Η διαφορά με τις πραγματικές γυναίκες, τούτες εδώ, αν δεν κάνουν κέφι, δεν θα λένε «έχω πονοκέφαλο», αλλά σαν Κινέζες που είναι, θα πλακώνουν τον «χρήστη» στο Κουνγκ Φου. Επίσης, αν το ρομπότ αποσυντονιστεί για κάποιο λόγο, μπορεί να ζητάει από τον «χρήστη» αυτό που ζήτησε ο τελευταίος. Να αντιστραφούν οι ρόλοι, να το πω κομψά. Κι άντε βάλτα μετά, με το ρομπότ.
Δεν θα έπρεπε καν, ακόμη και επί τη βάσει κάποιου νόμου, να τους περνάει από τον νου, πόσο μάλλον να παρέμβουν και να αλλοιώσουν ένα τέτοιο μαρτυρικό τόπο. Απαράδεκτο.
Το πολύ, ένα μουσείο ή/και ένα μνημείο, που θα έπρεπε ούτως ή άλλως να υπάρχει. Υπάρχουν αναμνήσεις, που παραμένουν ιστορικά στέρεες και που στο όνομα της όποιας επιχειρηματικότητας, δεν μπορεί να επιβληθεί η λήθη.
Μια άλλη Ελλάδα, αυτή του 21ου αιώνα. «Παγκοσμιοποιημένη» και απονευρωμένη. Δεν είναι πολύ μακριά, οι προηγούμενες δεκαετίες της ευαισθησίας, της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης.
Δόξα τω θεώ, για τον άνθρωπο, αντί να τον στείλουν σε κολαστήριο-φυλακή στις ΗΠΑ. Αλλά, ακόμα κι έτσι, με την απελευθέρωσή του με αυτούς τους όρους, το σύστημα νίκησε, δείχνοντας μάλιστα και «ανθρώπινο πρόσωπο», ικανοποιώντας παράλληλα και την παγκόσμια επιταγή. Νίκησε, δημιουργώντας έτσι δεδικασμένο και άλλοθι, όποτε ένας δημοσιογράφος που εξ ορισμού λόγω επαγγέλματος, αποκαλύπτει ζέοντα θέματα, που αγκυλώνουν το σύστημα, να πηγαίνει φυλακή.
Στο τέλος, θα καταλήξουν οι δημοσιογράφοι, να αποκαλύπτουν μόνο τις μυστικές συνταγές του Πετρετζίκη κι αυτό υπό αίρεση κάποια στιγμή, μέχρι να γράφουν μόνο για διανυκτερεύοντα φαρμακεία, κηδείες και να δημοσιεύουν ισολογισμούς εταιρειών. Η δυστοπία, ante portas.
Από τον «αιφνιδιαστικό έλεγχο» που έκαναν 2 (ολογράφως δύο) χρόνια μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου των υποκλοπών, βρήκαν ένα εγκαταλελειμμένο αυτοκόλλητο post it, κολλημένο στην οθόνη ενός κομπιούτερ και θα το στείλουν με την διαδικασία του κατεπείγοντος στο CSI, προκειμένου μετά την ανάλυση, να ξεκινήσουν άμεσα όλες οι διαδικασίες, ώστε να λάμψει η αλήθεια. Κατά δήλωσή τους, το αυτοκόλλητο post it, ήταν κίτρινου χρώματος -πράγμα πολύ ύποπτο- και είναι εύρημα κομβικής σημασίας.
14ο πακέτο κυρώσεων από την Ε.Ε. κατά της Ρωσίας, μετά την έναρξη του πολέμου. Υποψιάζομαι, ότι στο 15ο πακέτο κυρώσεων κατά της Ρωσίας, θα απαγορευτούν από τα ράφια των βιβλιοπωλείων οι μεγάλοι Ρώσοι λογοτέχνες και ποιητές και θα επιβληθούν ποινές ισόβιας κάθειρξης, σε όποιον έχει στην κατοχή του αυτά τα βιβλία ή ακόμα χειρότερα, αν τα διαβάζει σε δημόσιο χώρο. Εν τω μεταξύ, οι Ρώσοι σε όλα αυτά απαντούν, αν δεν με απατούν τα λίγα ρώσικα που ξέρω, κάτι για «φοράδα στο Γενί Τζαμί», μην γράφω όλη τη φράση. Ξέρετε.
Πρέπει να πάψουν σαν ηλίθιοι, αυτοί που ανακοινώνουν τα μετεωρολογικά δελτία στην τηλεόραση να λένε πως «αύριο ο καιρός θα είναι αίθριος», συνεχίζοντας πως η «θερμοκρασία αύριο θα είναι 45 βαθμοί στα πεδινά και 44 στα ορεινά». Θα μπορούσαν πχ με συνομωτικό ύφος να λένε: χμμμ, αύριο μην ανάψετε φούρνο, απλώς βγάλτε το ιμάμ μπαϊλντί στο μπαλκόνι με άψητα τα υλικά και η κλιματική αλλαγή, θα κάνει τα υπόλοιπα» ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Έτσι είναι και το σωστό. I go by feel. Πάντα.
