Η βραβευμένη θεατρική συγγραφέας μιλάει στο Κοσμοδρόμιο με αφορμή το τελευταίο δημιούργημά της, το λαϊκό μιούζικαλ τσέπης «Μίξερ» που παίζεται με μεγάλη επιτυχία στο Μικρό Γκλόρια, για την κωμωδία, το ελληνικό θέατρο και τους κανόνες αμφοτέρων.
Διαβάζοντας το εισαγωγικό σημείωμα βλέπουμε την ιστορία ενός ντουέτου ηθοποιών που θέλουν να ανεβάσουν τον Άμλετ του Σαίξπηρ αλλά λόγω έλλειψης budget το γυρνάνε σε κωμωδία. Είναι όλο αυτό το εύρημα του εγκιβωτισμού αφορμή για να ειπωθούν ευρύτερα πράγματα;
Ακριβώς. Η λογική αυτή της μιας ιστορίας που εμπεριέχει την άλλη σε γραφή 15συλλαβου βασίζεται σε αυτόν τον παραλογισμό της ελληνικής πραγματικότητας που μας πηγαίνει από το ένα στο άλλο. Το έργο ωστόσο έχει πρόθεση να μιλήσει με την κατεύθυνση ενός γενικού πλάνου για τα πράγματα, και όχι με τη λογική της επικαιρότητας. Η ιστορία του Βαγγέλη είναι η δική μας ιστορία, ο πρωταγωνιστής μας είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα Έλληνα σε μακρύ χρόνο, κινείται από το συναίσθημα, είναι καταφερτζής και εμπλέκεται σε καταστάσεις που τον υπερβαίνουν.
Η επιλογή του Σαίξπηρ ως αναφορά είναι και μια έμμεση κριτική στην μανιώδη προτίμηση του θεατρικού κόσμου στους μεγάλους κλασικούς;
Καταλαβαίνω απόλυτα έναν σκηνοθέτη που θέλει να ασχοληθεί με τα σπουδαία έργα του Σαίξπηρ, του Τσέχωφ ή οποιουδήποτε άλλου μεγάλου συγγραφέα, μα από την άλλη νομίζω μπορούν να γίνουν επίσης σπουδαία πράγματα όταν η ομάδα των δημιουργών ζει στην ίδια εποχή και έχει τις ίδιες ανησυχίες, διέπεται από μια αίσθηση καλλιτεχνικής και κοινωνικής ιθαγένειας. Έτσι μπορείς να πας κάτι πολύ παραπέρα στο σήμερα, εδώ και τώρα. Τα προηγούμενα χρόνια υπήρχε μια καχυποψία προς τους σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς αλλά ήδη είναι σε μια πορεία αλλαγής τα πράγματα και το κοινό είναι έτοιμο γι’ αυτό.
Τι σε δυσκόλεψε περισσότερο όταν έγραφες το έργο; Η σύλληψη της ιδέας, η λογική του 15συλλαβου ή κάτι άλλο;
Ο δεκαπεντασύλλαβος μου αρέσει ως τρόπος γραφής καθώς μέσα από την παιδικότητά του μπορείς να κάνεις τα πιο αιχμηρά σχόλια διατηρώντας έναν θελκτικό ρυθμό. Από εκεί και πέρα όταν γράφεις όλα είναι δύσκολα. Είναι μια διαδικασία που θέλεις να τελειώσει. Για μένα η καλύτερη φάση είναι αυτή της διόρθωσης, όπου έχεις ολοκληρώσει τη δομή αυτού που θες να γράψεις και μπαίνεις στη φάση της ολοκλήρωσης του κειμενικού γλυπτού. Η λεπτοδουλειά είναι για μένα η καλύτερη στιγμή, αφού έχεις βγάλει το βασικό υλικό από μέσα σου.
Αν ψάξουμε στο Μίξερ και σε όλη την κλίμακα της δουλειάς σου ποια είναι τα καταγωγικά αποτυπώματα πού θα βρούμε;
Μου αρέσει πολύ ο Μπέκετ, θεωρώ το «περιμένοντας τον Γκοντό» σπουδαίο σε όλα τα επίπεδα του. Το έχω σαν Βίβλο δίπλα στο κρεβάτι μου και σίγουρα με έχει επηρεάσει. Υπάρχουν βέβαια κι όλα αυτά με τα οποία έχουμε μεγαλώσει, όπως η ελληνική τηλεόραση του ’90 και μας έχουν επηρεάσει στον προσωπικό, κωμικό και θεατρικό μας κώδικα.
Πέρα από το Μίξερ τι άλλο ετοιμάζεις σε δημιουργικό επίπεδο αυτή την περίοδο;
Ετοιμάζουμε ένα ντοκιμαντέρ που γράφω το σενάριο και κάνω την παραγωγή, σε σκηνοθεσία Λίνας Πάτσιου και διεύθυνση φωτογραφίας Διονύση Κούτση. Αφορά το Πήλιο και ιστορίες ανθρώπων που έζησαν μεταξύ ΄30 και ’50 και τι μένει σαν μνήμη από τα σπίτια τους, που σήμερα είναι μισογκρεμισμένα και εγκαταλελειμμένα. Η ιδέα ξεκίνησε από μια φωτογραφία ενός φίλου μου, του Γιάννη Κονιόρδου, στο Facebook που ζει στην περιοχή και τροφοδότησε μια κουβέντα που έγινε ντοκιμαντέρ.
Info:
«Μίξερ»
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Παρασκευή-21:15, Σάββατο-18:15&21:15, Κυριακή-20:30
Έργο: Ζέτη Φίτσιου
Σκηνοθεσία: Κώστας Σιλβέστρος
Πρωτότυπη Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνα Ανδρέου
Σχεδιασμός Φωτισμού: Γιώργος Τέλλος
Επιμέλεια κίνησης: Φώτης Νικολάου
Video Art: Άννα Φωτιάδου
Φωτογραφίες | Trailer: Διονύσης Κούτσης
Γραφείο Τύπου – Επικοινωνία: Μαρία Τσολάκη
Digital Manager: Ανδρέας Κυριακάκης
Οργάνωση Παραγωγής: Ιωάννα Συμεωνίδου
Παραγωγή: ΑΕΙΡΕΙΤΗ
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αλέξανδρος Σιάτρας, Έλενα Χαραλαμπούδη
Επί σκηνής ο μουσικός: Κωνσταντίνος Τσιμπούκης
Στο trailer της παράτασης συνέβαλε ο Πάτροκλος Σκαφίδας
