελληνική σημαία στα σκάφη της και δεν ναυτολογεί ελληνικά πληρώματα, τα οποία ναυπηγεί αλλού εκτός της Ελλάδος, που συμμετέχει σε κάθε λογής λαθρεμπόρια, οικολογικές καταστροφές. Όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι αποφεύγουν να προσθέσουν πως σε ανάλογες επιχειρήσεις συμμετέχουν άλλες δύο ελληνικές φρεγάτες, στην Ανατολική Μεσόγειο η «Νικηφόρος Φωκάς» και στα ανοικτά της Λιβύης η «Αιγαίον», φρεγάτες που προορίζονται για την εθνική μας άμυνα. Όπως και το ελληνικό ιπτάμενο ραντάρ, όπως και οι ελληνικοί Patriot στη Σαουδική Αραβία (ή για να το επεκτείνουμε) τα τεθωρακισμένα και οι Stinger από τα νησιά μας που κατέληξαν στην Ουκρανία. Και φυσικά συσκοτίζοντας παράλληλα τα πραγματικά γεγονότα γύρω από τη δράση των «ανταρτών Χούθι», που κατ’ αυτούς «απειλούν το παγκόσμιο εμπόριο» και την τσέπη μας.

Εντελώς μονομερώς αναφέρονται μόνον στην αφορμή των επιθέσεων (ως συμπαράσταση στο δράμα των Παλαιστινίων στη Γάζα), ενώ -όπως εξηγήσαμε και από το Κοσμοδρόμιο- η βαθύτερη αιτία είναι η διαιωνιζόμενη σύρραξη της Υεμένης με τη Σαουδική Αραβία, οι ασταμάτητοι βομβαρδισμοί από τις δυνάμεις του Ριάντ και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, τη σιτοδεία που έχουν προκαλέσει και η οποία οδηγεί σε  μία πραγματική γενοκτονία, όπως καταγγέλλουν από χρόνια πολλές διεθνείς οργανώσεις. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν πεθάνει ή τραυματιστεί από τους βομβαρδισμούς, την πείνα, αρρωστήσει από επιδημίες. Κανένας από αυτούς που κόπτονται για τα συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών μεταφορών, τους πετρελαϊκούς ομίλους, το ακριβό αμερικανικό αέριο -που βρήκαν άλλη μία ευκαιρία να κερδοσκοπήσουν λόγω της αλλαγής των διαδρομών- δεν υπενθυμίζει το «δολοφονικό» πολεμικό υλικό που προοριζόταν για τη Σαουδική Αραβία και εναντίον των Χούθι και της Υεμένης. Κανένας δεν αναφέρεται στις διαμαρτυρίες για την κρατική κερδοσκοπία της εξαγωγής πολεμικού υλικού στο Ριάντ και στο εμπάργκο ανθρωπιστικής βοήθειας κατά της Υεμένης. Βέβαια ποτέ κανένας δεν βγήκε στους δρόμους ενάντια στην γενοκτονία εκείνη -ακριβώς όπως δεν καταδίκασε όπως έπρεπε και το ειδεχθές έγκλημα του δημοσιογράφου Κασόγκι κατόπιν διαταγής του Ριάντ. Σήμερα όμως με μία μεγάλη ευκολία σπεύδουν να βαπτίσουν την εξέγερση του λαού της Υεμένης για να ανατρέψει τον φιλοσαουδάραβα δυναστικό ηγέτη τους σε απλό «αντάρτικο» και να καθαγιάσουν τον επεκτατισμό του Ριάντ, που θέλει να εξάγει τον οπισθοδρομικό και εξτρεμιστικό ισλαμισμό του σε μία χώρα, που -ένεκα του παρελθόντος της- δεν τον ασπάζεται.

Το «Κίνημα Ανσαράλα»

Όλοι εναντίον των Χούθι λοιπόν, που όμως δεν ονομάζονται έτσι αλλά «Κίνημα Ανσαράλα», που γεννήθηκε στη δεκαετία του 1990 στη βόρεια επαρχία Σαάντα της Υεμένης, ως ομάδα ανταρτών, με επικεφαλής τον θρησκευτικό, στρατιωτικό και πολιτικό ηγέτη, Χουσέιν αλ Χούθι. Αντίπαλός τους η κυβέρνηση της Υεμένης με επικεφαλής τον Αλί Αμπντουλάχ Σάλεχ. Μετά τη δολοφονία του Χουσεΐν από τον στρατό της Υεμένης το 2004, ανέλαβε τη θέση του ο αδελφός του Αμπντούλ Μαλίκ αλ Χούθι. Στις 21 Σεπτεμβρίου του 2014, οι δυνάμεις της Ανσαράλα εισήλθαν στην πρωτεύουσα της Υεμένης Σαναά, έπειτα από την ολοκλήρωση μίας  λαϊκής επανάστασης ενάντια στην απολυταρχική κυβέρνηση του Αντραμπούχ Μανσούρ Χάντι. Τον Ιανουάριο του 2015, ο πρόεδρος Χάντι παραιτήθηκε και ο πρώην ηγέτης της Υεμένης Αλί Αμπντουλάχ Σάλεχ, μαζί με το μεγαλύτερο μέρος του στρατού της χώρας, τάχθηκαν στο πλευρό του κινήματος Ανσαράλα. Την ώρα που το κίνημα Ανσαράλα σχημάτιζε μία Επαναστατική Επιτροπή, προκειμένου να σχηματισθεί μία κυβέρνηση ευρείας αποδοχής, η Σαουδική Αραβία ήταν αποφασισμένη να επαναφέρει τον εκλεκτό της Χάντι στην εξουσία με τη βία και παρά τη θέληση του λαού και ξεκίνησε πόλεμο.

Σημειωτέον πως η Σαουδική Αραβία, η οποία έχει σημαντική επιρροή μεταξύ των φυλών της Υεμένης, θεωρείται από πολλούς στην Υεμένη ορκισμένος εχθρός της χώρας από το 1922. Τότε  χιλιάδες φτωχοί Υεμενίτες προσκυνητές σκοτώθηκαν από φυλές που ελέγχονταν από τον βασιλικό οίκο της Σαουδικής Αραβίας. Ωστόσο, ακόμη και σήμερα ο απηνής αποκλεισμός της Υεμένης και οι ανηλεείς βομβαρδισμοί, στην οποία συμμετέχει ένας συνασπισμός από κράτη του Κόλπου υπό τις ευλογίες των ΗΠΑ και του Ισραήλ, οδηγήθηκε σε μία θεαματική αποτυχία. Η κυβέρνηση του Ανσαράλα παραμένει στην εξουσία, παρά την πείνα, τους βομβαρδισμούς, τις επιδημίες που σαρώνουν τον πληθυσμό.

Χάρις στην προσεκτική πολιτική, στον χειρισμό των φυλετικών υποθέσεων, η εγκαθίδρυση μιας κυβέρνησης που λειτουργεί σωστά και ο έλεγχός της στο 80% περίπου του πληθυσμού της Υεμένης έχουν παγιώσει στη συνείδηση του λαού το κίνημα Ανσαράλα. Που ενώ ήταν ένα επαναστατικό κίνημα των Ζαϊντί σιιτών μουσουλμάνων, έχει πλέον μετατραπεί σε ένα καταξιωμένο στρατιωτικό, κοινωνικό και πολιτικό κόμμα. Αν και το κίνημα επικαλείται ισλαμικά ιδεώδη και έχει τις ρίζες του στη φυλή των Χούθι, πλέον έχει ασπασθεί πολιτικά χαρακτηριστικά και η γενικότερη κυβερνητική προσέγγισή του άλλαξε με την πάροδο του χρόνου, έγινε πιο συμπεριληπτική με τις άλλες φυλές κι έτσι έχει καταφέρει να συγκροτήσει μία μαζική υποστήριξη από τις υπόλοιπες φυλετικές ομάδες και την κοινωνία  σε όλη την Υεμένη. Το γεγονός ότι εξακολουθούν οι αδαείς ή οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι να αναφέρονται σε αυτούς απαξιωτικά ως «αντάρτες Χούθι» και «πληρεξούσιοι του Ιράν» γίνεται μόνον προκειμένου να συκοφαντήσει στην παραπληροφορημένη κοινή γνώμη την εσωτερικά αδιαπραγμάτευτη αξιοπιστία του κινήματος.

Το γεγονός  είναι ότι και ο ΟΗΕ, κάνοντας το χατίρι των Αμερικανών και της Σαουδικής Αραβίας, εξακολουθεί να μην αναγνωρίζει την κυβέρνηση Ανσαράλα ως τη νόμιμη κυβερνητική αρχή της χώρας και τάσσεται  υπέρ του Προεδρικού Συμβουλίου Ηγεσίας που δημιουργήθηκε από τον Χάντι στο Ριάντ με τη στήριξη της Σαουδικής Αραβίας το 2022. Ένα Συμβούλιο που δεν αποδέχεται και κυρίως δεν στηρίζει κανένας μέσα στην Υεμένη. Αυτό το γεγονός έχει ωθήσει τους «Χούθι» να προσεγγίσουν το Ιράν. Το κίνημα Ανσαράλα, έχοντας χαρακτηριστικά εθνικής αυτοδιάθεσης (από την καταπιεστική επιρροή της Σαουδικής Αραβίας που βλέπει τα λιμάνια της χώρας και τη στρατηγική θέση της ως τμήμα των πολιτικο-οικονομικών συμφερόντων της), μοιράζεται όπως είναι κατανοητό τα ίδια απελευθερωτικά ιδανικά με τους Παλαιστινίους και τη λιβανέζικη Χεζμπολάχ. Είναι λογικό να στρέφονται ενάντια στις ΗΠΑ, που εξόν από τη Σαουδική Αραβία, αποσκοπούν στην υποταγή των λαών της περιοχής και της Αραβικής Χερσονήσου. Ωστόσο, η κυβέρνηση Ανσαράλα, σε αντίθεση με τη Χεζμπολάχ, έχει διατηρήσει μία σχετική απόσταση από την Τεχεράνη, παρά τη στήριξή της. Η απόφαση του Ανσαράλα λοιπόν να πάρει μέρος στην παλαιστινιακή σύρραξη συγκρούεται με τις εξελίξεις, που σηματοδοτεί η προσέγγιση Ιράν-Σαουδικής Αραβίας με τη μεσολάβηση της Κίνας, που ανοίγει κι ένα παράθυρο για τη λύση της σύρραξης στην Υεμένη. Το Ιράν είναι μία από τις πλείστες χώρες εντός κι εκτός της περιοχής που ανησυχούν για  την εξέλιξη τούτη, γιατί υπονομεύει και τη δική της πορεία προς εξομάλυνση των εμπορικών και διπλωματικών σχέσεών του με μία σειρά από χώρες της περιοχής, αλλά και τα έσοδά του.

Οι επιθέσεις του Ανσαράλα μπορεί να αναγνωσθεί κι ως προειδοποίηση προς το Ριάντ και την Τεχεράνη να μην αφήσουν τον παράγοντα Υεμένη έξω από την εξίσωση της προσέγγισής τους. Ειδικότερα δε, όπως προείπαμε, αποτελεί κι έναν μοχλό πίεσης προς τη Σ. Αραβία, ώστε να επιταχυνθεί η διαδικασία για εκεχειρία που έχει ατύπως ξεκινήσει. Βέβαια, οι παράμετρες αυτοί δεν ενδιαφέρουν τους Αμερικανούς, τις μεγάλες επιχειρήσεις και τα μονοπώλια. Κατά συνέπεια αυτές αμελούνται και από τις κυβερνήσεις που παρακολουθούν κατά πόδας την αμερικανική (και ισραηλινή) σάλπιγγα και φυσικά και από τους «οργανικούς» δημοσιογράφους, που ως αμαθείς ή εμπαθείς, ανάλογα, αναπαράγουν εκείνα που τους υπαγορεύονται.

Αμελούν έτσι (;) συστηματικά να υπαινιχθούν πως η λύση δεν είναι να αναπτυχθεί άλλη μία ναυτική και στρατιωτική δύναμη -που θα εμπλέκει και την Ελλάδα, μιας και έχουμε φροντίσει να στείλουμε και δική μας συστοιχία Patriot στη Σαουδική Αραβία για την άμυνα, όχι των νησιών μας, αλλά των αμερικανικών συμφερόντων στο Ινδο-Ειρηνικό τόξο επιρροής που θέλουν να στήσουν ενάντια στην Κίνα. Η λύση θα ήταν το Ριάντ να επιταχύνει τις διαπραγματεύσεις με το Ανσαράλα, να αναστείλει τις «πατερναλιστικές», εμμέσως επεκτατικές βλέψεις στην Υεμένη και να σταματήσει τη γενοκτονία του λαού της. Παράλληλα η Δύση οφείλει να συμβάλει προς αυτήν την κατεύθυνση, παύοντας να εξοπλίζει τη Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα για να βομβαρδίζουν την Υεμένη, αλλά και -κυρίως- να ασκήσει πίεση και στο Ισραήλ να σταματήσει την εξελισσόμενη θηριωδία στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη. Τεχνηέντως αποσιωπούν ότι η ειρήνευση και η εκεχειρία στην περιοχή είναι η καλύτερη αντιμετώπιση της επικείμενης κρίσης στις ναυτικές μεταφορές και στην άνοδο του κόστους. Όμως, η λέξη «ειρήνη» στις ημέρες μας -τα γεγονότα στην Ουκρανία, ή τη Γάζα, το απέδειξαν- έχει γίνει αποδιοπομπαία, επικίνδυνη. Οι μόνες λέξεις που επιτρέπονται είναι «πόλεμος» και «εχθρός».