Την εβδομάδα που μας πέρασε, ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός βρέθηκε σε φάση αγωνιστικής και εξωαγωνιστικής κατάρρευσης. Με μια ήττα από την ΑΕΚ η οποία «άδειασε» την ομάδα από ψυχικά αποθέματα και κατόπιν άλλη μία από τον Άρη στην έδρα του, βρέθηκε εκτός πρωταθλήματος, σε φάση ψυχολογικής αποσύνθεσης της ομάδας, με τους οπαδούς να γιουχαϊζουν και κάποιους από αυτούς να επιτίθενται σε παίκτες και με όλο τον οργανισμό. Ο δε ιδιοκτήτης Γιάννης Αλαφούζος αφενός δείχνει να μην έχει ιδέα τι να κάνει, αφετέρου αποτελεί μάλλον τον πιο μισητό άνθρωπο για τους οπαδούς της ομάδας.
Το σημείο καμπής για όλα αυτά είναι γνωστό: κόντρα σε κάθε σοβαρή ποδοσφαιρική λογική και με έναν εντελώς ανέντιμο τρόπο, ο Αλαφούζος απέλυσε τον προπονητή Γιοβάνοβιτς τον οποίο δικαίως λάτρεψαν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού και κατόπιν, στο πλαίσιο της επιχειρηματικής του σχέσης με τον Τούρκο επιχειρηματία Ατζούν (καλό φίλο του Ερντογάν) έφερε έναν συνταξιούχο προπονητή, θρύλο μεν του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, εντελώς ανεπίκαιρο δε σε ό,τι αφορά το σημερινό ποδόσφαιρο ή τουλάχιστον τον σημερινό Παναθηναϊκό. Παρεμπιπτόντως πρόκειται για τον ίδιο πρόεδρο (τονίζουμε, του Παναθηναϊκού) του οποίου αυτοκίνητα «χάνονται» και βρίσκονται με παράγοντες του Ολυμπιακού μέσα, μαφιόζους και καταδικασθέντες για εμπλοκή σε δολοφονίες αντιπάλων οπαδών.
Ο Γιάννης Αλαφούζος λοιπόν πέρα από αγαπημένος του Κυριάκου Μητσοτάκη και μισητός από κάθε σχεδόν Παναθηναϊκό οπαδό, αποτελεί και μια χαρακτηριστική εκδοχή Έλληνα ολιγάρχη ως προς ορισμένα πολύ θεμελιώδη χαρακτηριστικά του: από αυτούς που με τους παπαγάλους-δημοσιογράφους που έχουν στα pay-rolls τους αρέσκονται να φιλοτεχνούν για τους εαυτούς τους τη συσχέτιση πλούτου και ιδιαίτερων ικανοτήτων και ευφυΐας. Τόσο στα καθ’ ημάς όσο και διεθνώς υποτίθεται ότι ο μεγάλος πλούτος αποτελεί αδιάψευστη απόδειξη πολύ υψηλής ευφυΐας. Στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν υπάρχει καμία στέρεη και σταθερή απόδειξη περί αυτού, αλλά υπάρχουν πολλές περί του αντιθέτου.
Ιδίως σε ό,τι μας αφορά ως χώρα, το να είσαι ολιγάρχης συνήθως σημαίνει κληρονομημένο πλούτο και δικτύωση, κερδοσκοπικό κυνισμό, επαρκείς επαφές, ώστε να παρασιτείς εις βάρος του κρατικού προϋπολογισμού, εξαγορασμένους βουλευτές και δημάρχους, «εκλεκτές» σχέσεις με τον υπόκοσμο, το παρακράτος και φυσικά μπόλικη αλαζονεία. Οι ολιγάρχες δεν είναι ούτε οι πιο έξυπνοι, ούτε οι πιο διορατικοί ανάμεσά μας. Κάποιοι από αυτούς είναι όντως «ξύπνιοι», πρόκειται όμως για ιδιότητα τελείως διαφορετική, ενίοτε δε και αντιθετική, προς εκείνη του έξυπνου ανθρώπου. Όταν χρειάζεται να χαράξουν στρατηγική για οτιδήποτε υπερβαίνει τα συνήθη βρώμικα και βρωμερά κυκλώματα στα οποία κινούνται, κατά κανόνα αποτυγχάνουν παταγωδώς.
Παρόλα αυτά, χάρη σε αρκετούς προθύμους «δημοσιογράφους» φτάνουν να πιστεύουν και οι ίδιοι ακόμα, στις υποτιθέμενες μοναδικές τους ικανότητες επί παντός επιστητού. Κάπως έτσι, διαχέεται ως ηγεμονική ή άποψη ότι περίπου οφείλουμε υπακοή στον πολύ μεγάλο πλούτο, διότι αποδεικνύει πολύ μεγάλες και σε κάθε περίπτωση μεγαλύτερες ικανότητες από εκείνες ημών των υπολοίπων. Παρεμπιπτόντως, αρκετοί εξ αυτών κάπως έτσι γίνονται «ειδήμονες» και στο ποδόσφαιρο, στα μίντια όπως και σε καθετί άλλο με το οποίο καταπιάνονται. Φυσικά, το αποτέλεσμα είναι ότι τελικώς ρημάζουν ό,τι βρουν μπροστά τους, κυρίως δε τη χώρα.
Αν κάτι αποδεικνύει λοιπόν (και) η περίπτωση Αλαφούζου ως προς τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό είναι ότι στην ελληνική ολιγαρχία δεν υπάρχει ούτε ιδιαίτερη ευφυΐα, ούτε καμιά αντίληψη περί στρατηγικής. Υπάρχουν καταφερτζήδες (ή και όχι), «παπαγάλοι» και κυνισμός – συνδυασμός που όταν ασκείται στο πλαίσιο του παρασιτισμού «δίνει» λεφτά, όταν όμως ασκείται σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον οδηγεί είτε σε καταστροφή και ήττα, είτε σε βραχύβια πυροτεχνήματα.
Κάπως έτσι οι Παναθηναϊκοί θα βρίζουν τον Αλαφούζο και αυτός θα συνεχίσει να είναι «Ηρακλής του στέμματος» του Κυριάκου Μητσοτάκη και στυλοβάτης της προβολής της προβολής μαλακής ισχύος του Ερντογάν στην Ελλάδα, μαζί με τον φίλο του τον Ατζούν.
