Όποιος ξαναμιλήσει ή νοσταλγήσει από τον χειμώνα το «καλοκαιράκι» είτε την «κοπανάει» για το εξοχικό του από αρχές του Ιούνη μέχρι την παρέλαση της 28ης οπότε ο συγκεκριμένος, δεν μας αφορά είτε όντας μέσα στην πόλη -αυτός μας αφορά- είναι πανίβλακας, κλισέ, κάπου πάσχει ο οργανισμός του και να πάει να το κοιτάξει.
Τώρα, ησύχασα. Ειδικά, που σύμφωνα με το άρθρο, αντικαταστάθηκε ο Σκρέκας στο Ανάπτυξης «που έδινε τη μάχη κατά της ακρίβειας», με άλλον. Καταλάβατε εσείς κάποια μάχη; Μάλλον θα της πετούσε κουκουνάρια ή θα έβγαινε στο μπαλκόνι και θα της φώναζε σαν τη διαφήμιση «φύγε από ΄δω, να πας αλλού». Ο επόμενος, μαθαίνω, έρχεται πιο αποφασισμένος: θα την κυνηγάει στους μαχαλάδες και θα της πετάει πέτρες με σφεντόνα και όταν τον πλησιάζει η ακρίβεια στην ταβέρνα, θα την καταβρέχει με κάνα ποτήρι νερό.
Κι εγώ συμφωνώ, πως για το ποσοστό που πήρε το ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές, φταίει η ηγεσία και μόνο αυτή. Δεν μπορώ να διανοηθώ αυτό το κόμμα, αν είχε οδηγήσει τη χώρα στα μνημόνια, είχε βγει ο αρχηγός του στο Καστελόριζο για να εξαγγείλει ότι βάζει την χώρα στο ΔΝΤ και είχε συγκυβερνήσει με τους χειρότερους όρους με τη Δεξιά, σε μια από τις πιο μαύρες περιόδους της Ελλάδας, τότε τι ποσοστό θα έπαιρνε.
Μου θυμίζει ένα πραγματικό γεγονός με τον Στίβι Γουόντερ με το απίστευτο χιούμορ που τον ρωτάει ο δημοσιογράφος, πώς αντιμετώπισε στη ζωή του τις δυσκολίες που είχε σαν τυφλός και αυτός του απάντησε: «μπα, δεν με πείραξε καθόλου. Αυτό που θα με πείραζε σίγουρα, είναι αν μου έλεγαν πως είμαι και μαύρος».
Εδώ ακριβώς βρισκόμαστε όπως γράφεται στο πράγματι εξαιρετικό άρθρο κι έχει και πιο κάτω να πάμε, προσθέτω. Όμως -κι εδώ βάζω και τον εαυτό μου- λείπει η εναλλακτική πρόταση. Υπάρχει;
Ελλείψει Ρωσίας κι ας είναι άλλοι 90 που συμμετέχουν, είναι σαν να ξεκινάει τελικός ποδοσφαίρου και να κατεβαίνει μόνο η μία ομάδα στο γήπεδο. Αλλά για ποια ειρήνη και μπούρδες θα μιλήσουν; Δεν θέλουν τη Ρωσία στα πόδια τους διότι για να κρατήσουν τα προσχήματα, αφού πετάξουν δυο κορώνες για την ειρήνη σαν κάτι μις Υφήλιος, θα ευλογήσουν τα γένια τους και κατόπιν θα συνεννοηθούν ποιος και τι όπλα, θα στείλει στην Ουκρανία. Στο όνομα της ειρήνης, πάντα. Αλίμονο.
Όταν οι μόνες κερδισμένες από τις ευρωεκλογές είναι η αποχή του 60% και «Η Φωνή Λογικής» της Λατινοπούλου, το ανθυποτίποτα του τίποτα δηλαδή, σημαίνει πως ούτε η κλάψα αρκεί πια «γιατί δεν πάνε να ψηφίσουν». Η αποκωδικοποίηση και το μήνυμα λέει, πως το «προϊόν» πολιτική με τη μορφή και το λεκτικό που ξέραμε… ετελείωσε: είναι σαν κάποιος να συνεχίζει εμμονικά να πουλάει τηλέφωνα με καντράν, αυτά που όταν το γύριζες στο «1» περίμενες πέντε τέρμινα για να πάρεις το επόμενο νούμερο και το «αγοραστικό» κοινό (σου), μιλάει εδώ και καιρό, με βιντεοκλήση.
Και δεν με ενδιαφέρει τόσο η «άκρο» ή σκέτη Δεξιά, που ούτως ή άλλως ανεβαίνει ακόμη και με παρωχημένη-συντηρητική ιδεολογία και μήνυμα όσο η Αριστερά, τόσο μικρή πια, που ακόμη κι εν τη ενώσει όπως προσπαθεί στην Ευρώπη τώρα, ακόμη κι έτσι να μην (επ)αρκεί με τα συγ-κολλημένα θραύσματά της να αντισταθεί στην επέλαση της ακροδεξιάς. Θα πρέπει η τελευταία, να ξαναγράψει το συμβόλαιο με την κοινωνία από το μηδέν με νέο υλικό και σκεπτικό προσαρμοσμένο στο σήμερα, γιατί με ριμέικ πάνω στο ριμέικ κι άλλο ριμέικ εις την νιοστή, δεν έχει αντιληφθεί στο σύνολό της, πως ο κόσμος πια, δεν τσιμπάει τουναντίον την απαξιώνει και στρέφεται προς τα δεξιά.
Συνεχίζουν την κηδεία της Ουκρανίας, αλλά με ξένα κόλλυβα αυτή τη φορά, αλλά κι αυτά θα τελειώσουν κάποια στιγμή. Και γράφω «κηδεία» της Ουκρανίας, γιατί και νοημοσύνη κορέου αν έχουν, θα έβλεπαν ότι όσο τη χρηματοδοτούν και συνεχίζεται ο πόλεμος, τόσο αυτή θα έχει μια ατέρμονη απώλεια σε ανθρώπινες ζωές και υποδομές. Την παρασύρουν σε μια δίνη, που τραβάει την χώρα, όλο και πιο κάτω.
Ούτε μία στιγμή από τότε που άρχισε ο πόλεμος δεν καταδείχθηκε ότι οι Ουκρανοί, μπορούν να τον κερδίσουν και αυτοί, στυγνοί ηλίθιοι προσπαθούν, παντί τρόπω -όχι να τον κερδίσουν- αλλά να τον συνεχίζουν, μαζί με την ηγεσία της χώρας. Η μόνη λύση, ανήκει στους Ουκρανούς πλέον κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν, τόσο το καλυτερο.
Αυτές τις μέρες, συγκεκριμένα στις 14 Ιούνη του ΄95, έφυγε ο Ρόρι, ο πιο αγαπημένος μου κιθαρίστας, μαζί με τον Μπλάκμορ και πιστέψτε με, έχω ακούσει πολλούς. Δεν υπάρχουν λόγια για αυτόν τον άνθρωπο, να σας πω μόνο, ότι το πρωί που προηγήθηκε της συναυλίας του εδώ, τον πήγε η εταιρεία του, μια βόλτα στην Πάρνηθα και ένα σαράβαλο Ντε Σε Βο, είχε μείνει στην άκρη του δρόμου.
Χωρίς δεύτερη σκέψη, κατέβηκε κι άρχισε να σπρώχνει το αυτοκίνητο μαζί με τους υπόλοιπους, μέχρι να πάρει μπρος κι αυτό, το διηγήθηκαν τα παιδιά που είχαν το αυτοκίνητο και στο τέλος, αφού ξεπέρασαν το… σοκ, του είπαν «see you tonight !!!». Θα παίξω όχι κάποια από τα γνωστά που ξέρουμε όλοι, αλλά ένα από τα κορυφαία στις προτιμήσεις μου κι ελπίζω να σας αρέσει… (το βίντεο περιέχει και σκηνές από τη βρετανική κατοχή στο νησί της Ιρλανδίας).
