Σε προηγούμενο κείμενο, υπό το φόντο του ψηφίσματος της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών ES-10/23 για την Παλαιστίνη, θέσαμε το ερώτημα κατά πόσον η πολιτικοποίηση του ζητήματος της στήριξης του Ισραήλ είναι πιθανόν να προκαλέσει αναταράξεις στο εσωτερικό του Δημοκρατικού Κόμματος παρόμοιες με αυτές που προκάλεσε η πολιτικοποίηση του ζητήματος της μετανάστευσης στο εσωτερικό του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Βέβαια το ερώτημα προϋποθέτει ότι η πολιτικοποίηση του ζητήματος της στήριξης του ισραηλινού κράτους από τις ΗΠΑ θα περιοριστεί στο δίπολο «Δημοκρατικοί-Ρεπουμπλικανοί», κάτι που φαίνεται εύλογο, αλλά ούτε απαραίτητο ούτε αυτονόητο είναι.
Από ανθρώπους που εκφράζουν απόψεις όπως αυτή: «για τα συμφέροντα του Ισραήλ η κυβέρνηση διαθέτει αεροπλανοφόρα, αλλά για τα σύνορα του Τέξας τίποτα», ή αυτή: «οι πολιτικοί μας ενδιαφέρονται περισσότερο για τα ισραηλινά και λιγότερο για τα αμερικανικά συμφέροντα», μπορεί να ξεκινήσει ένας πολύ μεγαλύτερος κίνδυνος αποσταθεροποίησης με κατεύθυνση από κάτω προς τα πάνω (bottom-up) συγκριτικά με αυτόν που κατά την άποψη ορισμένων διαμορφώνεται στα αμερικανικά πανεπιστήμια, τα οποία όπως είπαμε είναι απλώς ο πρώτος χώρος έντονης πολιτικοποίησης του ζητήματος της στήριξης του Ισραήλ. Επίσης δεν είναι ούτε απαραίτητο ούτε αυτονόητο ότι η πολιτικοποίηση του ζητήματος θα περιοριστεί σε μια κατεύθυνση από κάτω προς τα πάνω (bottom-up) και δεν θα αποκτήσει επιπλέον και την αντίθετη κατεύθυνση από πάνω προς τα κάτω (top-down).
Είναι πολύ πιθανό από εδώ και στο εξής να ακούγονται ολοένα και περισσότερο φωνές όπως αυτή: Israel Is a Strategic Liability for the United States. The special relationship does not benefit Washington and is endangering U.S. interests across the globe (Cato Institute). Η συγκεκριμένη τοποθέτηση πρέπει να ενταχθεί στο διεθνές πλαίσιο υπό το φως του πρόσφατου προαναφερθέντος ψηφίσματος της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη.
Τα κράτη που ψήφισαν κατά της πρότασης του ψηφίσματος αντιπροσωπεύουν περίπου το 5,5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Τα κράτη που αποφάσισαν να απέχουν αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 5%. Δηλαδή από κοινού τα κράτη που ψήφισαν κατά μαζί με τα κράτη που απείχαν αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 10,5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Τα κράτη που ψήφισαν υπέρ αντιπροσωπεύουν περίπου το 86% του παγκόσμιου πληθυσμού (ενώ υπήρξε και ένας μικρός αριθμός κρατών που αντιπροσωπεύουν ποσοστό γύρω στο 3% των οποίων εκπρόσωποί δεν παρευρέθηκαν στη Συνέλευση).
Αυτούς τους συσχετισμούς να τους θυμάστε, όταν στο μέλλον, κυρίως για λόγους εξυπηρέτησης της κομματικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης στο εσωτερικό των κρατών, θα γίνει απόπειρα αναγωγής του ζητήματος και του περιεχομένου του ψηφίσματος (status της Παλαιστίνης) και του αποτελέσματος της ψηφοφορίας και του ποσοστού επί του παγκόσμιου πληθυσμού που αντιστοιχεί στο αποτέλεσμα (10-15% vs. 90-85%) αποκλειστικά σε κάποιο από τα εξής δίπολα: Δημοκρατικοί-Ρεπουμπλικανοί, Δύση-Ισλάμ, Αριστερά-Δεξιά, Δημοκρατίες-Αυταρχίες κ.λπ.
Με το πρώτο δίπολο θα επιχειρηθεί να γίνει αναγωγή ενός πλανητικού ποσοστού (10-15% vs. 90-85%), που προκύπτει από ψηφοφορία της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, στην εσωτερική κομματική αντιπαράθεση των ΗΠΑ (Δημοκρατικοί-Ρεπουμπλικάνοι). Mε το δεύτερο σε ένα πολιτισμικό ζήτημα με διηπειρωτικό χαρακτήρα και ιστορικό υπόβαθρο (Δύση-Ισλάμ). Mε το τρίτο σε ένα υποτιθέμενα οικουμενικό, αλλά στην πραγματικότητα ευρωκεντρικό δίπολο που διαπερνάται από μια ηγεμονική μορφή οικονομισμού (Αριστερά-Δεξιά), αν και η καταγωγή του βρίσκεται στο πολιτειακό ζήτημα (Συνταγματική Πολιτεία/Δημοκρατία ή Μοναρχία), ενώ επιπλέον προϋποθέτει το Κοινοβούλιο. Kαι με το τελευταίο δίπολο θα επιχειρηθεί να γίνει αναγωγή σε ένα υποτιθέμενα πλανητικό. αλλά στην πραγματικότητα δυτικοκεντρικό πολιτικό και ιδεολογικό δίπολο (Δημοκρατίες-Αυταρχίες), το οποίο μάλιστα (1) προϋποθέτει ότι τα φιλελεύθερα κράτη είναι αυτά που διατηρούν αποκλειστικά για τον εαυτό τους το προνόμιο να ορίζουν δεσμευτικά για όλα τα υπόλοιπα κράτη τι είναι και τι δεν είναι δημοκρατικό, (2) ταυτίζει τη διαδικασία του εκδημοκρατισμού με τον «εκδυτικισμό» ή τη «δυτικοποίηση» (Westernization) και τέλος, μέσω αυτής της ιστορικής λαθροχειρίας, (3) υπονοεί ότι υπάρχει μόνο μια μορφή δημοκρατίας στον πλανήτη, η φιλελεύθερη «δυτική» δημοκρατία, και καμία άλλη πέραν αυτής.
Ανεξάρτητα από τα προηγούμενα δίπολα η κατάσταση κατά την οποία το κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, που αντιπροσωπεύει λιγότερο από το 4,25% του παγκόσμιου πληθυσμού, απομονώνεται, αποξενώνεται ή στέκεται απέναντι από το 85-90% του πληθυσμού του πλανήτη για τα μάτια του Ισραήλ, δεν είναι βιώσιμη σε βάθος χρόνου.
Πόσο μάλλον αν σταθμίσουμε ότι στο εσωτερικό του αμερικανικού κράτους και της αμερικανικής κοινωνίας (που αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς αντιστοιχεί στο 4,23% του παγκόσμιου πληθυσμού) έχει ξεκινήσει η έντονη πολιτικοποίηση του ζητήματος της στήριξης του Ισραήλ τόσο από κάτω προς τα πάνω (bottom-up) όσο και από πάνω προς τα κάτω (top-down), ανεξάρτητα από το αν αυτή η πολιτικοποίηση συμβαίνει σε πανεπιστήμια, στο διαδίκτυο και σε δεξαμενές σκέψεις ή την εκφράζουν πρώην διπλωμάτες, βετεράνοι του στρατού και των υπηρεσιών πληροφοριών και υψηλόβαθμα στελέχη στο εσωτερικό των αμερικανικών θεσμών.
Όλες οι ειδικές σχέσεις κάποια στιγμή τελειώνουν -είτε με πάταγο, είτε με λυγμό.
Και την αποκορύφωση κάθε πράγματος ή κάθε σχέσης ακολουθεί μια φθίνουσα πορεία- είτε ακραία και απότομη, είτε σταδιακή και βαθμιαία.
