Ας μας επιτραπεί να δανειστούμε για λίγο τη διάχυτη ελαφρότητα περί ενός ορισμένου «πνεύματος των Χριστουγέννων». Στην ιδέα δηλαδή ότι τις μέρες των Χριστουγέννων η αγάπη, η καλοσύνη, η αλληλεγγύη και η προσφορά στο συνάνθρωπο θα πρέπει να αναδεικνύονται ως οι σταθερές (πολύ βολικά φυσικά, όπως τα περισσότερα πράγματα στο «δυτικό» δηλαδή αποικιοκρατικό πολιτισμό, μόνο ή κυρίως για κάποιες συγκεκριμένες ημέρες το χρόνο).
Αυτές τις μέρες ζούμε τη μεγαλύτερη (ως τώρα) κορύφωση της ανθρώπινης βαρβαρότητας μέσα στον 21ο αιώνα. Τη ζούμε στην Παλαιστίνη. Παιδιά νεκρά, παιδιά ακρωτηριασμένα, παιδιά καμένα, παιδιά που χειρουργούνται χωρίς αναισθητικό, εκτελέσεις αμάχων, κακοποιήσεις κρατουμένων, κρύο, βροχή, πείνα, προσφυγιά, όλα αυτά και πολλά ακόμα τα οποία οι λέξεις δεν μπορούν να αποδώσουν ως προς το τι πραγματικά σημαίνουν για όσους τα ζουν, συγκεντρώνονται σε μια έκταση όχι μεγαλύτερη από τη Θάσο. Και ταυτοχρόνως εκεί συμπυκνώνεται μια αντίσταση τόσο αποτελεσματική και ηρωική, απέναντι σε μια πυρηνική δύναμη, όσο εκείνη του Λένινγκραντ και του Στάλινγκραντ.
Μπροστά σε αυτό το «φεστιβάλ εγκλήματος», οι ΗΠΑ δίνουν τα πιο φονικά τους όπλα στον εγκληματία. Όπως μάθαμε βόμβες του ενός τόνου που δεν είχαν χρησιμοποιηθεί ξανά σε κατοικημένες περιοχές ήταν το τελευταίο «δώρο» του Πενταγώνου και του Λευκού Οίκου. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες κλείνουν τα μάτια στο έγκλημα ή παρέχουν κάθε λογής διευκολύνσεις στον εγκληματία. Οι παλαιές αποικιοκρατικές χώρες, βουτηγμένες στο αίμα των αθώων από αιώνες και οι μαριονέτες τους (βλ. μεταξύ άλλων ελληνική κυβέρνηση) νιώθουν μια ιστορικώς αναλλοίωτη σε ό,τι αφορά τις πρώτες, φτηνά αγορασμένησε ό,τι αφορά τις δεύτερες, οικειότητα με τα αποικιακά εγκλήματα. Καθώς το αντάλλαγμα και το καταπραϋντικό των λαών τους, το καταναλωτικό πάρτι, αγκομαχά, νέες «έκτακτες καταστάσεις» και νέοι κίνδυνοι μαγειρεύονται προκειμένου οι πολίτες τους να κάτσουν ήσυχα στη γωνιά και να αφήσουν τις «ελίτ» να συνεχίσουν να κερδοσκοπούν και να εγκληματούν. Δεν είναι απολύτως πετυχημένη αυτή η συνταγή. Είδαμε (ευτυχώς) εκατομμύρια ανθρώπων να μην «τσιμπάνε» και να συμπαραστέκονται σήμερα στην Παλαιστίνη αλλά η ανατροπή των εγκληματιών που κυβερνούν τη «Δύση» αργεί ακόμα.
Απέναντι σε αυτήν τη χυδαία κατάσταση, η ανθρωπότητα ευτυχώς συνεχίζει να εκπλήσσει (και) ευχάριστα. Αν σε κάποιους πρέπει να αφιερώσουμε τα φετινά Χριστούγεννα και όσα υποτίθεται ότι τα Χριστούγεννα εκπροσωπούν είναι σε αυτούς του μη- Χριστιανούς, τους «Ερυθρούς Σιίτες» (όπως τους έχει περιγράψει η δημοσιογράφος Λαμπρινή Θωμά) τους Ανσαράλα (ή Χούθι όπως έχουμε συνηθίσει να τους αποκαλούμε).
Ναι, φυσικά και στη μέση υπάρχουν και διεθνοπολιτικοί υπολογισμοί. Ναι, φυσικά στις διεθνείς σχέσεις δε θα βρεις (εύκολα τουλάχιστον) αγίους.
Όμως, το γεγονός ότι χωρίς να βομβαρδίζεται σήμερα (βομβαρδιζόταν μέχρι πρότινος) η δική τους χώρα, τα βάζουν με πυρηνικές δυνάμεις, με μερικούς από τους ισχυρότερους παγκοσμίως στρατούς και προκαλούν αυτήν τη ζημιά στο κράτος και στο στρατό της γενοκτονίας, είναι ό,τι πιο ελπιδοφόρο για μια ανθρωπότητα την οποία η «Δύση» οδηγεί με ταχύτητα σε διαφορετικών εκδοχών ολέθρους. Μάλιστα, φαίνεται ότι θα κατορθώσουν να διαλύσουν εν τη γενέσει της τη συμμαχία των τυχοδιωκτών που θέλει να τους επιτεθεί κάνοντας (ακόμα περισσότερο) τη βρομοδουλειά του Ισραήλ ή τουλάχιστον να την περιορίσουν καίρια. Κάποιες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις διατηρούν ακόμα μια έστω συμφεροντολογική σωφροσύνη, την οποία οι δικοί (κυβερνόντες και αντιπολιτευόμενοι) δεν επιτρέπεται από τις πρεσβείες των ΗΠΑ και του Ισραήλ να διαθέτουν.
Ενώ και η δική μας κυβέρνηση, μαζί με την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση στο μεγαλύτερο μέρος της (πλην ΚΚΕ εν προκειμένω) μας καθιστά συνενόχους στο έγκλημα και αποπειράται να μας μετατρέψει σε ένα λαό, φοβισμένων, εγωπαθών και καθαρμάτων, που με κλειστά τα μάτια τρέχει στο γκρεμό, κάποιοι άλλοι λαοί και κάποιες άλλες ηγεσίες, στο συγκεκριμένο κορυφαίο ζήτημα διδάσκουν αντικειμενικώς, αλληλεγγύη, συμπαράσταση, αγάπη στο θύμα, ηρωισμό, όπως κάποτε έκανε και ο δικός μας λαός, κόντρα σε όσα, όσοι σήμερα μας εξουσιάζουν πρεσβεύουν.
Αυτά λοιπόν είναι τα Χριστούγεννα της Παλαιστίνης, της Χεζμπολάχ και της Υεμένης. Από αυτούς κρέμεται η «ψυχή της ανθρωπότητας» αν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Αυτοί υπερασπίζονται την ανθρωπότητα «του πνεύματος των Χριστουγέννων». Όπως κάποτε την υπερασπίζονταν όσοι πολεμούσαν το ναζισμό, τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες, τις αμερικανικές ναπάλμ στο Βιετνάμ και πάει λέγοντας. Σε ό,τι μας αφορά θα ήταν καλό να μάθουμε από αυτούς (τους οποίους παρεμπιπτόντως μέσα σε μια αφόρητη βλακεία κοιτάμε υποτιμητικώς). Να θυμηθούμε όσα ξεχάσαμε από (και) τη δική μας ιστορία. Να μη γίνουμε ένας λαός καθαρμάτων, σκοτώνοντας εν τέλει τον ίδιο τον πολιτισμό μας και το λαό μας ως τέτοιο. Χριστούγεννα πάντως φέτος δε θα έρθουν. Θα έρθουν όταν η Παλαιστίνη θα απελευθερωθεί και η «Δύση» μαζί με το Ισραήλ ηττηθούν. Μέχρι τότε, ευτυχώς που υπάρχουν τουλάχιστον οι Ανσαράλα.
