«Άλκη ζεις», «Μη με χτυπάτε άλλο…», «Καλό παράδεισο Άλκη», «Άλκης ζωντανός για πάντα», «Είμαστε κι εμείς Άρης. Καλό ταξίδι Άλκη», μερικά από τα συνθήματα που είναι γραμμένα σε τοίχους, χαρτιά, δρόμους, που παραμένουν ακόμα ζωντανά και μας υπενθυμίζουν τα δεινά και τα αποτελέσματα της οπαδικής βίας. Δυο χρόνια μετά την άγρια δολοφονία του 19χρονου Άλκη, δυο χρόνια που η ερώτηση «τι ομάδα είστε;» του κόστισε τη ζωή και το σύνθημα «ποτέ ξανά» μοιάζει τόσο ειρωνικό, εάν σκεφτούμε, ότι λίγους μόνο μήνες μετά τον Άλκη είχαμε τον Μιχάλη.

Και έρχεται σήμερα, 1η Φεβρουαρίου του 2024, που η Βουλή αποφασίζει και καθιερώνει αυτή τη μέρα ως «Πανελλήνια Ημέρα Φιλάθλου». Δύο χρόνια μετά, με το νομοσχέδιο για την οπαδική βία να πηγαίνει και να έρχεται από Βουλή, Άρειο Πάγο, βουλευτές, υπουργούς και τούμπαλιν.

Για ακόμα έναν τραγικό θάνατο ενός νέου ανθρώπου εκτός γηπέδων και το τέρας της οπαδικής βίας ζει ακόμα στην κουλτούρα των Ελλήνων. Όσες «Πανελλήνιες Ημέρες» και αν θεσπιστούν, όσα «ποτέ ξανά» κι αν γραφτούν με σπρέι σε τοίχους, όπως βλέπουμε η βία θα συνεχίζει να υφίσταται, καθώς ως φαίνεται «δεν πήραμε το μάθημά μας» από τη δολοφονία του Άλκη.

«Πανελλήνια Ημέρα Φιλάθλου» και τέλος; «Πανελλήνια Ημέρα Φιλάθλου» και νίπτω τας χείρας μου; Μαθαίνουμε, ότι από τις 6 Μαρτίου τίθεται σε ισχύ η λειτουργία των καμερών εποπτείας σε όλα τα γήπεδα της Super League και του μπάσκετ και από τις 9 Απριλίου το σύστημα ταυτοποίησης μέσω κινητού τηλεφώνου.

Αρκούν; Και έξω από τα γήπεδα τι γίνεται; Μάθαμε κάτι από τη δολοφονία του Άλκη; Από τη δολοφονία του Μιχάλη; Ενημερώθηκαν οι νέοι, τα παιδιά στα σχολεία, οι μεγαλύτεροι για την οπαδική βία; Υπήρξε ενημέρωση και κυρίως συνεχόμενη εκπαίδευση;

Ακόμα μια θέσπιση «Πανελλήνιας Ημέρας» λοιπόν, χωρίς να γνωρίζουμε εις βάθος το γιατί;

Αρκεί που πήγε ο φάκελος στη Βουλή, που θα μπουν κάμερες στα γήπεδα και όλα καλά!