Οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ για όποιον έχει κομματική εμπειρία και κυρίως αντίληψη του χώρου εκτυλίσσονται με ρυθμό και κυρίως με τρόπους που «δείχνουν» σαφώς ότι συγκεκριμένα κέντρα είχαν πιάσει δουλειά από καιρό. Για να καταλάβουμε ωστόσο τις σημερινές εξελίξεις πρέπει να ανατρέξουμε τουλάχιστον στο καλοκαίρι δύο χρόνια πριν και ειδικότερα στις υποκλοπές.
Για να μην κρατάμε τους αναγνώστες σε αγωνία, αυτό που συνέβη τότε ήταν η διάρρηξη του σεναρίου που ήθελε το ΚΙΝΑΛ του Ανδρουλάκη, μπαλαντέρ του Μητσοτάκη. Αυτό δε σημαίνει ότι μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές πρέπει να αποκλείσει κανείς οποιοδήποτε σενάριο τρικομματικής συγκυβέρνησης (με κάποιον άλλον ως πρωθυπουργό) ωστόσο το αρχικό σενάριο το οποίο προβλεπόταν για το ΚΙΝΑΛ του Ανδρουλάκη, ματαιώθηκε τότε. Η εν λόγω εξέλιξη δεν άρεσε καθόλου στο σύστημα εξουσίας αλλά και σε ένα πολύ μεγάλο μέρος (το μεγαλύτερο) του ΚΙΝΑΛ το οποίο και είχε συνηθίσει και ήθελε να συγκυβερνήσει με τη δεξιά. Κάπου τότε πρέπει να τελείωσαν και οι λογής αυταπάτες του ίδιου του Ανδρουλάκη.
Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα μετά τις απανωτές εκλογικές καταρρεύσεις: πρώτα την εκλογική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ επί Αλέξη Τσίπρα στις εθνικές εκλογές και έπειτα της ΝΔ στις ευρωεκλογές. Η περίοδος της πρόσκαιρης σταθεροποίησης που εγκαινίασε ο μνημονικός ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και συνεχίστηκε με την πρώτη θητεία Μητσοτάκη, τελείωσε πριν ακόμα χτυπήσει την πατρίδα μας το τσουνάμι του παγκοσμίου πολέμου και της νέας όξυνσης της σοβούσας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Με άλλα λόγια, το σύστημα εξουσίας δε διαθέτει αξιόπιστες πολιτικές εναλλακτικές στην κατεύθυνση της απορρόφησης των κραδασμών που έρχονται και το ξέρει.
Με δεδομένο ότι η ΝΔ, τουλάχιστον στην παρούσα της εκδοχή, έχει εξαντλήσει τη δυναμική της, το σύστημα εξουσίας καταπιάστηκε με την άλλη πλευρά: τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ. Τόσο το λαϊκό αίτημα, όσο και η επιταγή του συστήματος εξουσίας είναι η ανασύνθεση ή επανίδρυση της κεντροαριστεράς ώστε να αποκτήσει κυβερνητική προοπτική. Το σύστημα εξουσίας θέλει κατά βάση μια άθροιση και ένα ρετουσάρισμα, με βάση τα οποία θα έχουμε έναν αδύναμο εκλογικώς και δεξιό ιδεολογικώς, συνασπισμό βουλευτών. Η λαϊκή βάση θέλει κόμμα μαζών με ριζοσπαστικό περιεχόμενο κάποιου είδους, ακόμα και αν δεν το αναλύει σε βάθος. Για διαφορετικούς λόγους και όχι πάντα με τα πλέον υψηλά κίνητρα, οι νυν ηγεσίες των δύο κομμάτων δε θέλουν να προσχωρήσουν σε αυτήν την επιλογή του συστήματος εξουσίας. Δε σημαίνει αυτό ότι θέλουν και μπορούν να ικανοποιήσουν τη λαϊκή απαίτηση, ωστόσο στην παρούσα φάση εμποδίζουν την επιθυμία του συστήματος εξουσίας.
Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, ο πολιορκητικός κριός του συστήματος εξουσίας είναι (ποιος άλλος; ), ο Αλέξης Τσίπρας. Απελπισμένος να επιστρέψει στα πράγματα έτσι, όπως και όταν θέλει, ως ο εκλεκτός της εξουσίας, έχει αναλάβει το ρόλο του «μεγάλου ηγέτη» που (φαντάζεται ότι) θα επιστρέψει ως παράκλητος.
Στο ΚΙΝΑΛ, λόγω της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ το οποίο υπήρξε κόμμα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η υποψηφιότητα Δούκα κινήθηκε με όρους ρεσάλτου και ως εκ τούτου κινδυνεύει να καεί πρόωρα. Οι υποθέσεις απευθείας αναθέσεων δε, κάθε άλλο παρά τον βοηθούν. Ως εκ τούτου, οι ίδιοι συστημικοί κύκλοι που προώθησαν τον Δούκα ως υποψήφιο πρόεδρο, προωθούν και μια σειρά ακόμα υποψηφίων οι οποίοι προέρχονται από την πλευρά Ανδρουλάκη, ούτως ώστε να αποδυναμώσουν τον νυν πρόεδρο. Ο Μιχάλης Κατρίνης (ο οποίος στη Ν. ΠΑΣΟΚ ήταν επικεφαλής της ομάδας των εκσυγχρονιστών στην οποία τον διαδέχτηκε ανατρέποντάς τον ο Ν. Ανδρουλάκης) «φύλαγε» μια τέτοια μαχαιριά αρκετό καιρό αλλά μάλλον χωρίς να έχει και άλλες επαφές (ή και πλάτες; ) δε θα κινούνταν ποτέ εναντίον του Ν. Ανδρουλάκη. Για τη Μιλένα Αποστολάκη και την ανάγκη «πλατών», όπως και για την πλήρη απώλεια μέτρου (με πλέον χαρακτηριστική αλλά όχι και μοναδική, την περίπτωση Νάντιας Γιαννακοπούλου) περιττεύει να μιλήσουμε. Η έκπτωση δε, των κομματικώνηθών καθίσταται εκκωφαντική όταν ανακοινώνονται υποψηφιότητες μια μέρα μετά την Κεντρική Επιτροπή, προφανώς γιατί εκτιμήθηκε εκεί το εύρος επιρροής του νυν προέδρου.
Η περίπτωση Γερουλάνου, η οποία μάλλον κάνει ζημιά στον Χάρη Δούκα είναι διαφορετική λόγω και του προσώπου του ίδιου του Π. Γερουλάνου, ως πιο πολιτική υποψηφιότητα αλλά και ως παλαιότερη έναντι αυτής του Χ. Δούκα.
Είναι σαφές λοιπόν ότι αυτήν τη στιγμή εξελίσσεται (άλλο) ένα σχέδιο πλήρους ελέγχου του ΚΙΝΑΛ και των εξελίξεων στην κεντροαριστερά. Αυτό δε σημαίνει ότι θα εντοπίσει κανείς εύκολα μανιχαϊστικούς διαχωρισμούς, «καλού- κακού», «αριστερού- δεξιού» κλπ. Ούτε σημαίνει ότι τα συμφέροντα δεν έχουν ήδη ελέγξει σχεδόν ολοκληρωτικώς (και) τα εν λόγω κόμματα. Η μετατροπή της διαπλοκής σε διαφθορά έχει ξεκινήσει ήδη από τη δεκαετία του ’90. Είναι κάπως δύσκολο να πέσει κανείς από τα σύννεφα με όσα συμβαίνουν λοιπόν τώρα. Ωστόσο ακόμα και έτσι, έχει σημασία το αν θα μείνουν έστω κάποια κύτταρα κομματικής αξιοπρέπειας ζωντανά ή αν θα κατισχύσει πλήρως ο τραγέλαφος της κομματικής πασαρέλας στο ΚΙΝΑΛ.
Από εκεί και πέρα, ιδίως σε ό,τι αφορά το ΚΙΝΑΛ (ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ποτέ κόμμα και επιπλέον έχει ήδη κατέβει πολλά σκαλιά με όσα λαμβάνουν χώρα) ο νυν πρόεδρός του θα πρέπει κάποια στιγμή να θέσει το πολιτικό διακύβευμα αν θέλει (και αν μπορεί) να διαδραματίσει παραταξιακό ρόλο. Το πολιτικό διακύβευμα δεν είναι πότε θα βγει το ΚΙΝΑΛ δεύτερο ή πρώτο αλλά ποια στρατηγική πρεσβεύει για τον Ελληνισμό και τους νέους μη-προνομιούχους στον 21ο αιώνα. Όσο δεν κάνει κάτι τέτοιο διακινδυνεύει αφενός την προσωπική του ήττα αφετέρου την αποσύνθεση του εναπομείναντος κόμματος.
