Μπορεί το χριστιανικό όραμα για την ενσάρκωση του Θεού να έχει και πολιτικές προεκτάσεις, επίκαιρες στις μεγάλες τραγωδίες των ημερών μας; Μια πρωτότυπη φωνή προς αυτή την κατεύθυνση είναι αυτή του Παλαιστίνιου πάστορα στη Βηθλεέμ Isaac Munther, ο οποίος έγινε ευρύτερα γνωστός για το κήρυγμα των Χριστουγέννων, αλλά έχει γράψει και σημαντικά έργα μιας σύγχρονης Θεολογίας της Απελευθέρωσης με επίκεντρο την παλαιστινιακή εμπειρία, όπως το Η Άλλη Πλευρά του Τείχους: Μια παλαιστινιακή χριστιανική αφήγηση θρήνου και ελπίδας (The Other Side of the Wall: A Palestinian Christian Narrative of Lament and Hope, Downers Grove Illinois, Intervarsity Press 2020).
O Isaac Munther διεκδικεί τη δυνατότητα να είναι ταυτοχρόνως Άραβας και Χριστιανός. Θυμίζει την ιθαγενικότητα των Παλαιστινίων έναντι κατοχικών, σταυροφορικών και αποικιοκρατικών δυνάμεων. Αναφέρεται στο πώς το να έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει στη Βηθλεέμ (όπως ο ίδιος το 1979) δεν φέρνει μόνο συγκίνηση από την τύχη του να μοιράζεσαι τον ίδιο τόπο γέννησης με τον Ιησού, όπως θα ένιωθε ένας δυτικός Χριστιανός συνομιλητής, αλλά, κυρίως, την απανθρωποποίηση από το να υφίστασαι κολαφισμούς, προπηλακισμούς, ταπεινώσεις, συλλήψεις και, το χειρότερο, πυροβολισμούς και εκτελέσεις από τον στρατό. Το οποίο βέβαια είναι, εντέλει, ένας άλλος δρόμος ταύτισης με το να έχεις γεννηθεί στο ίδιο μέρος με τον Χριστό.
Η θεολογική οπτική του Isaac Munther διαμορφώθηκε στις ατέλειωτες ώρες που περίμενε στα ισραηλινά σημεία ελέγχου ή στις προσπάθειές του να τα αποφύγει, παλεύοντας με τα αισθήματα μίσους, απελπισίας, οργής και αδυναμίας. Αυτό είναι που τον οδήγησε στο να εγκαταλείψει ένα πτυχίο μηχανικού και να ακολουθήσει σπουδές θεολογίας. Έχοντας μεγαλώσει σε περιβάλλον Ορθόδοξης οικογένειας, από την ηλικία των δέκα ετών ανήκε στην Ευαγγελική Εκκλησία, σταδιακά, όμως, απογοητεύτηκε από ό,τι αντελήφθη ως έλλειψη πολιτικής συνείδησης στη θρησκευτική του κοινότητα, ως μια εντρύφηση στην παραίτηση και τη δραπέτευση από την Ιστορία. Αλλά οι πνευματικές δυσκολίες δεν σταματούν εδώ. Ο Isaac Munther προσπαθεί να ανιχνεύσει μια πνευματική στάση ως εναλλακτική που αντιτίθεται τόσο στον σιωνισμό που τονίζει τον εβραϊκό εποικισμό ως εκπλήρωση προφητειών λ.χ. του προφήτη Αμώς, όσο και από μια φονταμενταλιστική μουσουλμανική ανάγνωση που βλέπει την Παλαιστίνη ως μια ιερή γη (waqf) αφιερωμένη στον Αλλάχ, από την οποία πρέπει να εκδιωχθούν οι άπιστοι.
Στέκεται, όμως, ιδιαίτερα και στην περίπτωση του Χριστιανικού Σιωνισμού, ο οποίος επικαλείται τις (οπωσδήποτε δικαιολογημένες) ενοχές των Χριστιανών για το ολοκαύτωμα των Εβραίων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, προκειμένου, όμως, να μιλήσει για μια «Θεολογία μετά το Ολοκαύτωμα», η οποία δέχεται την ύπαρξη «δύο Διαθηκών» από τον Θεό, ήτοι δύο παράλληλων σχεδίων της θείας οικονομίας, ενός για τους Χριστιανούς «εθνικούς», και ενός για τους Εβραίους, το οποίο περιλαμβάνει και τον Σιωνισμό.
Κατά τον Χριστιανικό Σιωνισμό, η αποκατάσταση των Εβραίων στη Γη της Επαγγελίας αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των εσχατολογικών σημείων πριν την έλευση της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού, το οποίο σημαίνει μια ισχυρή συμμαχία Ευαγγελικών Χριστιανών (κυρίως από τις ΗΠΑ) και Σιωνιστών. Ως Παλαιστίνιος ερμηνευτής της Βίβλου, ο Isaac Munther έπρεπε να έρχεται συνεχώς αντιμέτωπος με το ερώτημα μήπως οι Παλαιστίνιοι είναι αντιμέτωποι με τον εκλεκτό λαό του Θεού και μήπως η εκδίωξή τους από την Παλαιστίνη αποτελεί μέρος μιας θείας επαγγελίας. Το θεολογικό του οδοιπορικό σφραγίστηκε από αυτή την ανάγκη απάντησης σε αυτήν την ερμηνευτική διερώτηση. Ιδιαίτερα σοκαριστική είναι η παρατήρηση ότι οι περισσότεροι Χριστιανοί προσκυνητές στην Παλαιστίνη θεωρούν ότι απλά βρίσκονται στο Ισραήλ και αγνοούν ή κάνουν ότι αγνοούν την ύπαρξη ενός άλλου λαού, πίσω από τα τείχη. Άλλωστε, ο Χριστιανός Λόρδος Shaftesbury ήταν αυτός που είχε εισαγάγει το σλόγκαν «μια χώρα χωρίς έθνος, για ένα έθνος χωρίς χώρα», προτού το υιοθετήσει ο σιωνισμός. Κατ’ εξοχήν απανθρωποποίηση των Παλαιστινίων συνιστά η θεώρηση της παλαιστινιακής γης ως απολύτως ερήμου (wasteland) προτού «επιστρέψουν» οι Εβραίοι.
Έκτοτε οι Παλαιστίνιοι θεολόγοι λοιδορούνται με θεολογικά φαυλιστικά ονόματα, όπως «αντισημίτες» (ενώ είναι οι ίδιοι Σημίτες), «θεολόγοι της αντικατάστασης» («σουπερσεσιονισμός» είναι ο όρος για την αίρεση ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι τελείως παρωχημένη και αντικατασταθείσα από την Καινή, ενώ ως μη αιρετική άποψη θεωρείται το ότι η Καινή «συμπληρώνει» την Παλαιά χωρίς να την καταργεί), «προβατόσχημοι λύκοι», «θεολόγοι της τρομοκρατίας», «χρισλαμιστές» (Chrislam), «Ισμαηλίτες» (επειδή οι Άραβες θεωρούνται ως απόγονοι του μη νόμιμου γιου του Αβραάμ Ισμαήλ, ενώ οι Εβραίοι του νόμιμου Ισαάκ). O Χριστιανικός Σιωνισμός, αντιθέτως, τονίζει το «θείο δικαίωμα» των Εβραίων στη Γη της Επαγγελίας, αδιαφορώντας για την ύπαρξη ενός άλλου λαού στα ίδια εδάφη. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η οικονομική πλευρά του Χριστιανικού Σιωνισμού. Ομάδες όπως οι Ενωμένοι Χριστιανοί για το Ισραήλ (ChristiansUnitedforIsrael) με πάνω από πέντε εκατομμύρια μέλη χρηματοδοτούν με δισεκατομμύρια δολάρια, προερχόμενα από χριστιανική φιλανθρωπία, τους παράνομους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη, αλλά και τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ.
Η ύπαρξη των τειχών που διαχωρίζουν Εβραίους και Παλαιστινίους οδήγησε τον Isaac Munther σε μια σύγχρονη Θεολογία της Απελευθέρωσης, η οποία τονίζει τι σημαίνουν τα τείχη ως απανθρωποποίηση, ως διαίρεση των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους, ως διχασμός σε ισχυρούς και σε αδύναμους και τι σημαίνει η ενσάρκωση του Χριστού κατά το χριστιανικό θεολογικό όραμα ως πραγμάτωση της καθολικότητας της ανθρώπινης φύσης. Γιατί σε μια εποχή η οποία ομνύει στη συμπερίληψη, φαίνεται ότι η μόνη συμπερίληψη, η οποία αποκλείεται είναι αυτή των Παλαιστινίων στη γενέτειρα γη τους με ίσα δικαιώματα. Στο πλαίσιο αυτό, ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, δηλαδή η ενσάρκωση του Θεού και η δημιουργία της καθολικής ανθρώπινης φύσης και της οικουμενικής ανθρωπότητας λαμβάνει το νόημα μιας κατεδαφίσεως των τειχών του μερισμού των ανθρώπων. Πρόκειται για το αντίστροφο από αυτό που κάνει ο σύγχρονος καπιταλισμός, ο οποίος γκρεμίζει τα τείχη για το αφηρημένο κεφάλαιο και την πληροφορική τεχνολογική του υποστήριξη την ίδια στιγμή που ορθώνει τείχη, μεταξύ τους και απολύτως κυριολεκτικά, τα οποία χωρίζουν τους συγκεκριμένους ανθρώπους.
Ο χριστιανικός «ευ-αγγελισμός» είναι η κατεδάφιση αυτών των συγκεκριμένων τειχών, τα οποία στήνουν συστήματα απαρτχάιντ που κατηγοριοποιούν και γκετοποιούν τις συγκεκριμένες ανθρώπινες υπάρξεις, προκειμένου να καταφανεί η ενότητα της ανθρωπότητας. Η παρθενία της Θεοτόκου, κατά το χριστιανικό δόγμα, δεν είναι πρωτίστως ηθική κατηγορία, αλλά είναι και οντολογική και πολιτική, με την έννοια ότι καθίσταται κατά τη χριστιανική πίστη μία πνευματική μητέρα, ήτοι μία καθολική και οντολογική μητέρα μιας ενωμένης ανθρωπότητας, ακριβώς με το να μην εντάσσεται στον φαύλο κύκλο αναπαραγωγής και θανάτου που σημαίνει τη διαιώνιση του είδους μέσα από τον θάνατο των επιμέρους ατόμων. Αυτό, όμως, έχει και την πολιτική προέκταση ότι καταλύεται το «καταπέτασμα» που χωρίζει τη Θεότητα από την ανθρωπότητα, το οποίο εσωτερικευόμενο στις ανθρώπινες σχέσεις σημαίνει ότι καταλύεται κάθε τείχος διαχωρισμού μεταξύ ανθρωπίνων προσώπων. Στην Πολιτική Θεολογία του Isaac Munther αυτό συνεπάγεται μία ειρηνική συμβίωση των ανθρώπων στον ίδιο συγκεκριμένο τόπο στους αντίποδες κάθε εξαιρετισμού, σιωνιστικού, ισλαμιστικού ή χριστιανικού, όπως είναι ο Χριστιανικός Σιωνισμός, αλλά και κάθε χριστιανική «θεολογία» που δικαιολογεί τις σταυροφορίες, την αποικιοκρατία, την αυτοκρατορία και τον ιμπεριαλισμό. Και ως προς αυτό οι Χριστιανοί κάθε ομολογίας οφείλουν μια γενναία αυτοκριτική.
