Πριν από λίγες ημέρες γράφαμε ότι στις 7 Οκτωβρίου άλλαξε ο κόσμος. Πριν από την 7^η Οκτωβρίου ήμασταν από τους πολύ λίγους στην Ελλάδα (σε ένα περιβάλλον ακραίως ελεγχόμενης ενημέρωσης ιδίως για τα διεθνή) που γράφαμε ότι το Ισραήλ είχε εισέλθει σε φάση ιστορικής υποχώρησης, πίσω από την εικόνα ισχύος που εξέπεμπε. Η 7^η Οκτωβρίου και όσα ακολούθησαν απέδειξαν ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε στρατηγικό αδιέξοδο και σε υπαρξιακή κρίση. Το δε πολυαναμενόμενο χτύπημα του Ισραήλ μετά την ιρανική απάντηση προσέθεσε μια σχεδόν κωμικοτραγική διάσταση στην όλη υπόθεση.

Οι Ισραηλινοί (οι οποίοι παρεμπιπτόντως ακόμα δεν έχουν αναλάβει επισήμως την ευθύνη για το χτύπημα στο Εσφαχάν) φαίνεται ότι χρησιμοποίησαν κάποια πολύ μικρά drones εναντίον κάποιων στρατιωτικών εγκαταστάσεων στη συγκεκριμένη περιοχή και ίσως 2-3 πυραύλους. Από ό,τι φαίνεται, «το χτύπημα δεν έγινε αισθητό» διότι τα ελάχιστα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν καταρρίφθηκαν, όπως φαίνεται, από την ιρανική αεράμυνα. Στην πολεμική χορογραφία μεταξύ των δύο πλευρών πρόκειται για ένα καταφανώς άτσαλο βήμα.

Πρόκειται κατ’ ουσίαν για μια μη-απάντηση ή και χειρότερα για μια απάντηση που προδίδει φόβο και αδυναμία. Μιλάμε για το ίδιο κράτος που έχει χτίσει τον μύθο του όχι απλώς πάνω σε σαρωτικές απαντήσεις στην όποια ενέργεια εναντίον του, αλλά ακόμη και σε προληπτικές ενέργειες (βλ. βομβαρδισμό του πυρηνικού αντιδραστήρα του Ιράκ). Η ιδέα που ήθελε να καλλιεργήσει το Ισραήλ στους άλλους είναι ότι αποτελεί μιαν ανελέητη, πανέτοιμη, αλάνθαστη πολεμική μηχανή. Μια απευθείας μαζική επίθεση εναντίον του, είτε εναέρια, είτε χερσαία έπρεπε να φαντάζει αδιανόητη σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην την αποτολμήσει κανείς. Η λογική είναι απλή: το Ισραήλ είναι ένα μικρό γεωγραφικώς κράτος το οποίο δεν μπορεί να διακινδυνεύσει οποιαδήποτε ήττα στο πεδίο. Ένας συνδυασμός πραγματικών στρατιωτικών ικανοτήτων και γιγαντωμένης προβολής τους θα έπρεπε να αρκεί ως η καλύτερη αποτροπή, αλλά και μέθοδος επιβολής.

Οι ρωγμές σε αυτήν την εικόνα είχαν φανεί από δεκαετίες πριν και πέραν πάσης αμφιβολίας από το 2006 (στη σύγκρουση με τη Χεζμπολάχ). Αγνοήθηκαν συστηματικώς. Η εικόνα θρυμματίστηκε την 7^η Οκτωβρίου 2023 με εμβληματικό τρόπο και κατόπιν με την ιρανική πυραυλική επίθεση. Το Ιράν μετά το χτύπημα στην πρεσβεία του, απάντησε με εκατοντάδες drones και πυραύλους. Το Τελ Αβίβ φώναξε, απείλησε και τελικώς είτε δεν τόλμησε καν ένα χτύπημα ίσης ανταπόδοσης με αυτό του Ιράν, που είναι και το πιθανότερο, είτε το προσπάθησε και απέτυχε.

Το Ισραήλ μπορεί μεν να διαπράττει γενοκτονία αλλά στο πεδίο των μαχών ηττήθηκε στις 7 Οκτωβρίου: δεν μπορεί να νικήσει στη Γάζα, κρύβει τα θύματα μεταξύ των ενόπλων δυνάμεών του, έχει απομακρύνει από τις εστίες τους 200.000 πολίτες του λόγω των πληγμάτων της Χεζμπολάχ και τέλος δεν μπορεί να τα βάλει με το Ιράν, το οποίο κατά τα λοιπά προειδοποιεί εδώ και χρόνια ότι θα βομβαρδίσει. Με άλλα λόγια, το Ισραήλ έχει περιέλθει σε θέση άμυνας, δέχεται χτυπήματα και προσπαθεί να διασωθεί σύροντας τις ΗΠΑ στο πλευρό του. Αυτό που ήθελε να αποτρέψει ιστορικώς είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει τώρα, επειδή οι ένοπλες δυνάμεις του, πλην της αεροπορίας του ίσως, αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων. Φυσικά διαθέτει πυρηνικά όπλα. Όμως όπως όλα δείχνουν, σύντομα θα διαθέτει και το Ιράν.

Ήδη η πολιτική κρίση σοβεί στο Τελ Αβίβ. Ο Μπεν Γκβιρ, ο φασίστας σύμμαχος του φασίστα «Μπίμπι» εγκαλεί τον τελευταίο ότι είναι αδύναμος. Η αδυναμία είναι η χειρότερη κατηγορία μεταξύ φασιστών και πολεμοκάπηλων. Η Χεζμπολάχ συνεχίζει και εντείνει τον πόλεμο φθοράς, ενώ η παλαιστινιακή αντίσταση, η οποία προφανώς μετράει βαριές απώλειες. αντέχει ακόμα. Η παγίδα φαίνεται να κλείνει. Η ισραηλινή κυβέρνηση θα πιέζεται ένδοθεν να επιτεθεί ξανά στο Ιράν, αλλά αν το κάνει θα πρόκειται για ένα χτύπημα γεμάτο φόβο. Θα είναι «μισό βήμα» σε μια περιοχή στην οποία τέτοια βήματα αποδεικνύονται ολέθρια. Η κωμικοτραγική εκδοχή του Ισραήλ είναι εξίσου βάρβαρη με την ανελέητη, αλλά υπαρξιακώς επικίνδυνη για το ίδιο το Ισραήλ σε πρωτοφανή βαθμό.