Το παραμύθι των απολιτίκ οι οποίοι αντί να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα προτιμούν το… ανάκλιντρο της παραλίας απολαμβάνοντας με τρυφηλότητα τον φρέντο μετά τις μπουξουκλερί και των νέων που αράζουν στις πλατείες άπραγοι ακούγοντας την πολυθρύλητη «μουσική για τσόγλανους», έχει πλέον καταρριφθεί.
Όπως, πιθανότατα, σύντομα θα καταρριφθεί και η θεωρία του απογοητευμένου νοικοκυραίου-ψηφοφόρου της ΝΔ, ο οποίος -επειδή είναι στενοχωρημένος με την κυβέρνηση- προτίμησε να μην προσέλθει στην κάλπη από το να ψηφίσει άλλο κόμμα.
Τόσο συναισθηματικά δεμένος, είναι με τη ΝΔ ώστε δεν μπόρεσε να απιστήσει.
Επίσης, σύντομα θα αποδειχθεί αυτό που κάποιοι υποστηρίζουν ότι τους αποκαλύπτει η … «Φωνή Λογικής» μέσα στο κεφάλι τους. Σαν την Ζαντ Αρκ, ένα πράμα. Ότι, δηλαδή, κέρδισαν επειδή περιορίστηκε δραστικά η εκλογική επιρροή του κυβερνώντος κόμματος, παρά το γεγονός ότι τα δικά τους ποσοστά παρέμειναν αναιμικά.
Καραβάκια, πλέουν προς το άγνωστο, αναζητώντας μια Λύση ή μια Νέα Αριστερή πορεία, κατά περίπτωση.
Κανείς δεν τολμάει να ψελλίσει τις δύο λέξεις: ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
Απεργία από ένα δικαίωμα; Δικαίωμα; Έστω κι έτσι. Ναι, απεργία από ένα δικαίωμα.
Απεργία από το να παραχωρήσουν οι πολίτες την εμπιστοσύνη τους, σε ποσοστό-ιστορικό ρεκόρ 60%. Έτσι αποφάσισαν οι πολίτες μιας χώρας, η οποία σύμφωνα με την Eurostat, είναι η τέταρτη φτωχότερη χώρα στην Ε.Ε., με έναν στους τέσσερις να αντιμετωπίζει τον κίνδυνο φτώχειας ή/και κοινωνικού αποκλεισμού.
Η άρνηση παραχώρησης εμπιστοσύνης εκ μέρους των πολιτών, δεν αποτελεί…φυσικό φαινόμενο. Στις τελευταίες εθνικές εκλογές, του Ιουνίου του 2023, η αποχή είχε διαμορφωθεί στο 46,3%. Σήμερα το ποσοστό του κυβερνώντος κόμματος αντιστοιχεί στον πληθυσμό ενός μεγάλου αστικού κέντρου της χώρας. Αύριο, ίσως σε ένα… κεφαλοχώρι.
Απονομιμοποίηση των κυβερνητικών επιλογών, λοιπόν.
Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της «διαΝΕΟσις» η ανασφάλεια, η απογοήτευση και ο θυμός είναι τα τρία πρώτα κατά σειρά συναισθήματα που διακατέχουν τους Έλληνες και τις Ελληνίδες.
«Και η Ευρώπη, κύριε;» ,κατά παράφραση του γνωστού σλόγκαν από το διαφημιστικό με τον μικρό μαθητή ο οποίος γεμάτος αγωνία ρωτούσε ποιά θα είναι η θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη. Οι εκλογές δεν ήταν εθνικές, αλλά ευρωπαϊκές. Δεν διαδραμάτισε κανέναν ρόλο αυτό το στοιχείο;
Μα φυσικά…
Σύμφωνα με την ίδια μελέτη, περίπου 1 στους 3 θεωρεί την Ε.Ε. μια παγκόσμια δύναμη «σε πτώση», ενώ λιγότεροι (16,7%) τη θεωρούν δύναμη «σε άνοδο». Επίσης, 36,4% τη θεωρεί αναξιόπιστη. Αναφορικά με την πορεία της Ε.Ε. τα επόμενα 10 χρόνια, υπερισχύουν οι «αντίπαλες» απαντήσεις «η Ε.Ε. θα διασπαστεί τα επόμενα χρόνια με την αποχώρηση χωρών» (36,8%) και «η ΕΕ θα συνεχίσει για την επόμενη δεκαετία να υπάρχει με τη μορφή που έχει σήμερα» (35,9%).
Όσο για τις «καλές ευρωπαϊκές πρακτικές», τις οποίες η κυβέρνηση ευαγγελίζεται ότι εφαρμόζει στην χώρα μας, υπάρχει εξήγηση:
Είτε είναι «καλές πρακτικές» για τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές, είτε όταν -σε κάποιες περιπτώσεις- είναι θετικές για τους εργαζόμενους, συνοδεύονται από πλήθος αντεργατικών διατάξεων κυβερνητικής έμπνευσης, ώστε το σχετικό νομοσχέδιο για την υιοθέτηση τους, θυμίζει σε όγκο τον τηλεφωνικό κατάλογο συνδρομητών τηλεφώνου Επαρχιών, του πάλαι ποτέ κρατικού ΟΤΕ.
