Όποιος παρακολουθεί τα εγκλήματα του Ισραήλ τις τελευταίες ημέρες σε τρίτες χώρες (Συρία, Ιράκ, Λίβανο), σε συνδυασμό με όσα γίνονται στη Γάζα και ειδικότερα την απόσυρση χερσαίων δυνάμεών του και τη βιασύνη του να προπαγανδίσει ανύπαρκτες ή στην καλύτερη περίπτωση αμφισβητούμενες νίκες στο πεδίο της μάχης, καταλήγει με αρκετή ασφάλεια στα εξής συμπεράσματα: ο Νετανιάχου και μια ομάδα γύρω του διεξάγουν απέλπιδα μάχη προσωπικής επιβίωσης. Θεωρούν ότι η ελπίδα τους να επιβιώσουν προσωπικώς μπορεί να έλθει μέσα από επέκταση του πολέμου και σε άλλα μέτωπα. Νιώθουν ότι η υποστήριξη προς τους ίδιους σε Ευρώπη και Αμερική φθίνει, εξ ου και προσπαθούν να σύρουν τις ΗΠΑ σε πόλεμο με το Ιράν. Για να τα πετύχουν όλα αυτά, προσπαθούν να προβοκάρουν τη Χεζμπολάχ σε πρώτη φάση και το Ιράν σε δεύτερη, σε μια τόσο μεγάλης έντασης στρατιωτική δράση εναντίον του Ισραήλ, ώστε ο Μπάιντεν να μπορεί να δικαιολογήσει στρατιωτική δράση (ή και να πειθαναγκαστεί σε τέτοια δράση).
Το ίδιο το κατεστημένο του Ισραήλ ως τέτοιο είναι διχασμένο και φοβισμένο, διότι ο πόλεμος δεν τους «βγαίνει». Έχουν χρησιμοποιήσει πραγματικά πρωτοφανή στρατιωτική ισχύ εναντίον της παλαιστινιακής αντίστασης, αλλά δεν την κάμπτουν. Τα δε οικονομικά και στρατιωτικά προβλήματα για το ίδιο το Ισραήλ εξακολουθούν να σωρεύονται. Έχουμε μια επανάληψη δηλαδή γεγονότων και καταστάσεων συνηθισμένων σε αποικιοκρατικά, εκφασισμένα κράτη, στη φάση της αδυναμίας τους.
Η Χεζμπολάχ και το Ιράν έχουν λοιπόν μια δύσκολη εξίσωση μπροστά τους. Να ελέγξουν υπέρ τους την κίνηση της κλιμάκωσης που θα έλθει, όπως όλα δείχνουν, στον πόλεμο αυτό, ώστε αφενός να πλήξουν καίρια το Ισραήλ και να το οδηγήσουν στην ήττα, αφετέρου να εξουδετερώσουν την πιθανή παρέμβαση των ΗΠΑ.
Τι συμφέρει λοιπόν όπως φαίνεται και με βάση όσα γνωρίζουμε τον άξονα της αντίστασης; Η κλιμάκωση με αυτοσυγκράτηση (ό,τι περίπου δηλαδή βλέπουμε μέχρι τώρα) με τρεις αστερίσκους ως προς πιθανές εκπλήξεις.
Κλιμάκωση με αυτοσυγκράτηση σημαίνει ότι το πυραυλικό οπλοστάσιο που χρησιμοποιεί η Χεζμπολάχ θα αναβαθμίζεται, προκαλώντας ολοένα ουσιαστικότερη καταστροφή κρισίμων υποδομών του Ισραήλ και αυξανόμενο αριθμό θυμάτων, σε ολοένα μεγαλύτερο βάθος, με αποτέλεσμα να διευρύνεται η ουδέτερη ζώνη μέσα στην ισραηλινή επικράτεια. Η στρατιωτική και οικονομική ζημιά για το Ισραήλ λειτουργεί σωρευτικώς και διαβρωτικώς, ιδίως μάλιστα με δεδομένο ότι ο «Σιδερένιος Θόλος» και τα λοιπά συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας δεν μπορούν να σταματήσουν μια σειρά πυραυλικών συστημάτων της Χεζμπολάχ. Η τελευταία διατηρεί τη δυνατότητα να πλήξει στοιχεία του ισραηλινού ναυτικού, ενώ δεν γνωρίζουμε αν και τι αντιαεροπορικά συστήματα διαθέτει ή υπάρχει περίπτωση να αποκτήσει (μέσα ή έξω από το Λίβανο). Είναι πολύ πιθανό ότι διεξάγεται μια άτυπη διαπραγμάτευση μεταξύ Χεζμπολάχ, Ιράν και ΗΠΑ, ως προς το πότε οι τελευταίες θα παρέμβουν πιο ενεργά. Τα όρια όλων τεστάρονται.
Σε κάθε περίπτωση, μέσα από κλιμάκωση με αυτοσυγκράτηση, η Χεζμπολάχ μπορεί να συνεχίσει να προκαλεί αιμορραγία (ίσως και μέχρι «θανάτου») στο Ισραήλ, χωρίς το τελευταίο να μπορεί να επικαλεστεί ένα εντυπωσιακό (ή δραματικό) εις βάρος του πλήγμα για να σύρει τις ΗΠΑ σε άμεσο πόλεμο με το Ιράν. Οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν σε αυτήν την περίπτωση να ενισχύουν το Ισραήλ καταλυτικώ τω τρόπω, αλλά δεν θα είναι καθόλου εύκολο να αποφασίσουν μια ενεργή πολεμική προσπάθεια, όπως αυτή την οποία επιδιώκει ο Νετανιάχου.
Φυσικά, και πέρα από την αβεβαιότητα των προβλέψεών μας, τα παραπάνω μπορεί να ανατραπούν, είτε γιατί το Ισραήλ θα παραβιάσει κάποια ακόμα κόκκινη γραμμή, είτε γιατί ο άξονας της αντίστασης έχει έτοιμες εκπλήξεις που δεν τις περιμένουμε.
Η πρώτη πιθανή έκπληξη συνίσταται στο να δούμε μια εμβάθυνση των σχέσεων Ιράν και Αιγύπτου. Ακούστηκε περισσότερο ως φήμη παρά ως είδηση, ωστόσο, αν συμβεί, θα σηματοδοτήσει μια γιγάντια ανατροπή στο σχεδιασμό του Ισραήλ.
Η δεύτερη και συναρτώμενη της πρώτης, έκπληξη, έχει να κάνει με δηλώσεις αξιωματούχων των κρατών του άξονα της αντίστασης περί μελλοντικής απόκτησης αντιαεροπορικών συστημάτων από την παλαιστινιακή αντίσταση στη Γάζα. Είναι βέβαιο ότι αυτό δεν ειπώθηκε κατά τύχη, ούτε αφορά το απομακρυσμένο μέλλον, διότι δεν θα έχει νόημα τότε. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει κάποια μορφή ανοχής από την Αίγυπτο (άρα ενδεχομένως την πρώτη εξέλιξη) ή μεγάλους βεληνεκούς αντιαεροπορικά σε άλλη γειτονική χώρα. Ένα τέτοιο πλήγμα στο Ισραήλ θα αποτελέσει πραγματικό σοκ. (Στην πραγματικότητα φορητά αντιαεροπορικά όπλα έχουν ήδη δοκιμαστεί εναντίον Ισραηλινών ελικοπτέρων).
Μια τρίτη έκπληξη μπορεί να είναι ένα χειρουργικό χτύπημα μέσα στο Ισραήλ, είτε εις βάρος προσώπων της ηγεσίας του, είτε εις βάρος εγκαταστάσεων στρατηγικής σημασίας.
Το σημαντικότερο όμως συμπέρασμα είναι ότι ακριβώς η ανάγκη του Ισραήλ να προβοκάρει τους εχθρούς του δίνει και προδίδει το μέτρο της αδυναμίας του. Δεν θέλουν όλοι μέσα στο κατεστημένο της Ουάσιγκτον να «βάλουν χαλινάρι» στις προβοκάτσιες του Νετανιάχου. Δεν θέλουν όμως και να καταστούν έρμαιά του. Η αδυναμία του Ισραήλ στο πεδίο των μαχών αντικατοπτρίζεται στη διπλωματική αδυναμία των ΗΠΑ. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι ιστορικώς κανένα κράτος δεν έχει κερδίσει πολέμους με τέτοιες τακτικές.
