Μέσα σε διάστημα λίγων εβδομάδων, το Ισραήλ έχει πραγματοποιήσει ή οργανώσει τρεις μείζονος σημασίας παράνομες ενέργειες εναντίον ξένων αξιωματούχων και εις βάρος της κυριαρχίας ξένων κρατών. Στη Δαμασκό της Συρίας δολοφονήθηκε ο Ιρανός ταξίαρχος Μουσαβί. Στη Βηρυτό ο αναπληρωτής επικεφαλής του πολιτικού γραφείου της Χαμάς Σάλεχ αλ Αρούρι. Και σήμερα, δύο βομβιστικές επιθέσεις μέσα στο Ιράν (τις οποίες σιωνιστικοί λογαριασμοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης χρεώνουν στην αμερικανοκίνητη και φιλοσιωνιστική ιρανική εξόριστη αντιπολίτευση) δολοφόνησαν πάνω από 100 άτομα κοντά στον τάφο του στρατηγού Κασέμ Σολεϊμανί. Είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς σαφέστερο τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε το Ισραήλ να φωνάξει στο Ιράν: «Εξαπόλυσέ μου επίθεση ώστε να αναγκάσω τις ΗΠΑ να παρέμβουν υπέρ μου και να σε πολεμήσουν αντί για εμένα». Είναι τόσο προφανής η στόχευση της κυβέρνησης του Τελ Αβίβ, ώστε καταντά σχεδόν μονόδρομος για το Ιράν και τη Χεζμπολάχ να μην απαντήσουν με έναν άμεσο και κατακλυσμιαίο τρόπο στο Ισραήλ.

Είναι βέβαιο ότι όλος ο άξονας της αντίστασης έχει προετοιμαστεί για την απάντησή του σε τέτοια ενδεχόμενα. Άλλωστε, ο ηγέτης της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα είχε προειδοποιήσει το Ισραήλ να μην προβεί σε δολοφονίες στο έδαφος του Λιβάνου, ενώ και το Ιράν έχει δει και στο παρελθόν εκτελέσεις κάθε είδους αξιωματούχων του αλλά και ενέργειες όπως αυτή κοντά στο μνημείο του Σολεϊμανί. Σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις το Ιράν διάλεξε το χρόνο και τον τρόπο της απάντησης, προσέχοντας να μην υπερβεί ένα άτυπο όριο αναλογικότητας στις σχέσεις του με τις ΗΠΑ και με το Ισραήλ, ακόμα και αν έχανε πρόσκαιρα σε επίπεδο εντυπώσεων.

Λ.χ. μετά τη δολοφονία Σολεϊμανί στις 3 Ιανουαρίου 2020 βομβάρδισε δύο στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ στο Ιράκ, με τρόπο τέτοιο που δεν προκάλεσε θύματα (ή τουλάχιστον όχι τόσα, ώστε να μην κρύβονται). Επιδεικνύοντας αυτό στο οποίο το Ισραήλ και οι ΗΠΑ συστηματικώς αποτυγχάνουν, ήτοι ψυχραιμία, επέλεξε να αποπειραθεί να δικαιώσει το Σολεϊμανί, προωθώντας περαιτέρω τη στρατηγική για την οποία δούλεψε και ο ίδιος. Κάπως έτσι έφτασε η Χαμάς να μπορεί να υλοποιήσει την επιχείρηση της 7ης Οκτωβρίου να μπορεί επί 90 ημέρες να προκαλεί τόσα θύματα μεταξύ των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων και να προκαλεί τρόμο στον στρατό κατοχής η Χεζμπολάχ.

Φυσικά τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά από τη δολοφονία Σολεϊμανί. Σήμερα, στην πράξη όλη η περιοχή βρίσκεται σε πόλεμο. Η «μέτρηση» της κλιμάκωσης και της αποκλιμάκωσης γίνεται επομένως διαφορετικά. Το Ιράν όπως και όλος ο «άξονας της αντίστασης» γνωρίζει ότι θα συνεχίσει να δέχεται πλήγματα τόσο μαζικής κλίμακας όσο και σε στόχους υψηλού ενδιαφέροντος, προκειμένου να καθηλωθεί επιχειρησιακώς και να αποσταθεροποιηθεί πολιτικώς. Επομένως την αναβάθμιση της απειλής από πλευράς του Ισραήλ οφείλει να την αντιμετωπίσει με τη δέουσα αναλογικότητα. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;

Η προφανής απάντηση είναι μεγαλύτερη ένταση συγκρούσεων στο Νότιο Λίβανο και στην Ερυθρά Θάλασσα, με χρήση πιο εξελιγμένων οπλικών συστημάτων, τα οποία θα αυξήσουν τον αριθμό των θυμάτων μεταξύ των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι και το χειρότερο ίσως σενάριο για το Ισραήλ: το πλήττει οικονομικώς, ρίχνει το ηθικό στο στρατό του, μεταφέρει τη δημιουργία «ζώνης ασφαλείας» μέσα στα ισραηλινά σύνορα και αποδιαρθρώνει το εσωτερικό πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο στο Ισραήλ το οποίο αναγκάζεται να υποστεί ένα μακροχρόνιο (και αιματηρό και για το ίδιο) πόλεμο. Επιπλέον, το γεγονός ότι οι εχθροί του Ισραήλ δεν παρασύρονται στον δικό του ρυθμό αποτελεί απόδειξη ισχύος και όχι το αντίθετο.

Η δεύτερη πιθανή απάντηση μπορεί να είναι κάποιο τόσο εντυπωσιακό χτύπημα, ώστε να υπερσκελίσει την ψυχολογική επίπτωση του Ισραηλινού. Κατά πάσα πιθανότητα, αν συμβεί δεν θα είναι τυφλό αλλά θα αφορά μείζονος σημασίας στρατιωτικές εγκαταστάσεις του Ισραήλ (πχ. Ντιμόνα) ή υψηλόβαθμο αξιωματούχο ή κάποια καταστροφική κυβερνοεπίθεση. Θα πρέπει δε να είναι τέτοιο, ώστε να ενσπείρει πανικό στην ισραηλινή κοινωνία.

Σε κάθε περίπτωση, δολοφονίες και ενέργειες όπως των τελευταίων ημερών, λίγο επηρεάζουν στο πεδίο την έκβαση του εξελισσομένου πολέμου. Αυτό που κάνουν είναι ότι στέλνουν το μήνυμα της κλιμάκωσης. Και είτε με τον έναν, είτε με τον άλλον τρόπο, αυτό το μήνυμα θα απαντηθεί στο ορατό μέλλον από τις δυνάμεις της αντίστασης με τρόπο που δεν μπορεί να δείξει ούτε αδυναμία, ούτε και προχειρότητα.