Εάν μέχρι πρότινος η σύγκλιση ανάμεσα στην ευρωπαϊκή δεξιά και τις ακροδεξιές ευρωομάδες παρέμενε στα επίδεδα της διερεύνησης και των ευσεβών πόθων, η παρουσία και σαφέστατη τοποθέτηση της προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν στην προεκλογική εκδήλωση της νεοφασίστριας πρωθυπουργού της Ιταλίας Τζόρτζια Μελόνι, δεν αφήνει πλέον καμία αμφιβολία. Η σύμπραξη δεξιάς και ακροδεξιάς για να ολοκληρωθεί η «παθητική επανάσταση» στην ευρωπαϊκή ήπειρο, επισφραγίζεται πλέον.
Πλέον, εάν κάποιος προσθέσει τις άλλες δύο σημαντικές εξελίξεις στη σφαίρα της ακροδεξιάς παράταξης, το ειδύλλιο μεταξύ των δύο αντικρουόμενων ευρωομάδων (ECR και ID), πρώτα στη διάρκεια της προεκλογικής εκδήλωσης του ισπανικού Vox και κατόπιν με την ρητή πρόσκληση της Λεπέν προς τη Μελόνι για τη δημιουργία μίας μεγάλης ευρωομάδας, όλα δείχνουν πως δεξιά και ακροδεξιά πλευρίζουν επικίνδυνα. Ιδίως μετά και την απόφαση της Μαρίν Λεπέν να αποπέμψει από το ID το γερμανικό ΑfD (με τις γνωστές του θέσεις ενάντια στην ουκρανική εκστρατεία), αίρονται και τύποις οι όποιες αντιρρήσεις θα μπορούσαν να διατυπωθούν εν είδει φύλλου συκής για την προαναγγελθείσα από την Ούρσουλα συνεργασία με την ακροδεξιά, με ταυτόχρονη ρήξη της συνεργασίας με τους σοσιαλιστές στο Ευρωκοινοβούλιο.
Εξάλλου και η ίδια η φον ντερ Λάιεν από καιρό έχει φροντίσει να επανακαθορίσει την προεκλογική της φιγούρα, προβάλλοντας θέσεις υπέρ των «αξιών», της οικογένειας, της υπέρτατης μάχης του ευρωπαϊκού πολιτισμού στα μέτωπα της Ουκρανίας.
Βέβαια, μη λησμονούμε πως οι ακροδεξιές (και τύποις ευρωσκεπτικιστικές) κυβερνήσεις δεν αποτελούν αιχμηρό αγκάθι στη διακυβέρνηση των Βρυξελλών -όσο βέβαια προωθούν τους κανονισμούς και διευκολύνουν το laissez faire, laissez passer των πολυεθνικών. Γιατί εάν ενθυμείσθε και κατά την περίοδο που η Λέγκα του Σαλβίνι συγκυβερνούσε με το έτερο αντι-συστημικό κόμμα, το Κίνημα Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο, η πρώτη κυβέρνηση του Τζουζέπε Κόντε είχε αποδεχθεί άκρως φιλο-ευρωπαϊκή. Τήρησε κατά γράμμα το πρόγραμμα των Βρυξελλών, εφάρμοσε τις «μεταρρυθμίσεις» που της είχαν υποδειχθεί, με αντάλλαγμα να διατηρήσει το liberum arbitrium της όσον αφορά την καταδίωξη των μεταναστών και το κλείσιμο των λιμανιών της για τις διασώσεις και τις ΜΚΟ. Μία γραμμή ευθυγράμμισης της οικονομικής και στρατηγικής πολιτικής της Ιταλίας με τα διεθνή συμφέροντα που όχι απλά τηρεί αλλά πρακτικά έχει διευρύνει η Μελόνι.
Ο πολιτικός επαμφοτερισμός που εγκαινίασε η Μελόνι σε ευρωπαϊκό επίπεδο και εν μέρει αποτελεί διασταλτική εφαρμογή της αντίστοιχης μετριοπάθειας που είχε επιδείξει η Λεπέν για να κερδίσει τη μεσαία τάξη στη Γαλλία, είναι επωφελής και για την ηγετική τάξη στην Ε.Ε.. Στην προσφώνηση της η φον ντερ Λάιεν αναφέρθηκε στο πόσο καλά έχει συνεργασθεί με την Ιταλίδα νεοφασίστρια και υπαινίχθηκε πως στην ευρωπαϊκή εκτελεστική και νομοθετική αγκαλιά χωράνε όλοι όσοι είναι υπέρ της Ε.Ε. της Ουκρανίας και του κράτους δικαίου (όπως ελαστικά γίνεται κατανοητό από τα συμφέροντα των Βρυξελλών και του μπλοκ των πολυεθνικών. Ένα τρίπτυχο που η Μελόνι φροντίσετε τους δικούς της ακροβατισμούς να τηρεί, ιδίως υπερβάλλοντας στα δύο σκέλη (θεσμούς και δημοσιονομικές επιταγές της Ε.Ε. και Ουκρανία) για να επιτυγχάνει την ανοχή των Βρυξελλών στις επιθέσεις στο κράτος δικαίου το μεταναστευτικό την εργασία και κοινωνική πρόνοια τα ατομικά και ταυτοτικά δικαιώματα και στην καταστολή στο εσωτερικό της Ιταλίας. Ένα ιδιαίτερο και αμοιβαία επωφελές qui pro quo.
Τούτη η χρησιμοθηρική στροφή της φον ντερ Λάιεν της επιτρέπει να αγνοεί πως η Μελόνι έχει θεσπίσει αποκρουστικούς αποκλεισμούς για τα διασωστικά σκάφη των ΜΚΟ για τα ιταλικά λιμάνια, έχει ψηφίσει περιορισμούς στα αστικά δικαιώματα της LGTB+ κοινότητας ή για την παρένθετη μητρότητα, ενώ απορρίπτει την αναγραφή στα μητρώα παιδιών υιοθετημένων από ομόφυλα ζευγάρια. Για να μην θυμίσουμε και πως παρά την αντίδραση του Ευρωκοινοβουλίου στη συμφωνία Ιταλίας-Αλβανίας για τη μεταφορά και «φύλαξη» των προσφύγων-μεταναστών, η πρόεδρος της Κομισιόν χαρακτήρισε «καινοτόμο» (out-f-the-box) τη σκέψη της Μελόνι, ανοίγοντας τον δρόμο και για την κίνηση άλλων 15 χωρών (μεταξύ τους Ελλάδα και Κύπρος) να ζητήσουν «outsourcing» των νέων Ικέτιδων ψυχών.
Μέσα στο πλαίσιο της ισχυρότερης πρόσδεσης της Ε.Ε. στα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ, στην κερδοφορία του στρατιωτικο-βιομηχανικού καρτέλ, που στρατιωτικοποιεί όλο και περισσότερο την οικονομία της ηπείρου, τα συμφέροντα της παραδοσιακής δεξιάς και της ακροδεξιάς τέμνονται σε πολλά σημεία. Η κρίση της παραγωγής και το πρόβλημα της ενέργειας στην Ευρώπη, οι τεχνολογικές προκλήσεις στο μοντέλο παραγωγής για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, που για ν’ αντιμετωπισθούν θα πρέπει να συμπιεσθεί η αγορά εργασίας και το κόστος της, απαιτούν έλεγχο των εργαζομένων και της κοινωνίας. Η εργαλειοποίηση του πολέμου, της απειλής από τους μετανάστες, του δημογραφικού και των ζητημάτων των ταυτοτήτων, απαιτεί μία κατάλληλα αποπροσανατολιστική πολιτική, που μία θα επικαλείται τις φιλελεύθερες ιδέες και μία την χριστιανική και φυλετική παράδοση.
Η Μελόνι εξάλλου δεν έχει κρύψει καθόλου τις βλέψεις της για έναν ηγετικό ρόλο, που θα ξεπερνάει τα σύνορα της Ιταλίας και θα επεκτείνεται στην Ευρώπη κι ελέω Αμερικανών κι ακόμη παραπέρα. Η προσωπική της παρουσία σε σημαντικές αποστολές με την ηγεσία της Ε.Ε. στον αραβικό κόσμο, οι πρωτοβουλίες της για την Ουκρανία (που έχουν αναδείξει την Ιταλία τον δεύτερο σημαντικότερο «αιμοδότη» σε όπλα και υποστήριξη στα μέτωπα μετά τις ΗΠΑ), οι μεσολαβητικές της προσπάθειες ανάμεσα στην ΕΕ και τους ‘απείθαρχους’ ομοϊδεάτες της (βλέπε Όρμπαν), την έχουν αναδείξει σε σημαντικό πιόνι (η ίδια θα ήθελε η βασίλισσα) στο ευρωπαϊκό και διεθνές σκάκι. Δεν είναι τυχαίο που η Μελόνι είναι η μόνη ευρωπαία επικεφαλής κυβέρνησης που διεκδικεί προσωπικά την προεδρία της Ε.Ε. ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου της ευρωομάδας της. Μολονότι η ίδια έχει στηρίξει την υποψηφιότητα της νυν προέδρου για μία δεύτερη θητεία, η κίνησή της φανερώνει τη βούλησή της για μία ηγεμονική θέση της μέσα στον μηχανισμό αποφάσεων και θέσπισης κανόνων στην Ε.Ε..
Εξάλλου, με δεδομένες τις φιλοδοξίες της για γεωστρατηγικό πρωταγωνισμό, η Ιταλία επιδιώκει να εξασφαλίσει στη νέα ευρωπαϊκή διακυβέρνηση δικό της επίτροπο Άμυνας σε έναν αναβαθμισμένο (και επίσημα) στρατιωτικό ρόλο της Ε.Ε., ως πρόμαχο και επιχειρησιακό βραχίονα των ΗΠΑ όχι μόνον έναντι της Ρωσίας στο ευρωπαϊκό έδαφος, αλλά και στις άλλες επιχειρήσεις, που επιδιώκει διευρύνει στον Ινδικό και Ειρηνικό Ωκεανό κλπ. Τη χρησιμοποίηση της ευρωπαϊκής στρατιωτικής μηχανής για την υποστήριξη των αμερικανικών συμφερόντων ήδη την έχουμε διαπιστώσει και η Ιταλία πάντοτε έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στην κινητοποίηση των Ευρωπαίων.
Επιπλέον, τόσο ο πόλεμος στην Ουκρανία, όσο και η επιχείρηση ενάντια της Υεμένης, αλλά κυρίως τα σχέδια των ΗΠΑ να περικυκλώσουν την Κίνα από ανατολάς και δυσμάς, εγγράφονται στο γενικότερο σχέδιο για ανάπτυξη της στρατιωτικής βιομηχανίας, η οποία κερδοσκόπησε αφάνταστατα τούτη τη διετία. Η θεσμοθετημένη άλλωστε αύξηση των εθνικών δαπανών για την άμυνα, ανεξαιρέτως για όλα τα κράτη της Ε.Ε., όπως και η υποτιθέμενη πρωτοβουλία των Μητσοτάκη και Τουσκ για τη δημιουργία μίας «ασπίδας» τύπου ισραηλινού Iron Dome στην Ευρώπη δεν αποσκοπούσε σε τίποτε άλλο παρά να δώσει μία προεκλογική «πάσα» για να νομιμοποιηθεί η στήριξη με κάθε κόστος η μιλιταριστική βιομηχανία εις βάρος του κοινωνικού κράτους. Η Ιταλία έχει μέγιστο συμφέρον να συντηρηθούν οι συρράξεις στην Ουκρανία και στη Γάζα, καθώς η δική της Leonardo και το υπόλοιπο στρατιωτικο-ναυπηγικό κλπ επιχειρηματικό διευθυντήριο καταγράφει ιδιαίτερες εξαγωγές και κερδοφορία. Ιδίως, όταν η ιταλική οικονομία ενδέχεται να υποστεί ζημιές σε άλλους τομείς από τη διαιώνιση του πολέμου, όπως απέδειξαν οι πρόσφατες δεσμεύσεις ιταλικών κεφαλαίων από τη Μόσχα, ως αντίποινα για τα ανακοινωθέντα μέτρα της G7, οι οποίες κατά τ’ άλλα θορύβησαν τους «λεοντόκαρδους» Ιταλούς.
Βέβαια, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν όταν μιλούσε για το κράτος δικαίου έκλεινε τα μάτια στις χωρίς αιδώ παραβιάσεις της ελευθεροτυπίας και του δικαιώματος της διαμαρτυρίας, που κι από τούτο το βήμα έχουμε αναδείξει, με τις «εκκαθαρίσεις» και τη λογοκρισία στην κρατική ραδιοτηλεόραση RAI και την προσπάθεια να ελέγξει το πρακτορείο ΑGI, τις συλλήψεις φοιτητών, τις αλλεπάλληλες μηνύσεις επικριτών της Μελόνι (βλέπε Λ. Κάνφορα). Η πρόεδρος της Κομισιόν μάλλον δεν ενδιαφέρθηκε τη μέρα που έκανε τις δηλώσεις για να στηρίξει τη Μελόνι για τους συλληφθέντες δημοσιογράφους που κάλυπταν ακριβώς εκείνες τις ημέρες την ακτιβιστική δράση των οικολόγων της Ultima Generazione και, στη συνέχεια της δημοσιοποίησης του γεγονότος αυτού, την επίδοση στις… τέσσερις το βράδυ της μήνυσης ενάντια στον δημοσιογράφο Μάσιμο Τζανίνι, έτσι για να καταλάβει τι εστί κράτος δικαίου. Και φυσικά, μετά τους «προληπτικούς» εκφοβισμούς ήλθε η χλιαρή «συγγνώμη» για το «λάθος» από τον ιέρακα υπουργό Εσωτερικών Ματέο Πιατεντόζι. Ούτε και φυσικά για την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αποτελεί ωμή παραβίαση του Συντάγματος και του κράτους δικαίου η προσπάθεια της Μελόνι να καταλύσει τη magna carta της χώρας της πρωθυπουργοποιώντας το καθεστώς και την οικονομική ισοτιμία των Περιφεριών (πασχίζοντας να επιβάλλει κάτι ανάλογο του μουσολινική φεντεραλιστικού κορπορατιβισμού), που έχει ξεσηκώσει την κοινωνία. Μία κοινωνία που με μεγάλη έπαρση η νεοφασίστρια πρωθυπουργός υποτιμά ανοικτά, όταν δηλώνει
«ποιος νοιάζεται», αναφορικά με το εάν χάσει το επικείμενο δημοψήφισμα για την «πρωθυπουργοποίηση» του καθεστώτος.
Ο καισαρισμός της Μελόνι, που εκφράζεται με τον κυρίαρχο, με στόχο να γίνει ηγεμονικός, ρεφορμισμό της, που επιδιώκεται να επιβληθεί με την δρομολογημένη επιβολή συγκεκριμένων νομοκανονιστικών μηχανισμών, είναι σύνδρομος με την γενικότερη ρεβιζιονιστική πορεία της Ε.Ε., που αναδιοργανώνει με φορά προς τα (ακρο)δεξιά την υπερκρατική εξουσία της. Επηρεάζοντας οι Βρυξέλλες τις πλανημένες εκλογικά κι ιδεολογικά μάζες των Ευρωπαίων, με την διεύρυνση της βάσης της σε μεγάλα στρώματα της κοινωνίας των πολιτών χάρις στην ακροδεξιά και διαμορφώνοντας ηγεμονικά τους πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικούς θεσμούς της ηπείρου (κυρίως με τα «σχέδια για ενοποίηση της αγοράς», που έχουν απεργασθεί οι ‘πεφωτισμένοι’ Μεσσίες του συστήματος Μάριο Ντράγκι κι Ενρίκο Λέτα, ώστε να είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις όποιες πιέσεις ενός μαζικού κινήματος, ήδη οδεύουν προς την ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής «παθητικής επανάστασης», που θα έλεγε κι ο Γκράμσι, την πλήρη επικράτηση της ιδεολογικής κι οικονομικής ηγεμονίας των κυρίαρχων ευρωατλαντικών συμφερόντων σε βάρος των πολιτών της Ε.Ε..
