Σηκώνοντας το βλέμμα στην πόλη της Αντιόχειας, τα σπίτια που δεν επηρεάστηκαν σχεδόν καθόλου από τον σεισμό είναι αυτά που είναι χτισμένα στο βουνό. Παραπήγματα που χτίστηκαν με τα χρόνια, θυμίζοντας φαβέλες. Τα περισσότερα από αυτά παράνομα και χτισμένα πάνω σε βράχο, είχαν την τύχη να μην καταστραφούν. Το ιστορικό κομμάτι και το κέντρο της πόλης, όμως, ισοπεδώθηκε.
Ένα χρόνο μετά τον σεισμό, οι μπουλντόζες δεν έχουν σταματήσει να «αγκομαχούν», με σκοπό να απομακρύνουν, τους σωρούς από μπάζα που είχαν δημιουργηθεί στις επιχειρήσεις διάσωσης. Πλέον η πόλη είναι μέσα στο χώμα και τη λάσπη. Μια πόλη φάντασμα που έχει βυθιστεί στο πένθος, με τους κατοίκους να ζητούν κάποια μορφή δικαιοσύνης και μια αξιοπρεπή ζωή.
Οι μαρτυρίες κάποιων από αυτούς δίνουν την εικόνα της πόλης και περιγράφουν τη ζωή ένα χρόνο μετά. Πολλοί από αυτούς βουρκωμένοι, συγκινημένοι, με τρεμάμενες φωνές αλλά πάντα με την ελπίδα για το μέλλον, λέγοντας: «Πρέπει να προχωρήσουμε».
O Ismail μένει στο γκαράζ με τη σύζυγό του και τον γιο του. «Δεν έχουμε πού να πάμε, επειδή οι οικονομικές δυσκολίες είναι μεγάλες. Δεν είναι ασφαλές να μείνουμε εδώ, αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή».
Η κυβέρνηση δεν βοήθησε την οικογένεια του Ismail, κρίνοντας πως το διαμέρισμά τους είχε ελαφριά ζημιά. Η εκτίμησή του για την ανάκαμψη της πόλης είναι γύρω στα 15 χρόνια.
Έχασε 163 δικούς του ανθρώπους, φίλους, συγγενείς, μαθητές. Τα τρία του σπίτια καταστράφηκαν και το αμάξι του ισοπεδώθηκαν από τα χαλάσματα. «Δεν υπάρχει πιο οδυνηρό πράγμα από το να πρέπει να βγάλεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα από τα ερείπια».
Έχει ανοίξει μια κουζίνα, η οποία υποστηρίζει παιδιά με προβλήματα υγείας, όπως ζάχαρο, καρκίνο και κινητικά προβλήματα. Το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του, το περνάει στην κουζίνα και δεν σκοπεύει να αφήσει αυτό το μέρος ούτε για μια μέρα.
Τίποτα για μένα δεν είναι πιο σημαντικό από την υγεία των μαθητών μου.
Υπάρχει σοβαρή έλλειψη ψυχολογικής υποστήριξης, αλλά γίνεται προσπάθεια ώστε τα παιδιά να ξαναβρούν το χαμόγελό τους και να είναι καλά. Όπως επίσης να αποβάλλουν από τα παιδιά τα συναισθήματα βίας, απαισιοδοξίας, δυσαρέσκειας και αρνητικής άποψης για τη ζωή.
Ο Yalçin επιστρέφει συχνά στο σπίτι, στο οποίο ζούσε τα τελευταία 20 χρόνια. Μένει σε κοντέινερ με τη γυναίκα του και τα δυο παιδιά του, αλλά η νοσταλγία τον κάνει να επιστρέφει.
Έχασε 16 συγγενείς του. Πλέον δουλεύει με σύμβαση μικρής διάρκειας ως επισκευαστής σε σχολεία.
«Πρέπει να μείνουμε, δεν μπορούμε να φύγουμε, έχουμε παιδιά και όχι πολλά λεφτά για να ξεκινήσουμε την ζωή μας από την αρχή».
Πιστεύει πως αν οι κρατικοί μηχανισμοί λειτουργήσουν γρήγορα και αποδοτικά, σύντομα η κατάσταση της πόλης θα βελτιωθεί. «Με ενδιαφέρει το μέλλον των παιδιών μου».
Η επιχείρηση στην οποία δούλευε καταστράφηκε με τον σεισμό και τώρα είναι άνεργος. Όλη τη ζωή του την έζησε στην Αντιόχεια. Ζει με τη σύζυγό του και τα τέσσερα παιδιά του στα κτίσματα κοντά στο βουνό.
Τις δέκα πρώτες ημέρες μετά τον σεισμό, έθαβε τους νεκρούς στα προσωρινά κοιμητήρια. «Αν δεν το ζήσεις, δεν καταλαβαίνεις πώς είναι. Δεν έχεις συναισθήματα, δεν μπορείς να φας, να πιείς, ο χρόνος είχε σταματήσει».
Βλέπαμε στο νοσοκομείο ακέφαλα σώματα, ανθρώπους χωρίς χέρια ή πόδια.
Έχασε 7 συγγενείς, ο ένας κόπηκε στα τρία, μια ξαδέρφη του ήταν κάτω από τα συντρίμμια για 14 μέρες, περίμενε να τη βρουν, τελικά κατέληξε.
«Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε αυτές τις μνήμες, πρέπει να ζήσουμε με αυτές».
Δεν έχει ιδέα τι θα φέρει το μέλλον, ελπίζει για το καλύτερο.
Έχασε οχτώ κοντινούς συγγενείς του. Η επιχείρησή του καταστράφηκε. Είχε 20 εργαζόμενους, που τώρα έμειναν άνεργοι, όπως και χιλιάδες ακόμη στην περιοχή.
Στη γειτονιά του, μόνο το σπίτι του δεν καταστράφηκε. «Η γειτονιά ήταν ζωντανή. Τώρα ακούμε μόνο τα γαβγίσματα των σκυλιών, είτε είναι μέρα, είτε νύχτα».
Οι ζωές τους άλλαξαν τελείως. Τα σπίτια χάθηκαν, τα μαγαζιά χάθηκαν. «Είναι σαν να ζούμε έναν εφιάλτη».
«Όλα καταστράφηκαν στον σεισμό. Όλη μας η ζωή είναι εδώ, στην Αντιόχεια».
Έχασε αγαπημένους φίλους. Άνοιξε το μαγαζί του 6 μήνες μετά τον σεισμό. Το σπίτι του είχε ελαφριά ζημιά και δεν τους δόθηκε καμία βοήθεια ούτε για το σπίτι, ούτε για το μαγαζί.
Προσπαθούν όλοι να διατηρήσουν σε ένα επίπεδο την ψυχολογία τους, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Ό,τι και αν γίνει, δεν αλλάζει την κατάσταση.
Πρέπει ο κόσμος να έρθει και να δει με τα μάτια του τι έχει συμβεί.
Καταστράφηκαν ιστορικά μνημεία στην περιοχή τα οποία χρονολογούνται 500 χρόνια. Αυτό δείχνει τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Έχασε 14 συγγενείς του. Το σπίτι του καταστράφηκε και νοικιάζει ένα δωμάτιο, μένει με την κόρη του και τα δυο εγγόνια του.
«Είχα τη ζωή μου, τώρα είμαι απεγνωσμένος».
Η κατάσταση για εκείνο έναν χρόνο μετά παραμένει ίδια, καθόλου ενθαρρυντική. Πιστεύει ότι χρειάζονται 10-15 χρόνια για να επανέλθει η πόλη σε κανονικούς ρυθμούς. Δεν μπορεί να σκεφτεί το μέλλον και το πόσο ευτυχισμένο θα είναι και αν θα ζει χωρίς κάποια ανάγκη.
«Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα απλά να αφήσουμε τον πόνο να περάσει με τον χρόνο. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον».
Η κατάσταση στην πόλη μετά τον σεισμό άλλαξε άρδην. Οι κλοπές επιδεινώθηκαν, με αποτέλεσμα όσοι απομακρύνθηκαν από τα σπίτια τους, να γυρίσουν και τα βρουν βανδαλισμένα. Η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί. Δεν είναι εύκολο να κυκλοφορείς στην πόλη-φάντασμα τη νύχτα.
Οι άνθρωποι της Αντιόχειας δεν ξεχνούν, αλλά θέλουν να μείνουν στον τόπο τους και να τον δουν όπως ήταν πριν.
«Hatay we will be back», έλεγε ένα σύνθημα σε ένα τοίχο και έτσι θα γίνει!
