Όπως όλα δείχνουν, ο Τζούλιαν Ασάνζ είναι ελεύθερος. Η υπόθεσή του, παρότι χτίστηκε πάνω σε μια δικαστική διαμάχη είναι ελάχιστα νομική. Οι νόμοι ήταν το πρόσχημα και το δίκαιο το άλλο θύμα, πέραν του ίδιου του Ασάνζ. Η αρχική ψευδής κατηγορία εναντίον του περί βιασμού μας εισήγαγε (όπως και η υπόθεση Στρος Καν) στην εποχή της εργαλειοποίησης από την εξουσία κατηγοριών περί εγκλημάτων σχετιζομένων με την έμφυλη βία. Από τότε η τακτική αυτή έτυχε επανάληψης και σε άλλες περιπτώσεις. Τα deepfakes θα πλατύνουν και άλλο τον ίδιο δρόμο.
Η περίπτωση Ασάνζ αποτέλεσε μια ακριβή απεικόνιση του κράτους δικαίου σε αυτό που ονομάζουμε «Δύση» και μάλιστα στον πυρήνα της, ιδίως κατά την περίοδο μετά την 11/9 (περίοδο στην οποία βρισκόμαστε ακόμα και ακόμα βαθύτερα μάλιστα): Oι ελευθερίες διαφημίζονται, ιδεολογικοποιούνται και μπορούν να ασκούνται αλλά μόνο με τρόπο ανώδυνο για την εξουσία. Όποτε, η εξουσία νιώθει κίνδυνο, όποτε ιδίως τα διεθνή συμφέροντα των ΗΠΑ ή και συμμάχων τους όπως το Ισραήλ απειλούνται, οι κανόνες που η ίδια η εξουσία έχει θεσπίσει και τους οποίες διαφημίζει κάμπτονται ή και καταργούνται εντελώς.
Άλλοτε με αγελαίες επιθέσεις ακύρωσης προσωπικοτήτων, άλλοτε με ευθεία καταστολή όπως στην περίπτωση Ασάνζ και άλλοτε και με τους δύο τρόπους, οποιοσδήποτε παραβιάζει τις «κόκκινες γραμμές» της εξουσίας θα βρεθεί σε μια καφκική προσωπική δυστοπία ή και με αρκετές σφαίρες στο σώμα του (από τους νεκρούς δημοσιογράφους στην Ελλάδα έως την περίπτωση Φίτσο στη Σλοβακία). Το σταθερό σημείο συνίσταται στο ότι οτιδήποτε μη-ανώδυνο τιμωρείται και μάλιστα παραδειγματικώς.
Η περίπτωση Ασάνζ αποτέλεσε και ουσιαστική σε προσωπικό επίπεδο φίμωση και παραδειγματισμό. Τα wikileaks έπρεπε να σταματήσουν αλλά επιπλέον και ακόμα περισσότερο, ο Ασάνζ έπρεπε να μείνει μόνος ή έστω ένας από τους πολύ λίγους. Σε αυτήν την κατεύθυνση οι ΗΠΑ μετρούν και νίκες και αποτυχίες. Η ανατίναξη των αγωγών Nordstream για παράδειγμα «έδωσε» μόνο τον Σέιμουρ Χερς να μιλά δημοσίως. Σε μια σειρά από υποθέσεις της οικογένειας Μπάιντεν, η ομερτά εν πολλοίς κρατήθηκε, για να αναφερθούμε σε πολύ λίγες υποθέσεις.
Η ερευνητική δημοσιογραφία, η οποία αφορά τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του Ισραήλ περιορίστηκε δραματικώς. Από την άλλη και σε ό,τι αφορά αρκετά από τα πλέον ειδεχθή τα εγκλήματα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ειδικότερα ένας ανεξάντλητος αριθμός χρηστών κατορθώνουν να κάνουν μέρος της δουλειάς του Ασάνζ και σε μεγάλο βαθμό τα πηγαίνουν καλά.
Ο όλος δυτικός κόσμος εξυπηρέτησε τις ΗΠΑ. Ήταν η πολιτική αλλαγή στην Αυστραλία και το παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης αυτά που πέτυχαν να σταματήσουν πρώτα τη μεθοδευμένη δολοφονία του Ασάνζ και έπειτα να πετύχουν την απελευθέρωσή του.
Μια από τις κατηγορίες βεβαίως ήταν, ότι η δουλειά των Wikileaks δεν ήταν δημοσιογραφική. Πρόκειται για χονδροειδή διαστρέβλωση. Μια σειρά από «λίστες» και στοιχεία έχουν διαρρεύσει έκτοτε και χρησιμοποιήθηκαν με τρόπο των Wikileaks, οπότε οι αιτιάσεις περί μη δημοσιογραφικής δουλειάς περιττεύουν.
Δεν πρόκειται όμως περί όλων αυτών μόνο. Η περίπτωση Ασάνζ εγγράφει ένα διπλό προηγούμενο: Από τη μια, έχουμε μια ατιμώρητη, διεθνή, παραβίαση βασικών κανόνων περί κράτους δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κανένας αξιωματούχος εξ όσων παραβίασαν τα καθήκοντά τους δεν έχει διωχθεί για τη φίμωση και για την προσπάθεια εξόντωσης του Ασάνζ. Το παράδειγμα της (σχεδόν) εξόντωσής του θα συνεχίσει να λειτουργεί ως προειδοποίηση. Από την άλλη, έχουμε ένα παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης (το οποίο στην Ελλάδα για να είμαστε δίκαιοι ανέδειξε σχεδόν μόνο του το ΜΕΡΑ25 και ο Γιάνης Βαρουφάκης), το οποίο δεν κάμφθηκε και δεν ξέχασε, αναγκάζοντας εν τέλει τις ΗΠΑ να δεχτούν την απελευθέρωση του Ασάνζ. Στις εποχές που ζούμε δεν είναι μικρή μια τέτοια και κάθε τέτοια νίκη.
Μακάρι αυτό να είναι το τέλος της συγκεκριμένης περιπέτειας του Ασάνζ. Δεν είναι απίθανο να λάβουν χώρα άλλες απόπειρες φίμωσης ή εξόντωσής του στο μέλλον. Προς το παρόν όμως το μείζον είναι η ελευθερία. Ο Ασάνζ και οι δικοί του άντεξαν και νίκησαν. Περιμένουν πολλοί όμως ακόμα, δημοσιογράφοι και μη, όμηροι της εξουσίας και μάλιστα της εξουσίας των ΗΠΑ και της «Δύσης», με πιο εμβληματικούς τους χιλιάδες ομήρους του Ισραήλ.
