Δέρμα για ανθρωποειδή ρομπότ δημιούργησαν στο εργαστήριο από ζωντανά κύτταρα καλλιεργημένα σε εργαστήριο Ιάπωνες γενετιστές το οποίο έχει τη δυνατότητα «αυτο-ίασης» σε περίπτωση αντιμετωπίσιμης βλάβης.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα μελέτης που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό «Cell Reports Physical Science», οι ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Τόκιο με επικεφαλής τον Δρ. Σότζι Τακεούτσι υποστηρίζουν πως το τεχνητό δέρμα που έφτιαξαν με τη δημιουργία ζωντανών κυττάρων δημιούργησε τρισδιάστατο καλούπι προσώπου ανθρωποειδούς και δισδιάστατο δέρμα για το ρομπότ.
Όπως ανέφεραν το δέρμα που έφτιαξαν μιμείται το ανθρώπινο και αποτελείται πρωτίστως από κολλαγόνο και από ελαστίνη και μπορεί να δημιουργήσει ανθρώπινες εκφράσεις.
Η φυσική ευελιξία του τεχνητού δέρματος και η μέθοδος ισχυρής συγκόλλησής του επιτρέπει την τοποθέτηση και την «κίνησή» του πάνω στο «σκελετό» ανθρωποειδούς ρομπότ δίχως τα μηχανικά μέρη να το σχίζουν ή να το ξεφλουδίζουν.
Ο επικεφαλής των ερευνητών, Δρ. Τακεούτσι που θεωρείται κορυφαίος στον τομέα της βιο-υβριδικής ρομποτικής και της συνύπαρξης βιολογίας και μηχανικής, εκτίμησε πως είναι εφικτή εξέλιξη της τεχνολογικής εφαρμογής που πέτυχαν ώστε να δημιουργήσουν ένα «παχύτερο και πιο ρεαλιστικό δέρμα που να μπορεί να ενσωματώνει αδένες, πόρους, αιμοφόρα αγγεία, λίπος και νεύρα».
Researchers have found a way to bind engineered skin tissue to the complex forms of humanoid robots. #UTokyoResearch #robotics #bioengineering https://t.co/sRfebItIml pic.twitter.com/iM2WSqjM5H
— UTokyo | 東京大学 (@UTokyo_News_en) June 25, 2024
Οι προηγούμενες μέθοδοι για τη διαδικασία αυτή περιλάμβαναν μίνι άγκιστρα για την προσκόλληση του δερματικού ιστού σε στερεές επιφάνειες, αλλά αυτά περιόριζαν τα είδη των επιφανειών που μπορούσαν να δεχτούν δερματικές επιστρώσεις ενώ μπορούσαν να προκαλέσουν ζημιά κατά τη διάρκεια της κίνησης. Για αυτό και η ομάδα σχεδίασε μικρές οπές που προσαρμόζουν το δέρμα σε σχεδόν οποιοδήποτε επιφάνεια.
Η ομάδα χρησιμοποίησε μια ειδική γέλη κολλαγόνου για την προσκόλληση, η οποία όμως επειδή είναι φυσικά παχύρρευστη, ήταν δύσκολο να διοχετευθεί στις μικροσκοπικές οπές. Χρησιμοποιώντας μια απλή τεχνική για την πρόσφυση πλαστικών που ονομάζεται επεξεργασία με πλάσμα, κατάφεραν να κατευθύνουν το κολλαγόνο στις λεπτές δομές των οπών.
Η δημιουργία ρομπότ που μπορούν να αυτό-θεραπεύονται, να αντιλαμβάνονται με μεγαλύτερη ακρίβεια το περιβάλλον τους και να εκτελούν εργασίες με επιδεξιότητα που μοιάζει με την ανθρώπινη, είναι μια απίστευτα συναρπαστική» ανέφερε ο Δρ. Σότζι Τακεούτσι.
