Βιβλιοπαρουσίαση και ανοιχτή συζήτηση έχει προγραμματιστεί από τις εκδόσεις Avantgarde και την Πολιτική Οργάνωση Κομμουνιστική Επαναστατική Δράση για το Σάββατο 15/6 και 19:00 στα γρασίδια της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Ο τίτλος της μπροσούρας είναι «Τα εθνικά θέματα, ο πατριωτισμός και η αριστερά» ενώ η θεματολογία έχει να κάνει με τα εθνικά αφηγήματα του ελληνικού κράτους, τον ιμπεριαλισμό και τον ρόλο της αριστεράς στην «εθνική ενότητα». Όπως αναφέρουν οι εκδόσεις στην ανακοίνωση της εκδήλωσης:

«Ανήκομεν εις την Δύσιν»

Από την αρχή της ίδρυσής του, το ελληνικό κράτος έκανε ξεκάθαρο τον εξωτερικό του προσανατολισμό. Η δολοφονία του Καποδίστρια ήταν μία έκφραση του «δυτικού κλειδώματος» της Ελλάδας και ταυτόχρονα κλεισίματος της επιλογής που κοιτούσε προς τη Ρωσία. Αν κοιτάξει κανείς εποπτικά το σύνολο της ζωής του ελληνικού κράτους που μετράει περίπου δύο αιώνες, θα διαπιστώσει πως ο δυτικός προσανατολισμός στην πραγματικότητα είναι ο κανόνας, ακόμα κι αν υπήρξαν στιγμές εξαιρέσεων, που όμως κράτησαν πολύ λίγο. Ένα δεύτερο στοιχείο είναι πως σε γενικές γραμμές το ελληνικό κράτος διάλεγε τη «σωστή πλευρά της ιστορίας». Συνήθως, η επιλογή συμμάχων ήταν η «σωστή», κρίνοντας από τη σκοπιά των επιδιώξεων του ελληνικού καπιταλισμού, καθώς οι «σύμμαχοι» ήταν οι νικητές στις αντιπαραθέσεις σε κάθε εποχή. Όταν, βέβαια, μιλάμε για τον ελληνικό καπιταλισμό, θα πρέπει να τον αντιλαμβανόμαστε όχι ως μια αποκομμένη αφηρημένη οντότητα ,αλλά μέσα σε ένα συγκεκριμένο διεθνές περιβάλλον, το οποίο έχει αποκρυσταλλωμένες συμμαχίες, διεθνείς πολιτικούς, διπλωματικούς, οικονομικούς ακόμα και στρατιωτικούς οργανισμούς. Και μόνο με αυτό το κριτήριο να αντιλαμβανόμαστε τι είναι κάθε φορά προς το συμφέρον του ίδιου του ελληνικού καπιταλισμού και του κράτους του, κάτι για το οποίο οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, η ελληνική αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό, κόπτονται και φροντίζουν μεθοδικά.

Ένα ακόμη σημείο αποτελεί πως, όταν σε μία πυκνή σε εξελίξεις ιστορική περίοδο τα πράγματα «παίζονται», τότε πρέπει κανείς να ρισκάρει. Έτσι, λοιπόν, και ο Βενιζέλος, ως ένας αστός βολονταριστής ηγέτης ,κατάφερε να επεκτείνει τα σύνορα του ελληνικού κράτους με τον «εθνικό θρίαμβο» της Συνθήκης των Σεβρών το 1920. Παρόλο που το πλήρες σχέδιο επέκτασης των ελληνικών συνόρων προς ανατολάς του ελληνικού αλυτρωτισμού απέτυχε με την ήττα του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη το 1922, το συμπέρασμα μένει το ίδιο: μόνο αυτός που βουτάει με τόλμη στη φωτιά των αντιπαραθέσεων και των πολεμικών αναμετρήσεων είναι εκείνος που θα ανταμειφθεί στον «επόμενο γύρο». Πάντα υπάρχει το ρίσκο. Σε μία, όμως, ταχέως μεταβαλλόμενη κατάσταση, όποιος μένει απλώς σταθερός, χάνει τις εξελίξεις. Αυτές τις εξελίξεις δεν ήθελε να χάσει -και σε ένα βαθμό το κατάφερε- ο βολονταριστής της ελληνικής αστικής τάξης, Βενιζέλος, σε σχέση με τον πιο συντηρητικό στις επιλογές του, βασιλιά Κωσταντίνο. Και το κατάφερε μέσα από τη συνεργασία του με τον γαλλικό και αγγλικό ιμπεριαλισμό, εκμεταλλευόμενος τις επιδιώξεις των τελευταίων στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και των Βαλκανίων.

Αργότερα, σταθμός κλειδί τόσο για τη διάσωση όσο και για το γενικότερο μέλλον του ελληνικού καπιταλισμού ήταν η στήριξη του αγγλικού ιμπεριαλισμού τον Δεκέμβριο του 1944 και έπειτα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού κατά τον ελληνικό εμφύλιο, χάρη στον οποίον (εκτός από τα καταστροφικά λάθη της ηγεσίας του ΚΚΕ) νίκησε τον ταξικό εχθρό του. Χωρίς αυτήν την πολύτιμη βοήθεια ίσως να ήταν διαφορετική η έκβαση της πιο σημαντικής ταξικής αναμέτρησης στην Ελλάδα.

Μετά κόπων και βασάνων, ως διασωθείς τραυματίας από τον εμφύλιο, ο ελληνικός καπιταλισμός εντάσσεται στην ιμπεριαλιστική μεταπολεμική ρύθμιση της Pax Americana, εξασφαλίζοντας και τη μελλοντική του διαβίωση. Υπάρχει, πια, το πεδίο εκείνο, για την όσο το δυνατόν ασφαλέστερη αναπαραγωγή του ως κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός, ακόμα και με «συνειδητούς» και «αναγκαστικούς» συμβιβασμούς ή και απώλειες κάποιες φορές.

Γιατί εκδίδουμε αυτήν την μπροσούρα;

Η πολιτική αυτή μπροσούρα έχει σκοπό να παρουσιάσει την οπτική μας για το πώς πρέπει να συγκροτείται στο σήμερα μια κομμουνιστική–διεθνιστική αντίληψη στην Ελλάδα.

Όπως προαναφέρθηκε, το ελληνικό κράτος αποτελεί τμήμα της Αυτοκρατορίας, της Pax Americana, δηλαδή του ιμπεριαλισμού, όπως αυτός διαμορφώθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εντός αυτής της ευρείας ΝΑΤΟϊκής οικογένειας, δεν έχουν όλοι την ίδια θέση. Υπάρχει εσωτερική ιεραρχία, που αφορά τόσο στην οικονομική ισχύ και το μερίδιο από την ιμπεριαλιστική καταλήστευση του υπόλοιπου πλανήτη, όσο και σε στρατιωτικό και γεωπολιτικό επίπεδο, με την πρώτη θέση, φυσικά, να ανήκει στις ΗΠΑ. Σε αυτές οφείλεται, άλλωστε, και η εγγύηση της αναπαραγωγής του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο μετά τον ΒΠΠ, ως ο αρχιτέκτονας των νέων ιμπεριαλιστικών ρυθμίσεων.

Εντός της Αυτοκρατορίας, όμως, δεν επικρατεί απόλυτη ταύτισητων κρατών μελών σε όλα τα ζητήματα. Πολλές φορές προκύπτουν διαφορετικές τακτικές επιλογές, οι οποίες αφορούν στις ιδιαίτερες εθνικές επιδιώξεις κάθε κράτους. Σε τελική ανάλυση, όμως, στα «μεγάλα» ζητήματα, δηλαδή σε αυτά, στα οποία κρίνεται το μέλλον της Αυτοκρατορίας, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τελικά οι διαφορετικές επιμέρους εθνικές επιδιώξεις συγκλίνουν. Αν και με εξαιρέσεις ανά καιρούς, στις διάφορες πολεμικές αναμετρήσεις, με πιο πρόσφατα παραδείγματα αυτό της Ουκρανίας, της Παλαιστίνης, της Υεμένης, του Λιβάνου και του Ιράν, και λίγο παλιότερα και της Συρίας κ.λπ. (και σύντομα της Κίνας), η Αυτοκρατορία, με μπροστάρη, φυσικά, της ΗΠΑ, έρχεται με συμπαγή τρόπο να επιβάλει την ιμπεριαλιστική της μπότα.

Μια κομμουνιστική-διεθνιστική θέση θα πρέπει, καταρχάς, να ξεκινάει από την εναντίωση σε αυτήν την ιμπεριαλιστική γραμμή. Η ήττα των επιδιώξεων της Pax Americana και η συντριβή του στρατιωτικού της σκέλους -του ΝΑΤΟ- σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη επιχειρεί, θα πρέπει να γεμίζει με χαρά την καρδιά και το μυαλό όλων των ανθρώπων που θέλουν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Το σημείο εκκίνησης για μια κομμουνιστική πολιτική ατζέντα είναι η αποδόμηση όλων των μύθων και των αφηγημάτων που ξεκινούν από την καρδιά του ιμπεριαλιστικού κτήνους και επεκτείνονται σε όλον τον πλανήτη, δηλητηριάζοντας τα μυαλά των ανθρώπων με fake news και λειτουργώντας ως το πολεμικό σάλπισμα για τις σύγχρονες σταυροφορίες ενάντια στους εχθρούς του «μεγάλου αυτοκρατορικού έθνους».

Στον χώρο της νοτιοανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων, με παρόμοιο τρόπο το ελληνικό κράτος, ως «κράτος ακρίτας» της Αυτοκρατορίας, έχει τις δικές του ιδιαίτερες επιδιώξεις, εκτός από τη φύλαξη των ΝΑΤΟϊκών συνόρων. Όπως συμβαίνει με όλα τα νεωτερικά κράτη, έτσι και το ελληνικό, έχει πάντα στο μυαλό του την αναβάθμιση του ιδιαίτερου ρόλου του στην ευρύτερη γειτονιά, εις βάρος,εννοείται, των γειτόνων. Για τον σκοπό αυτό επιστρατεύονται κάθε λογής μυθεύματα και προπαγανδιστικές διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας, που πολλές φορές συμπληρώνονται με επιχειρήματα που επικαλούνται το διεθνές δίκαιο ακόμα και με ιδεολογικές κατασκευές περί «συνέχειας» του ελληνικού έθνους από την αρχαιότητα έως σήμερα. Φυσικά, τις περισσότερες φορές, τα γειτονικά κράτη παρουσιάζονται ως «επιθετικά», ενίοτε με «αλυτρωτικές τάσεις» και το ελληνικό κράτος ως το αμυνόμενο, το οποίο απλώς διεκδικεί το δίκιο του. Κεντρική θέση στην αντιπαράθεση με τους γείτονες έχει, ασφαλώς, η Τουρκία. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, στις αρχές του 20ού αιώνα, πάνω στο επικείμενο πτώμα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, τα κοράκια του αγγλικού και γαλλικού ιμπεριαλισμού και με τη σειρά του και το ελληνικό κράτος έπαιξαν τα ρέστα τους, ο καθένας ανάλογα με το μπόι του, στο να επωφεληθούν από τον διαμελισμό της. Αντίθετα σήμερα, η Pax Americana είναι αυτή που δέχεται πλήγματα στο γόητρό της ανά τον πλανήτη, βλέποντας τα θεμέλιά της να τρίζουν. Σε αυτό το πλαίσιο, η Τουρκία, παρότι μέλος του ΝΑΤΟ, φαίνεται να έλκεται σε έναν βαθμό από τις ανατολικές ρίζες της.

Γι’ αυτόν τον λόγο, μια σχετική ελληνοτουρκική ομαλότητα στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ είναι αναγκαία για την πολεμική εξόρμηση που διεξάγει ο ιμπεριαλισμός ενάντια στη Ρωσία, στην Παλαιστίνη, την Υεμένη, τον Λίβανο, πλαγίως το Ιράν και, στη συνέχεια, στην Κίνα. Η Μέση Ανατολή μεταβάλλεται ταχέως. Η ξαφνική αντεπίθεση των Παλαιστινίων στο σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ είναι ένα αποφασιστικό πλήγμα στο γόητρο, αλλά και το πραγματικό στήσιμο της Αυτοκρατορίας με μπροστάρη το Ισραήλ.

Η πληγή της Αφρικής στη ζώνη του Σαχέλ για την ιερά συμμαχία είναι ανοιχτή και εγκυμονεί κινδύνους. Όλα μοιάζουν έτοιμα για ανάφλεξη.

Στα ελληνοτουρκικά, λοιπόν, χρειάζεται «ομαλότητα και συμβιβασμός». Ειδικά τώρα τελευταία που η Τουρκία όλη την ώρα κάνει «τσαλιμάκια» με τους Ρώσους.

Στον δημόσιο πολιτικό διάλογο, παρότι προωθείται μία δήθεν φιλική προσέγγιση των δύο γειτονικών κρατών, ταυτόχρονα ανασύρονται όλα τα επιχειρήματα του ελληνικού κράτους σε σχέση με την «επιθετικότητα» της Τουρκίας και τα υπόλοιπα ανοιχτά σημεία στην ελληνο-τουρκική αντιπαράθεση.

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πάντοτε μία θέση σε αυτήν τη συζήτηση κατέχει και το «αδελφό έθνος» της Κύπρου, δηλαδή η διπλωματική υφαλοκρηπίδα του ελληνικού κράτους στο μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας.

Καθόλου δεν πρέπει να είμαστε «ήσυχοι» πως η επιδιωκόμενη ΝΑΤΟϊκή ελληνο-τουρκική ομαλότητα θα επιβάλει σιγή στον ελληνικό εθνικισμό, όπως δεν το έκανε και στο θέμα της Μακεδονίας με τη συμφωνία των Πρεσπών, με το ελληνικό κράτος τότε να επιδιώκει τα μέγιστα (όχι χωρίς κόστος από τον εθνικό κορμό των μακεδονομάχων), δοθείσης της ευκαιρίας από το ΝΑΤΟϊκό σχέδιο περικύκλωσης της Ρωσίας (μέσω της Μακεδονίας).

Γι’ αυτόν τον λόγο, επιλέγουμε τις θεματικές της ΑΟΖ, της Κύπρου και της Μακεδονίας, για να αναδείξουμε τα σημεία, στα οποία μέχρι τώρα αρθρώνεται ο εθνικισμός του ελληνικού κράτους. Δηλαδή, εκεί που συμπυκνώνονται οι ιδιαίτερες επιδιώξεις του.

Συμπληρώνουμε και με ορισμένα παλιότερα άρθρα γύρω από τη Χούντα, με σκοπό να δείξουμε πως, παρόλο το προφανές γεγονός της μόνιμης παρέμβασης των ΗΠΑ στην πολιτική άλλων κρατών, παρόλο που οι ΗΠΑ αποτελούν τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη της σημερινής ιμπεριαλιστικής Αυτοκρατορίας, αυτό δεν σημαίνει πως το ελληνικό κράτος είναι ένας απλός εκτελεστής άνωθεν διαταγών, ένας άμοιρος ευθυνών διεκπεραιωτής στο τελευταίο βαγόνι.

Δυστυχώς, τα «εθνικά θέματα» έχουν παγιώσει στο μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς συγκεκριμένες θέσεις και στάση. Αυτές, πέραν φραστικών διαφοροποιήσεων, στην πραγματικότητα ταυτίζονται με τις επιδιώξεις του ελληνικού κράτους ή, καλύτερα, δεν ξεφεύγουν από την ελληνική αστική πολιτική, καταλήγοντας ουρά της. Όπως, δηλαδή, και στα υπόλοιπα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής που αφορούν στις επιδιώξεις της ιεράς συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Φυσικά, κάθε φορά το ελληνικό κράτος μέσω των κυβερνήσεών του μπορεί να αλλάζει με ζιγκ-ζαγκ τη γραμμή του για το τάδε ή το δείνα ζήτημα στις εθνικές υποθέσεις, ζυγίζοντας τι είναι συνολικά προς το συμφέρον της αστικής τάξης, συμπεριλαμβάνοντας στους σχεδιασμούς του και τους κανόνες που υπάρχουν στην Ελλάδα ως μια χώρα-μέλος της Αυτοκρατορίας. Αυτή η διαδικασία μπορεί να εμπεριέχει ακόμα και «υποχωρήσεις» σε κάποια θέματα-κόκκινες γραμμές που η αστική τάξη επιλέγει να «θυσιάσει» κατά το συνολικό ζύγισμα των συμφερόντων του ελληνικού κράτους. Τι θα πρέπει να κάνει τότε το επαναστατικό κίνημα στην Ελλάδα; Να εγκαλεί την αστική τάξη ότι προδίδει τα συμφέροντα της «πατρίδας», επειδή της το «επιβάλλει» ο ιμπεριαλισμός;

Η ελληνική αστική τάξη δεν έχει κάποιο τμήμα της να προσβλέπει σε κάποια «εθνική ανεξαρτησία». Απεναντίας, σύσσωμη επιδιώκει όλο και περισσότερο και με κάθε τίμημα να συμμετέχει στα πρωτοκοσμικά έθνη της Αυτοκρατορίας. Αυτή είναι η σύγχρονη εθνική ολοκλήρωση για τον ελληνικό καπιταλισμό. Ο «πατριωτισμός», όταν αυτός εκφράζεται στα πρωτοκοσμικά έθνη είναι αντικειμενικά αντιδραστικός και δεν πρόκειται ποτέ να παράξει πολιτικά οφέλη προς την κατεύθυνση της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Αν κάτι, λοιπόν, πρέπει να δει το επαναστατικό κίνημα στην Ελλάδα σε σχέση με αυτά τα ζητήματα, είναι την πολεμική προετοιμασία του ΝΑΤΟ και την Ελλάδα ως τμήμα του. Η Ελλάδα δεν είναι «θιγμένο» μέλος ούτε «καημένη» χώρα. Το ελληνικό κράτος είναι συμμέτοχο κι έχει πάντα και ιδιαίτερες εθνικές επιδιώξεις. Η ελληνική αστική τάξη, πριν από οποιαδήποτε επιθετική της κίνηση, θα έχει αμείλικτη καταστολή στο εσωτερικό της, όπως συμβαίνει και στο εσωτερικό της Pax Americana σε σχέση με την Ουκρανία. Όποιος δεν είναι με το έθνος, είναι «προδότης». Όποιος δεν είναι με την ευρύτερη «ΝΑΤΟϊκή πατρίδα», είναι «πράκτορας» των Ρώσων, των Κινέζων, υποστηρικτής της «τρομοκρατίας», «δικτατόρων», «θεοκρατικών καθεστώτων» κ.τ.λ.

Ακολουθούν αυτούσια ορισμένα αποσπάσματα από μερικά άρθρα που περιέχονται σε αυτήν την μπροσούρα, τα οποία αγγίζουν διάφορα σημεία-κλειδιά στη θεματολογία που αναφέραμε.

Σημειώνουμε, τέλος, πως καθώς στη συλλογή της αρθρογραφίας υπάρχουν παλαιότερα άρθρα της «Εργατικής Εξουσίας», υπάρχουν και διάφορα σημεία που δεν εκφράζουν σε απόλυτο βαθμό τη σημερινή αντίληψη της ΚΕΔ-avantgarde. Ωστόσο, συνολικά τα θεωρούμε χρήσιμα στη συζήτηση.

Περιεχόμενα:

ΧΟΥΝΤΑ

• 13 μύθοι και αλήθειες για την Χούντα
• Πως φτάσαμε στην Χούντα
• Από την Χούντα στην Μεταπολίτευση

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ

• Η αριστερά και το Μακεδονικό
• Το Μακεδονικό και η Αριστερά στην Ελλάδα
• Μέτρα εξελληνισμού της Μακεδονικής Μειόν/τας στην Ελλάδα
• Η ακροδεξιά εθνικιστική προβοκάτσια δεν θα περάσει
• Όχι στο σωβινιστικό δηλητήριο – ο εχθρός είναι στην χώρας “μας”
• Δέκα θέσεις για την συμφωνία Αθήνας-Σκοπίων

ΚΥΠΡΙΑΚΟ

• Χαρακτήρας του Κυπριακού Ζητήματος
• Η Κύπρος και ο Αριστερός Εθνικισμός
• ΕΘΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
• Κύπρος: Αριστερές πλάτες στον εθνικισμό

ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ

• ΚΑΜΙΑ ΟΜΟΨΥΧΙΑ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ
• Ο «ΠΡΟΔΟΤΗΣ» ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ
• Η ΑΟΖ ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

ΔΙΑΦΟΡΑ

• ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΜΑΝΤΙΚΗΣ
• Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΒΟΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟ ΚΑΙ Η ΠΑΞ ΑΜΕΡΙΚΑΝΑ