Μέσα στο Μάιο είχαμε τη δολοφονική απόπειρα (που δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ) εναντίον του διαδόχου του σαουδαραβικού θρόνου, τις φήμες περί πραξικοπήματος εναντίον του Ερντογάν και περί απόπειρας δολοφονίας εναντίον του προέδρου της Σερβίας, την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του πρωθυπουργού της Σλοβακίας Ρόμπερτ Φίτσο, την απόπειρα πραξικοπήματος στο Κονγκό πίσω από την οποία φαίνεται ότι βρίσκεται ένας επιχειρηματίας, πρώην αξιωματικός και νυν κάτοικος ΗΠΑ (στο πλαίσιο του οποίου πραξικοπήματος παρεμπιπτόντως συνελήφθησαν τρεις Αμερικανοί πολίτες) και φυσικά το θάνατο του προέδρου, του υπουργού Εξωτερικών και άλλων αξιωματούχων του Ιράν.

Ιδίως ως προς την τελευταία περίπτωση, όσο περνούν οι μέρες, οι φήμες περί σαμποτάζ στα ηλεκτρονικά συστήματα του ελικοπτέρου που μετέφερε τον πρόεδρο του Ιράν μεγαλώνουν, μαζί με πλήθος αναπάντητων ερωτημάτων, ενώ η έρευνα για τα αίτια του δυστυχήματος συνεχίζεται. Επιπλέον, καθίσταται αρκετά προφανές ότι ακόμα και αν το Ιράν έχει στοιχεία για δολοφονική επίθεση κατά του Προέδρου του, θα διστάσει να τα ανακοινώσει, προκειμένου να μην εξαναγκαστεί σε έναν κατακλυσμιαίο πόλεμο με το Ισραήλ και επομένως με τις ΗΠΑ, σε συνθήκες τις οποίες δεν έχει επιλέξει το ίδιο. Μια τέτοια εξέλιξη θα συμπαρασύρει τη Ρωσία και επομένως το Ιράν θα παραδεχτεί δολιοφθορά εφόσον ισχύει, μόνο σε συνεννόηση με τη Ρωσία και μόνο αν οι δύο δυνάμεις κρίνουν ότι ένας τόσο μεγάλος πόλεμος είναι αναπόφευκτος, οπότε τις ευνοεί να επιλέξουν τη σύγκρουση τώρα.

Το τι θα αποκαλυφθεί ως προς τον θάνατο του προέδρου του Ιράν μένει να το δούμε τις επόμενες ημέρες ή και εβδομάδες, δεδομένου μάλιστα ότι έχουμε μπροστά μας τις νέες ιρανικές προεδρικές εκλογές. Αυτό το οποίο δεν μπορούμε να αγνοήσουμε όμως, μιας και δεν πιστεύουμε σχεδόν καθόλου σε τόσες πολλές συμπτώσεις, είναι ότι μαζεύονται πολλά διαφορετικά γεγονότα, επιβεβαιωμένα και μη, τα οποία στρέφονται εναντίον εχθρών των ΗΠΑ ή ανθρώπων που (εν μέρει) κάνουν δύσκολη τη ζωή του ενοίκου του Λευκού Οίκου.

Ο διάδοχος του θρόνου στη Σαουδική Αραβία είναι ένας ολοένα δυσκολότερος και απαιτητικότερος εταίρος, ο οποίος λοξοκοιτά προς τη Ρωσία και την Κίνα. Ο πρόεδρος της Σερβίας, παρόλες τις ουκ ολίγες αντιφάσεις του, είναι ο μόνος μη ελεγχόμενος από το ΝΑΤΟ ηγέτης κράτους των Δυτικών Βαλκανίων (τουλάχιστον όχι εμφανώς και όχι απολύτως ελεγχόμενος). Ο Ερντογάν είναι κρίσιμος για το ΝΑΤΟ, αλλά και δύσκολος (πολύ δύσκολος ενίοτε). Ο Φίτσο παραβίασε τα ιερά και τα όσια της πίστης στον πόλεμο με τη Ρωσία και της υποστήριξης στην Ουκρανία (όταν τα άλλα μέσα δεν δούλεψαν, επιστρατεύτηκαν πέντε σφαίρες για να τελειώσουν τη δουλειά, μαζί με την προσπάθεια ακύρωσης της προσωπικότητάς του). Στο Κονγκό μάλλον είχαμε άλλο ένα επεισόδιο στο πλαίσιο του αγώνα για έλεγχο της Αφρικής. Και φυσικά για το Ιράν περιττεύει να πούμε πολλά: ο θάνατος του Ραϊσί όχι μόνο στερεί από την Ισλαμική Δημοκρατία έναν ιδιαιτέρως δραστήριο πρόεδρο, αλλά και τον μάλλον πιθανότερο διάδοχο του Αλί Χαμενεΐ.

Μάλιστα, σε αυτό το πλαίσιο υβριδικών επιχειρήσεων και «βολικών ξεκαθαρισμάτων» δεν θα πρέπει να μας εκπλήξει η πιθανότητα, αρκετοί στις ΗΠΑ αν μη τι άλλο να βλέπουν στην προαναγγελία έκδοσης εντάλματος σύλληψης για τον «Μπίμπι», την πιθανότητα να ξεφορτωθούν έναν πολύ δυσάρεστο (πλέον) «άνθρωπό» τους, προκειμένου να τον αντικαταστήσουν με κάποιον πιο «ευπώλητο» διεθνώς Σιωνιστή, εξίσου αιματοβαμμένο, αλλά με όχι τόσο κακές δημόσιες σχέσεις.

Γίνεται σαφές ότι μπαίνουμε ολοένα βαθύτερα σε ένα περιβάλλον εντός του οποίου οι εσωτερικές εξελίξεις επικαθορίζονται από τις εξελίξεις στο πλαίσιο του σπονδυλωτού παγκοσμίου πολέμου. Ιδίως στα κρίσιμα διεθνοπολιτικώς κράτη (όπως είναι το δικό μας) ή σε εκείνα που αναδεικνύονται ως τέτοια θα δούμε πολλά σαμποτάζ, οικονομικές πιέσεις, σφαίρες και πραξικοπήματα εφόσον απαιτηθεί, δηλαδή εφόσον οι ηγεσίες τους αρνηθούν να ανοίξουν ακόμα περισσότερο την πόρτα του φρενοκομείου που οδηγεί σε έναν ενδεχόμενο κατακλυσμιαίο πόλεμο. Όλα τα παραπάνω γεγονότα (αλλά και όλα αυτά τα οποία δεν μαθαίνουμε) δείχνουν ότι τείνουμε προς μια νέα φάση κλιμάκωσης και στην Ευρώπη και στη Δυτική Ασία. Το δε, φαινομενικώς αρραγές, μέτωπο της «Δύσης» εμφανίζει ρωγμές.

Υ.Γ.: Τις προάλλες ένα θερινό σινεμά στη Θεσσαλονίκη πρόβαλε την ταινία «Ζ». Πρέπει να την ξαναδούν πολλοί. Θα ζήσουμε πολλά που με τραγικό τρόπο θα αναπαράγουν πτυχές του τότε.