Την Τρίτη 7 Μαΐου, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τάλαινάς τίνος χώρας Στέφανος Κασσελάκης, τυπικά τουλάχιστον η εναλλακτική στην πολιτική Μητσοτάκη, δημοσιοποίησε το ακόλουθο μήνυμα στο Χ (πρώην Twitter) στα αγγλικά, για το διεθνές κοινό:
Israel’s offensive & subsequent occupation of the Rafah Border Crossing constitutes a blatant violation of international humanitarian law and will only lead to more civilian deaths. The international community must finally intervene in order to secure a permanent ceasefire, the unrestricted flow of humanitarian aid & the return of all hostages. The European Union must finally take a clear stance. I stand in solidarity with the thousands of civilians in Rafah who are living in fear & despair.
Σε απλά ελληνικά:
Η επίθεση του Ισραήλ και η επακόλουθη κατάληψη του συνοριακού περάσματος της Ράφα αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου και θα οδηγήσει μόνο σε περισσότερους θανάτους αμάχων. Η διεθνής κοινότητα πρέπει επιτέλους να παρέμβει προκειμένου να διασφαλίσει μια μόνιμη κατάπαυση του πυρός, την απρόσκοπτη ροή ανθρωπιστικής βοήθειας και την επιστροφή όλων των ομήρων. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει επιτέλους να πάρει ξεκάθαρη θέση. Στέκομαι αλληλέγγυος στους χιλιάδες πολίτες στη Ράφα που ζουν μέσα στο φόβο και την απόγνωση.
Οι επιπόλαιοι, οι επιφανειακοί και οι χαζοβιόληδες θα διαβάσουν αυτό το μήνυμα ως μια εναντίωση του προέδρου Κασσελάκη στην στρατιωτική πολιτική του Ισραήλ και ως μια δήλωση αλληλεγγύης στους Παλαιστινίους. Και αν μη τι άλλο, ως καθησυχασμό των συνειδήσεων αυτών των υποστηρικτών που ενδεχομένως θα φοβούνταν πως ο αρχηγός της αντιπολίτευσης (και κατ’ επανειλημμένες δηλώσεις μέγας θαυμαστής του προέδρου Μπάιντεν) ενδέχεται να μην έχει ούτε μισή κουβέντα να πει για την Παλαιστίνη.
Έχει όμως μισή κουβέντα να πει για την Παλαιστίνη; Ως τέτοια, ως Παλαιστίνη; Υπάρχει «Παλαιστίνη» ή είναι ου-τοπία;
Όσοι αφιερώσουν πάνω από ενάμιση δευτερόλεπτο στην ανάγνωση της επίσημης τοποθέτησης του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, θα διαπιστώσουν κάτι ενδιαφέρον. «Η επίθεση του Ισραήλ» δεν έχει θύματα Παλαιστινίους, αλλά αγνώστων λοιπών στοιχείων αμάχους. Δεν υπάρχουν Παλαιστίνιοι, αλλά… «TOCIR»: Thousands Of Civilians In Rafah, TOCIR αγνώστων λοιπών στοιχείων.
Δεν είναι λεπτομέρεια, δεν είναι ξεψείρισμα, δεν είναι παρόραμα. Αναζητήσαμε σε ολόκληρο το αρχείο του λογαριασμού του προέδρου του κόμματος αξιωματικής αντιπολίτευσης στο Χ (πρώην Twitter) εάν υπάρχει, εάν υπήρξε ποτέ, έστω και μία αναφορά σε Παλαιστίνη, σε Παλαιστινίους, σε Palestine, σε Palestinians. Καμμία. Απολύτως. Αναφορά. Ποτέ.
Δεν είμαστε βέβαια τίποτα θεοπάλαβοι και θεόμουρλοι, να απαιτούμε από τον Στέφανο Κασσελάκη να ακολουθεί τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και να γράφει για «κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη» (θυμίζουμε, έτερόν τι η «κατάληψη του συνοριακού περάσματος της Ράφα» συγκεκριμένα, καθ’ ότι αιγυπτιακού ενδιαφέροντος) ή να ακολουθεί τη λογική της προσωρινής απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου και να κάνει νύξη έστω σε «γενοκτονία» (λέξη που επίσης δεν εντοπίστηκε στο αρχείο του λαλίστατου κατά τ’ άλλα λογαριασμού).
Όμως η απάλειψη, η damnatio memoriæ των Παλαιστινίων ως τέτοιων (και όχι ως ανώνυμων TOCIRs) μόνο τυχαίο δεν είναι. Φυσικά, οι οπαδοί θα διαφωνήσουν, και θα αγανακτήσουν με την δήθεν κακοπροαίρετη προσοχή μας στη λεπτομέρεια. Άλλωστε, η μεν καλή τους πίστη θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αρετή, η δε ευήθεια ως αναπαλλοτρίωτο πολιτικό δικαίωμα. Μολαταύτα, το γεγονός παραμένει: ακριβώς η ίδια στρατηγική ακολουθείται από τα mainstream αγγλόφωνα μέσα ενημέρωσης σε Αμερική και Ευρώπη, κατά την οποία συστηματικά και κατ’ εντολή της αρχισυνταξίας (όπως διαπιστώνεται όταν ο τίτλος… διορθώνεται, αλλά ο αρχικός διασώζεται στο web archive) απαλείφεται η αναφορά σε Παλαιστινίους και σε Παλαιστίνη, αντικαθιστάμενη π.χ. από Gazans και Gaza. (Αλλά και σε νεκρά «παιδιά», που γίνονται «ανήλικοι» και σκοτώνονται σε παθητική φωνή, ίσως π.χ. από μαγουλάδες).
Πρόκειται για συστηματική πολιτική, εφαρμοζόμενη μετ’ επιμελείας. Η ανεπαίσθητη αυτή μετατροπή απαλείφει τη διακριτή εθνότητα, απαλείφει τη διακριτή ιθα-γένεια, μετατρέπει την εθνοκάθαρση (ή κατά το Διεθνές Δικαστήριο, την τότε και αρχικά plausible genocide) σε ζήτημα εσωτερικής δημοσίας τάξεως του ισραηλινού κράτους ή έστω, όπως άλλωστε διαλαλεί το ίδιο το κράτος, σε «αντιτρομοκρατική επιχείρηση». Τώρα, το ότι ο ΟΗΕ έχει μια κάπως διαφορετική εκδοχή για αυτά τα θέματα αποδεικνύεται πως παρέλκει: γενοκτονική πολιτική κάνουμε ή υποστηρίζουμε, δεν γράφουμε λήμματα σε εγκυκλοπαίδεια.
Συνεπώς, καλά κάνει ο Στέφανος Κασσελάκης και τη γράφει στα αγγλικά τη δημόσια δήλωση: αφενός φτάνει με ασφάλεια και ακρίβεια στους πραγματικούς παραλήπτες, αφετέρου φχαριστιούνται και οι καθ’ ημάς οπαδοί-χαχόλοι στο εσωτερικό, ότι ο πρόεδρος είναι πλέρια αλληλέγγυος και φιλοπλαιστίνιος (ή, τέλος πάντων, φιλο-TOCIR).
Θα αντιτείνει κάποιος, «μα ο Στέφανος Κασσελάκης υποστηρίζει λύση δύο κρατών». Φυσικά και βεβαίως, το ίδιο υποστηρίζει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, και πρωτευόντως ρητορικά οι ΗΠΑ. Και φυσικά και βεβαίως, είναι εντελώς διαφορετικό το περιεχόμενο που δίνει ο πρόεδρος Μπάιντεν και τα πέντε-έξι κράτη-ταγκαλάκια της πάλαι ποτέ κραταιάς ατλαντικής δυνάμεως στη «λύση δύο κρατών» από αυτό που εννοεί ο ΟΗΕ και η πλειοψηφία των κρατών.
Έχοντας παρακολουθήσει κάπως το ζήτημα, θα τολμούσαμε να πούμε πως οι συγκεκριμένες αποχρώσεις της θέσης που λαμβάνει ο Στέφανος Κασσελάκης ανευρίσκονται εκτός ΗΠΑ μόνο στον επίσημο λόγο συγκεκριμένα της Μεγάλης Βρετανίας (η Γερμανία είναι ειδική περίπτωση, άλλων ειδικοτήτων).
Η τραγική ειρωνεία μεγεθύνεται από το γεγονός πως ελάχιστες ημέρες μετά (10/5), η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αναγνώρισε με ψήφισμα νέα «δικαιώματα και προνόμια» στην Παλαιστίνη και κάλεσε το Συμβούλιο Ασφαλείας να επανεξετάσει ευνοϊκά το αίτημά της για καθεστώς πλήρους μέλους των Ηνωμένων Εθνών. Με ψήφο «υπέρ» από την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, που στο εσωτερικό της χώρας κυνηγά στον δημόσιο λόγο όσους επιδεικνύουν ανεπαρκή στήριξη στο Ισραήλ. Σε αυτό το φόντο, η προσπάθεια ανεύρεσης ουσιαστικών διαφορών διεθνούς και εξωτερικής πολιτικής ανάμεσα στους δυο θαυμαστές του προέδρου Μπάιντεν στην κεφαλή του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ αντίστοιχα είναι πανεύκολη: δεν υπάρχει απολύτως καμία. Έτσι, οι Έλληνες πολίτες μπορούν να αφήσουν στην άκρη αυτά τα δύσκολα και απαιτητικά θέματα και να επικεντρωθούν στην επιλογή του αυριανού κυβερνητικού κόμματος με τους όρους της τουιτερικής αρένας μεταξύ αρχηγών, στελεχών και τρολς: τη διαλεκτική «στο δικό μου δε χωράει στο δικό σου κολυμπάει» σε όλες τις παρατηρούμενες παραλλαγές της.
Όλων τούτων λεχθέντων, και δεδομένης της κρισιμότητας και της τραγικότητας των στιγμών, φρονούμε πως θα ήταν πρέπον να πάρει ο Στέφανος Κασσελάκης την πλέρια αλληλεγγύη του στους αγνώστων λοιπών στοιχείων TOCIRs και να τη βάλει όπου κρίνει εύκαιρο.
