Κατάλαβα ότι δεν είχα απέναντί μου τίποτε τυχαίου, όταν και η δεύτερη προσπάθειά μου να βρω τον κατάλληλο τόπο και χρόνο ακυρώθηκε για «τυχαίους», τάχα, λόγους. Την πρώτη φορά είχαμε κανονίσει στο κτήριο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων στο Θησείο. Λίγες μόνο μέρες αφού κανονίσαμε, η υπουργός Πολιτισμού εξεδίωξε τον Σύλλογο από το κτήριο. Δεν έδωσα μεγάλη σημασία: shit happens που λέει και το αρχαίο ρητό.
Για τη δεύτερη απόπειρα είχαμε κλείσει παρουσίαση του βιβλίου στον «Κήπο του Μουσείου», ένα καφέ το οποίο, προς γενική έκπληξη, βρισκόταν στον κήπο του Μουσείου. Το Υπουργείο, του οποίου ιδιοκτησία ήταν το καφέ, έδιωξε τον ενοικιαστή και το έδωσε σε άλλον, επειδή ο πρώτος παραβίαζε, λέει, τους όρους της σύμβασης. Ναι, καλά – και αυτό «έτυχε» να συμβεί ακριβώς αφού είχαμε κλείσει τον χώρο.
Μόλις το έμαθα, ένιωσα ένα ρίγος στη σπονδυλική μου στήλη. Αφού έκλεισα το παράθυρο, γιατί έκανε ρεύμα, σκέφτηκα το προφανές: η συνωμοσία εναντίον μου ήταν πολύ μεγάλη, μεγαλύτερη από τα Νεφιλίμ (που πίσω τους, όπως είναι πια γνωστό, είναι οι άθεοι Δρακονιανοί), μεγαλύτερη πιθανότατα ακόμα και από την Qanon και τους εβραιομασόνους Δημοκρατικούς μπολσεβίκους που πίνουν το αδρενόχρωμα των φτωχών παιδιών των Ρεπουμπλικάνων. Μάλιστα κύριε: εδώ είχαμε κάποιους που μπορούσαν εν ριπή οφθαλμού να υποχρεώσουν σε βρώμικες, σκοτεινές κινήσεις ακόμα και την πολιτική ηγεσία της χώρας μας, η οποία, όπως είναι ευρέως γνωστό, είναι αδιάφθορη, αντικειμενική, καλοπροαίρετη, αδέκαστη και κυρίως δεν αφήνει κανένα απολύτως σκοτεινό σημείο, δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της, καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται. Και κείνο το άλλο για τη γυναίκα του Καίσαρα που κάτι πρέπει ή δεν πρέπει να κάνει.
Κατόπιν τούτων, αναγκάστηκα να εξαργυρώσω κάποια παλιά χρέη. Τα χρέη τα χρώσταγε βέβαια ο παλιόφιλος ο Τζώρτζ, αλλά δυστυχώς αυτός είναι πλέον ένας γερο γκαγκά που τα έχει χαμένα. Αναγκάστηκα να καταφύγω στον Αλεξάντερ, τον γιό του, που τον έπαιζα στα γόνατά μου στα τέλη της δεκαετίας του ’80 – άλλες, καλές εποχές, τότε είχαμε ΠΑΣΟΚ.
Τις προάλλες λοιπόν, που είχα πεταχτεί Νέα Υόρκη για καφέ, άδραξα την ευκαιρία και πήρα ένα ταξί μέχρι τα παλιά λημέρια μας, εμένα και του Georgie boy όπως τον έλεγα, γωνία Μπρόντγουέι και 57ης στο Μανχάταν. Ανεβαίνοντας με το ασανσέρ (το οποίο έπαιζε μόνο αμερικανόφωνα τραγούδια – κακώς!) έκανα μια νοητική σημείωση να δω τι παίζει στα θέατρα εκεί γύρω για να πάω να τσεκάρω στα γρήγορα κανα δυο παραστασούλες το βράδυ και να βεβαιωθώ ότι ακολουθούν την ποσόστωση στα ελληνόφωνα τραγούδια. Από συνήθεια χρησιμοποίησα το ιδιωτικό ασανσέρ, αυτό που βγάζει κατευθείαν στα γραφεία της διεύθυνσης στον τελευταίο όροφο, προσπερνώντας τη ρεσεψιόν, τους ελέγχους, την ακτινογραφία και τον (προαιρετικό) ψεκασμό. Ήταν μια αμήχανη στιγμή όταν κατάλαβα ότι η Ντάινα, η φοβερή και τρομερή προσωπική γραμματέας του Τζώρτζι μπόι είχε προφανώς συνταξιοδοτηθεί μαζί με το αφεντικό της. (Είχαμε κάνει φοβερά γλέντια οι τρεις μας, βάφαμε την Νέα Υόρκη κόκκινη που λέει και η έκφραση. Άλλες εποχές, είχαμε ΠΑΣΟΚ τότε.)
Αντί για τη Ντάινα, στον με αλλαγμένη διακόσμηση χώρο, είδα ένα πιτσιρικά δρακονιανό (έδειχνε περίπου 200 χρονώ) με ένα κομψό κοστούμι, περιποιημένο μούσι και (αν είναι δυνατόν!) κόμμωση με manbun (κότσο). Το manbun είναι πασέ, αλλά, χωρίς να πω τίποτα, απλώς περίμενα να με αναγγείλει στο αφεντικό του. Αυτός όχι μόνο δεν με αναγνώρισε, αλλά κάλεσε αμέσως και την ασφάλεια, κάτι το ιδιαίτερα προσβλητικό: γιατί ναι μεν τον κοίταξα επιτιμητικά για τις στιλιστικές του επιλογές, αλλά πρώτον είχα δίκιο, και δεύτερον θα έπρεπε να σκεφτεί ότι αφού είχα κλειδιά για το ιδιωτικό ασανσέρ, μάλλον κάτι θα έπαιζε με την πάρτη μου. Το αποτέλεσμα ήταν ότι αναγκάστηκα και εγώ να ανεβάσω ελαφρά τον τόνο της φωνής μου. Ο Αλεξάντερ, που άκουσε τον ανεβασμένο τόνο, δηλαδή τις υστερικές αγριοφωνάρες μου όταν έφαγα το τέιζερ στον κώλο (πονάει το άτιμο, αλλά είναι αποτελεσματικό, έκανα μια νοητική σημείωση να αγοράσω μερικά), βγήκε έξω και όταν με είδε να σφαδάζω στο πάτωμα, αρχικά δεν με αναγνώρισε, κάτι πολύ προσβλητικό. Όταν με τα πολλά κατάλαβε όμως, πάνιασε. Τέλος πάντων, ήρθαν οι πρώτες βοήθειες, κάπως συνήρθα και κατάφερα με μισόλογα και νοήματα να πείσω τον Αλεξάντερ να μην απολύσει τον γραμματέα του. «Παιδί είναι ακόμα. Θα μάθει» του είπα στην νοηματική. Μετά ζήτησα και πήρα ένα τέιζερ στα χέρια μου για να το περιεργαστώ και, εντελώς κατά λάθος, αυτό εκπυρσοκρότησε και, τυχαία εντελώς πέτυχε τον γραμματέα. Νιώθοντας κάπως καλύτερα, μπήκα στα ιδιαίτερα γραφεία του Αλεξάντερ.
Βάζοντας μου ευγενικά ένα σκοτς με σόδα, ο Αλεξάντερ ξεκίνησε να λέει (μεταφράζω εδώ επειδή δεν ξέρουμε όλοι αγγλικά): «Ποιος καλός άνεμος σε έφερε στα μέρη μας Δημήτρη;».
Το παγωμένο μου βλέμμα τον έβαλε στη θέση του. Μόνο ο πατέρας του μπορούσε να μου μιλάει στον ενικό, ανεξαρτήτως γλώσσας. Μαζεμένος ξαναείπε: «Υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω για σας κ. Λένη; Ο μπαμπάς θα ήθελε να κάνω ό,τι μπορώ για σας.»
«Κοίτα Άλεξ μπόι», του είπα. «Κάτι πήγε λίγο στραβά φαίνεται και έχω γίνει… στόχος;» Άφησα έναν δισταγμό να φανεί και έκανα μια μικρή παύση για να χωνέψει τι του είπα. «Ναι, ναι, είναι απίστευτο», συνέχισα, «αλλά το περιστατικό με τον γραμματέα σου» (τον κοίταξα με αυστηρό τρόπο εδώ, εννοώντας «να μην επαναληφθεί!») «δείχνει ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Υποπτεύομαι τους Ροδόσταυρους. Η αυτοί, ή ίσως οι Ναΐτες. Εδώ και…» υπολόγισα νοερά «…905 χρόνια, όλο μαλακίες κάνουν. Απαράδεκτο, μας έχουν κάψει άπειρες φορές. Αλλά κυρίως οι Ροδόσταυροι, οι Ναΐτες τουλάχιστον έχουν κάνει και κανά δυό δουλίτσες της προκοπής, οι Ροδόσταυροι μόνο μαλακίες.»
Ο μικρός μαζεύτηκε λίγο και ρώτησε κάπως αδιάφορα «Καλά, και τι μπορώ να κάνω εγώ;». Είδε το βλέμμα μου και διόρθωσε: «Τι προτείνετε, δηλαδή τι θέλετε να κάνω;».
«Νομίζω ότι είναι προφανές», του είπα και έδειξα τον τοίχο του γραφείου απέναντί μου. Σε αυτόν ήταν κρεμασμένα το όπλο που σκότωσε τον Τζον Φ. Κένεντι και το περίστροφο που σκότωσε τον Ρόμπερτ Κένεντι (δηλαδή το όπλο που πραγματικά σκότωσε τον Τζον και το περίστροφο που πραγματικά σκότωσε τον Μπομπ) και κάτω από αυτά το μεγάλο πορτρέτο του Τζωρτζ που το είχε κάνει ο Έλβις, πορτρέτο που ανακάλεσε ευχάριστες αναμνήσεις (άλλες εποχές, είχαμε Σημίτη τότε: το 1996, ο γέρος πια Έλβις, ύστερα από χρόνια διακριτικής καριέρας ως ζωγράφος, ζήτησε να δείξει κάπως την ευγνωμοσύνη του στην οργάνωση που τον είχε «πεθάνει» τόσο επιτυχημένα το 1977. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία σε μορφή κάδρου στον τοίχο του γραφείου του Αλεξάντερ).
Ο οποίος τοίχος, μόλις ο μικρός πάτησε το μυστικό κουμπί, ξάφνου άνοιξε γλιστρώντας αθόρυβα και άφησε να εμφανιστεί το κέντρο ελέγχου. Πάνω πάνω είχε τα αρχικά Ν.Τ.Π. και από κάτω την πυραμίδα με το μάτι της Πρόνοιας, τον οφθαλμό ος τα πανθ’ ορά που είναι και στο δολάριο, εκεί που γράφει Annuit Cœptis (δηλ. «Εγκρίνει τις Πράξεις μας»). Άπειρες οθόνες, οθονίτσες, κουμπιά, μοχλοί, φωτάκια που άναβαν και έσβηναν, και ένας διαρκής βόμβος πλημμύρισε το δωμάτιο.
«Μπα, βλέπω το κέντρο ελέγχου ήταν σε λειτουργία».
«Ναι ναι!» ξεκίνησε να λέει ενθουσιασμένος ο μικρός και μου εξήγησε το νέο του σχέδιο που περιλάμβανε το σταμάτημα των ψεκασμών με χημικά (τρομερά χαμηλής αποτελεσματικότητας μέτρο). Όπως είπε, σχεδίαζε απευθείας ψεκασμό με εμβόλια τα οποία θα περιέχουν και τσιπάκια, όντας έτσι πολλαπλά αποτελεσματικά. «Λογαριάζουμε ότι τουλάχιστον το 60% του πληθυσμού θα γίνει gay και το υπόλοιπο 40% θα είναι woke». Ήταν μάλιστα στη μέση μιας σύσκεψης με τον Μπιλ, τον Ίλον και την Χίλαρι για να συντονίσουν τις κινήσεις τους σχετικά. Στο άκουσμα του ονόματος της αχώνευτης, τον έκοψα ανυπόμονα με ένα νόημα.
«Ας συνεχίσουμε σε παρακαλώ με το ζήτημά μας. Η Χίλαρι μπορεί να περιμένει».
Ο μικρός πήγε υπάκουα στο κέντρο ελέγχου, κάθισε στην κεντρική πολυθρόνα και άρχισε επιδέξια να χειρίζεται τους μοχλούς. Είπε κάτι συνωμοτικά, «Έλα, Στοά της Μεγάλης Ανατολής εκεί; Εδώ Μεγάλο Πουλί, εδώ Μεγάλο Πουλί. Όβερ. Δώσε σε Κλεισμένο Αρχηγό χρυσό αβγό από Μεγάλο Πουλί, όβερ» και άλλα τέτοια. Έκανε μερικές ερωτήσεις σε διάφορα πρόσωπα όπως «έλα ρε παπάρα, εσείς φταίτε που ο Λένης δεν βρίσκει αίθουσα;» (δεν είπε «Λένης» αλλά το συνωμοτικό μου ψευδώνυμο που προφανώς δεν μπορώ να αποκαλύψω εδώ). Κάποια στιγμή ακούω από την άλλη άκρη της γραμμής μια γνώριμη φωνή με ελαφριά ρώσικη προφορά, οπότε φωνάζω: «Ρε Άλεξ, ο κοντός είναι; Χαιρετισμούς δώσε ρε, χαιρετισμούς πολλούς!». Άκουσα τη συγκινημένη και χαρούμενη φωνή να απαντά και αυτή «Α, ο Δάσκαλος! Δώστου δυο φιλιά από μένα!». Ο Αλεξάντερ σηκώθηκε από τη θέση του, ήρθε ευσυνείδητα μέχρι εμένα και μου έσκασε δύο φιλιά στο στόμα. «Αρκετά με τις διαχύσεις», είπα τάχαμου εκνευρισμένος. «Τον μπαγάσα τον Βλαντ!», σκέφτηκα. Ήταν η μεγαλύτερή μου επιτυχία, όλοι τον είχαν για τον κύριο εχθρό της Νέας Τάξης και αυτός ήταν ένα από τα καλύτερα όργανά της, αυτός και ο Σι. Αν όμως ο Βλαντ είναι ένας ζεστός, χαρούμενος και χωρίς μυστικά άνθρωπος, από την άλλη ο Σι κλάνει παγάκια. Γι’ αυτό, πάντα με συγκινούσε περισσότερο ο Βλαντ ο αγαπησιάρης.
Τέλος πάντων, με τα πολλά ο Αλεξάντερ έβγαλε άκρη.
«Όντως, οι Ροδόσταυροι ήταν», είπε – και εγώ συγκατένευσα. «Όπως ακριβώς προβλέψατε, έκαναν μαλακία. Η εντολή που είχε δοθεί ήταν να ενταθούν οι εκκαθαρίσεις των αντιπάλων μας στην Ελλάδα, ύστερα από την αστοχία του Αλέξη Τσίπρα, αλλά (προφανώς!) δεν εννοούσα και εσάς!», συνέχισε με ελαφριά αγανάκτηση στη φωνή.
Τον κοίταξα ήρεμα (τέτοιες καταστάσεις δεν λύνονται ούτε με φωνές, ούτε με σφαλιάρες) και του είπα, «Ναι, καταλαβαίνω, έπρεπε να κάνεις την κρίση ευκαιρία. Αφού τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως εξελίχθηκαν και η αξιωματική αντιπολίτευση εκμηδενίστηκε, αφήνοντάς μας χωρίς εναλλακτικό χαρτί να παίζουμε, τουλάχιστον να μαζέψουμε το υπόλοιπο χαρτί, τα λιμά και να εξαφανίσουμε τις απειλές για την ΝΤΠ, τώρα που είναι ευκαιρία και ο κόσμος είναι απασχολημένος να γελά με το χάλι της ‘αριστεράς’» (ένα χαμογελάκι άστραψε στιγμιαία στα μάτια του) «και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αλλά, μπορείς να μου πεις γιατί ο…» (κρατήθηκα και δεν είπα τη συνηθισμένη λέξη που χρησιμοποιούμε στη γλώσσα μας σε τέτοιες περιπτώσεις) «…ο Τσίπρας τα έκανε τόσο σκατά; Από πού μας προέκυψε αυτός ο κουτός, ο Κουτάκης;»… «Κασελάκης» με διόρθωσε ο μικρός. Τον έκοψα με ένα νεύμα που σήμαινε «Αδιάφορο, μην με κόβεις!» και συνέχισα: «Ποιος του είπε του Τσίπρα να τον φέρει από το πουθενά; Κανείς δεν του εξήγησε ότι δεν κάνουν τέτοιες βλακείες; Πού πήρε την άδεια ο Τσίπρας;» Ο Άλεξ με κοίταξε με έκπληξη και είπε «Δεν το ξέρατε; Μα και ο Τσίπρας και ο Κασελάκης (αλλά και ο Καμμένος, αν τον θυμάστε) και οι τρεις είναι…», δίστασε, «…είναι Ροδόσταυροι…».
Χτύπησα το μέτωπό μου. «Όχι ρε φίλε!»
«Ναι ρε φίλε!» μου απάντησε.
Τον κοίταξα αυστηρά: Μαζεύτηκε και ψιθύρισε «Συγγνώμη».
«Ποιος τους έβαλε εκεί ρε γμτ. Αφού τα έχουμε ξαναπεί: Οι Ροδόσταυροι μόνο μαλακίες κάνουν», είπα συγχυσμένος – και ελπίζοντας ο μικρός να μην θυμάται ότι εγώ τον είχα διαλέξει τον Τσίπρα για πρωθυπουργό. Για να θολώσω τα νερά συνέχισα: «Γι’ αυτό, τον Μητσοτάκη και τα μάτια σας. Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε εναλλακτική, οπότε το νου σας ρεμάλια, μην πάθουμε καμιά νίλα και με αυτόν.»
Ο μικρός, όλο περηφάνια, μου απάντησε: «Δεν χρειάζεται να ανησυχείτε! Τον έχουμε αντικαταστήσει εδώ και χρόνια με ρομπότ που το ελέγχουμε κατευθείαν από τα κεντρικά 24 ώρες το 24ωρο με χρήση τεχνητής νοημοσύνης. Είναι το μοντέλο Μωυσής 2.0, που το φτιάχνει ειδικά για μας ο Ίλον, ύστερα απο δικές μου..,»
«Τεσπα, αυτά είναι άσχετα. Το θέμα μας ρυθμίστηκε;».
«Ω, ναι, ω, ναι! Έδωσα ήδη διαταγές. Ο χώρος βρέθηκε και σας περιμένει εσάς και τους εκλεκτούς σας καλεσμένους».
«ΟΚ Άλεξ μπόι». Τον κοίταξα με ένα χαμόγελο. «Από μικρός φαινόσουν ότι είσαι έξυπνο παιδί», του είπα ανακατώνοντάς του τα (λιγοστά πλέον) μαλλιά, «αλλά δεν έχεις ακόμα αρκετή πείρα. Θα μάθεις, όμως. Δώσε χαιρετίσματα στη μαμά και στον μπαμπά Τζωρτζ».
«Πολύ φοβάμαι ότι ο μπαμπάς δεν θα καταλάβει…. Τώρα πια δεν αναγνωρίζει ούτε μένα…».
«Δεν πειράζει. Τα ίδια μου έλεγε και ο Χάντερ Μπάιντεν για τον πατέρα του (που είναι χειρότερα ακόμα και από τον δικό σου), αλλά τελικά με γνώρισε. Εσύ δώσε τα χαιρετίσματα. Μπορεί να μην θυμάται τον γιό του, αλλά ο Τζωρτζ Σόρος και εγώ έχουμε περάσει μαζί ΠΑΣΟΚ. Αυτά δεν ξεχνιούνται ποτέ».
