«Εάν αγαπάμε κάποιον, πρέπει να είναι κάθε μέρα, του Αγίου Βαλεντίνου και όχι να περιμένουμε την μέρα που γιορτάζεται, για να δείξουμε τον σεβντά μας». Αυτό λέει το κλισέ. Κι αν ισχύει το αντίθετο;
Αν κάθε μέρα, το έτερον ήμισυ μας σπάει τα νεύρα, τότε ανήμερα της εορτής τι κάνουμε; Το κάνουμε χειρότερο, φυσικά.
Ας πάρουμε λοιπόν, δέκα περιπτώσεις, όπου μας δίνεται η ευκαιρία, που περιμέναμε πώς και πώς αυτή τη μέρα, για να (απο)δείξουμε με εκκωφαντικό τρόπο, ότι τις προηγούμενες 364 αλλά και τις επόμενες άλλες τόσες, ότι «κάτι δεν πάει καλά». Δεν θα ασχοληθούμε με την κατάληξη, αν είχε happy ή unhappy end, γιατί στην πρώτη περίπτωση «άμα θέλει η νύφη κι ο γαμπρός, τύφλα νάχει ο πεθερός» και στη δεύτερη, ομού -πεθερός και νύφη ή γαμπρός, ανάλογα- ρίχνουν τις τύφλες σε αυτόν ή σε αυτήν που «δεν θέλει».
1. «Αγάπη, άκυρο για σήμερα, θα πάμε για καμιά μπυρίτσα με τον Μάρκο, έχω να τον δω από τότε που υπηρετούσαμε μαζί στα σύνορα, ζει στο Κιλκίς και κατέβηκε Αθήνα αυτές τις μέρες και συμφωνήσαμε να τα πούμε. Δεν σε πειράζει, ε; Εμείς αγαπιόμαστε όλο τον χρόνο, έχουμε μέρες μπροστά μας. Σιγά, τώρα». Αν θέλετε να το κάνετε χειρότερο, μπορείτε να προσθέσετε: «Και δεν σου κρύβω, ότι ήταν και ωραίο αγόρι. Κι εν πάση περιπτώσει, δεν ξέρω τι ώρα θα γυρίσω».
2. Εάν έχετε κανονίσει κάτι σε ακριβό και ρομαντικό ρεστοράν και έρθει με σοκολατάκια, επιμείνετε να φάτε μερικά πριν σας σερβίρουν κι όταν λέμε μερικά, εννοούμε πάνω από πέντε, χτυπώντας τα χείλη και πλαταγίζοντας την γλώσσα, ώστε να είναι σίγουρο πως ακούγεστε και στα γύρω τραπέζια κι αν σας κοιτάξει κανείς βλοσυρά, μπορείτε να κάνετε και λίγη μανουρίτσα… «Τρέχει κάτι αδελφέ; Κοίτα στο πιάτο σου!». Μπορείτε δε, να κλείσετε τον «διάλογο», όπως στρέφεστε προς το έτερον ήμισυ, με ένα «ουγκ», για να επισφραγίσετε το επίπεδό σας.
3. Αν έρθει με άνθη -πάλι στο κομ ιλ φο ρεστοράν που λέγαμε- όταν κάποια στιγμή πλησιάσει ο πλανόδιος με τα λουλούδια, μπορείτε να του χαρίσετε την ανθοδέσμη που σας έφερε λέγοντάς του:
«Πάρτα εσύ αδελφέ μου που τα χρειάζεσαι να βγάλεις κάνα φράγκο, για εμένα η χειρονομία μετράει που μου τα έφεραν, εμείς αγαπιόμαστε όλο τον χρόνο, δεν τα έχουμε ανάγκη». Ταυτόχρονα, μπορείτε να σηκωθείτε και εις επήκοον των υπολοίπων πελατών, να βγάλετε ένα λογύδριο για την αλληλεγγύη μεταξύ των λαών -εσείς για παράδειγμα, που μόλις προβήκατε σε αυτή τη συμβολική πράξη- και να συνεχίσετε κρατώντας προστατευτικά από τον ώμο τον πλανόδιο, λέγοντας: « Δεν κρατάω τυχαία αυτόν τον άνθρωπο. Αλλά αυτό που βλέπετε, είναι το αποτέλεσμα ενός κυνικού ιμπεριαλισμού και ενός άκρατου καπιταλισμού». Και όπως φεύγει παραξενεμένος ο πλανόδιος με τα λουλούδια -πεσκέσι, μπορείτε κατόπιν, να δώσετε και παραγγελιά στον στημένο και λίγο ξινό μετρ, να «παίξουν για το μωρό του», τα «μαύρα μαλλιά, μαλλιά κοράκου χρώμα, που ανέμιζ’ ο αέρας στα ζερβά» κι αν δεν το έχουν, επειδή το ρέστοραν είναι με ιταλική κουζίνα, μπορείτε να δείξετε και λίγη κατανόηση και να παίξουν το «bella ciao» ή το «avanti popolo», εν πάση περιπτώσει.
4. Επίσης, μπορείτε να σουρώσετε -στο ίδιο κομ ιλ φο ρέστοραν, πάντα- να πειράζετε κομψά, τους γύρω από εσάς, το έτερον ήμισυ και να του ζουλάτε το πηγούνι, λέγοντας ερωτόλογα και να χτυπάτε ενθαρρυντικά και δυνατά τον μαιτρ στην πλάτη, λέγοντάς του «φέρ’ ρε κάπελα, λίίίγο κρασ’ ακουόμη…ρίξε στο γυαλί φαρμάκι… χικ… εγώ πληρώνω τα μμμάτια ππ΄αγαπώ». Χικ.
5. Για πιο σίγουρα αποτελέσματα, ώστε μαθηματικά να βρείτε τα υπάρχοντά σας την επομένη, πάνω στις οροφές των αυτοκινήτων, στα καπό ή/και στον δρόμο, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε, όλες τις προαναφερθείσες «μεθόδους» ανεξαρτήτως σειράς, επιλεκτικά ή ολόκληρες ή με δικές σας «διασκευές», μια ιδέα σας δίνουμε και όχι κάτι σκαλισμένο στο μάρμαρο!
6. Εάν αυτή τη μέρα, αλλά και για τριακοστή συνεχόμενη έχει «πονοκέφαλο και καλύτερα να το αναβάλλουμε για κάποια άλλη στιγμή», τότε θα πρέπει να ανησυχήσετε για δυο διαφορετικούς λόγους: Είτε το πρόβλημα είναι ιατρικής φύσεως και τρέχετε στα επείγοντα είτε… το αφήνω στην κρίση σας. Κι από αύριο, στην δεύτερη περίπτωση, σκύβετε για να περάσετε κάτω από την πόρτα, μην ξύσετε και το κούφωμα, με τα κέρατα.
7. Όταν πάτε στο σημείο συνάντησης, μπορείτε να έχετε μια φωτογραφία από τις γυμναστικές επιδείξεις με την φουφούλα στο Δημοτικό, όπου εσείς παρελαύνετε και τους γονείς στο πλάνο, να σας καμαρώνουν. Μπορείτε δε, να αρχίσετε την κουβέντα ως εξής: « Έλα μωρέ, σου έφερα την φωτογραφία, για να τους δεις και να διαπιστώσεις ιδίοις όμμασι ότι δεν πρόκειται για αγριάνθρωπους, βέβαια έχουν αλλάξει εμφανισιακά με τα χρόνια, αλλά είναι γλυκούληδες και ανυπομονούν να σε γνωρίσουν.
Η μαμά, θέλει να φτιάξει και πατσά με αμελέτητα εκείνη τη μέρα που είναι η σπεσιαλιτέ της, αλλά μου είπε πως αν δεν σου αρέσουν, μπορεί να πει του μπαμπά, να σφάξει μια προβατίνα, αν προτιμάς. Τον μπαμπά, δεν τον νοιάζει, αρκεί να σφάζει, γιατί του αρέσει. Για να καταλάβεις πόσο του αρέσει και πόσο καλός άνθρωπος είναι και πόσο καλός γείτονας, εάν δεν έχει να σφάξει κάτι από τα δικά μας, πάει στους γείτονες και παρακαλάει αν έχουν αυτοί κάτι για σφάξιμο».
8. Εάν περάσει να σας πάρει αυτή τη μέρα με το ολοκαίνουριο αυτοκίνητό του, που ήταν όνειρο ζωής και το απέκτησε δουλεύοντας «απ’ το πρωί μες τη βροχή και μέσα στο λιοπύ-ύ-ύ-ύ-ύ-ρι» και ανοίγοντας για να μπείτε μέσα, του χτυπήσετε την πόρτα του αυτοκινήτου στον σιδερένιο στύλο της στάσης του λεωφορείου και όταν πάτε να βγείτε του την ξανακοπανήσετε πάνω σε πυροσβεστικό κρουνό που είναι και ντούκι και όλα αυτά, μέσα σε μισή ώρα, δύο είναι τα τινά: Αν δεν βγάλει κιχ, μην τον αφήσετε από τα μάτια σας, μέχρι να σας χωρίσει ο Χάρος.
Από την άλλη, αν δείτε με τα μάτια σας τον Χάρο από τις φωνές και το βρισίδι εξ αιτίας την ατζαμοσύνης σας, τρέξτε σαν τον Φόρεστ Γκαμπ, προς τη μαμά σας, πέστε στην αγκαλιά της, λέγοντας: «Δεν τον θέλω πια μαμά, είναι νταής και μου κάνει μπούλινγκ». Και η μαμά, θα συμφωνήσει λέγοντας «παράτα τον παιδάκι μου, δεν σου αξίζει, σε είπε και ατζαμή, ξέρω εγώ τι παιδί έχω, δεν ξέρω;» και όπως σας κρατάει ακόμη αγκαλιά, πάνω από τον ώμο σας, θα κοιτάει με λύπη το σπασμένο βάζο -κειμήλιο από τη δική της μαμά, που σπάσατε όπως μπήκατε με φούρια στο σπίτι και θα τραβήξει το ποδαράκι της διακριτικά, γιατί τόση ώρα, της το πατούσατε με την τακούνα- Λουμπουτέν, εξαιτίας της ορμής που πέσατε στην αγκαλιά της.
9&10 μαζί: Valentine’s day!… Finally.
Εξηγώ: θα μπορούσα να γράψω, άλλες δύο παραγράφους με περιεχόμενο «anti-Valentine’s day», όμως προτίμησα ως επίλογο την κανονική επέτειο, χωρίς το γλυκανάλατο περιεχόμενό της φυσικά, σκεπτόμενος πως χρειάζονται συμβιβασμοί σε όλα, όπως κάνουμε και σε όλες τις άλλες σχέσεις (κοινωνικές, οικογενειακές, επαγγελματικές κ.τ.λ.), το ίδιο πρέπει να κάνουμε κι εδώ, πάντα -εννοείται- όσο αντέχουμε και από αυτό που αντέχουμε, ίσως λίγο ακόμη.
Γιατί, με τα τερτίπια και την προσδοκία του λευκού πρίγκιπα ή της λευκής πριγκίπισσας, δεν βλέπουμε την τύφλα μας, όταν περνάει από μπροστά μας ο σωστός άνθρωπος και η ζωή, είναι αγώνας που ως ένα βαθμό, αλλά και ως «εξάσκηση», έχει πλάκα να τον δίνουμε μόνοι μας, αλλά… «μέτρον άριστον».
Από ένα σημείο και μετά, χρειάζονται δύο κι αν δεν το καταλάβουμε αυτό έγκαιρα, οι άνθρωποι, λίγο λίγο μέσα μας, μικραίνουν. Και μικραίνουν. Και φτάνουν να παύουν από ένα σημείο και μετά, να είναι άνθρωποι και μεταμορφώνονται σε σκύλους και γάτες -υποκατάστατα.
Full time, σύντροφοι και αυτό είναι λάθος. Το βλέπω στα σόσιαλ μήδια (sic), αλλά και γύρω μου.
Η γάτα ή ο σκύλος -έχω φτάσει πλειστάκις να έχω γατοαποικίες, το λέω για να μην παρεξηγηθώ, με τούτη τη δουλειά που κάνω ειδικά, να μην επεκταθώ για μένα αν ίσχυε, αλλά αυτές έτρωγαν πάντοτε αυτό και όσο έπρεπε- όμως το κατοικίδιο, δεν θα περιμένει στην αίθουσα αναμονής ενός νοσοκομείου, για να ρωτήσει τον γιατρό «πώς πήγε», ούτε θα κάνουμε ποτέ κανονικό διάλογο, μαζί του.
Για αυτό, anti ή σκέτο Valenine’s day, πράττουμε κατά βούλησιν και προσέχουμε για να έχουμε, σε ενεστώτα αλλά και σε μέλλοντα χρόνο.
