Την ώρα που η Ελλάδα υπενθυμίζοντας θλιβερά τον ευρωατλαντισμό της, ετοιμάζεται να στείλει στρατιωτικό εξοπλισμό στην Ουκρανία και ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης εγκαινιάζει πανηγυρικά στην Ουάσιγκτον τον 5ο Στρατηγικό Διάλογο ΗΠΑ-Ελλάδας, μια φωνή από μακριά που δύσκολα φτάνει στα αυτιά μας, ζητά από την Αθήνα να μην στείλει όπλα στην Ουκρανία.

Η έκκληση έρχεται από τον Ιβάν Σόνους, επικεφαλής του Συλλόγου «Ταυρίδα» που συσπειρώνει πολλούς από τους 200.000 Έλληνες που ζουν στην Κριμαία και ζητά από την Ελλάδα να μην ακολουθήσει δουλικά τους υπερατλαντικούς «εταίρους», στέλνοντας τον ρωσικό οπλισμό των S-300 και TOR M1 που διαθέτει, απόλυτα αναγκαίο μάλιστα για την άμυνα των ακριτικών περιοχών της χώρας, στο ουκρανικό μέτωπο και αποδυναμώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τη δική της ασφάλεια.

«Η ιστορία της ελληνορωσικής φιλίας έχει βαθιές ρίζες», τονίζει, υπενθυμίζοντας στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, ότι θα μπορούσε να έχει μια διαφορετική στάση στα διεθνή πράγμα και όχι αυτήν της «σωστής πλευράς της ιστορίας» που επικαλείται σε κάθε ευκαιρία ο Έλληνας πρωθυπουργός.

Η Ρωσία και η Ελλάδα μοιράζονται μια κοινή ιστορική, πολιτιστική και πνευματική κληρονομιά, τονίζει ο κ. Σόνους, υπενθυμίζοντας και το ομόθρησκο, που όσο και αν δεν συγκινεί πολλούς στην Αθήνα αποτελεί γεγονός, και κάνοντας λόγο για «δύο μαργαριτάρια της ορθόδοξης θρησκείας».

Και είναι σαφής: «Καλούμε την ελληνική κυβέρνηση να μην ακολουθήσει το παράδειγμα των Αμερικανών και να μην μεταφέρει όπλα στις εγκληματικές αρχές της Ουκρανίας, που μισούν τον ρωσικό και τον ορθόδοξο κόσμο», δηλώνει μιλώντας στο RIA Novosti και ζητώντας από την Αθήνα, μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική που να ανταποκρίνεται στα εθνικά συμφέροντα του ελληνικού λαού και όχι στην τυφλή υπηρέτηση των αμερικανικών γεωπολιτικών σχεδίων.

Η Αθήνα ακούει; Τολμά να περάσει έστω και φευγαλέα από τη σκέψη του ένοικου του Μαξίμου η ιδέα μας «λιγουλάκι» ανεξάρτητης (Πιπέρι στο στόμα) εξωτερικής πολιτικής – όχι φιλορωσικής αλλά ανεξάρτητης – ή η παράδοση στα γεωστρατηγικά σχέδια των γερακιών του Πενταγώνου είναι τόσο βαθιά όσο βλέπουμε και τόσο επικίνδυνη και για ζητήματα της ίδιας της υπόστασης της χώρας, η οποία περιέρχεται στην διακριτική ευχέρεια του Αμερικανικού άξονα, με ότι αυτό συνεπάγεται για τα εθνικά ζητήματα (Άλλο πρόβλημα αυτό, πιπέρι στο στόμα ξανά).

Κι αν κάποιος πει ότι ο εξοπλισμός που ετοιμαζόμαστε να στείλουμε στον Ζελένσκι, καθώς οι ΗΠΑ λόγω εσωτερικών προβλημάτων της δικής τους ελίτ αδυνατούν να συνεχίσουν, προς το παρόν την στήριξή του και μετακυλούν αυτό το καθήκον στις ευρωπαϊκές χώρες του ΝΑΤΟ, εντάσσεται στο πακέτο της συμφωνίας με τις ΗΠΑ για τα F-35 (που ακόμα πανηγυρίζουμε, αναιτίως), αξίζει να δει ότι στη συμφωνία με την Άγκυρα για τα F-16, τέτοια «πεσκέσια» δεν υπάρχουν.

Και μια τελευταία απορία. Αντί για ταξιδάκια Μπλίνκεν, Μητσοτάκη, Γεραπετρίτη και λοιπών, ή τέλος πάντων εκτός από αυτά -αν θέλετε- θα ασχοληθεί έστω και αργά η Αθήνα με την τύχη των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων και ελληνόφωνων σε Ρωσία και Ουκρανία;