Οι συνθήκες ωρίμαζαν από καιρό, ασχέτως του ότι δεν ήταν προφανές. Μέσα σε ένα πλαίσιο ασφυκτικής καθεστωτικής προπαγάνδας, ραγδαίας υποχώρησης των παλαιότερων ριζοσπαστικών κινημάτων, εμπέδωσης πολιτικών πανοπτικής παρακολούθησης, διογκούμενων ανισοτήτων, νεοφιλελεύθερου αντικοινωνισμού, κυριαρχίας της κοινωνίας του θεάματος, πουριτανικής πολιτικής ορθότητας, κατάτμησης του συλλογικού υπέρ του υποκειμενιστικού ταυτοτισμού και ολοένα πιο αυταρχικής διακυβέρνησης, οι σπόροι των νέων λαϊκών κινητοποιήσεων σε διαφορετικές χώρες, όχι μόνο έχουν αρχίσει να ανθίζουν, αλλά επιπλέον αποδεικνύουν ότι οι λαοί διαθέτουμε πολύ μεγαλύτερη ισχύ από εκείνη που μας έπεισαν ότι διαθέτουμε.

Την 7^η Οκτωβρίου ήμασταν ακόμα λίγοι, πολύ λίγοι στις δυτικές χώρες όσοι τολμούσαμε να πούμε ότι η επιχείρηση της παλαιστινιακής αντίστασης ήταν δίκαιη, επιτυχημένη και ότι θα άλλαζε την ευρύτερη περιοχή, επομένως δε και τον πλανήτη (σε επόμενο κείμενο θα αναφερθούμε στην ανάγκη να θυμόμαστε τις αθλιότητες που έλεγαν τότε οι δήθεν προοδευτικοί από κοινού με τους αντιδραστικούς-εθνικόφρονες εναντίον της παλαιστινιακής αντίστασης, κατ’ εντολή των πρεσβειών των ΗΠΑ και του Ισραήλ). Ακόμα λιγότεροι διέβλεπαν ότι το παλαιστινιακό ζήτημα θα εσωτερικευόταν ξανά ως σημείο αναφοράς της πολιτικής και κοινωνικής διαμαρτυρίας ιδίως στη «Δύση», αλλά και σε καθεστώτα του αραβο-μουσουλμανικού κόσμου.

Ο πρώτος λαός μετά την 7^η Οκτωβρίου που απέδειξε την τεράστια δύναμη των λαών, αυτήν την τόσο αισιόδοξη εξ ου και τόσο δυσφημισμένη συνθήκη, ήταν ξανά ο ίδιος ο παλαιστινιακός λαός. Επτά μήνες, απέναντι σε μια πυρηνική δύναμη (το Ισραήλ), τις ΗΠΑ και τη «συλλογική Δύση», με τα πλέον σύγχρονα όπλα να εξαπολύονται εναντίον του, αντιστέκεται και νικά στο πεδίο των μαχών, παρά την εξελισσόμενη εις βάρος του γενοκτονία. Ο παλαιστινιακός λαός δεν δέχεται να ορίζεται πρωτίστως ως θύμα, αλλά ως επαναστατημένος, ένοπλος λαός. Πρόκειται για κάτι το εντυπωσιακό. Οι νίκες του προετοιμάζονταν δεκαετίες, τόσο σε πολιτικό όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο. Άλλοτε έχοντας στην προμετωπίδα του τις πιο κοσμικές οργανώσεις και άλλοτε τις ισλαμιστικές, κατορθώνει να νικά και να προκαλεί διαρκές σοκ στο μεγάλο, ιμπεριαλιστικό κέντρο του πλανήτη, στην Ουάσιγκτον και φυσικά στο Τελ Αβίβ.

Οι επόμενοι λαοί είναι αυτοί του «άξονα της αντίστασης». Με όλα τα εσωτερικά τους προβλήματα και πολιτικές αντιθέσεις (ο Λίβανος παραμένει σχεδόν χρεωκοπημένος, η Συρία σε διαρκή σύγκρουση, η Υεμένη υπέφερε από μια βάρβαρη επέμβαση καθοδηγούμενη από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, το Ιράν έχει τις δικές του εσωτερικές συγκρούσεις) στέκονται στο πλευρό των Παλαιστινίων και του μεγαλύτερου απελευθερωτικού σκοπού της εποχής μας σε επίπεδο αυτοδιάθεσης των λαών. Είναι εκπληκτική όχι μόνο η πολιτική τους συστράτευση στο μεγάλο αυτό σκοπό (πλην των γνωστών προδοτικών δυνάμεων στο εσωτερικό τους), αλλά και η προσεκτική στρατιωτική τους προετοιμασία.

Μπορεί η πιο εντυπωσιακή δράση τους μετά την 7^η Οκτωβρίου να ήταν το πυραυλικό χτύπημα από το Ιράν στο Ισραήλ, αλλά στο πεδίο της μάχης είναι ο καθημερινός πόλεμος φθοράς εκείνος ο οποίος αλλάζει το συσχετισμό, με τη Χεζμπολάχ και την Ανσαραλάχ να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Με τη συμμετοχή τους στον αγώνα εναντίον του σιωνισμού και της γενοκτονίας του, αλλάζουν τον παγκόσμιο συσχετισμό, αποκτούν νέες ικανότητες, αυτοπεποίθηση και εισέρχονται και οι ίδιοι ως λαοί σε μια διαδικασία ακόμα μεγαλύτερης εσωτερικής ελευθερίας τους. Οι λαοί που διεξάγουν δίκαιους και νικηφόρους αγώνες αποδεικνύονται ακόμα πιο ισχυροί και στις εσωτερικές τους διεκδικήσεις. Ταυτοχρόνως πρέπει να τονίσουμε ότι υπάρχουν κυβερνήσεις, κράτη, οργανώσεις που είτε αρέσουν είτε όχι σε κάποιους, δίνουν εμπράκτως τον αγώνα εναντίον των γενοκτονικών δυνάμεων, με κόστος αλλά και με επιμονή. Δικαίως αντιδιαστέλλονται με τις κυβερνήσεις των συνενόχων.

Ο επόμενος «σταθμός» είναι εκείνα τα τμήματα των λαών της «Δύσης», κυρίως νέες και νέοι, φοιτήτριες και φοιτητές, αξιοπρεπείς επιστήμονες, εργαζόμενες και εργαζόμενοι, λαϊκός κόσμος με συνείδηση και με εντιμότητα, που ανάγουν το παλαιστινιακό ζήτημα σε κορυφαίο (και) εσωτερικό, πολιτικό ζήτημα. Ξεκινώντας από τη διεκδίκηση της αθωότητας απέναντι στη (συν)ενοχή των αθλίων κυβερνητών μας, από την αλληλεγγύη προς τους επαναστατημένους, από τη δικαιοσύνη απέναντι στον κυνισμό των παρακμιακών πρώην αφεντικών του πλανήτη, αναδεικνύουν σταδιακώς το παλαιστινιακό σε σημείο αναφοράς για την αντιπαράθεση με τα δικά μας συστήματα εξουσίας, των ολιγαρχών και των στημένων διπόλων: δεν είναι Μπάιντεν ή Τραμπ, δεν είναι Μακρόν ή Λεπέν, δεν είναι Μελόνι ή Ρέντσι (ή όποιος άλλος απίθανος τύπος) δεν είναι Μητσοτάκης ή Κασσελάκης, Μητσοτάκης ή Ανδρουλάκης, Μητσοτάκης ή Βελόπουλος. Είναι όλοι εκείνοι από τη μια πλευρά ως εκφραστές του ίδιου συστήματος εξουσίας και οι λαοί από την άλλη, με τις ηγεσίες που εμείς, με πολλή προσπάθεια και αναζήτηση θα αναδείξουμε.

Όσο και αν εκλογικώς φαίνονται να επιβεβαιώνονται τα στημένα δίπολα, όση σημασία και αν έχουν σε επιμέρους καταστάσεις, στα πραγματικά «δύσκολα», εκεί και όποτε οι λαοί αμφισβητούν τη στρατηγική του συστήματος εξουσίας, τα δίπολα ενοποιούνται. Η μια επιτυχία λοιπόν είναι ότι δείχνουμε με τη δράση μας τη συνολική εικόνα του συστήματος εξουσίας. Το να δείξεις, να κατονομάσεις το σύστημα εξουσίας αποτελεί μια πρώτη μεγάλη και διαφωτιστική νίκη. Η δεύτερη επιτυχία είναι ο φόβος του συστήματος εξουσίας. Αποδεικνύεται ότι κάθε έντιμο κείμενο, κάθε συνεπής φωνή, κάθε επιμέρους δράση, αλλά πολύ περισσότερο κάθε συλλογική, κινηματική δράση, η οποία μάλιστα μαζικοποιείται και συμπυκνώνει γύρω από το πρωταρχικό και άλλα προτάγματα, σαφή ή υπόρρητα, παραμένει επικίνδυνη για το σύστημα εξουσίας. Στην πραγματικότητα σήμερα είναι πιο επικίνδυνη από ό,τι χθες, όταν η «Δύση» περνιόταν για πανίσχυρη.

Ο Μπάιντεν εξαναγκάζεται να (δείχνει ότι) παίρνει αποστάσεις από τον «Μπίμπι». Σιωνιστής ήταν και παραμένει. Οι φοιτητές όμως στις ΗΠΑ του γίνονται «μπελάς». Το ίδιο και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις στην πλειοψηφία τους. Οι διαμαρτυρίες, οι κινητοποιήσεις, οι συγκρούσεις, οι απεργίες, τα μποϊκοτάζ, οι ομιλίες φέρνουν αποτελέσματα, πολύ βαθύτερα και ουσιαστικότερα από τους πρόσκαιρους εκλογικούς κύκλους, χωρίς διόλου να υποτιμούμε τη σημασία και αυτών. Επιπλέον δε, πέραν αυτού καθ’ εαυτού του μείζονος και κατεξοχήν ζητήματος, του παλαιστινιακού, αποκτούμε πολύτιμη γνώση και εμπειρία για να ανατρέψουμε πολιτικές στρατηγικού χαρακτήρα όπως το σύρσιμο σε έναν κατακλυσμιαίο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά και η διαρκής αναδιανομή πλούτου υπέρ του μεγάλου και πολύ μεγάλου κεφαλαίου. Μαθαίνουμε ότι μπορούμε να νικάμε.

Οι λαοί μπορούμε λοιπόν. Με οργάνωση, με κόπο, με αίμα για κάποιους λαούς, με σύγκρουση. Αλλά μπορούμε. Το σύστημα εξουσίας σε διεθνές και εθνικό επίπεδο κάθε άλλο παρά ανίκητο είναι. Είναι πολύ ισχυρό αλλά μπορούμε να το νικήσουμε. Έχουμε πολλή ανηφόρα μπροστά μας και πρώτος από όλους ο παλαιστινιακός λαός. Αλλά μέσα σε αυτήν την τραγική συγκυρία μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι.