Τα γεγονότα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού με επίκεντρο τα πανεπιστήμια είναι παραπάνω από εντυπωσιακά. Ο ξεσηκωμός των φοιτητών υπέρ των Παλαιστινίων μέσα στην «κοιλιά του κήτους», εκεί που ο σιωνισμός είναι παραδοσιακώς κυρίαρχος, έχει σκορπίσει τόσο τρόμο στους (χριστιανό-)σιωνιστές και στην ομάδα Μπάιντεν-«Μπίμπι», ούτως ώστε ακόμα και καθηγήτριες πανεπιστημίου συλλαμβάνονται, κακοποιούνται από τις αστυνομικές δυνάμεις των ΗΠΑ μπροστά στις κάμερες, ενώ φαίνεται ότι αναπτύσσονται αστυνομικό-στρατιωτικές δυνάμεις σε πανεπιστήμια, συμπεριλαμβανομένων ελευθέρων σκοπευτών.
Η απόρριψη του σιωνισμού από τη νεότερη γενιά των ΗΠΑ, σε συνδυασμό με τις απανωτές ήττες του Ισραήλ στο πεδίο παρά τη βαρβαρότητά του, αποτελούν πραγματικά σοκ για το σύστημα εξουσίας εκεί. Άλλοτε με την απόπειρα απαγόρευσης του TikTok, άλλοτε με απολύσεις και διαγραφές φοιτητών και άλλοτε με ωμήβία οι ΗΠΑ δείχνουν το πραγματικό πρόσωπο (και) της δικής τους εξουσίας: οι μεγάλες ιδέες περί «land of the free» ισχύουν μόνο αν δεν ενοχλείς τα «ιερά και τα όσια» της εξουσίας ή αν είσαι ενός εισοδήματος και πάνω. Όταν πατήσεις κάποια από τις δύο «κόκκινες γραμμές» υπάρχουν από taser έως η απώλεια της δουλειάς σου για να σε επαναφέρουν στην τάξη.
Ο φόβος στους σιωνιστές εντός κι εκτός ΗΠΑ είναι διπλός: ένα αντί- σιωνιστικό κίνημα, ένα κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη αφενός καθιστά πολιτικώς δυσκολότερη βραχυπρόθεσμα (ιδίως για τους Δημοκρατικούς) την στήριξη στο κράτος του Ισραήλ, αφετέρου όταν εξελίσσεται μέσα στα πανεπιστήμια από τα οποία προέρχεται η μελλοντική ελίτ των ΗΠΑ διαμορφώνει μεσομακροπρόθεσμα συνθήκες αμφισβήτησης του σιωνισμού μέσα στο βαθύ κράτος.
Στις ΗΠΑ δε, διαθέτουν την πείρα του πώς η έκρηξη κοινωνικών διαμαρτυριών στο εσωτερικό υπονομεύει διεθνείς επιλογές. Στον πόλεμο στο Βιετνάμ είχαν ηττηθεί και πάλι μέσα από ένα συνδυασμό τέλματος στο πεδίο της μάχης (πολλώ δε μάλλον που εν προκειμένω το Ισραήλ δε βρίσκεται απλώς σε τέλμα αλλά υφίσταται ήττες) και εσωτερικών κοινωνικών αντιδράσεων απέναντι στον πόλεμο. Αυτό το σενάριο βλέπουν να επαναλαμβάνεται σήμερα.
Τα σιωνιστικά λόμπι απαιτούν να μην θέτει δύσκολες ερωτήσεις ο αμερικανικός λαός (το ίδιο και άλλοι λαοί συμπεριλαμβανομένου του δικού μας) όπως για παράδειγμα, γιατί είναι καλύτερο για τις ΗΠΑ να στηρίζουν ένα αποικιακό σχέδιο όπως είναι το Ισραήλ αντί για τους Παλαιστινίους, γιατί πρέπει οι ΗΠΑ να ταυτίζονται με μια γενοκτονία, σε τι έχει ωφελήσει τον λαό των ΗΠΑ ο σιωνισμός και οι πολιτικές του Ισραήλ, γιατί έχει δικαίωμα αυτοάμυνας μια κατοχική-γενοκτονική δύναμη και πάει λέγοντας. Στα καθ’ ημάς θα μπορούσαμε να προσθέσουμε γιατί μας ενδιαφέρει να πηγαίνουν πλοία ισραηλινών συμφερόντων στη Χάιφα ώστε να συνεχίζεται η γενοκτονία, γιατί η Κύπρος «κείται μακράν» ακόμη και σήμερα για τον ελληνικό στόλο αλλά η Ερυθρά Θάλασσα είναι «κοντά», πότε κινδύνεψαν ισραηλινοί για δικά μας συμφέροντα όπως κινδυνεύουν Έλληνες ναύτες σήμερα για αυτούς, πώς μπορούμε να μιλάμε για τα δίκαια της Κύπρου και κατά της τουρκικής κατοχής, όταν υποστηρίζουμε την ισραηλινή κατοχή και πάει λέγοντας.
Επιπλέον, γνωρίζουν τα σιωνιστικά λόμπι ότι η ένταξη στην εσωτερική πολιτική ατζέντα των κρατών και εν προκειμένω των ΗΠΑ της ισραηλινής γενοκτονικής πολιτικής στρέφει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω στα όσα κάνει το Ισραήλ, κάτι που είναι συνθήκη καταστροφική. Το Ισραήλ δεν μπορεί να αντέξει εύκολα τη δημοσιότητα ως προς τα όσα φρικτά διαπράττει κυριολεκτικώς κάθε ημέρα. Πολύ περισσότερο δεν αντέχει το παραπάνω σε συνδυασμό με την ήττα του στο πεδίο όπου επίσης κάθε μέρα μετρά νέα θύματα και νέες ήττες σε ενέδρες είτε από τη Χεζπολάχ, είτε από τη Χαμάς και την παλαιστινιακή αντίσταση.
Το φοιτητικό και ακαδημαϊκό κίνημα στις ΗΠΑ καθίσταται λοιπόν εσωτερικός και διεθνής πολιτικός παράγοντας. Πρόκειται για άλλη μια ψηφίδα η οποία δείχνει ότι οι ΗΠΑ είναι ένα διεθνές πολιτικό εργαστήριο μέσα στην παρακμή της ισχύος τους και εν πολλοίς εξαιτίας αυτής. Από τη μια οι φοιτητές, από την άλλη η αμερικανική ακροδεξιά (στο μεγαλύτερο μέρος της) μαζί με το (υπόλοιπο) σύστημα εξουσίας.
Το φοιτητικό κίνημα στις ΗΠΑ όμως μάλλον έχει και μια ακόμα βαθύτερη διάσταση: οι τωρινές κινητοποιήσεις δείχνουν την οργή απέναντι ευρύτερα στις πολιτικές του κατεστημένου. Στην οικονομική μεγέθυνση που μοιράζεται άνισα υπέρ του 1% και στις επιλογές που ωθούν τον πλανήτη σε έναν κατακλυσμιαίο πόλεμο. Από καιρό συσσωρεύονται οι συνθήκες ενός νέου γύρου κοινωνικής ανάφλεξης στη «Δύση» μέσα από το τετράπτυχο «πόλεμος- πληθωρισμός- αυταρχισμός-ανισότητες».
Υπ’ αυτήν την έννοια μπορούμε να προσδοκούμε την «εξαγωγή» αυτής της εκδοχής του φοιτητικού κινήματος και στην Ευρώπη. Η υποχώρηση άλλωστε των ισχυρών σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κομμάτων διαμορφώνει συνθήκες πρόσκαιρης τουλάχιστον υποκατάστασής τους από μαζικούς κοινωνικούς χώρους. Ας ελπίσουμε να δούμε ένα νέο γύρο φοιτητικών κινητοποιήσεων και στα καθ’ ημάς μετά τις γιορτές.
