Χρειάσθηκε να περάσει κάποιος καιρός για να δραστηριοποιηθούν μετά τα AEΙ απ’ άκρου εις άκρον στην Ευρώπη και τα ενάντια στη γενοκτονία που έχει δρομολογήσει η ακροδεξιά-σιωνιστική κυβέρνηση του Ισραήλ στη Γάζα. Μία καθυστέρηση, που ίσως οφείλεται στο ότι μόνη στη φιλο-ισραηλινή Ε.Ε. η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Πέδρο Σάντσεθ είχε υψώσει εξ αρχής τη φωνή της και η αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιολάνδα Ντίαθ του Sumar πιέζει για την εσπευσμένη αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης και για διακοπή των σχέσεων με το Τελ Αβίβ .
Εν τούτοις, η αφύπνιση των Ισπανών φοιτητών όταν εκφράσθηκε πήρε δυναμική μορφή, με ολοήμερες καταλήψεις και αυτοσχέδιους καταυλισμούς για μόνιμη διαμαρτυρία στα πανεπιστημιακά campus. Βασικά αιτήματα, πρώτον να αντιδράσουν επιτέλους οι ακαδημαϊκές αρχές, που -σε αντίθεση με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, όπου εκεί αποδείχθηκαν λαλίστατες- μέχρι σήμερα δεν έχουν αντιδράσει, πλην της καταδίκης για την ιταμή επίθεση της Χαμάς κατά των αμάχων.
Και κυρίως, σάλπισαν το αίτημα, που εν γένει εισακούσθηκε από τη Διάσκεψη των Πρυτάνεων (CRUE), το οποίο αποφάσισε να διακόψει τη στρατηγική συνεργασία με τα ισραηλινά εκπαιδευτικά ιδρύματα. Μπορεί μεν από την πλευρά της κυβέρνησης η κινητοποίηση να έγινε δεκτή με θετικά συναισθήματα, καθώς η ίδια η υπουργός Παιδείας Ντιάνα Μοράντ δήλωσε «υπερήφανη» για το «κριτικό πνεύμα που επιδεικνύουν οι φοιτητές», προκάλεσε όμως κι αντιδράσεις από τη γνωστή απόγονο του ισλαμοφάγου Ελ Θιδ, την Περιφερειάρχη της Μαδρίτης Ισάβελ Αγιούσο. Σε αντίθεση με όσα έκανε για τη Ρωσία, η Αγιούσο ζητεί τώρα η πολιτική να μείνει έξω από τις αίθουσες. Και ο αρμόδιος τοπικός υπουργός Πανεπιστημίων Εμίλιο Βιθιάνα ενημέρωσε τη Διάσκεψη των Πρυτάνεων των Ισπανικών Πανεπιστημίων (CRUE) ότι θα προστατεύσει τους καθηγητές, τους ερευνητές και το προσωπικό των ισραηλινών ακαδημαϊκών ιδρυμάτων, σεβόμενη τις συμφωνίες που έχουν υπογραφεί από την περιφερειακή κυβέρνηση της Μαδρίτης. Μάλιστα έφθασε στο σημείο να συγκρίνει την απόφασή τους με την «αφωνία» τους στις κινητοποιήσεις συντηρητικών και ακροδεξιών ενάντια στην αμνηστία στους Καταλανούς πολιτικούς, που θεωρεί ότι απασχολεί πρώτιστα την ισπανική κοινωνία!
Η κινητοποίηση των φοιτητών ξεκίνησε στη Βαλένθια πριν το δικό μας Πάσχα και γρήγορα επεκτάθηκε σε πάμπολλα ιδρύματα στην Εουσκάδι (Χώρα των Βάσκων) τη Βαρκελώνη και κατόπιν στη Μαδρίτη, το Αλικάντε, τη Σεβίλλη, τη Μάλαγα και πάει λέγοντας. Υπήρχαν πολλές φωνές που κατήγγειλαν την αδράνεια του Πανεπιστημίου και είχαν ζητήσει από καιρό, οι πανεπιστημιακές αρχές να συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις. Η ολιγωρία των ακαδημαϊκών αρχών να δείξουν ηθικής τάξης αντανακλαστικά απέναντι στη γενοκτονία των Παλαιστινίων, σε αντίθεση με το πώς ενήργησαν απέναντι στη Ρωσία όταν εισέβαλε στην Ουκρανία είναι αξιοσημείωτη.
Οι πρωταγωνιστές των κινητοποιήσεων γνωρίζουν ότι θα συναντήσουν δυσκολίες, καθώς το συντηρητικό ΡΡ έχει υψώσει σε σημαία τη στήριξη στις σιωνιστικές πρωτοβουλίες και ο φιλικός του Τύπος -ακόμη και η δικαιοσύνη- ενδεχομένως να τους προγράψει. Ακριβώς όπως συνέβη στις ΗΠΑ, αλλά και αλλού, δεδομένου ότι το Ισραήλ ήδη έχει βάλει κι επισήμως στο στόχαστρο τις φοιτητικές αντιδράσεις -όπως μαρτυρά η πρόσφατη επιδρομή στο Σαπιέντσα της Ρώμης από σιωνιστές και φίλους τους, προκειμένου να κατασταλεί η κατάληψη διαμαρτυρίας. Ήδη, η Αγιούσο, στο πλαίσιο της προσωπικής Σταυροφορίας της ενάντια στην κυβέρνηση του Σάντσεθ -που εξ υπαρχής τάχθηκε κατά της γενοκτονίας προκαταβάλλει για τις προθέσεις της, με το επιχείρημα ότι «η πολιτική πρέπει να μείνει έξω από τις τάξεις». Μία θέση που όμως, όπως αντιτείνουν φοιτητές και καθηγητές δεν τηρήθηκε με τη Ρωσία, αλλά και επίσης όταν η Περιφερειάρχης της Μαδρίτης επιλέγει να υποχρηματοδοτεί τα παν/μια: μια πράξη που είναι «εξίσου πολιτική», καθώς βασίζεται στο δόγμα του ανταγωνισμού και της εντατικοποίησης της εκπαίδευσης, που μόνο τα ιδιωτικά ιδρύματα, σύμφωνα με το πρόγραμμα της Αγιούσο, μπορούν να εξασφαλίσουν.
Πιστή και η ίδια στην πάγια φιλοϊσραηλινή θέση του Λαϊκού Κόμματος (ΡΡ), που αναμασά την κατηγορία πως κάποιες «δυνάμεις ταυτίζονται με τη Χαμάς», αρνούμενες το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», και η Αγιούσο πλεονάζει αναρωτώμενη γιατί «όσοι πολιτικοποιούν» το πανεπιστήμιο «δεν θυμούνται στα πανό τους 1.400 δολοφονημένους από τη Χαμάς» και αγνοούν όσα έχει προσφέρει το Ισραήλ «στην επιστήμη και την τεχνολογία».
«Κάνω μια άλλη ερώτηση στον εαυτό μου, θα βγάλουν και τον Αϊνστάιν από τα πανεπιστήμια; Θα αφαιρέσουν την επιστήμη και την τεχνολογία και όλα όσα συνεισφέρει το Ισραήλ;», έγραφε σε μία ανάρτησή της η Περιφερειάρχης. Μόνο που η Αγιούσο αποσιωπά πόσα ιδρύματα και πόσοι θεσμοί έσπευσαν να βγάλουν από το εγκύκλιο πρόγραμμά τους συγγραφείς, να ακυρώσουν συναυλίες και να λογοκρίνουν ό,τι θύμιζε Ρωσία. Και ιδιαίτερα το τελευταίο επιχείρημα, για την ακύρωση της συνεισφοράς του Ισραήλ στην επιστήμη και την τεχνολογία κάνει πολλούς να γελούν. Όχι απλώς γιατί το παράδειγμα που ανέφερε, ο Αϊνστάιν είχε σοσιαλιστικές κι όχι σιωνιστικές απόψεις, αλλά κυρίως γιατί πολλοί μπορούν να θυμηθούν αντίστοιχα πόσα προσέφερε και η Γερμανία του Κάιζερ και μετά των Ναζί στην επιστήμη και την τεχνολογία, επειδή θέλησε να εξυπηρετήσει τον μιλιταρισμό της και την πολιτική του τρόμου.
Όσο για τη γενοκτονία, η Αγιούσο κατηγορεί και πάλι την Χαμάς «που διαθέτει τεράστια χρηματικά ποσά σε όπλα αντί να φροντίζει τον πληθυσμό της, αντί να τους παρέχουν υγειονομική περίθαλψη να χρησιμοποιεί τον δικό της πληθυσμό ως ανθρώπινες ασπίδες». Βέβαια, η Αγιούσο δεν έχει ακούσει ποτέ για την αδυσώπητη πολιορκία της Γάζας επί δεκαετίες, τις διακρίσεις και την καταπίεση, τις δολοφονίες διαδηλωτών, τις ακρότητες των εποίκων στα Κατεχόμενα, την υφαρπαγή εδαφών και την παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων. Σταθερά επίσης η Αγιούσο βλέπει πίσω από τις κινητοποιήσεις τον δάκτυλο της Αριστεράς, «των συνηθισμένων διεθνών κινημάτων, που γίνονται τώρα ισχυρά στην πανεπιστημιακή ζωή όλων των πόλεων» και οι «ίδιοι άνθρωποι που εκμεταλλεύονται τους δημόσιους χώρους όλων για να τους σφετερισθούν και να ασχοληθούν με την πολιτική».
Η Αγιούσο, εμφανώς για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να αμβλύνει τις όποιες αντιδράσεις, επιβεβαιώνει ότι δεν είναι αντίθετη σ’ ένα ανεξάρτητο Παλαιστινιακό Κράτος, αλλά αντέτεινε πως η «εμμονική» επίκληση της δημιουργίας του από την ισπανική κυβέρνηση εξυπηρετεί πολιτικούς και μικροκομματικούς στόχους. Κι επανέλαβε πως ό,τι συμβαίνει στην Γάζα είναι σημαντικό, αλλά για όσα συμβαίνουν την ευθύνη έχουν «αυτοί» (της Χαμάς) κι όχι οι Ισραηλινοί και καταδίκασε τα εμπάργκο σε εβραϊκές επιχειρήσεις, συγκρίνοντάς το με «αστέρια του Δαυίδ» και νέες προγραφές Εβραίων, χαρακτηρίζοντάς το «παράλογο». Δηλ. κατέκρινε εκείνο που συστηματικά κι εκτεταμένα εφαρμόζεται στην περίπτωση της Ρωσίας ή άλλων κρατών που η ευρωατλαντική σκοπιμότητα κρίνει ως εχθρούς.
Ωστόσο, το ένα μετά το άλλο τα παν/μιακά ιδρύματα αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες. Μάλιστα και το ίδιο το εμβληματικό ακαδημαϊκό ίδρυμα της Μαδρίτης, το Complutense δημοσίευσε επιστολή-μανιφέστο για να ανακοινώσει τη διακοπή της συνεργασίας με την τράπεζα Santander για τη χρηματοδότηση προγραμμάτων προς την πετρελαιοβιομηχανία και την πολεμική βιομηχανία που συμβάλλουν στη γενοκτονία στη Γάζα. Και παράλληλα, ο υπουργός Κοινωνικών Δικαιωμάτων, Κατανάλωσης και Ατζέντας 2030 Πάβλο Μπουστίνδουϊ απέστειλε επιστολές σε ισπανικές επιχειρήσεις στο Ισραήλ να απέχουν από δραστηριότητες και συναλλαγές που ευνοούν την στρατιωτική επιχείρηση του Ισραήλ, χαρακτηρίζοντάς το «ηθικό καθήκον» και προκαλώντας μεγάλο θόρυβο στους ισπανικούς εξαγωγικούς κύκλους, αλλά και σε άλλους διεθνείς φορείς που πλουτίζουν χάρις στην ισραηλινή εισβολή και τις ανάγκες που έχει δημιουργήσει για εφοδιασμό κάθε είδους.
Βέβαια, η Αγιούσο αγνοεί αυτό που επισήμαινε παλιότερα ο Γιούργκεν Χάμπερμας (Αυτονομία και Αλληλεγγύη, Ύψιλον, σ.101) πως «οι άνθρωποι δεν αγωνίζονται για αφαιρέσεις, αλλά με εικόνες» και πάντα για τους τρεις βασικούς στόχους της Γαλλικής Επανάστασης -έστω και εάν τους κλίνουν σε διαφορετικές φωνές, τους επαναδιατυπώνουν με άλλες λέξεις. Στο βάθος όμως τούτοι οι στόχοι παραμένουν στην ίδια εννοιακή βάση της κοινωνικής και πολιτικής οντολογίας και στους κανόνες της θεωρίας της πράξης. Η αφαίρεση της «επιμέλειας», της «αξιοκρατίας», της «αποτελεσματικότητας» και του «ανταγωνισμού» των μη πολιτικών σπουδών εξανεμίζεται μπροστά στην ωμότητα των εικόνων από τη Γάζα. Αυτών των εικόνων που συνεγείρουν την φοιτητική ελεύθερη συνείδηση, που φλογίζουν το αίσθημά τους και βρίσκουν αφορμή να εκφράσουν την αντίθεσή τους στις μεθοδεύσεις που ένα παγκόσμιο σύστημα οικονομικο-πολιτικο-στρατιωτικής ηγεμονίας δρομολογεί μονομερώς και μεροληπτικά, βάζοντας σε κίνδυνο ζωές σε χώρες, αλλά και υπονομεύοντας το μέλλον ολάκερου του πλανήτη.
