Για μια σειρά από σύνθετους ιστορικούς λόγους η περιοχή της Παλαιστίνης βρέθηκε σε μια κατάσταση ενός «δυσεπίλυτου γρίφου». Ο Δημήτρης Καλτσώνης, καθηγητής Θεωρίας του Κράτους και του Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο εξηγεί πως ο γρίφος είναι δυσεπίλυτος στον βαθμό που παρεμβαίνουν εκεί ξένα συμφέροντα, μιας και οι δύο λαοί (του Ισραήλ και της Παλαιστίνης) μπορούν να ζήσουν ειρηνικά μεταξύ τους.

«Στην περιοχή υπάρχει ένα ιστορικό δεκαετιών σύγκρουσης, το οποίο οφείλεται στο γεγονός ότι ειδικά οι ΗΠΑ ήθελαν στην περιοχή έναν τοποτηρητή. Ένα κράτος που θα λειτουργεί σαν να είναι το μακρύ τους χέρι. Έτσι, δημιουργήθηκε ένα κράτος τρομοκράτης, το οποίο έχει υποδουλώσει εδώ και 70 χρόνια τον παλαιστινιακό λαό στερώντας του το στοιχειώδες, αυτό δηλαδή που ορίζει ο ίδιος ο Καταστατικός Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών: ότι οι Παλαιστίνιοι δικαιούνται το δικό τους κράτος στη δική τους πατρώα γη».

Σύμφωνα με τη Θεωρία ένα κράτος υπάρχει όταν αναγνωρίζεται από τα υπόλοιπα. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στην περίπτωση της Παλαιστίνης, παρά το γεγονός πως υπάρχουν σχετικά νομικά κείμενα. Αντιθέτως ο Δημήτρης Καλτσώνης παρατηρεί πως «από τη μια πλευρά έχουμε τις επανειλημμένες αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης και του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και από την άλλη έχουμε την υπονόμευση αυτών των αποφάσεων».

Το παράλογο του πολέμου

• Διαβάζοντας το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου ο Δημήτρης Καλτσώνης στέκεται στα σημεία που ορίζουν ως έγκλημα πολέμου:
• την εκτεταμένη καταστροφή περιουσίας, που δεν δικαιολογείται από στρατιωτική αναγκαιότητα
• ή/και την παράνομη εκτόπιση ή μεταφορά πληθυσμών
•  ή/και επιθέσεις με πρόθεση κατά αμάχου πληθυσμού, ο οποίος δεν λαμβάνει άμεσα μέρος στις εχθροπραξίες
• ή/και δημόσιες δηλώσεις πως δεν θα υπάρξει έλεος, όπως αυτές που «ακούσαμε από τον Νετανιάχου και τους υπουργούς της ισραηλινής κυβέρνησης».

«Άλλο παράδειγμα αποτελεί το έγκλημα της γενοκτονίας, που περιγράφεται στο άρθρο 6 του Καταστατικού, στο σημείο που αναφέρεται: όποιος με πρόθεση επιφέρει την επιβολή επί της ομάδας συνθηκών ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν τη φυσική καταστροφή

της εν όλω ή εν μέρει», σημειώνει. Όλα αυτά τα βλέπουμε κάθε μέρα τους τελευταίους μήνες στη Γάζα. «Το Άρθρο 7», σημειώνει ο καθηγητής κατονομάζει «ως εγκληματία πολέμου όποιον επιδιώκει την με πρόθεση εξόντωση ενός πληθυσμού με την επιβολή συνθηκών ζωής, μεταξύ άλλων, τη στέρηση πρόσβασης σε τροφή και φάρμακα, υπολογισμένων να επιφέρουν την καταστροφή μέρους του πληθυσμού. Τελικά όμως οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και το Ισραήλ δεν έχουν κυρώσει το Καταστατικό αυτό. Ήθελαν αυτό τον μηχανισμό του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ενάντια στους αντιπάλους τους, αλλά δεν ήθελαν αυτός μηχανισμός να στραφεί εναντίον τους».

Ο καθηγητής Δικαίου, στέκεται επίσης στο Άρθρο 1 (παρ. 2 )του Καταστατικού Χάρτη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, όπου κατοχυρώνεται το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των λαών. Βάσει αυτού ο παλαιστινιακός λαός δικαιούται εδώ και 70 χρόνια το δικό του κράτος. «Νομιμοποιείται δηλαδή η χρήση βίας από εκείνους τους λαούς που στερούνται του δικαιώματός τους να έχουν το δικό τους κράτος. Με δύο λόγια ο παλαιστινιακός λαός, όπως ακριβώς και ο ελληνικός λαός κατά την περίοδο της Κατοχής, έχει δικαίωμα να ασκήσει νόμιμα βία σε βάρος του κατακτητή. Δεν υπάρχει δεύτερη συζήτηση επ’ αυτού. Επομένως το Ισραήλ δεν ασκούσε νόμιμη άμυνα, όπως υποστηρίζουν οι εκπρόσωποι και υποστηρικτές του. Ασκούσε νόμιμη άμυνα η ναζιστική Γερμανία, όταν δολοφονούσε αμάχους στην Ελλάδα; Όχι, ασκούσε τη βάρβαρη, κατακτητική της πολιτική, όπως κάνει ακριβώς η κυβέρνηση του Ισραήλ σήμερα στην Παλαιστίνη» αναφέρει.

Τις πταίει;

Ο Δημήτρης Καλτσώνης αποδίδει την κύρια ευθύνη για τη συνέχιση της τραγωδίας στις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπογραμμίζει πως «τουλάχιστον το 1/3 του εμπορίου του Ισραήλ με το εξωτερικό, διεξάγεται με ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό από μόνο του θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως μοχλός οικονομικής και πολιτικής πίεσης ώστε να σταματήσει, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον η γενοκτονία. Αντί αυτού οι γερμανικές πολυεθνικές της πολεμικής βιομηχανίας παρουσιάζουν ρεκόρ κερδών τους τελευταίους μήνες, εξαιτίας ακριβώς των οπλικών συστημάτων, τα οποία παρέχουν στο Ισραήλ αφειδώς για να δολοφονεί άμαχους».

Σύμφωνα με τον ίδιο ευθύνη για την διαμόρφωση της κοινής γνώμης κατ’ επέκτασίν έχουν τα δυτικά ΜΜΕ.

«Οι Παλαιστίνιοι και το παλαιστινιακό κίνημα στην καλύτερη των περιπτώσεων παρουσιάζονται απ’ τα κυρίαρχα ΜΜΕ, ως συνυπεύθυνοι με την κυβέρνηση του Ισραήλ. Συνήθως όμως παρουσιάζονται ως τρομοκράτες, ενώ η κυβέρνηση του Ισραήλ ως μια κυβέρνηση που ασκεί το δικαίωμά της στη νόμιμη άμυνα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί τα μεγάλα ΜΜΕ στην Ελλάδα, και στην Ευρώπη ανήκουν σε μεγάλους ολιγάρχες και εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα».

Τα εθνικά μας παράλογα

Βρίσκει την εθνική μας στάση απέναντι στο ζήτημα τουλάχιστον παράλογη. «Οι κυβερνήσεις (η σημερινή και η προηγούμενη), ακολουθούν μια πολιτική ανάπτυξης των σχέσεων με το Ισραήλ και στήριξής του. Καλλιεργούν, μάλιστα, ψευδαισθήσεις στον ελληνικό λαό ότι δήθεν το Ισραήλ, η χώρα δηλαδή που παραβιάζει με όλες τις ευκαιρίες το διεθνές δίκαιο, θα μας παρέχει στήριξη στο ζήτημα της αντιπαράθεσης με την Τουρκία. Η κυβέρνηση του Ισραήλ δεν διστάζει να αλλάζει τις συμμαχίες σαν τα πουκάμισα. Η χώρα μας ζητά την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου της θάλασσας απέναντι στην Τουρκία, που δεν το εφαρμόζει. Ζητά το δίκαιο να εφαρμοστεί με τη στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ, που επίσης δεν το εφαρμόζουν. Χώρια τις παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου γενικότερα, τις οποίες μπορούμε να προσάψουμε και στα δύο αυτά κράτη. Επανειλημμένα από το 1974, από την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, που έγινε με τις ευλογίες των ΗΠΑ, δεν έχουμε βρει ποτέ το δίκιο μας σε διπλωματικό επίπεδο απ’ τους συμμάχους μας. Είναι ανόητο και αυτοκαταστροφικό, να δηλώνουμε -όπως είχε πει ο πρωθυπουργός- πρόθυμοι και δεδομένοι σύμμαχοι των ΗΠΑ και του Ισραήλ, αντί να έχουμε μια ανεξάρτητη, ελεύθερη, φιλειρηνική εξωτερική πολιτική», αναφέρει.

Πέρα από το ηθικό στίγμα που φέρει η ελληνική κυβέρνηση στηρίζοντας τη γενοκτονία που πραγματοποιείται στην Παλαιστίνη ο Δημήτρης Καλτσώνης εντοπίζει και διπλωματικές συνέπειες. «Οι επιθέσεις του Ισραήλ σε βάρος του προξενείου του Ιράν στη Συρία είναι πράξεις που δεν συνιστούν απλώς παραβιάσεις, αλλά ωμό βιασμό του διεθνούς δικαίου. Όταν λοιπόν η Ελλάδα δια της κυβέρνησης δεν καταδικάζει τέτοιες τις πράξεις, πώς θα γυρίσει μετά να υποστηρίξει το δίκαιο της χώρας μας στην περίπτωση του Αιγαίου και της άρνησης εφαρμογής του διεθνούς δικαίου της θάλασσας από την πλευρά της Τουρκίας; Πώς θα τολμήσει να το πει αυτό αξιόπιστα; Και πώς μπορεί να περιμένει η χώρα μας μετά στήριξη στο διεθνές επίπεδο, όταν με αυτόν τον κυνικό τρόπο στηρίζει τη βαναυσότητα; Δηλαδή αυτό στρέφεται ποικιλοτρόπως ενάντια στον ελληνικό λαό».

Φως στο σκοτάδι

Ο καθηγητής Θεωρίας Κράτους και Δικαίου χαρακτηρίζει «ιδιαιτέρως ελπιδοφόρες» τις κινητοποιήσεις που πραγματοποιούνται από φοιτητές. Η έκφραση του αιτήματος για κατάπαυση του πυρός στα παλαιστινιακά εδάφη από πλευράς τους όμως, βρίσκει απέναντί της μεγάλο κύμα αστυνομικής βίας.

«Με χαροποιεί το γεγονός ότι η αμερικανική νεολαία έχει αρχίσει και ευαισθητοποιείται. Στην ευαισθητοποίηση της έπαιξαν πολύ θετικό ρόλο, όχι μόνο οι παλαιστινιακής και αραβικής, αλλά και οι εβραϊκής καταγωγής πολίτες των ΗΠΑ. Υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα συναδέλφων μου Εβραίων πανεπιστημιακών, οι οποίοι -προς τιμή τους- έχουν βγει και έχουν καταδικάσει από την πρώτη στιγμή τα εγκλήματα αυτά. Η κινητοποίηση των φοιτητών στα αμερικάνικα πανεπιστήμια θυμίζει, και ελπίζω να εξελιχθεί κατά τα πρότυπα του μεγάλου αντιπολεμικού κινήματος στην περίοδο του Βιετνάμ. Τώρα, όπως και τότε υπάρχει σκληρή καταστολή. Ακόμα και στη χώρα μας πριν από λίγες μέρες η αστυνομία έκανε έρευνα στο σπίτι μιας φοιτήτριας στο Ρέθυμνο μετά την συμμετοχή της σε δράσεις υπέρ της Παλαιστίνης. Είδαμε επίσης την Γερμανία να υιοθετεί κραυγαλέα αντιδημοκρατική στάση στην περίπτωση του Γιάνη Βαρουφάκη».

«Αν θέλουμε να είμαστε άνθρωποι, πρέπει να αναγνωρίσουμε και να αγωνιστούμε όλοι μας ενάντια στη βαρβαρότητα και στη γενοκτονία που διεξάγεται σήμερα στην Παλαιστίνη. Δεν πρέπει να υπάρχει δεύτερη κουβέντα, όταν ανακαλύπτονται μαζικοί τάφοι, ηλικιωμένες γυναίκες, οι οποίες εκτελέστηκαν με σφαίρα στο κεφάλι και με δεμένα τα χέρια. Ποια τη βαρβαρότητα μένει να δούμε για να εξεγερθούμε ενάντια σε αυτό;», αναφέρει κλείνοντας.