Στους κεντρώους χώρους υπάρχει ένα (ευτυχώς μειοψηφικό) ρεύμα διανόησης που δεν θέλει ιδιωτικά ή, πιο σωστά, «μη κρατικά» πανεπιστήμια, στόχο που το ρεύμα αυτό υποστηρίζει με κάποια σαθρά επιχειρήματα. Σε αυτά συγκαταλέγεται η ρητή συνταγματική απαγόρευση· το αντικειμενικό γεγονός ότι ιδιωτικά πανεπιστήμια υπάρχουν ελάχιστα στον κόσμο και είναι όλα (μα όλα λέμε) αποτυχημένα· ότι, όπως έγινε και με τα κολέγια, τα πανεπιστήμια, ούτε φοιτητές και συνάλλαγμα θα κρατήσουν στο εσωτερικό, ούτε το επίπεδο της παιδείας θα βελτιώσουν. Το γεγονός ότι, αντίθετα με το κοινώς λεγόμενο, τα μεγάλα αμερικανικά «ιδιωτικά» πανεπιστήμια, όπως το Χάρβαρντ ή το Κολάμπια (όπως το λέμε στα ελληνικά), δεν είναι ιδιωτικά: ιδρύθηκαν μεν (πριν από αιώνες) από κάποιο ιδιωτικό καταπίστευμα, αλλά διοικούνται κατά τα άλλα ακριβώς όπως και τα κρατικά, με τους ίδιους ακριβώς κανόνες, έχοντας και τις ίδιες απαιτήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό με τα αμιγώς κρατικά ιδρύματα. Και θα πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι η χρηματοδότηση των πανεπιστημίων, ιδιωτικών ή κρατικών, από το το αμερικανικό κράτος, είναι αναλογικά πολύ πολύ μεγαλύτερη από την χρηματοδότηση των ελληνικών πανεπιστημίων, τα οποία ασφυκτιούν από αυτήν την κατάσταση. Και ο κατάλογος μακραίνει και άλλο…
Δεν θα κατεδαφίσουμε εδώ τα σαθρά αυτά επιχειρήματα ένα προς ένα – με μόνη την εξαίρεση του συνταγματικού: είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι το σύνταγμα απαγορεύει την «ίδρυση» ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η πάντα ακριβολόγα κυβέρνησή μας όμως, έχει προφανές δίκιο όταν λέει ότι το Σύνταγμα απαγορεύει την ίδρυση μεν, όχι όμως και την «λειτουργία» ιδιωτικών πανεπιστημίων, κάτι το αυταπόδεικτα σωστό. Αντί λοιπόν οι αντίπαλοι της κυβέρνησης να φωνασκούν, θα ήταν καλύτερο να κοιτάξουν να μάθουν στοιχειωδώς την ίδια τους τη γλώσσα: νά γιατί χρειαζόμαστε περισσότερα πανεπιστήμια, για κάτι τέτοιους αστοιχείωτους.
Εμείς εδώ θα πάμε απευθείας στην ουσία του ζητήματος: Έχει δίκιο η κυβέρνηση που θέλει ιδιωτικά πανεπιστήμια. Γιατί η κυβέρνηση στα διάφορα επιχειρήματα που λένε ότι τα κρατικά πανεπιστήμια υποχρηματοδοτούνται, δεν τους δίνεται η ευκαιρία να ανθίσουν, ότι τα ιδιωτικά θα ήταν αποτυχημένα κλπ κλπ, απαντά: Ε, και; Ακόμα κι αν τα πανεπιστήμια έπαιρναν λεφτά, δεν θα τα πήγαιναν καλύτερα, όπως αποδεικνύεται περίτρανα από την λειτουργία άλλων, αναγκαίων για την κοινωνία, ομοειδών προς την παιδεία θεσμών.
Νά, για παράδειγμα, η κρατική αστυνομία που δεν υποχρηματοδοτείται – το αντίθετο, ο προϋπολογισμός της αυξάνεται χρόνο με τον χρόνο, όχι μόνο τα έκανε σκατά με την υπόθεση Ζαμπόν, αλλά και κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με τις υπηρεσίες της, κάτι το απαράδεκτο σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα.
Αντιθέτως, θα δούμε ότι οι πλείστες ιδιωτικές αστυνομίες που λειτουργούν στη χώρα μας (δηλ. οι μαφίες τύπου Ζαμπόν κλπ.) μεγαλουργούν – και αυτό χωρίς να πάρουν φράγκο από το κράτος και με δεδομένο ότι ο τομέας είναι εντελώς αρρύθμιστος (αν και μάλλον αυτό είναι ένα δείγμα του πόσο το κράτος με τους νόμους του είναι εμπόδιο για την υγιή επιχειρηματικότητα). Πράγματι, οι διάφορες μαφίες εκτελούν άψογα τα αστυνομικά τους καθήκοντα και χωρίς παράπονα από τους καταναλωτές:
- Αστυνομεύουν αποτελεσματικά τους χώρους ευθύνης τους και μειώνουν την εγκληματικότητα (μεταξύ τους σκοτώνονται, δεν σκοτώνουν απλούς πολίτες, επομένως τι μας νοιάζει εμάς;). Οι πελάτες συρρέουν στα μαγαζιά της νύχτας χωρίς κανέναν φόβο για την ακεραιότητά τους ή την περιουσία τους.
- Βελτιώνουν αυτήν την κατάρα της χώρας μας που προκαλεί απώλεια παραγωγικότητας, οπισθοδρόμηση και άρνηση των μεγάλων επιχειρήσεων του εξωτερικού να έρθουν εδώ, την δικομανία του Έλληνα και την αργή απόδοση δικαιοσύνης. Παρακάμπτουν πλήρως το δαιδαλώδες δικαστικό μας σύστημα, την απώλεια εργατοωρών που συνεπάγεται και τα άχρηστα έξοδα γραφειοκρατίας (δίκες, χαρτόσημα, δικηγόροι κλπ). Όλα αυτά τελειώνουν γρήγορα και καθαρά με μόνο μηδαμινό έξοδο λίγες σφαίρες, άντε και λίγο χαρτζιλίκι σε κανέναν ψοφοδεή δικαστικό για να εκδώσει την σωστή απόφαση.
- Επιλέγουν προσωπικό από την άνεργη νεολαία της χώρας μας με πραγματικά αξιοκρατικά κριτήρια (ξύλο-μαχαίρι-πιστόλι, και όχι με το μπουρδο-κριτήριο αν μπορούν να παπαγαλίσουν το υλικό των εισαγωγικών εξετάσεων, λες και ο μπάτσος πρέπει να ξέρει ανώτερα μαθηματικά και δραματική ποίηση), ενώ παρέχουν δεξιότητες στους νέους μας που θα τους είναι πολύτιμες σε όλη την υπόλοιπη πολύ σύντομη ζωή τους.
- Αποτελούν χώρο εκκόλαψης και καλλιέργειας αναγκαίων για την επιβίωση του έθνους μας ιδεωδών, όπως δείχνει η τεκμηριωμένη παλαιόθεν σχέση μαφίας και ακροδεξιάς: ο Μπέος είναι το poster child αυτής της σύμφυσης, αλλά έχουμε και καλύτερους.
Επιπλέον, οι πολλές επιχειρήσεις του χώρου, βασισμένες στον ελεύθερο ανταγωνισμό αυξάνουν εντυπωσιακά τα κέρδη τους καινοτομώντας και ανοίγοντας νέους τομείς της αγοράς, πηγαίνοντας από τα ναρκωτικά στα τσιγάρα, στην νύχτα κλπ. Με αυτόν τον τρόπο, από την μία φέρνουν νέα προϊόντα και υπηρεσίες, ενώ από την άλλη μειώνουν τις τιμές, χτυπώντας τον πληθωρισμό. Τσιγάρα από το περίπτερο, τσιγάρα από την μαφία: τρεις φορές πάνω η τιμή των πρώτων!
Επιπλέον δημιουργούν και το φαινόμενο της διάχυσης του πλούτου (trickle down effect) προς τα πιο φτωχά στρώματα. Μόνο ένα απλό παράδειγμα αρκεί: τηλεόραση, ποδόσφαιρο κλπ. πολιτιστικοί τομείς υπάρχουν μόνον επειδή υπάρχουν Μαρινάκηδες, Τίγρηδες, Σαββίδηδες, Βαρδινογιάννηδες, Νιάρχοι, Αλαφούζοι κλπ. Οι υγιείς επιχειρηματίες που ξεπήδησαν από τον σκληρό ανταγωνισμό των ιδιωτικών αστυνομιών (κυρίως αυτών που προστατεύουν τις θαλάσσιες μεταφορές και το εμπόριο υδρογονανθράκων χωρίς φόρους), είχαν την τεχνογνωσία για συνέργειες σε άλλους όμορους χώρους, προσφέροντάς μας δωρεάν πολιτιστικό προϊόν, δηλαδή μια μορφή πλούτου. Μάλιστα είναι τόσος ο πλούτος αυτός που στο τέλος χτίζονται νοσοκομεία (αν δεν ήταν ο Ωνάσης να σας σώσει…) ή όπερες εξαιτίας του: το ονειρεμένο Νιάρχειο κέντρο στο Δέλτα δεν το έχτισε το κράτος! (η αλήθεια είναι βέβαια ότι το χρηματοδότησε, αλλά αυτό είναι άλλο σκάνδαλο.)
Τέλος η ιδιωτική αστυνομία μπορεί να έχει μεγάλη σχέση με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, κάτι που φαίνεται από την φυσική σχέση κρατικής αστυνομίας και κρατικών πανεπιστημίων: το 2020 η κυβέρνησή μας επιχείρησε, ύστερα από σοβαρή μελέτη, όπως πάντα, να κλείσει άλλη μια μεγάλη πληγή της χώρας, την έλλειψη πανεπιστημιακής αστυνομίας. Εκείνη την χρονιά τα πανεπιστήμια πήραν συνολικά 90 εκατ. € χρηματοδότηση και η πανεπιστημιακή αστυνομία (προσοχή: μόνο αυτή, όχι το σύνολο της αστυνομίας!) χρηματοδοτήθηκε με 50 εκατ. €. Δυστυχώς, το γεγονός ότι ήταν κρατική την καταδίκασε σε αποτυχία, παρά την χρηματοδότηση, αλλά το γεγονός παραμένει: πανεπιστήμια και αστυνομία πρέπει να είναι στενά συνδεδεμένοι τομείς κοινωνικής δραστηριότητας: την εν γένει αστυνόμευση πρέπει να την συνοδεύει και η αστυνόμευση της σκέψης.
Με άλλα λόγια, η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι μια πραγματικά αξιέπαινη πρωτοβουλία, μια πρωτοβουλία που κατά τη γνώμη μας θα έχει την ίδια κατάληξη με τα κολέγια και την πανεπιστημιακή αστυνομία. Είναι ύψιστης σημασίας, προκειμένου ο θεσμός να επιτύχει, το να γίνει πανεθνικός στόχος η απόδοση των ιδιωτικών πανεπιστημίων σε διάφορες μαφίες, δεδομένης της αποτελεσματικότητάς τους, της αύξησης του ΑΕΠ που αυτές προξενούν και του υγιώς ανταγωνιστικού, μη κρατικιστικού πνεύματος που τις διακρίνει.
Μια είναι η λύση για την παιδεία, δώστε την στην ιδιωτική αστυνομία.
