Οι Ευρωεκλογές πέρασαν. Πολύ σοφά ο ελληνικός λαός φρόντισε να πετύχει κάτι που δεν είχε συμβεί (μάλλον) ποτέ στο παρελθόν: έχασαν όλοι και περισσότερο από όλους οι τρεις πρώτοι ή αλλιώς οι τρεις συνένοχοι. Η εξέλιξη αυτή συγχρονίζεται με τα τεκταινόμενα στα ενδότερα του συστήματος εξουσίας.

Η ηγεσία του γνωστού πατριάρχη της γνωστής οικογένειας μέσα στην ελληνική ολιγαρχία, οδεύει στη λήξη της για βιολογικούς λόγους. Η συνθήκη αυτή διαμορφώνει μετατοπίσεις και ευκαιριακές συμμαχίες τόσο στο εσωτερικό της ολιγαρχίας όσο και μεταξύ ολιγαρχών και κυβέρνησης. Η ολιγαρχία μέχρι ενός σημείου είχε βρει μια απρόσμενη σταθερότητα με την οικογένεια Μητσοτάκη και τον γόνο αυτής στην πρωθυπουργία αλλά δεν έμενε αδιάφορη για τα τεκταινόμενα στην αντιπολίτευση. Όσο η τελευταία βολοδέρνει στην εκλογική ανυποληψία, τόσο το σύστημα γίνεται όλο περισσότερο ασύμμετρο και ανισόρροπο. Εξ ου και η ολιγαρχία πέρα από την περίπτωση των ηγεσιών των τριών κομμάτων (όπως και μικρότερων) ποντάρει και σε άλλα στελέχη είτε πρόκειται για αυτοδιοικητικούς, είτε για βουλευτές, ευρωβουλευτές κλπ., σε συνδυασμούς μονοκομματικούς ή πολυκομματικούς.

Επιπλέον, εδώ και καιρό δε λείπουν οι εντάσεις με επίκεντρο τη μοιρασιά για τις αγαπημένες δουλειές της ολιγαρχίας και του παρασιτισμού (απορρίμματα, υποδομές. προμήθειες κλπ.). Η σύγκρουση Μητσοτάκη και Μαρινάκη δεν πέρασε απαρατήρητη και φαίνεται ότι οδηγήθηκε σε μια πρόσκαιρη ανακωχή με εκατέρωθεν παραχωρήσεις. Για παράδειγμα, στην υπόθεση της δολοφονίας Λυγγερίδη έχει ενδιαφέρον να δούμε αν θα μάθουμε ποια ακόμα τηλέφωνα χτύπησαν τη βραδιά της δολοφονίας και αντιστοίχως γιατί μπήκε (άνω;) τελεία στις αποκαλύψεις των ΜΜΕ συμφερόντων Μαρινάκη σχετικώς με τα Τέμπη. Οι υποθέσεις (ή για να είμαστε ακριβέστεροι τα «άπλυτα») των ολιγαρχών, των συμμάχων τους επιχειρηματιών μικρότερου εκτοπίσματος και των πολιτικών προσώπων με τα οποία διαπλέκονται δεν έχουν τέλος ούτε ως προς την έκταση, ούτε ως προς τη δυσωδία της διαφθοράς, όπως άλλωστε αρμόζει σε κάθε αποικία, ιδιότυπη ή μη. Αν το ένα αγαπημένο τους σπορ είναι η λεηλασία της χώρας, το άλλο είναι οι εκατέρωθεν εκβιασμοί, οι οποίοι ενίοτε διεκπεραιώνονται από τα εκτελεστικά όργανα της μαφίας και του παρακράτους.

Την ίδια στιγμή η ανάδειξη της νέας επιτροπής της Ε.Ε. και οι εκλογές στις ΗΠΑ εντείνουν τα «πονταρίσματα» μεταξύ των πολιτικών των κομμάτων της κεκαλυμμένης και απροκάλυπτης εθνικοφροσύνης. Από τον Αλέξη Τσίπρα έως τον Αντώνη Σαμαρά, διάφοροι πρώην και «νυν» ελπίζουν να κάνουν «διεθνή καριέρα» προσφέροντας «γη και ύδωρ». Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήλπιζε να μπει σε αυτό το παιχνίδι πιο ενισχυμένος αλλά η κάλπη δεν του έκανε τη χάρη.

Όλα αυτά εξελίσσονται ενώ οι ΗΠΑ και οι υποτακτικοί τους στις Βρυξέλλες έχουν καταλήξει σε δύο στρατηγικές επιλογές: πολεμική οικονομία (νεοφιλελεύθερου ταυτοχρόνως τύπου) και (προετοιμασία για) πόλεμο. Η αμφισβήτηση προς τον παγκόσμιο πόλεμο ο οποίος εξελίσσεται με στόχο τη διασφάλιση της καταστροφικής για τον πλανήτη «δυτικής» ηγεμονίας δεν επιτρέπεται. Όσο το εσωτερικό εκλογικό κοινό στη «Δύση» δυσφορεί ολοένα περισσότερο προς το φλερτ με το πυρηνικό ολοκαύτωμα, τόσο θα ζει με καλυμμένες και ανοιχτές εκτροπές, φίμωση πολιτικών ελευθεριών, εξαγορές, βαρβαρότητα και πόλεμο.

Αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα δε διαφαίνεται καμία πολιτική δύναμη η οποία σε μαζική κλίμακα θέλει και μπορεί να αμφισβητήσει τέτοιες επιλογές. Επειδή όμως η λαϊκή απαίτηση καθίσταται ολοένα εντονότερη μετά τις Ευρωεκλογές θα δούμε μάλλον διαφορετικές απόπειρες ανασύνταξης της (κεντρο)αριστεράς. Κάποιες εξ αυτών θα έχουν πιο συνεπή ιδεολογικά χαρακτηριστικά ενώ άλλες θα είναι εντελώς τυχοδιωκτικές και συστημικές. Η κρίση θα ξεσπάσει και στα τρία κόμματα της συνενοχής αλλά με διαφορετικούς τρόπους. Ως εκ τούτου πολλά λεφτά και υποσχέσεις θα «διακινηθούν» το επόμενο διάστημα, ενώ διάφορες φιλοδοξίες θα εκδηλωθούν.

Συνολικώς, το σύστημα εξουσίας βρίσκεται σε φάση μετάβασης. Η διεθνής κατάσταση είναι επισφαλής και γεμάτη κινδύνους για την αμερικανοκρατία και την ολιγαρχία. Οι μέχρι τώρα «σταθερές πλάτες» του συστήματος εξουσίας κινδυνεύουν ολοένα περισσότερο. Η εσωτερική κοινωνική ειρήνη εδράζεται αφενός στο γεγονός ότι ένα μέρος από τα αποφάγια από το τραπέζι του παρασιτισμού «παραχωρείται» προς στρώματα που είναι προσαρτημένα στους ολιγάρχες και αφετέρου στην παθητικότητα των μη- προνομιούχων τόσο σε εκλογικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο για μια σειρά λόγων. Αν οτιδήποτε από τα δύο αλλάξει θα δούμε εντυπωσιακές εξελίξεις. Η μη επαναφορά του συμφώνου σταθερότητας ακόμα και τα έσοδα από προσόδους στηρίζουν την κατάσταση της παθητικότητας αλλά το στρατηγικό πρόβλημα είναι παρόν: ο νεοφιλελευθερισμός δεν μπορεί να βγάλει τις οικονομίες της Ε.Ε. (τουλάχιστον αυτές) από τις κρισιακές συνθήκες, ο πόλεμος πλήττει την κερδοφορία και η πολεμική οικονομία είναι πολύ αμφίβολης αποτελεσματικότητας. Όταν η κρίση από τη φούσκα των πάντων και την επαναφορά του συμφώνου σταθερότητας ξεσπάσει, οι συνέπειές της θα είναι σαρωτικές.

Επιπλέον, η εγχώρια ολιγαρχία δε διαθέτει αδιαμφισβήτητη ηγεσία. Είναι βέβαιο ότι θα δούμε πολλά επεισόδια εσωτερικών διαγκωνισμών και συγκρούσεων, ιδίως όσο η κρίση θα εντείνεται.

Οι Ευρωεκλογές λοιπόν, ως σημείο συμπύκνωσης του πολιτικού συσχετισμού αποτυπώνουν τη μεταβατική φάση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας αλλά και του ελληνικού συστήματος εξουσίας. Η κρίση βαθαίνει σε όλα τα επίπεδα.