Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Texas A&M με επικεφαλής την Τζέσικα Άτκιν, παρουσίασαν σε μελέτη τους τα αποτελέσματα των πειραμάτων που έκαναν σχετικά με τη χρήση του σεληνιακού εδάφους σε καλλιέργειες φυτών, κάνοντας πειράματα με ρεβίθια.

Δημιουργώντας χώμα που προσομοιάζει με αυτό που υπάρχει στο έδαφος της Σελήνης, καλλιέργησαν με επιτυχία ρεβιθιά, ένα φυτό που αποδεικνύεται ιδιαίτερα ανθεκτικό σε δύσκολες συνθήκες. Το ρεβίθι επιλέχθηκε επίσης επειδή είναι σημαντική πηγή πρωτεϊνών και χρησιμοποιεί λιγότερο νερό και άζωτο από άλλες καλλιέργειες φυτών.

Η μελέτη έγινε σε ρηγόλιθο που θυμίζει εκείνο της Σελήνης στη σύστασή του και έδειξε πως οι μελλοντικοί άποικοι μίας σεληνιακής βάσης θα μπορούσαν να καλλιεργήσουν ρεβιθιές για παράγουν τρόφιμα που θα ξεφεύγουν από τα στενά πλαίσια των προ-συσκευασμένων τροφών.

Όπως τόνισε η Τζέσικα Άτκιν αναφερόμενη στο εγχείρημα της ομάδας της, η Σελήνη δεν έχει το έδαφος της γης που είναι γεμάτο οργανικά υλικά πλούσια σε θρεπτικά συστατικά και μικροοργανισμούς. «Αυτά λείπουν στη Σελήνη. Πέραν του ότι υπάρχουν και άλλες προκλήσεις, όπως η μειωμένη βαρύτητα, η ακτινοβολία και διάφορα τοξικά στοιχεία» πρόσθεσε χαρακτηριστικά.

Εξήγησε στη συνέχεια πως για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα αυτού του είδους, έφτιαξαν ένα πρόσθετο υλικό που το χρησιμοποίησαν σε «σεληνιακό έδαφος» για να βελτιώσει τη δομή και τη θρεπτική σύσταση του σεληνιακού ρηγολίθου, που βρίσκεται στην επιφάνεια της Σελήνης και αποτελείται από στρώμα αραιών ετερογενών επιφανειακών κοιτασμάτων που καλύπτει στερεό πέτρωμα. Περιλαμβάνει σκόνη, χώμα, σπασμένο πέτρωμα και άλλα σχετικά υλικά, και υπάρχει στη Γη, στη Σελήνη, στον Άρη, σε μερικούς αστεροειδείς και σε δορυφόρους πλανητών.

Αυτό πάντως που δεν αποκάλυψε η Άτκιν είναι εάν διαφέρει σε κάτι η γεύση των σεληνιακών ρεβιθιών και εάν το κόστος παραγωγής είναι ασύμφορο υπό τις παρούσες συνθήκες.