Η προαναγγελθείσα πτώση της Αβντίιφκα και η κατάληψή της από το ρωσικό στρατό είναι πλέον γεγονός. Η επικοινωνιακή διαχείριση του γεγονότος είναι πανομοιότυπη με όλα τα αντίστοιχα προηγούμενα: Από το «Η Αβντίιφκα δεν πέφτει» περάσαμε στο «Δεν έχει καμιά στρατηγική σημασία έτσι και αλλιώς, επρόκειτο περί μάχης φθοράς των Ρώσων». Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Από τον Φεβρουάριο του 2022, οπότε και ξεκίνησε η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» των Ρώσων, οι τελευταίοι σταθερά προελαύνουν. Όχι εντυπωσιακώς, όχι ταχέως, αλλά η τάση είναι να κερδίζουν εδάφη και όχι να χάνουν. Ακόμα και η επώδυνη για τους Ρώσους αναδίπλωσης του φθινοπώρου του 2022 έτυχε τέτοιας διαχείρισης από την πλευρά των Ρώσων, ώστε να περιορίσει τις απώλειές τους, παραχωρώντας εδάφη, προκειμένου να σώσουν ζωές στρατιωτών τους. Τα «θαυματουργά» όπλα της Δύσης (Javelin, HIMARS κλπ.) παρά τις δυνατότητές τους αποδείχτηκε (όπως σε κάθε πόλεμο) ότι δεν μπορούσαν ποτέ από μόνα τους να αλλάξουν τη ροή των γεγονότων. Κατόρθωσαν όμως να κάνουν πολύ πλουσιότερους αρκετούς Ουκρανούς και Αμερικανούς. Η Ουκρανία μπορούσε να συνάψει μόλις το Μάρτιο του 2022 (ένα μήνα μετά την έναρξη της εκστρατείας) μια σχετικώς ανεκτή για την ίδια ειρήνη, αλλά προτίμησε να ακούσει τις συμβουλές του περιφερόμενου θιάσου που απαρτίζει τις «δυτικές» ηγεσίες, με πρώτο τον Μπόρις Τζόνσον, και τώρα απειλείται στην πραγματικότητα να χάσει το Κίεβο. Η ουκρανική ηγεσία έβγαλε, όπως όλα δείχνουν, πολλά λεφτά, με αντίτιμο να καταστήσει τη χώρα της όχι απλώς προτεκτοράτο των ΗΠΑ, αλλά ζητιάνο όλης της Δύσης και των συμμάχων της, καθώς και το «πλυντήριό» τους. Ολόκληρη η Ουκρανία είναι όμηρος του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος των ΗΠΑ και ίσως ακόμα χειρότερα, της σύγκρουσης στο Κογκρέσο των ΗΠΑ. Δεν είναι μια μοίρα για να τη ζηλεύεις, ωστόσο οι δικοί μας κυβερνώντες αυτό ακριβώς πράττουν και με τον Ελληνισμό.
Στη Μαριούπολη, στο Μπάχμουτ και στην Αβντίιφκα είχαν επενδυθεί πολλά λεφτά σε οχυρώσεις και όπλα, πολλές χιλιάδες στρατιωτών της Ουκρανίας και πολλή δημοσιότητα (χαρακτηριστική η σχετικώς πρόσφατη selfie του Ζελένσκι σε κεντρικό σημείο της Αβντίιφκα). Το χειρότερο όμως για τους Ουκρανούς ήταν ότι αυτά επενδύθηκαν με πολλές επικοινωνιακές απαιτήσεις. Η αμερικανική κοινή γνώμη χρειάζεται χολιγουντιανού τύπου νίκες, προκειμένου να διαθέτει την οικονομική της υποστήριξη. Οι σταρ του Χόλιγουντ βαριούνται εύκολα, οπότε πρέπει η τοπική κοινωνία να βρει τους δικούς της «σκληροτράχηλους» και «ευαίσθητους» συνάμα «αστέρες». Αστέρες όμως χωρίς νίκες ή έστω ηρωικές θυσίες, δεν υπάρχουν. Η ουκρανική στρατιωτική και πολιτική ηγεσία οδήγησε χιλιάδες Ουκρανών στο θάνατο σε πόλεις, οι οποίες ήταν μοιραίο να πέσουν για αυτόν το λόγο. Ή για να το θέσουμε αλλιώς: προκειμένου ο Μπάιντεν να μπορεί να ζητά ολοένα περισσότερα χρήματα για την τόσο «αγαπητή» στη στενή του οικογένεια, Ουκρανία, μεγάλο μέρος των οποίων κατευθύνθηκε στις τσέπες Ουκρανών και Αμερικανών αξιωματούχων.
Η Αβντίιφκα έχει μια πολύ πρακτική σημασία στο πεδίο αλλά και συμβολική-επικοινωνιακή. Ωθώντας πιο πίσω τις ουκρανικές δυνάμεις, οι Ρώσοι ανακουφίζουν σχετικώς την πίεση προς το Ντονμπάς, καταστρέφουν υπερπολύτιμες δυνάμεις και οχυρώσεις των Ουκρανών, αλλά το ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι εδραιώνουν ένα επιθετικό momentum σε όλο το μέτωπο. Στο συμβολικό-επικοινωνιακό επίπεδο, οι συνέπειες φάνηκαν ήδη στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου. Τα ρεπορτάζ για τον «κουρασμένο Ζελένσκι», σε συνδυασμό με τη «δύσκολη» (για να το θέσουμε πολύ ευγενικώς) αποπομπή Ζαλούζνι δεν αφήνουν αμφιβολίες περί του ότι η πολιτική κρίση μέσα στην Ουκρανία σοβεί και εντείνεται από την κρίση στο πεδίο των μαχών.
Η Ουκρανία οδηγείται στην ήττα. Ο ουκρανικός λαός υποφέρει από τον εκφασισμό του και από τους τυχοδιώκτες ηγέτες του (θυμίζει Ισραήλ στο πολύ χειρότερο δηλαδή). Υποφέρει επειδή έγινε προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Το οδυνηρό τέλος της περιπέτειας που ξεκίνησε το 2014 φαίνεται ότι έρχεται. Το ερώτημα είναι αν θα γίνει μέσα στη σιωπή ή σε ένα λουτρό αίματος.
