Η διαδικασία των Ευρωεκλογών ιδίως μετά τη μεγάλη χρηματοοικονομική κρίση έχουν μετατραπεί σε μία πηγή ανησυχίας για την υπερεθνική γραφειοκρατική διοίκηση των Βρυξελλών. Όχι μόνον γιατί η απογοήτευση των πολιτών, που αποτυπώνεται στην αυξημένη αποχή και αδιαφορία για το τι αντιπροσωπεύει η Ε.Ε. για την πολιτική και τη ζωή τους, υπονομεύει την τυπική νομιμοποίησή της. Πλέον μία από τις κύριες πηγές των Βρυξελλών είναι πως ακριβώς αυτή η κρίση αξιοπιστίας της συμβάλλει στο να αναδειχθούν δυνάμεις και πρόσωπα που την αμφισβητούν διαρρήδην και, συχνά χρησιμοποιώντας το ευρωκοινοβούλιο ως εφαλτήριο και για την εσωτερική πολιτική τους ανάβαση, να κλυδωνίζουν τις ισορροπίες στο κατεστημένο των Βρυξελλών.

Μία τέτοια περίπτωση, θα μπορούσε να αποτελέσει και η αναπάντεχη υποψηφιότητα και δημοφιλία του Ισπανού δεξιού ακτιβιστή μπλόγκερ Λουΐς «Αλβίσε» Πέρεθ και της κίνησής του με τον εκφραστικό των σκοπών του τίτλο «Το γλέντι τέλειωσε» (Se acabó la fiesta), που οι δημοσκοπήσεις του δίνουν έως και δύο έδρες!  Γεννημένος στη Σεβίλλη το 1990, ο Πέρεθ σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Δημόσια Διοίκηση  στο Εθνικό Πανεπιστήμιο Εξ Αποστάσεως Εκπαίδευσης (UNED). Από τα φοιτητικά του χρόνια ασχολήθηκε με την πολιτική, συστρατευόμενος στο υπερσυντηρητικό κόμμα UPyD, το οποίο καθ’ ομολογίαν του  θεωρούσε το μόνο ικανό να σπάσει το δικομματικό σύστημα μεταξύ Σοσιαλιστών και Λαϊκού Κόμματος (ΡΡ). Μετά από μια περίοδο στη Βρετανία και το Λιντς, στη διάρκεια της οποίας αναδείχθηκε ως διεθνής εκπρόσωπος της «Φιλελεύθερης Νεολαίας», εντάχθηκε στη συνέχεια στους Ciudadanos και διορίστηκε προσωπάρχης της ομάδας στο τοπικό Κοινοβούλιο της Βαλένθια το 2017 με τον Τόνι Καντό. Μετά την εκλογική κατάρρευση και σταδιακή εξαέρωση του κόμματος το 2019, ο Πέρεθ άρχισε να εργάζεται ως ανεξάρτητος σχολιαστής, δημοσιεύοντας στο διαδίκτυο.

Ο Πέρεθ έγινε διάσημος από τους πύρινους λίβελούς του  και τις παραπολιτικές πληροφορίες που διέδιδε ενάντια σε διάφορους πολιτικούς (πχ χαρακτηρίζοντας τον Σοσιαλιστή πρωθυπουργό Πέδρο Σάντσεθ ως «δικτάτορα» και «Μεγάλο Αδελφό» στη διάρκεια της πανδημίας). Στο απόγειό του έφθασε μέσα από τις παροτρύνσεις του στο συντηρητικό ακροατήριο κι εμψυχώνοντας και προωθώντας τις διαδηλώσεις μπροστά από την έδρα των Σοσιαλιστών στην οδό Φεράθ ενάντια στην αμνηστία για τους Καταλανούς πολιτικούς. Ή προκαλώντας συγκεντρώσεις μίσους μπροστά σε μία κλινική στη Μαδρίτη ενάντια στις αμβλώσεις. Εκμεταλλευόμενος την προβολή και την ώθηση που εξασφάλισε μέσα από το δεξιό ressentiment αυτό, ο Πέρεθ άδραξε την ευκαιρία για να  ανακοινώσει την ίδρυση του Se acabó la fiesta. Ένα κόμμα που μόλις πριν λίγες ημέρες κατόρθωσε να συγκεντρώσει τις 15.000 υπογραφές (πολλές από αυτές από ψηφοφόρους και του Vox) που απαιτούνται για να εξασφαλίσει κάποιος την κάθοδο στις ευρωεκλογές και που ως διά μαγείας μοιάζει να εξασφαλίζει και έδρες–εάν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις. ο ίδιος αυτοπροσδιορίζει το κόμμα του ως συστράτευση «συμπαθούντων και ‘σκίουρων’» (με τη συμβολική σημασία του ζώου αυτού ως ισχυρού χαρακτήρα και εικόνα της αναγέννησης και ανοικοδόμησης, της νέας ζωής). Μάλιστα, η εμφάνιση του Πέρεθ και η αποδοχή που έχει στο ριζοσπαστικοποιημένο δεξιό ακροατήριο για πολλούς αναλυτές απειλεί άμεσα τα ποσοστά και του ίδιου του Vox!

Στόχος του Πέρεθ είναι, όπως δηλώνει,  να «εξαλείψει την πολιτική, μιντιακή και δικαστική μαφία». Ένα σύνθημα που μοιάζει να επαναλαμβάνει την ανατρεπτική ρητορεία του ακροδεξιού Αργεντινού προέδρου Χαβιέρ Μιλέι -μία ομοιότητα που και ο ίδιος ο Πέρεθ δεν αρνείται. Εξάλλου κι ο ίδιος παραδέχεται πως τα πρότυπά του στην ορμητική του κάθοδο στην πολιτική ήταν εξτρεμιστικά, αλλά αποτελεσματικά στον κοινωνικό διεμβολισμό τους, outsider, όπως ο Μιλέι ή ο Ναγίμπ Μπουκέλε στο Σαλβαδόρ. Εξάλλου και το προεκλογικό πρόγραμμα του Se acabó la fiesta έχει σαφή προσανατολισμό με τις θέσεις που περιέχει και αντανακλούν όλη την επιχειρηματολογία της ακροδεξιάς παράταξης ενάντια στην παρακμή της Ε.Ε. και της εγχώριας πολιτικής σκηνής.

Φυσικά πρώτη και κύρια θέση του κόμματος είναι η καταπολέμηση της διαφθοράς. Ο Πέρεθ προτείνει ειδικά μέτρα και δεσμεύεται να καταγγέλλει και να διώκει δικαστικά υποθέσεις πολιτικής διαφθοράς. Στόχος του τονίζει πως είναι να εξαλείψει τους διεφθαρμένους από το ισπανικό και ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα. Για να επιτευχθεί τούτο το Se Acabó La Fiesta θα επιδιώξει, σύμφωνα με το πρόγραμμά του, να κτυπήσει την κομματοκρατία και να επιδιώξει μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος. Εισηγείται δε μέτρα για τη μείωση της επιρροής των παραδοσιακών πολιτικών κομμάτων και την προώθηση μιας πιο άμεσης και συμμετοχικής δημοκρατίας (φυσικά του είδους που οι ακροδεξιές εννοούν, με την ηλεκτρισμένη κινητοποίηση του ανθρώπου -μάζα από μία πεφωτισμένη ηγεσία, που θα σαρώνει εχθρούς κι αντιπάλους).

Φυσικά για να καταπολεμηθεί το «δημοκρατικό έλλειμμα» όπως το εννοεί ο Πέρεθ θα πρέπει η υπόδουλη στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών Ισπανία να επαναδιαπραγματευθεί τη θέση της στην ΕΕ. Ο ίδιος διατρανώνει πως εάν δεν επιτευχθούν σημαντικές βελτιώσεις στη σχέση με τις Βρυξέλλες, δεσμεύεται να προκηρύξει δημοψήφισμα για την έξοδο της Ισπανίας από την ΕΕ, στα πρότυπα του Brexit.

Ως πεπεισμένος μπλόγκερ, ο Πέρεθ υποστηρίζει την ελευθερία και προστασία της έκφρασης, ιδίως στο διαδίκτυο. Άλλωστε στα ΜΚΔ και τη δυνατότητά τους να εκπέμπουν οποιαδήποτε άποψη, ακόμη και την πιο εξωφρενική ή αναληθή, ο ίδιος οφείλει την προβολή του. Η ανεξέλεγκτη προπαγάνδα εξάλλου συνιστά ένα από τα κύρια όπλα των φασισμών και της ακροδεξιάς, που στηρίζουν την άνοδό τους στις διαρκείς καταγγελίες ενός συστήματος, που στο τέλος κι οι ίδιες χρησιμοποιούν και στηρίζουν (και τους στηρίζει) για να εφαρμόσουν το ανελεύθερο πρόγραμμά τους, που ως δια μαγείας πάντα βολεύει και την υπερδομή που στηρίζει το παλιό σύστημα. Για αυτό τον λόγο και ο Πέρεθ, ως ακραιφνής «αναρχοκαπιταλιστής» σαν τον Μιλέι προτείνει τη μείωση του κράτους, με ελάττωση του κρατικού μηχανισμού, επιδιώκοντας μία πιο αποτελεσματική και λιγότερο γραφειοκρατική διοίκηση. Σαν αυτή που εφαρμόζει και η ΕΕ (με πιο δειλό τρόπο, ομολογουμένως) ή που σαρωτικά υλοποιεί στην Αργεντινή ο Μιλέι με τα καταστροφικά κοινωνικά αποτελέσματα. Και φυσικά, το πρόγραμμα του Πέρεθ, θέλοντας να πιάσει τον σφυγμό και του πιο συντηρητικού ακροατηρίου, προτείνει μέτρα και για την προστασία των ανηλίκων και αυστηρά μέτρα κατά της παιδεραστίας.

Βέβαια, όπως είναι εμφανές πως σε αυτό το εκλογικό πρόγραμμά του τα πάντα είναι ασαφή. Άλλωστε, το «κόμμα» του δεν τα χρειάζεται: η ιστοσελίδα seacabolafiesta.com δημιουργήθηκε με μοναδικό στόχο να συγκεντρώσει τις 15.000 υπογραφές που χρειαζόταν για να εξασφαλίσει την υποψηφιότητα της στις ευρωπαϊκές εκλογές (ο ίδιος λέει ότι πέτυχε περισσότερες από 135.000), καθώς και για να επιστρατεύσει τους επαρχιακούς και εκλογικούς αντιπροσώπους, που χρειάζονται για την εκλογική διαδικασία.  Οι περισσότεροι από τους οπαδούς του, προερχόμενοι από τα ριζοσπαστικά στοιχεία της δεξιάς, που υπέγραψαν για την υποψηφιότητα του κόμματος, προέρχονται από τον λογαριασμό του στο Telegram. Είναι οι εγγεγραμμένοι στο κανάλι μέσα από το οποίο διαδίδει καθημερινά «τα αληθινά νέα» για την πολιτική διαφθορά. Μέσα σε πέντε χρόνια, ο Πέρεθ κατόρθωσε να συγκεντρώσε478.000 συνδρομητές στην εν λόγω πλατφόρμα, ενώ και άλλοι 839.000 τον ακολουθούν στο Instagram. Φαντασθείτε: εάν όλοι τούτοι τον ψηφίσουν, τότε η κίνηση του Se Acabó La Fiesta, που οι δημοσκοπήσεις του δίνουν έως και 5,9% θα σαρώσει, ξεπερνώντας ακόμη και παραδοσιακά τοπικά ή μικρά κόμματα.

Ο Πέρεθ άλλωστε δημοκοπικά φροντίζει να συντηρεί τη δημοφιλία του αυτή: δεσμεύεται πως θα καταγγέλλει το «πολιτικό εγκληματικό σύστημα» και δηλώνει πως εάν εκλεγεί δεν θα ζήσει στις Βρυξέλλες, τούτον τον «αποτυχημένο τόπο, όπου υπάρχουν μόνο ισλαμιστές, ανασφάλεια και βιασμό». Η πιο ρηξικέλευθη δε υπόσχεσή του είναι ότι θα «κληρώνει το 100% του μισθού του ως ευρωβουλευτή» ανάμεσα σε όσους διαβάζουν τα ενημερωτικά δελτία του. Δηλ. υπόσχεται πως θα μοιράσει πάνω από 2 εκατ. ευρώ της αποζημίωσης, ώστε να πιέσει και να ενισχύσει υποστηρικτές του. Και φυσικά να τους χρησιμοποιεί ως νομική ασπίδα, γιατί όπως ανοικτά παραδέχεται πως επιδίωξη του με τον σχηματισμό αυτού του κόμματος είναι η προστασία από τις διαρκείς καταγγελίες που του προσάπτονται και  δικαστικές διώξεις–έστω κι εάν ακόμη δεν τις έχει δημοσιεύσει. Γιατί, σε πολλές από αυτές οι αποφάσεις τονίζουν πως με τον μανδύα της ελεύθερης έκφρασης, ο μπλόγκερ διαδίδει μη επαληθευμένες κατηγορίες και πληροφορίες εναντίον δημοσίων προσώπων.

Άλλωστε, αυτό του προσάπτουν και οι κατήγοροί του: οι «πληροφορίες» που επικαλείται δεν επαληθεύονται ή είναι αποκλειστικές σε άλλα μέσα που στη συνέχεια τις σφετερίζεται και τις δημοσιεύει ως δικές του. Τον κατηγορούν επίσης ότι διαδίδει φάρσες ή παρουσιάζει ως σημερινές παλιές φωτογραφίες πολιτικών και επιχειρηματιών. Για τους επικριτές του, ο «Αλβίσε» θεωρείται «ακραίος, φαρσέρ ή ακροδεξιός ταραχοποιός». Αντίθετα, για τους υπερασπιστές του, ο Πέρεθ είναι η «μάστιγα της πολιτικής» ή ο «Μπάτμαν» για τον αγώνα του ενάντια στο «κακό» της πολιτικής. Μία αντίληψη που δεν κλυδωνίζεται ούτε όποτε αποδεικνύεται πως οι «πληροφορίες» του είναι απλά fake news. Άλλωστε στο σημερινό περιβάλλον, όπου η διαθετική αντίδραση είναι σημαντικότερη από τον στοχασμό, η πρώτη εικόνα προσλαμβάνει θέση πίστης, ευνοεί ανθρώπους σαν τον Πέρεθ. Προβάλλοντας ως γκουρού κι ως αντηχείο του «καθημερινού ανθρώπου», η «μάστιγα της πολιτικής» κατορθώνει να συγκεντρώσει πιστούς και μην εκπλαγείτε εάν στο μέλλον τον δείτε να πρωταγωνιστεί κι αυτός (όπως οι Μιλέι, Τραμπ, Μπολσονάρου κλπ) στην πολιτική ζωή της Ισπανίας και της Ευρώπης και να μπαίνει στη ζωή μας.