Ο ιός της διάσπασης του συνδικαλιστικού κινήματος, ο οποίος ξεκίνησε ως παιδική ασθένεια έχει πλέον εξελιχθεί στο βαρύτατο νόσημα της πολυδιάσπασης και μάλιστα σε μια εξαιρετικά κρίσιμη κοινωνικά και οικονομικά περίοδο.

O πολιτικός χαρακτήρας αντικαθίσταται από τον συντεχνιακό, παρά το γεγονός ότι το κύριο διακύβευμα δεν είναι μόνο η αύξηση του κατώτατου μισθού αλλά η αποκατάσταση του συνόλου των εργασιακών δικαιωμάτων, τα οποία επλήγησαν καίρια με εξαιρετικά βίαιο και ώμο τρόπο από το 2010.

Πανελλαδική, αντί για γενική θα είναι η απεργία στις 17 Απριλίου που έχει προκηρύξει η ΓΣΕΕ, καθώς δεν θα λάβουν μέρος οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο.

Το Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ αποφάσισε την πραγματοποίηση 24ωρης απεργίας στις  21 Μαΐου για τον δημόσιο τομέα. Τα κοινά σημεία μεταξύ των δύο συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι πλέον το διεκδικητικό πλαίσιο με στόχο την ενίσχυση του εισοδήματος και την αντιμετώπιση της ακρίβειας και… οι καταγγελίες από τους προσκείμενους στο ΚΚΕ συνδικαλιστές κατά των παρατάξεων της πλειοψηφίας ότι με την στάση τους επιχειρούν να αμβλύνουν το κύμα αντιδράσεων, προς όφελος της κυβέρνησης. 

Οι προσκείμενοι στο Κομμουνιστικό Κόμμα συνδικαλιστές και οι συνεργαζόμενες δυνάμεις, μέσω του ΠΑΜΕ, θα δώσουν το «παρών» σε όλες τις κινητοποιήσεις, καλώντας τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν σε απεργίες και συλλαλητήρια, ανεξαρτήτως αν αφορούν στον Δημόσιο ή τον Ιδιωτικό τομέα. Παρατηρούν, μάλιστα, ότι «όπως ξεφτιλίστηκε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ στις 28 Φλεβάρη, έτσι θα καταγραφεί η ξεφτίλα της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ για τις 17 Απρίλη. Στον διαγωνισμό ξεφτίλας το σκορ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ είναι 1-1».  

Με αυτά τα δεδομένα, το απεργιακό ημερολόγιο, διαμορφώνεται ως εξής:

– Στις 17 Απριλίου θα πραγματοποιηθεί η πανελλαδική απεργία της ΓΣΕΕ, η οποία καλύπτει τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, τις πρώην ΔΕΚΟ και τα μέσα μεταφοράς.

– Την 1η Μαΐου τα συνδικάτα θα κινητοποιηθούν στο πλαίσιο του εορτασμού της Εργατικής Πρωτομαγιάς.

Ωστόσο, το πώς θα γίνει αυτό δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί, ενώ το επίπεδο συμμετοχής των εργαζομένων παραμένει γρίφος, δεδομένου ότι με απόφαση της υπουργού Εργασίας Δόμνας Μιχαηλίδου, η υποχρεωτική αργία της Πρωτομαγιάς μετατίθεται για την Τρίτη 7 Μαΐου λόγω του ότι συμπίπτει με τη Μεγάλη Τετάρτη

– Στις 21 Μαΐου, τη σκυτάλη των κινητοποιήσεων παίρνει η ΑΔΕΔΥ με 24ωρη  απεργία, η οποία καλύπτει τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα, μεταξύ των οποίων και οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας.

Για έναν παρατηρητή, το ρήγμα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ των συνδικαλιστικών οργανώσεων έχει τριπλό χαρακτήρα:

• Τον τυπικό: Πράγματι, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι συνδικαλιστές, δεν υπάρχει κάποια δεσμευτική συμφωνία ή σύμβαση βάσει της οποίας τα συνδικάτα -οποιουδήποτε βαθμού ή κλάδου- να είναι υποχρεωμένη σε συντονισμό δράσης.
• Τον ουσιαστικό: Για πρώτη φορά από το 2010 οι εργαζόμενοι μπορούν μέσω των συνδικάτων τους να διεκδικήσουν την αποκατάσταση δικαιωμάτων και μισθών, με το κύμα κοινωνικής δυσφορίας για την κυβερνητική πολιτική να γιγαντώνεται. Κύμα, το οποίο τα συνδικάτα -στην συντριπτική πλειονότητα τους, τουλάχιστον αδυνατούν να καβαλήσουν αποδυναμώνοντας στην πράξη όσους εκπροσωπούν.
• Το Νομικό: Με την κυβέρνηση να έχει ενισχύσει τη νομική φαρέτρα των εργοδοτών, τα απεργιακά προσκλητήρια συνδικάτων για συμμετοχή σε απεργίες όταν δεν καλύπτονται από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, μετατρέπουν συνδικαλιστικά στελέχη και συνδικαλιζόμενους και συμμετέχοντες σε εύκολο δικαστικό στόχο.