Πριν από λίγες ημέρες ο «Μπίμπι» Νετανιάχου διέλυσε το πολεμικό συμβούλιο του Ισραήλ. Για ένα κράτος που βρίσκεται σε πόλεμο και μάλιστα υπαρξιακού χαρακτήρα κάτι τέτοιο μπορεί να σημαίνει ή ότι ο πόλεμος έληξε (κάτι που καταφανώς εν προκειμένω δεν ισχύει) ή ότι η εσωτερική πολιτική κατάσταση διέρχεται φάσης αποσύνθεσης. Αυτή είναι και η περίπτωση του Ισραήλ.
Η κίνηση αυτή του Νετανιάχου ήλθε μετά από μια σειρά παραιτήσεων πολιτικών και στρατιωτικών προσώπων, οι οποίες παραιτήσεις με τη σειρά τους έπονται και προκλήθηκαν από την εκκωφαντική αποτυχία του Ισραήλ σε όλα τα μέτωπα του πολέμου και χωρίς καν να έχει «ανοίξει» όλα τα μέτωπα. Στα σύνορα με το Λίβανο, η Χεζμπολάχ καταρρίπτει drones, διαπερνά τις αντιαεροπορικές άμυνες του Ισραήλ, βομβαρδίζει στρατιωτικές βάσεις και έχει εξαναγκάσει σε εκτοπισμό δεκάδες χιλιάδες εποίκων, χωρίς να μπορεί το Ισραήλ να τη σταματήσει. Το τελευταίο και ίσως πλέον εντυπωσιακό από ψυχολογικής άποψης «χτύπημα» είναι το βίντεο διάρκειας 10 περίπου λεπτών από drone της Χεζμπολάχ, στο οποίο «χαρτογραφεί» μια σειρά από κρίσιμες υποδομές του Ισραήλ ανενόχλητο. Από τις μεγαλοστομίες περί επιστροφής του Λιβάνου στη λίθινη εποχή εάν η Χεζμπολάχ επιτίθετο στο Ισραήλ περάσαμε στις επαναλαμβανόμενες στρατιωτικές ασκήσεις στα σύνορα με το Λίβανο και στις απανωτές επιστρατεύσεις εφέδρων, χωρίς (ακόμα τουλάχιστον) να υπάρχει στρατιωτικό δια ταύτα.
Ταυτοχρόνως, ο αριθμός των θυμάτων στις τάξεις του ισραηλινού στρατού έχει μεγαλώσει τόσο πολύ ώστε το Ισραήλ αναγκάστηκε να παραδεχτεί απώλειες 10 στελεχών του σε μία μόλις ημέρα και σε ένα μόνο μέτωπο, στη Γάζα. Συνολικώς φαίνεται ότι έχουν καταγραφεί πάνω από 4.000 σοβαρά τραυματίες στις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις από τις 7 Οκτωβρίου. Ακόμα και αν δεν είναι μεγαλύτερος ο αριθμός, μαζί με τους νεκρούς μιλούμε για σχεδόν 5.000 απώλειες ή και περισσότερες, σε σύνολο χονδρικώς μιλώντας 500.000 επιστρατευμένων (ποσοστό 1% ή και μεγαλύτερο). Για ένα πόλεμο σε ενάμισι μέτωπο 8,5 περίπου μηνών, η εικόνα είναι αποκαρδιωτική.
Σε περίπτωση ενός πλήρους πολέμου με τη Χεζμπολάχ και φυσικά με το Ιράν οι αριθμοί μπορεί να καταστούν μη βιώσιμοι από πλευράς απωλειών. Όσο και αν οι ΗΠΑ σπεύδουν να άρουν τις (δήθεν) πιέσεις προς το Ισραήλ απελευθερώνοντας την αποστολή κάθε οπλικού συστήματος, η γενοκτονική πολιτική σκορπά μεν αδιανόητο πόνο, αποτυγχάνει δε στο πεδίο των μαχών.
Δεν είναι όμως μόνο αυτά που αποδεικνύουν την ιστορική κρίση και στο εσωτερικό του συστήματος εξουσίας του Ισραήλ: για πρώτη φορά στα χρονικά, οι εντάσεις μεταξύ της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας του Ισραήλ έχουν οξυνθεί τόσο. Οι μεν κατηγορούν τους δε (και αντιστρόφως) ανοιχτά, ενώ η υπόθεση με τις παύσεις πυρός μέσα στην ημέρα, στη Ράφα για ανθρωπιστικούς λόγους, την οποία δε γνώριζε όπως δήλωσε ο Νετανιάχου υπήρξε ενδεικτική της προοπτικώς χαοτικής σύγκρουσης, μεταξύ ενόπλων δυνάμεων και πολιτικής ηγεσίας.
Από την άλλη, η αντίσταση συνεχίζει το αργό και μεθοδικό της σχέδιο εξάντλησης και εξόντωσης των ισραηλινών δυνάμεων. Παρά τον ύποπτο θάνατο του Ιρανού προέδρου δε διαφαίνεται εσωτερική αποσταθεροποίηση της αντίστασης. Βεβαίως, οι απώλειες είναι μεγάλες και μεταξύ των μαχητών της. Αλλά σε αντίθεση με το Ισραήλ φαίνεται συμπαγής και αποδεικνύεται πραγματικώς ετοιμοπόλεμη και προσαρμοστική. Πύραυλο τον πύραυλο, ενέδρα την ενέδρα, αποδιαρθρώνει το αρχικώς αρραγές εσωτερικό μέτωπο στο Ισραήλ. Έχει ήδη πείσει ότι το τελευταίο δεν μπορεί να καταβάλλει την αντίσταση. Πανικοβάλλει και ωθεί σε διαρκή λάθη την ισραηλινή πολιτική ηγεσία. Το επόμενο διάστημα θα δούμε κατά πόσο η εσωτερική ισραηλινή κρίση θα φτάσει σε σημείο έκρηξης, κάτι που είναι πιο πιθανό από ποτέ.
