Πριν από λίγες ημέρες γράφαμε ότι το φοιτητικό κίνημα πρέπει να συνεχίσει τον αγώνα του, γιατί όλες οι αιτίες που τον προκάλεσαν είναι παρούσες: κατάλυση του Συντάγματος, γενικευμένη αδικία, παρακρατικές και μαφιόζικες λειτουργίες του συστήματος εξουσίας. Η κυβέρνηση είναι υπό πίεση, όχι από την αντιπολίτευση (αυτή είναι ανύπαρκτη), αλλά από τη διάχυτη κοινωνική δυσαρέσκεια, η οποία μόνο μεγαλύτερη μπορεί να γίνει, δεδομένου ότι η δημοσιονομική περιστολή επανέρχεται στο προσκήνιο, τα επιδόματα ελεημοσύνης κόβονται, ο πληθωρισμός εμμένει και η εμπλοκή στον παγκόσμιο πόλεμο καθίσταται οξύτερη. Μέσα σε όλα αυτά, η κυβερνητική αλαζονεία, όπως και αυτή του συστήματος εξουσίας δεν κρύβεται: από τα χαμένα βαγόνια των Τεμπών έως την υπόθεση του Κολωνού, μια νοσηρή ατμόσφαιρα παρακράτους απλώνεται παντού.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον επιστρατεύτηκε ένας από τους πιο αγαπημένους τυχοδιώκτες της πρεσβείας των ΗΠΑ και της οικογένειας Μητσοτάκη: ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Ο κ. Χρυσοχοΐδης διέταξε εφόδους των ΜΑΤ σε δύο πανεπιστημιουπόλεις και κατόπιν σταθερή παραμονή τους μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους. Επειδή η εξουσία είναι πάντα αστεία, τα ΜΑΤ κατέσχεσαν στο ΑΠΘ τα εξής επικίνδυνα εργαλεία: «22 ξύλινα κοντάρια, στις άκρες των οποίων ήταν προσαρμοσμένα τεμάχια υφάσματος, 12 αντιασφυξιογόνες μάσκες, 11 πυροσβεστήρες, περιέχοντες μπογιά, 4 πυροτεχνικές κατασκευές (τύπου ναυτικός πυρσός), 1 μεταλλικός κόφτη σιδήρου, 2 μεταλλικοί τροχοί κοπής, 2 δίσκοι κοπής, 1 μεταλλικό κλειδί τροχού, 1 βαριοπούλα, 6 κράνη δικυκλιστή, 2 ενεργοποιημένες αστυνομικές χειροβομβίδες χειρός (κρότου λάμψης και δακρυγόνο), 1 φορητό ηλεκτρονικό υπολογιστή , είδη ρουχισμού (γάντια, μπαλακλάβες) και πλήθος λουκέτων και αλυσίδων θυρών». Βεβαίως, η αστυνομία θα έπρεπε να μας ενημερώσει πώς βρέθηκαν οι αστυνομικές χειροβομβίδες στην κατάληψη (είχε δηλωθεί η απώλειά τους για παράδειγμα;). Κατά τα λοιπά, βλέπουμε όλοι τα «φονικά αντικείμενα» που βρέθηκαν στα εν λόγω στέκια. Φυσικά το ερώτημα είναι ποιο αδίκημα ακριβώς συντελέστηκε. Από ό,τι μαθαίνουμε κάποιες λαμαρίνες εργολάβου υπέστησαν φθορές από φοιτητές που έψηναν παραδίπλα (ίσως να τσικνίστηκαν) και ως εκ τούτου η αστυνομία έπρεπε να παρέμβει άμεσα.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση εδώ και χρόνια παραμένει ο μεγάλος προβοκάτορας των δημοσίων πανεπιστημίων. Ο στόχος της κυβέρνησης είναι να μη λειτουργήσουν τα δημόσια πανεπιστήμια σε συνθήκες δημοκρατικής και ακαδημαϊκής ομαλότητας, αλλά είτε υπό συνθήκες στρατώνα, είτε καθόλου. Οι διαρκείς επεμβάσεις των ΜΑΤ άλλοτε για ασήμαντες αφορμές και άλλοτε για να σπάσουν φοιτητικές καταλήψεις (γεγονότα της Νομικής του ΑΠΘ), οι συλλήψεις φοιτητών, οι ξυλοδαρμοί, το γεγονός ότι η ακαδημαϊκή κοινότητα καλείται να ξεκινήσει μαθήματα παρουσία πάνοπλων ΜΑΤ συνιστούν ένα διαρκές τελεσίγραφο: το πανεπιστήμιο πρέπει είτε να υποβιβαστεί σε μεταλυκειακό εκπαιδευτήριο, είτε να πάψει να λειτουργεί. Είναι για την κυβέρνηση ζήτημα ιδεολογικό (ήττα της Αριστεράς που κατά την κυβέρνηση ελέγχει το κλίμα στα πανεπιστήμια), ισοπέδωσης των δημοσίων, μαζικών χώρων, αλλά και ζήτημα υλικό (προώθηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων επί των δημοσίων πανεπιστημίων, με τα αντίστοιχα ανταλλάγματα).
Το φοιτητικό κίνημα και η ακαδημαϊκή κοινότητα (αυτή που σέβεται τον εαυτό της, όχι προφανώς οι κυβερνητικοί κολαούζοι) οφείλουν να αντιδράσουν δυναμικά και μαζικά. Όχι όμως προβλέψιμα. Χρειάζονται πορείες, πολιτιστικές και εκπαιδευτικές δράσεις, ακόμα και καταλήψεις εκεί και όταν μπορούν να είναι μαζικές και δυναμικές. Κυρίως όμως το φοιτητικό κίνημα πρέπει να δείξει το σύστημα εξουσίας και να θέσει το πλαίσιο: Σύνταγμα, δικαιοσύνη, δημόσιο πανεπιστήμιο ως χώρος ελευθερίας, εθνική και λαϊκή κυριαρχία. Ένα τέτοιο φοιτητικό κίνημα που θα απλωθεί από την υπεράσπιση του συντάγματος έως τον Κολωνό και από τα Τέμπη έως τη συνέργεια στη γενοκτονία στη Γάζα και την εμπλοκή στον παγκόσμιο πόλεμο θα τους ρίξει. Αυτό χρειαζόμαστε απέναντι στους προβοκάτορες.
