Για πολλούς, η πρόσφατη επίθεση στη Μόσχα θα αποτελέσει σημείο καμπής στον πόλεμο στην Ουκρανία. Το ίδιο και η απόδοση της ευθύνης από πλευράς του Κρεμλίνου (εμμέσως πλην σαφώς, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές) στην Ουκρανία. Πρόκειται μάλλον για μια εν θερμώ εκτίμηση.
Η Ρωσία έχει κατηγορήσει αρκετές φορές στο παρελθόν την ουκρανική κυβέρνηση για επιθέσεις σε αμάχους και μάλιστα για επιθέσεις με πολύ προφανέστερα τα ίχνη που οδηγούσαν στο Κίεβο από ό,τι τώρα. Η Ρωσία καταλογίζει στο Κίεβο 14.000 νεκρούς από το 2014 έως το 2022 στο Ντονμπάς, έχοντας χαρακτηρίσει την ουκρανική πολιτική ως «γενοκτονία». Μετά την έναρξη της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης», η Ουκρανία χρεώνεται «τυφλές» επιθέσεις με πυραύλους σε πόλεις και χωριά του Ντονμπάς, στο Μπέλγκοροντ και αλλού, στοχευμένες δολοφονίες (βλ. επίθεση κατά του Ντούγκιν που κατέληξε στη δολοφονία της κόρης του), ακόμα και απόπειρες να ανατινάξει τον πυρηνικό σταθμό στη Ζαπορίζια. Επομένως, κατά τη Ρωσία, η Ουκρανία έχει διαπράξει πολύ χειρότερα εγκλήματα από το τελευταίο στη Μόσχα.
Σε όλα τα παραπάνω, η ρωσική ηγεσία αντέδρασε με χαρακτηριστική ψυχραιμία, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την αποφυγή κινήσεων εντυπωσιασμού. Μετά από τέτοια γεγονότα, ακολουθεί συνήθως κάποια παρέμβαση του Ρώσου προέδρου, χωρίς ωστόσο η ρωσική πλευρά να παρεκκλίνει στο ελάχιστο από τη στρατηγική της στο πεδίο. Ο βασανιστικός πόλεμος φθοράς κατά (του ΝΑΤΟ και) των Ουκρανών συνεχίζεται, με προφανή τον στόχο της εξάντλησης και τελικώς της κατάρρευσης των τελευταίων. Το ίδιο φαίνεται ότι συμβαίνει και τώρα.
Το παραπάνω δεν σημαίνει ότι η σύγκρουση δεν θα κλιμακωθεί και άλλο. Αντιθέτως, όλα τείνουν προς τα εκεί. Η κλιμάκωση του πολέμου όμως, είναι λογικό να έλθει από άλλες αιτίες, με προφανέστερη τη διάθεση του ΝΑΤΟ, με κάποια κράτη-μέλη του στο ρόλο των «λαγών», να εμπλακεί ακόμα αμεσότερα και επισήμως στον πόλεμο. Η επίθεση στη Μόσχα από μόνη της και από στρατηγικής απόψεως δεν μπορεί ούτε καν να προσεγγίσει τη σημασία της επίσημης παρουσίας Γάλλων, Πολωνών και άλλων στρατιωτών νατοϊκών κρατών στα εδάφη της Ουκρανίας.
Επιπλέον, η επίθεση αυτή καθ’ εαυτή λίγα μπορεί να κάνει για να πλήξει τη εικόνα του Πούτιν στο εσωτερικό της Ρωσίας. Μόλις πριν από λίγες ημέρες, έλαβε πάνω από 80% των ψήφων. Κυκλοφόρησε βεβαίως ένα σενάριο περί προβοκάτσιας από την ίδια τη Ρωσία. Γνωρίζουμε καλά ότι τέτοια χτυπήματα έχουν αξιοποιηθεί (ενίοτε και ενορχηστρωθεί ή αφεθεί να λάβουν χώρα) από αδύναμες ηγεσίες, προκειμένου να κερδίσουν λαϊκή υποστήριξη. Ωστόσο, ο Πούτιν δεν χρειαζόταν μια τέτοια επίθεση για να συσπειρώσει τον λαό γύρω του (κατά το σενάριο της ενορχηστρωμένης προβοκάτσιας από τις ρωσικές υπηρεσίες πληροφοριών). Αντιθέτως φαντάζει πιο λογικό να επιχειρήθηκε και δια αυτού του τρόπου η αποσταθεροποίησή του από ξένες μυστικές υπηρεσίες, δια της εξώθησής του να παρεκκλίνει από την στρατηγική του (το σενάριο της προσπάθειας να φανεί αδύναμος και άρα να προβοκαριστεί σε κάποιες ενέργειες τις οποίες θέλει να αποφύγει). Φαίνεται λοιπόν πιο λογικό το σενάριο ότι μέσα στους δαιδαλώδεις και συγκοινωνούντες διαδρόμους δυτικών μυστικών υπηρεσιών, Ουκρανίας και Ισλαμικού Κράτους (όπου το τελευταίο είναι βιτρίνα των πρώτων) κάποιοι έδωσαν την εντολή, ώστε να τρομοκρατήσουν τη ρωσική κοινωνία, ίσως να προκαλέσουν συγκρούσεις μέσα στο εθνοτικό και θρησκευτικό παλίμψηστό της και να πιέσουν τον Ρώσο πρόεδρο να δράσει εν θερμώ.
Η ρωσική πλευρά επέδειξε αξιοπρόσεκτη ταχύτητα ως προς τις συλλήψεις και φρόντισε να διαδώσει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον τρόπο με τον οποίο μεταχειρίζεται τους συλληφθέντες. Το γεγονός για παράδειγμα ότι επέτρεψε να διαρρεύσει το βίντεο με τον ακρωτηριασμό του αυτιού ενός εκ των δραστών, τον οποίο κατόπιν ανάγκασαν να το φάει, αποδεικνύει ότι η ρωσική ηγεσία θέλει να δείξει ταυτοχρόνως ανελέητη ως προς τους συγκεκριμένους δράστες και ψύχραιμη ως προς την διεξαγωγή του πολέμου. Ακόμα και οι ανακρίσεις συλληφθέντων σε δημόσια θέα υποδεικνύει προσφυγή σε παλαιότερους κώδικες ικανοποίησης της εσωτερικής κοινής γνώμης και απονομής δικαιοσύνης.
Τελικώς λοιπόν το πράγμα έχει περίπου ως εξής: η ιδέα ότι με μια τέτοια επίθεση θα προκληθεί εσωτερική κρίση στη Ρωσία δεν στέκεται. Ο πόλεμος βεβαίως θα κλιμακωθεί, πλην όμως για άλλους λόγους, με κυριότερη τη νατοϊκή εμπλοκή. Το γεγονός ότι συνέβη μια τέτοια επίθεση στη Μόσχα προφανώς και δυναμώνει το μίσος για την ουκρανική ηγεσία και για τη «Δύση» μεταξύ των Ρώσων από τη μια, ενώ από την άλλη αποδεικνύει το (προφανές στην πραγματικότητα) ότι ο πόλεμος μπορεί, σε διαφορετικό βαθμό φυσικά, να απλωθεί σε κάθε σημείο της Ρωσίας με ποικίλους τρόπους. Πολύ πιθανόν αυτό να συμβεί, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, οπότε αντιστοίχως θα επεκταθεί και στην πλευρά της «Δύσης». Μας περιμένουν αρκετά επεισόδια βαρβαρότητας, με άλλα λόγια.
