Όταν μια εταιρεία κλείνει, οι μέτοχοι κάνουν «ταμείο». Μοιράζονται τα μετρητά και τα πάγια κεφάλαιά της και πάει ο καθένας τον δρόμο του. Η Ε.Ε. προσπαθεί να το κάνει αυτό εδώ και μια δεκαετία σχεδόν, αφού αφαίμαξε όσο μπορούσε τις μετά το 1990 προσαρτημένες στα ανατολικά της χώρες στις οποίες συμπεριέλαβε και την Ελλάδα. Έδωσε ως αντάλλαγμα στις ΗΠΑ την επέκταση του ΝΑΤΟ σε αυτές τις περιοχές και δέχτηκε την αρωγή του ΔΝΤ στο σχέδιο αφαίμαξης. Η Ε.Ε. σώθηκε από τη χρεοκοπία και όλα έδειχναν ότι οι εταίροι θα έκαναν καλό «ταμείο».
Στην κρίσιμη χρονιά του 2014 που η Ελλάδα μπορούσε να τινάξει την μπάνκα στον αέρα, οι ΗΠΑ ξεκινούν μια πιο σίγουρη επένδυση με το (FucktheEU) Γιουρομαϊντάν στο Κίεβο και με τη συνδρομή της Ε.Ε. που ξερογλείφεται για μερικά ακόμη ψίχουλα από τα ανατολικά της. Έτσι οι ΗΠΑ μπαίνουν, από το παράθυρο, συνέταιροι σε μια εταιρεία που γνωρίζουν πως έχει σκοπό να κλείσει. Ποιος ο λόγος; Να μην υπάρξει στο τέλος κάτι το οποίο να μπορούν να μοιράσουν οι μέτοχοι. Ούτε κεφάλαια, ούτε πόροι.
Τα αποτελέσματα του Γιουρομαϊντάν τα βλέπουμε σήμερα. Η Ε.Ε. έχει δώσει ό,τι μπορεί να δώσει, έχει χάσει τα κέρδη από την αφαίμαξη του 1990-2010 στα ανατολικά της και παράλληλα οδηγείται σε μακροχρόνιο αποκλεισμό από φυσικούς πόρους.
Από το φυσικό αέριο με το σαμποτάζ στον Nord Stream και πιθανά στον παλιό αγωγό Ντρούσμπα σε μια φάση υποχώρησης των ουκρανικών δυνάμεων από το μέτωπο. Από το σιτάρι γιατί θα χρειαστούν μερικά χρόνια για να ξανακαλλιεργηθεί το σύνολο της γης της Ουκρανίας ειδικά αν χρησιμοποιηθούν πυρηνικά μικρής εμβελείας ή αν υπάρξει καταστροφή του πυρηνικού σταθμού στη Ζαπορίζια. Από τα μέταλλα μέσω των κυρώσεων που όταν παύσουν θα χρειαστεί πολύς χρόνος για να αναπληρωθούν τα αποθέματα και να αναθεωρηθούν όλες οι προηγούμενες συμβάσεις. Από τη Μαύρη θάλασσα αν τελικά η Οδησσός κατακυρωθεί στη Ρωσική Ομοσπονδία πράγμα για το οποίο οι ΗΠΑ δεν δίνουν δεκάρα. Άρα οι εταίροι της Ε.Ε. δεν θα έχουν να μοιράσουν παρά μόνο τη φτώχειά τους.
Η όποια προσπάθεια αποσταθεροποίησης του Βούτσιτς στη Σερβία με ένα ακόμα «Μαϊντάν» φέρνει την Ε.Ε. πιο κοντά στη διάλυσή της αλλά πλέον με μη οικειοθελείς όρους. Θα είναι μια επιβεβλημένη διάλυση υπό την πίεση των ΗΠΑ. Η επένδυσή τους στους βομβαρδισμούς του 1999 θα πρέπει να αποδώσει τώρα το τελευταίο γραμμάτιο. Μετά τον έλεγχο του κράτους των Σκοπίων (Βόρεια Μακεδονία) ο έλεγχος της Σερβίας θα καθορίσει την «υγειονομική» ζώνη των ΗΠΑ οι οποίες προσπαθούν να δημιουργήσουν έναν άξονα επιρροής δυτικότερα, ακόμα και του 25ου μεσημβρινού, από την Κρήτη μέχρι την Πολωνία και έτσι να φέρουν την προοπτική μιας μελλοντικής πολεμικής κατάστασης τύπου Ουκρανίας πολύ πιο κοντά στην καρδιά της Ε.Ε. όπως το 1999.
Ο άξονας αυτός θα διαχωρίσει τα Βαλκάνια, που παραμένουν σημείο συνάντησης των διενέξεων Δύσης-Ανατολής για άλλη μια φορά, όχι όμως σε Βορρά-Νότο όπως έγινε μετά το 1945, αλλά σε Δύση-Ανατολή όπως έπρεπε να έχει γίνει από το 1919. Οι ΗΠΑ διευθετούν τις λεπτομέρειες που έμειναν ανοικτές από τότε μέχρι σήμερα. Θα προτιμούσαν αυτό να γίνει ανατολικότερα του Κιέβου αλλά δεν έγινε τελικά κατορθωτό. Οι Ευρωπαίοι για άλλη μια φορά θα συρθούν σε «συνθηκολόγηση» με το ταμείο άδειο και τους πόρους δεσμευμένους από αμερικανικά κεφάλαια.
Οι λαοί της ευρωπαϊκής ηπείρου θα κληθούν ξανά να πληρώσουν την κρίση του συστήματος την ίδια στιγμή που ο νότος και η ανατολή συμπεριλαμβανομένης και της μέσης αυτής, δοκιμάζουν νέες (;) συνθήκες συνύπαρξης απωθώντας τους παραδοσιακούς τους πάτρωνες οι οποίοι δείχνουν αδυναμία να χειριστούν την κατάσταση (Νίγηρας, Ερυθρά θάλασσα, Παλαιστίνη, Ταϊβάν). Ο λόγος είναι ότι η πολιτική* ενσκήπτει ξανά στο προσκήνιο οπότε οι «πολιτική των κανονιοφόρων» δεν λειτουργεί πλέον.
Και προκύπτει ένα ερώτημα προς προβληματισμό. Ποια θα μπορούσε να είναι η τοποθέτηση από ελληνικής πλευράς, μέσα στο πλαίσιο των διεθνών σχέσεων όπως αναδιαμορφώνονται, από μια πατριωτική οπτική;
———
* Η όποια πολιτική. Στο παρόν άρθρο δεν γίνεται κριτική της πολιτικής που εφαρμόζεται από τις όποιες δυνάμεις κυριαρχούν ή αναδύονται σε αυτό το πεδίο αλλά η γίνεται προσπάθεια αναγνώρισης της δυνητικότητας πολιτικής επίλυσης στις διεθνείς διενέξεις.
