Ένοπλοι αυτονομιστές της οργάνωσης «Indigenous People of Biafra» (IPOB) στη Μπιάφρα της νοτιοανατολικής Νιγηρίας επιτέθηκαν σε δυνάμεις ασφαλείας που είχαν αναπτυχθεί στην περιοχή για την αποκατάσταση της τάξης και σκότωσαν πέντε στρατιώτες και έξι πολίτες στη διάρκεια ανταλλαγής πυρών.
Σύμφωνα με εκπρόσωπο του νιγηριανού στρατού, οι στρατιώτες δέχθηκαν την επίθεση των αυτονομιστών σε φυλάκιο ελέγχου στην πόλη Άμπα της πολιτείας Άμπια όπου οι αυτονομιστές έχουν επιβάλλει «αποκλεισμό» της περιοχής με αφορμή την επέτειο από την βραχεία αυτονόμηση της «Δημοκρατίας της Μπιάφρας» στις 30 Μαΐου 1967 που τερματίστηκε μετά από σφοδρές εμφύλιες συγκρούσεις που είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο τουλάχιστον ενός εκατομμυρίου ανθρώπων.
Τα τελευταία χρόνια ένοπλες επιχειρήσεις και επιθέσεις αυτονομιστών στην περιοχή έχουν προκαλέσει αιματηρές ανταλλαγές πυρών με δυνάμεις του στρατού (που πασχίζει ταυτόχρονα να καταπολεμήσει φανατικούς τζιχαντιστές σε άλλες περιοχές της Βορειοανατολικής Νιγηρίας) προκαλώντας εκατοντάδες νεκρούς.
Η 3χρονη ιστορία της Δημοκρατίας της Μπιάφρα
H Μπιάφρα, επισήμως Δημοκρατία της Μπιάφρα (Republic of Biafra), ήταν αποσχιστικό κράτος στη Δυτική Αφρική, το οποίο υπήρχε από τις 30 Μαΐου του 1967 έως τις 15 Ιανουαρίου του 1970. Δημιουργήθηκε από τις ανατολικές περιφέρειες της Νιγηρίας.
Οι κάτοικοί της ήταν κυρίως της φυλής Ίγκμπο, οι οποίοι αποσχίστηκαν για οικονομικούς, εθνικούς, πολιτικούς και θρησκευτικούς λόγους και διαμάχες με άλλες φυλές της Νιγηρίας. Άλλες εθνικές ομάδες που αποτελούσαν το κράτος ήταν οι Έφικ, Ιμπίμπιο, Άνναγκ, Ετζαγκάμ, Εκέτ, Ιμπενό και οι Ίτζο. Πήρε το όνομά της από τον κόλπο Μπιάφρα.
Η Δημοκρατία της Μπιάφρα ιδρύθηκε στις 30 Μαΐου του 1967, με την απόσχιση των πλούσιων σε πετρέλαια νοτιοανατολικών περιοχών της Νιγηρίας. Η απόσχιση της Μπιάφρα ήταν η κύρια αιτία του εμφυλίου πολέμου στη Νιγηρία, γνωστού και ως «πόλεμος της Μπιάφρα». Το κράτος αναγνωρίστηκε επισήμως από την Γκαμπόν, την Αϊτή, την Ακτή Ελεφαντοστού, την Τανζανία και τη Ζάμπια.[2] Άλλα κράτη τα οποία, αν και δεν αναγνώρισαν επισήμως την Μπιάφρα, παρείχαν υποστήριξη ήταν το Ισραήλ, η Γαλλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Νορβηγία, η Ροδεσία, η Νότια Αφρική και το Βατικανό.[3] Η Μπιάφρα παρέλαβε βοήθεια και από μη κρατικές οργανώσεις.
Στις 19 Μαΐου του 1968 οι κυβερνητικές δυνάμεις του (υποστηριζόμενου από τη Βρετανία) Νιγηριανού δικτάτορα, στρατηγού Γιακούμπου Γκοβόν κατέλαβαν το λιμάνι Πορτ Χαρκούρτ, αποκόπτοντας πρακτικά την Μπιάφρα από τον υπόλοιπο κόσμο και επιβάλλοντας φαρμακερό αποκλεισμό τροφίμων και φαρμάκων.
Οι ωμότητες των νιγηριανών στρατευμάτων ήταν απερίγραπτες.
Πάνω από 200 άοπλοι που αναζήτησαν καταφύγιο σε εκκλησία κάηκαν ζωντανοί, εκατοντάδες τραυματίες εκτελέστηκαν ή θάφτηκαν ζωντανοί, δώδεκα άρρωστα παιδιά που νοσηλεύονταν σε νοσοκομείο ψήθηκαν και φαγώθηκαν από κανιβάλους!
Τα πεινασμένα παιδιά της Μπιάφρα
Πανικόβλητοι 4,5 εκατομμύρια Μπιαφρανοί της φυλής Ίγκμπο κατέφυγαν στα ενδότερα και στοιβάχτηκαν σε άθλια στρατόπεδα προσφύγων.
Τα πεινασμένα «παιδιά της Μπιάφρα» έγιναν παγκόσμιο σύμβολο της φρίκης.
Εκατομμύρια από αυτά, αποσκελετωμένα, σε τυμπανιαία κατάσταση, βρήκαν, μέσα στους επόμενους μήνες, τη λύτρωση από τη σύντομη, μαρτυρική ζωή τους στον θάνατο από την ασιτία ή τις αρρώστιες που θέριζαν τους καταυλισμούς τους.
Οι απεγνωσμένες εκκλήσεις του ΟΗΕ, του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και άλλων ανθρωπιστικών οργανώσεων για επείγουσα αποστολή διεθνούς βοήθειας απευθύνθηκαν σε ώτα μη ακουόντων.
Η νιγηριανή κυβέρνηση απέρριψε τότε κάθε σκέψη για άρση του αποκλεισμού. Ο βιβλικός λιμός ήταν αναπόφευκτος.
Στα μέσα Ιουλίου του 1968 το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών υπολόγισε σε 1.200.000 τα θύματα της πείνας.
Μετά από δυόμισι χρόνια πολέμου, πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες είχαν πεθάνει είτε στις μάχες είτε λόγω του λιμού, ο οποίος προκλήθηκε από τον πλήρη αποκλεισμό της περιοχής που επέβαλε η κυβέρνηση της Νιγηρίας. Τελικά οι δυνάμεις της Μπιάφρα παραδόθηκαν και η Μπιάφρα επανενώθηκε με τη Νιγηρία.
