Ενώ πολύ δίκαια το κύριο μέτωπο του σπονδυλωτού παγκοσμίου πολέμου παραμένει η Παλαιστίνη, οι εξελίξεις στο άλλο μείζον μέτωπο, στην Ουκρανία δείχνουν να παίρνουν μια (τουλάχιστον οριακώς ακόμα) καταιγιστική διάσταση. Οι ρωσικές δυνάμεις προελαύνουν σε οικισμούς και χωριά στην ευρύτερη επαρχία Χαρκόβου υπερκεράζοντας την οχυρωματική γραμμή των Ουκρανών. Μέσα σε λίγες ημέρες έχουν καταλάβει δεκάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα, ενώ ταυτοχρόνως δεν είναι σίγουρο αν αυτή είναι μια κύρια επίθεση των ρωσικών δυνάμεων ή μια δευτερεύουσα ενέργεια αντιπερισπασμού, η οποία απλώς συναντά πολύ μικρότερη αντίσταση από την αναμενόμενη.
Σύμφωνα με τις (όχι πάντα αξιόπιστες) ειδήσεις που κυκλοφορούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο αριθμός των Ουκρανών που παραδίνεται σε Ρώσους ολοένα μεγαλώνει, η ουκρανική ηγεσία αναγκάζεται να στείλει άνδρες των ομάδων «Κράκεν» (νεοναζιστικής στρατιωτικής οργάνωσης), ενώ την ίδια στιγμή Ουκρανοί στρατιώτες και αξιωματικοί φέρονται να δηλώνουν ότι οι ουκρανικές άμυνες έχουν πέσει θύματα της διαφθοράς στην πατρίδα τους. Κοινώς ότι τα λεφτά φαγώθηκαν και ότι τα οχυρωματικά έργα δεν έγιναν ποτέ ή δεν έγιναν σωστά. Ταυτοχρόνως και ενώ οι ουκρανικές επιθέσεις με δυτικά όπλα μεγάλου βεληνεκούς συνεχίζονται μέσα στη Ρωσία (και μάλιστα συχνά εναντίον κατοικιών) φαίνεται ότι όλο το αμυντικό-στρατιωτικό σύμπλεγμα της Ρωσίας, έχει λάβει τα μαθήματα από τα δύο χρόνια πολέμου: η τοποθέτηση ενός νέου υπουργού άμυνας ο οποίος δεν είναι στρατιωτικός και κατά τα φαινόμενα θεωρείται έντιμος, η βελτίωση στην επιμελητεία, η έμφαση στον καλύτερα συντονισμένο, διακλαδικό τρόπο πολέμου, η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων σε επίπεδο πυραυλικών συστημάτων και drones αποτελούν μερικά μόνο από τα δύσκολα μαθήματα που διδάχτηκαν οι Ρώσοι πολεμώντας.
Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν αποκτά ειδικό ενδιαφέρον η δήλωση στην οποία φέρεται να προέβη ο ΓΓ του ΝΑΤΟ σχετικώς με την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας. Όπως φέρεται να είπε, αυτό που προέχει τώρα είναι η άμυνα της Ουκρανίας, διότι αν ηττηθεί τι νόημα θα έχει η ανοικοδόμησή της; Στην πραγματικότητα, το ρητορικό ερώτημα εμπεριέχει μια πρόβλεψη: ότι αν ηττηθεί η Ουκρανία θα ηττηθεί ολοκληρωτικώς. Όπως γράφαμε πριν ακόμα αρχίσει η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» της Ρωσίας, το τέλος αυτής της ιστορίας ή τουλάχιστον η επόμενη μείζων στάση της είναι στο Κίεβο. Η ένωση του Ντονμπάς με τη Ρωσία αρκούσε για να μπει έστω άνω τελεία στον πόλεμο που ξεκίνησε το 2014-2015, μέχρι περίπου το Μάρτιο του 2022. Τότε όμως παρενέβη ο Μπόρις Τζόνσον ως ο λαγός των ΗΠΑ και τίναξε στον αέρα μαζί με τις μαριονέττες του Κιέβου την όποια προοπτική άμεσης ειρήνευσης.
Επειδή λοιπόν η Ουκρανία ηττάται και δε φαίνεται τίποτα ικανό να ανατρέψει την ήττα της (ούτε η νέα στρατιωτική βοήθεια, ούτε οι νατοϊκοί στρατιώτες που κεκαλυμμένα βρίσκονται στα εδάφη της, ούτε η διευρυνόμενη επιστράτευση) σιγά-σιγά όλοι αναγνωρίζουν ότι η ήττα της Ουκρανίας (μάλλον) θα είναι ολοκληρωτική. Δεν είναι βέβαιο αν θα δούμε ρωσικά τεθωρακισμένα στους δρόμους του Κιέβου. Είναι πιθανό να μη θέλουν οι Ρώσοι να καταβάλουν το κόστος για μια τόσο εντυπωσιακή νίκη, εκτός και αν καταστεί αναγκαίο ή τους «προσφερθεί» με πολύ χαμηλό αριθμό θυμάτων. Σαφώς προτιμούν μια
γρήγορη κατάρρευση των ουκρανικών δυνάμεων μέσα από μια τακτική των «χιλίων κοψιμάτων» σε διάφορα σημεία του πολεμικού μετώπου, την αποσύνθεση της εσωτερικής πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης στην Ουκρανία και την εξάντληση των ουκρανικών εφεδρειών. Στο τέλος όμως αυτού του δρόμου όποια και αν είναι η τακτική, καθίσταται ολοένα σαφέστερο ότι η ουκρανική ήττα θα συμπεριλάβει και το Κίεβο με το ερώτημα να είναι κατά πόσο οι δυτικές επαρχίες θα βρεθούν υπό επίσημη ή άτυπη ΝΑΤΟ-πολωνική διοίκηση.
Παραλλήλως και χωρίς να υποστηρίζουμε ότι υφίσταται κοινό επιχειρησιακό επιτελείο μεταξύ ουκρανικού μετώπου και παλαιστινιακού (δεν υπάρχει αντίστοιχο ρεπορτάζ) φαίνεται πολύ λογικό να υφίσταται ένας άτυπος αλλά ουσιαστικός συντονισμός μεταξύ τους, προφανώς με κομβικό το ρόλο του Ιράν. Η ταυτόχρονη φθορά ΝΑΤΟ-Ουκρανίας και ΝΑΤΟ-Ισραήλ αποδυναμώνει τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους στρατιωτικώς, διεθνπολιτικώς αλλά και στο εσωτερικό τους.
Για τις ΗΠΑ πρόκειται για εφιάλτη: μετά τη Σαϊγκόν Νο2 (ή αλλιώς την Καμπούλ) τίθεται επί τάπητος η προοπτική μιας Σαϊγκόν Νο3 (ή αλλιώς Καμπούλ Νο2) στο Κίεβο, ενώ στη Μέση Ανατολή κινδυνεύουν (και εμείς ελπίζουμε και προσδοκούμε) να ζήσουν μια μέχρι πρότινος αδιανόητη καταστροφή της πολιτικής τους στο και δια του Ισραήλ. Ο εφιάλτης μπορεί βραχυπρόθεσμα βεβαίως να αφορά άμεσα τον ίδιο τον Μπάιντεν αλλά στην πραγματικότητα συμπεριλαμβάνει και τον Τραμπ ο οποίος ναι μεν να κομπορρημονεί αλλά πολύ απέχει από το να έχει οποιοδήποτε ειρηνευτικό σχέδιο για οποιαδήποτε από τις δύο περιοχές. Ποιος ξέρει λοιπόν; Ίσως δούμε σχετικώς σύντομα κάποιο ελικόπτερο να απογειώνεται και από την πρεσβεία των ΗΠΑ στο Κίεβο.
