Επανερχόμαστε στο ζήτημα των φοιτητικών κινητοποιήσεων και των τελευταίων δηλώσεων Μητσοτάκη, διότι είναι προφανές ότι εντάσσονται σε ένα σχέδιο κλιμάκωσης της επίθεσης εναντίον του δημοσίου πανεπιστημίου και φυσικά προβοκαρίσματος της κοινωνικής κατάστασης, προκειμένου να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από την κλεπτοκρατία, τη λεηλασία εισοδημάτων και την επανερχόμενη λιτότητα.
Στο τελευταίο του μήνυμα στο Facebook λοιπόν, (το TikTok το αξιοποιεί σε πιο «χαριτωμένες» συγκυρίες, όπως μετά τα Τέμπη) ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοίνωσε ότι τα ΜΑΤ θα συνεχίσουν να καταστέλλουν φοιτητικές καταλήψεις και κινητοποιήσεις, αλλά επιπλέον κάλεσε τις πρυτανικές αρχές των πανεπιστημίων να διαγράφουν τους καταληψίες-φοιτητές. Για την ακρίβεια, κάλεσε τις πρυτανικές αρχές να διαγράφουν όσες και όσους «παρεμποδίζουν» τη λειτουργία των πανεπιστημίων. Φυσικά οτιδήποτε, από τη διοργάνωση μιας συναυλίας έως μια αυθόρμητη συγκέντρωση διαμαρτυρίας μπορεί να θεωρηθεί παρεμπόδιση της λειτουργίας, οπότε και μπορεί να οδηγήσει στη διαγραφή του φοιτητή.
Το μέτρο δεν είναι νέο στη σύλληψή του. Το είχε εμπνευστεί η χούντα, με την υποχρεωτική στράτευση των αγωνιζομένων φοιτητών. Οι σημερινοί κυβερνώντες, πολλοί εκ των οποίων είναι κρυφοί ή φανεροί οπαδοί της, το επαναφέρουν στο πιο σκληρό: ενώ επί χούντας μετά το στρατό μπορούσες να επανέλθεις στις σπουδές σου, τώρα η πρόβλεψη την οποία πιέζει ο πρωθυπουργός να εφαρμόσουν τα πανεπιστήμια είναι η οριστική διαγραφή.
Δε χωρούν πολλές αναλύσεις όταν το δίλημμα είναι απλό: ή οι φοιτητές θα υποταχθούν σε πανεπιστήμια-στρατώνες ή θα πρέπει να διαγραφούν από αυτά. Επιπλέον, η ίδια η εντολή του πρωθυπουργού προς τους πρυτάνεις συμπεριλαμβάνει υπόρρητα κάτι ακόμα χυδαιότερο: πώς ακριβώς μπορεί το όποιο όργανο του πανεπιστημίου να εντοπίσει ποιοι είναι οι φοιτητές που «παρεμποδίζουν» τη λειτουργία του; Αν για παράδειγμα λάβει χώρα μια εκδήλωση ή ένα εναλλακτικό μάθημα ή μια συναυλία στο πλαίσιο μιας κατάληψης, όσες και όσοι συμμετέχουν, που συχνά είναι χιλιάδες, θα διαγραφούν; Προφανώς κάτι τέτοιο είναι αστείο και αντίθετο ακόμα και στον κυβερνητικό νόμο (φανταζόμαστε τουλάχιστον, γιατί πλέον με την «μπίζνα» των ιδιωτικών φυλακών υπάρχει ανάγκη «πελατείας», οπότε ίσως σύντομα δούμε τον φοιτητικό κόσμο να κάνει μαζικά ένα «πέρασμα» και από εκεί). Επομένως θα πρέπει να βρεθούν οι «οργανωτές», οι «πρωταγωνιστές» των κινητοποιήσεων. Και τι προϋποθέτει κάτι τέτοιο; Ένα ανανεωμένο «φοιτητικό» της Ασφάλειας σε πλήρη λειτουργία και συνεργασία με τις πρυτανικές αρχές. Μιλάμε για την εκ προοιμίου και διαρκή κατάλυση κάθε ακαδημαϊκής ελευθερίας, η οποία δεν θα αφορά μόνο τους φοιτητές, αλλά κάθε μέλος της επιστημονικής κοινότητας. Μετά τους φοιτητές θα ακολουθήσουν οι συμβασιούχοι διδάσκοντες, οι ερευνητές και τελικώς τα μέλη ΔΕΠ που θα απειθαρχούν στις συνθήκες στρατώνα: μη ενεργοποίηση συμβάσεων, διακοπή τους, διακοπή χρηματοδοτήσεων και τελικώς απολύσεις υπό μορφή πειθαρχικών διώξεων. Άλλωστε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχτισε καριέρα πάνω στις απολύσεις εργαζομένων του δημοσίου, στη δυστυχία του κόσμου και στην κλεπτοκρατική λεηλασία της πατρίδας μας. Η ίδια η σύλληψη 49 φοιτητ(ρι)ών επειδή βρίσκονταν στο πανεπιστήμιό τους είναι χαρακτηριστική της τιμωρητικής-εκφοβιστικής διάθεσης της κυβέρνησης.
Απέναντι σε όλα αυτά δεν πρέπει να υπάρξει υποχώρηση ούτε των φοιτητ(ρι)ών, ούτε της ακαδημαϊκής κοινότητας εν γένει. Είναι σαφές ότι ο αγώνας για το δημόσιο πανεπιστήμιο, για τη μη μετατροπή του σε στρατώνα, για την ύπαρξή του ως χώρου ελευθερίας έχει εισέλθει σε μια νέα φάση. Ενώ οι περισσότεροι προσανατολιζόμασταν σε επιλογές λιγότερο δυναμικές, έστω εν μέρει, γίνεται σαφές ότι κάτι τέτοιο δεν αποτελεί επιλογή. Ο αγώνας για Σύνταγμα-δικαιοσύνη-ελεύθερο πανεπιστήμιο- εθνική και λαϊκή κυριαρχία πρέπει να καταστεί ακόμα πιο μαζικός, δυναμικός και σε συμπαράταξη με δυνάμεις εντός και εκτός πανεπιστημίων, με ορίζοντα τις ευρωεκλογές. Η κυβέρνηση πρέπει να δεχθεί ισχυρό πλήγμα στις ευρωεκλογές, φτάνοντας μέχρι εκεί μέσα σε συνθήκες γενικευμένης κοινωνικής αναστάτωσης. Σαφώς και είναι σημαντικό να μη χαθεί το εαρινό εξάμηνο στα πανεπιστήμια, αλλά είναι ακόμα σημαντικότερο να διασφαλιστεί η ύπαρξη του δημοσίου πανεπιστημίου και η ελεύθερη λειτουργία του.
Για πρώτη φορά σε τόσο έντονο βαθμό μετά τη δικτατορία, ένα κλίμα φόβου απλώνεται στα πανεπιστήμια αλλά και σε ολοένα μεγαλύτερα μέρη της κοινωνίας. Την καταστολή δε, που υφίσταται η ακαδημαϊκή κοινότητα από ακριβοπληρωμένους αστυνομικούς (4.000 τον μήνα δίνει η κυβέρνηση σε αποσπασμένους αστυνομικούς με βάση τα κυβερνητικά «βύσματα» αυτόν τον καιρό) θα την υποστούν πολύ μεγαλύτερα στρώματα του ελληνικού λαού, τώρα που η δημοσιονομική περιστολή επανέρχεται. Τώρα πρέπει το φοιτητικό κίνημα και η ακαδημαϊκή κοινότητα να απονομιμοποιήσουν την κυβερνητική πολιτική και να τη νικήσουν. Είναι το κοινωνικό κίνημα αυτό που θα πείσει τους πολίτες να πάνε στις κάλπες και να αποδοκιμάσουν την κυβέρνηση στις επερχόμενες κάλπες, ως ένα πρώτο ρήγμα στο σύστημα εξουσίας.
